Vikan - 22.07.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 29, 1943
5
8
Framhaldssaga
SxS>S>S>S»S>S><S>S>S>S>S>S>S»S»S*S>S><S»S><t>S»t>S»S>4xS>S>S>S>S>S><S?&S*&
Konan í Glenns'kastala
ÁSTASAGA

Hún greip aðra hönd Barböru í sína hruf-
óttu, vinnulúnu hendur, og þrýsti kossi á hina
hvítu fingur ungu konunnar. Svo bætti hún við
í lágum róm, mjög einlæglega: „Og ætli hús-
bóndinn hafi samt selt myndina — af Romney —
þrátt fyrir þetta? Ég get fullvissað yður um, að
ég gat grátið, þegar iistmyndasalinn frá Dublin
kom i gær og tók myndina niður. Ég sagði bara,
að madömu Ethnees sálugu mundi gremjast
það mjög mikið, að mynd hennar skyldi vera flutt
burtu af heimili hennar. En ef til vill hefir það
verið ætlunin, að láta setja utan um hana nýjan
ramma, áður en dagstofunni yrði breytt. Það
veitti heldur sannarlega ekki af því, gamli ramm-
inn var orðinn svo hræðilega ljótur, og þarfn-
aðist reglulega nýrrar gyllingar.“
„Ég hugsa, að myndin hafi verið látin í burtu,
til þess að láta hreinsa hana, eða eitthvað þess
háttar,“ svaraði Barbara annars hugar. Hún
dreypti við og við í teið, en borðaði lítið af
ristaða brauðinu. Hún var allt of annars hugar
af heilabrotum sínum, til að hafa lyst á eggjunum
og fleskinu. Á meðan sagði Biddy henni ýms
vandamál viðvíkjandi því slæma ásigkomulagi,
sem tauið á heimilinu væri í. Hún sagði að bók-
staflega allt i tauskápnum, bæði dúkar og lök,
væri hræðilega úr sér gengið — væri nálega
enginn hlutur heill.
„Það er alls ekki neitt til, sem er að gagni,“
sagði hún að síðustu, „fyrir utan silfurborðbúnað-
inn, og hið gamla ljúffenga vín i kjallaranum.
En demantar fjölskyldunnar, sem frúin hefði auð-
vitað átt að bera, varð faðir Pierce að láta af
hendi upp í spilaskuldir í gamla daga. En frúin
á sjálfsagt nóga demanta?“
,,Á ég demanta?" Barbara hló og setti frá sér
tebollann. „Nei, ég á alls enga demanta. Þér
megið ekki halda, að ég sé rík, ég á ekki eins-
eyris virði. Húsbóndi yðar gefur mér allt, sem
ég þarfnast."
Hún sagði síðustu orðin með ofurlitilli hreykni
í röddinni, því henni fannst það yndisleg til-
hugsun, að Pierce vildi allt fyrir hana gera.
Þar að auki vissi hún, hve heitt hann unni henni.
Hendur Biddy Galleghrees titruðu, og andlit
.hennar fékk allt í einu á sig blæbrigði, sem
báru vott um kviða og vonbrigði.
„Það var líka heimskulegt af mér að trúa
þvi, að þetta svarta ský hyrfi nokkurntima frá
okkur,“ muldraði hún, en sagði svo, án þess að
Barbara heyrði: „Þetta svarta ský, sem alla tíð
hefir svifið yfir Glenns-kastalanum. Það var líka
eftir húsbóndanum að koma hingað með fátæka
brúði.“
Barbara brosti glaðlega.
„Hvað eruð þér að tala um, Biddy?" spurði
hún. „Viljið þér vera svo góðar og hafa baðið
til fyrir mig, þegar ég kem á fætur. Og viljið
þér svo á eftir skrifa upp á lista allt það, sem
þér haldið að við þurfum að kaupa af fatnaði.
Mér þykir vænt um fallega dúka og þessháttar."
Biddy yppti öxlum og leit rannsakandi augna-
ráði á Barböru.
