Vikan - 22.07.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 29, 1943,
getað sagt frá þvx opinberlega. Ég átti við það,
að þér hefðuð getað trúað einhverjum vini yðar
fyrir því.“
„Ég talaði utan að því við eina manneskju,“
sagði Nick. „Mér fannst að minnsta kosti ekki
rangt að gera það. En ég veit ekki, hve vel hann,
það er að segja manneskjan skildi það.“
Poirot kinkaði kolli.
„Fellur yður vel við Vyse, frænda yðar?“ sagði
Poirot og skipti með því snögglega um umtalsefni.
„Charles? Hvernig stóð á því, að yður datt
hann í hug?“
„Ég veit það ekki — bara af tilviljun."
„Hann er heill í minn garð,“ sagði Nick. „En
auðvitað er hann sauðþrár. Hann veit alltaf, hvað
hann vill. Ég er hrædd um, að ég sé ekki að
hans skapi.“
„Hvað er að heyra þetta, ungfrú! Og ég hefi
heyrt, að hann tilbiðji yður!“
„Þó maður sé ekki að skapi einhvers, getur
hann viljað vera með manni. Charles er á móti
lifnaðarháttum mínum, honum fellur ekki í geð
útlit mitt, samkvæmi min, vinir mínir og tals-
máti minn. En þrátt fyrir óhemjuskap minn
virðist hann hrifinn af mér. Ég held, að hann voni,
að hann geti breytt mér.“
Hún þagnaði, en sagði siðan með tortryggnis-
svip:
„Hafið þér verið að rekja úr mér gamimar til
þess að kynnast betur öllum aðstæðum?“
Þér megið ekki visa mér á bug, ungfrú. Ég
talaði svolítið við áströlsku konuna, fni Croft.“
„Hún er nú heldur þreytandi, þegar maður
gefur sér tíma til að tala við hana. Hræðilega
tilfinninganæm. Ást og heimili og böm — það er
hennar uppáhalds umtalsefni."
„Ég er sjálfur gamaldags og tilfinninganæmur,
ungfrú," sagði Poirot.
„Eruð þér það? Ég mundi hafa haldið að
Hastings kapteinn væri miklu tilfinninganæmari
en þér.“
Ég roðnaði af blygðun.
„Hann er það,“ sagði Poirot og horfði á mig,
sýnilega ánægður yfir þessum ummælum hennar.
„Þér hafið á réttu að standa, ungfrú, sannarlega
á réttu að standa.1'
„Alls ekki," sagði ég og þótti mér mjög mis-
boðið.
„Hastings er í rauninni dásamlegur maður. Það
hefir stundum valdið mér örðugleikum."
„Vertu ekki með þessa öfga," Poirot."
„Ef satt skal segja er honum hætt við að sjá
illa anda, hvar sem hann fer, en þegar hann sér
slíkt í raun og vem, þá fyllist hann svo rétt-
látri og mikilli gremju, að hann á vont með að
Stilla sig. Samt sem áður er hann, eins og ég
sagði, dásamlegur maður. Nei, vinur minn! Ég
leyfi þér ekki að mótmæla mér. Þetta er eins og
ég segi."
„Þið hafið báðir verið mjög elskulegir við
mig," sagði Nick kurteislega.
„Sjálfsagður hlutur, ungfnl! Það er ekkert! En
Við þurfum margt fleira að gera. 1 fyrsta lagi
segi ég yður það, að þér verðið að vera hér
kyrrar. Þér megið til með að hlýða öllum fyrir-
skipunum. Þér geiið það, sem ég