„Ég get útbúið lista yfir það, fyrst þér óskið
þess,“ sagði hún „en ég held bara, að það verði
ekki til neins. En frúin verður að gera sér að
góðu að baða sig inni í klæðaherbergi húsbónd-
ans, því það er ekkert annað baðker til í húsinu
nema það, sem þar er, og ef þér viljið fá volgt
vatn, þá get ég hitað það í eldhúsinu."
„Ég get notast við kalt bað i þetta sinn,“
Forsaga:
Howard Burton kemur að
kveðja Barböru Carvel.
Hann 'er að fara til Suður-Afríku. Hún
bjóst við, að hann mundi biðja sín og varð
fyrir miklum vonbrigðum, er hann gerði
það ekki. Þegar hann er farinn heimsækir
Barbara móður hans. Er Barbara kemur
Jheim, hefir Pierce Maloney verið fluttur
þangað, en hann meiddist í bifreiðarslysi
þar rétt hjá. Vinur Maloney, Revelstone lá-
varður, heimsækir hann, og Pierce segir
honum, að hann sé ástfanginn í Barböru og
muni byrja nýtt lif, ef hún vilji giftast sér.
Revelstone er ekkert hrifinn af þessu og
flýtir sér að kveðja. Pierce tjáir Barböru
ást sina og þau giftast skömmu seinna.
Hann gefur henni stórgjafir og er þau
giftast var veizla haldin hjá Ann frænku
hennar. Þegar Barbara er að búa sig í brúð-
kaupsferðina, kemur frú Burton upp til
hennar og ásakar hana fyrir trúleysi gagn-
vart Howard. Áður en hún fer lofar Bar-
bara að lána henni peninga. 1 brúðkaups-
ferðinni eys Pierce út peningum í skemmt-
anir, en þegar Barbara biður hann um 150
pund verður hann hvumsa við, en lætur
hana hafa ávísun. Síðan fara þau til Ir-
lands. Þegar þau koma i Glennskastala
verður Barbara fyrir miklum vonbrigðum,
er hún sér, hve allt er fátæklegt og tötra-
legt. Svo fær hún að vita, að Pierce er
ekkjumaður og á tvö böm, en hefir leynt
hana þessu öllu. Hún veit ekki enn, hve
fátækur maður hennar er og talar um að
breyta öllu og færa í lag.
svaraði Barbara stuttlega. „En við verðum að
láta innrétta nothæft baðherbergi. Það er ekki
hægt að komast af án þess.“
Biddy svaraði engú, en flýtti sér út úr herberg-
inu. Þegar hún lokaði dyrunum á eftir sér hristi
hún sitt gamla og hvíta höfuð. „Unga konan á
mikið eftir að reyna hér,“ tautaði hún. „Guð fyrir-
gefi Pierce Maloney, ef hann hefir táldregið þessa
aumingja ungu stúlku og talið henni tr^ um, að
hann væri auðugur maður. Hann er ekkert annað
en beiningamaður, þegar til kastanna kemur —
réttur og sléttur beiningarmaður."
9. KAFLI.
„Ó, hvað þetta er yndislegur garður, Pierce,
en það er bara svo hræðilega mikið illgresi hér
um hann allan, og ef við ekki gætum þess að
eyða þvi, þá visna blómin innan um það.“
Barbara leit i kringum sig, full af áhuga á'
þessum stóra, gamla garði, þar sem hún stóð
með Pierce. Augu hennar voru björt og ljóm-
andi, og það lék glaðlegt bros um andlit hennar.
Pierce hafði mætt henni i forstofunni, þegar
hún fyrir stundarkorni var komin niður frá
herbergi sínu. Hann hafði tekið undir arm henn-
ar og kysst hana, og þessi heiti og innilegi koss
hafði máð i burtu allan misskilninginn milli
þeirra, og hafði aftur komið öllu í samt lag.
Það fannst Barböru að minnsta kosti.
„Líður þér ekki betur núna?“ hafði hann spurt.
„Nú hefir þú fengið að hvíla þig vel og ert nú
betur upplögð til að lita með góðgjörnum augum
á aumingja gamla Irland."
Hann hafði horft kvíðafullum augum á konu
sina, meðan hann talaði, en hið vinalega bros
Barböru hafði gert hann rólegri.
„Ég hefi það ágætt," svaraði hún. „Ég er mjög
leið yfir því að ég skyldi vera svona reið í gær-
kvöldi. Ég vil sannarlega vera góð við bömin
þin, Pierce — það vil ég sannarlega — og ég
vil réyna að verða þeim góð stjúpmóðir. En þú
hlýtur að sjá, að við verðum að mætast á miðri
leið, til þess að það geti farið vel.“
„Þú getur verið alveg róleg, bömin skulu ekki
verða þér til óþæginda," svaraði Pierce. Þau
eru að vísu mjög ærslafull og geta verið óþæg,
en það verður að taka þau skynsamlegum tök-
um, og þér mun áreiðanlega veitast auðvelt að
hæna þau að þér, Barbara. Auðvitað eru þau
dálítið feimin við þig fyrst til að byrja með, en
eftir vikutíma er ég alveg viss um að þau hanga
í pilsunum á þér. Þá færð þú ábyggilega aldrei
að hafa frið fyrir þeim. Þau em bæði tvö reglu-
lega yndisleg börn, þegar maður fer að þekkja
þau — og Ethnee verður friðleiks stúlka, þegar
hún stækkar, segja menn."
Hann brosti af föðurlegu stolti út af börnum
sínum, og Barbara ávítaði sjálfa sig fyrir að hún
eitt augnablik skyldi hafa látið afbrýðisemina ná
tökum á sér. Það var mjög ljótt af henni að
vera afbrýðisöm út í börn Pierces — reglulega
viðbjóðslegt af henni.
„Mér finnst Patrick líka vera mjög fallegur
drengur," sagði hún.
„Já, víst er hann það,“ svaraði Pierce ánægju-
lega. „En nú átt þú í öllu faili ekki að hafa
neina mæðu af bömunum í dag, Barbara, því
ég er búinn að hugsa mér að senda þau yfir til
prestsins, og láta þau vera þar frameftir degin-
um. Þeim þykir vænna um faðir Matthews, en
nokkum annan.“
„Em börnin þín kaþólsk?" spurði Barbara;
sjálf var hún mótmælendatrúar.
Pierce svaraði með þvi að hneigja sig. „Konan
mín sáluga var kaþólsk og hún fékk leyfi til að
ala þau upp i sinni eigin trú. Það var ákveðið
við brúðkaupið, að svo skyldi það vera.“
„Nú — já —.“ Barbara andvarpaði. Bömin
höfðu þá önnur trúarbrögð en hún, svo þau myndu
að líkindum álíta hana trúleysingja og það mundi
gera ástandið miklu erfiðara.
„Þér mun áreiðanlega falla vel við faðir
Matthews, eftir að þú hefir fengið að sjá hann,
Barbara. Hann er það bezta gamalmenni, sem
ég hefi kynnzt. Hjarta hans er hreinasta perla,
og fátæklingarnir hafa dálæti á honum".
Barbara svaraði ekki, henni fanst hún vera
sannfærð um að hún mundi aldrei geta fengið
mætur á faðir Matthews.
„Eigum við ekki að ganga út í garðinn?"
Hún sneri sér skyndilega að manni sínum. Hún
hafði löngun til að komast út undir beran him-
inn og anda að sér hreinu lofti, það var svo
undarlega þungt andrúmsloftið í Glenns-kastala
— það var eins og allir skuggar fortíðarinnar
hefðu lagzt yfir hann. Kongulóarvefirnir héngu
þétt á loftum og veggjum, melflugur og leður-
blökur héldu til i hverjum krók og kima, og
rotturnar skrjáfuðu á milli þilja. Hana langaði
til að komast út í sólskinið, því hún var orðin
þreytt á dimmunni inni.
Pierce svaraði engu, en lagði hönd sína ástúð-
lega um mitti konu sinnar, og leiddi hana þann-
ig út úr húsinu. Barbara skildi þögn hans, það
var enginn vafi á því, að hann vissi gerla, á
hvern hátt bezt var að hegða sér í návist kvenna,
og það mundi aldrei þýða að reyna að stæla við
hann.
Hún brosti glaðlega, þegar Pierce opnaði litlar
dyr út í garðinn og hún sá stóran grasflöt blasa
við sér. Garðurinn var ósléttur og fullur af ill-
gresi, sem nauðsynlega þurfti að uppræta. En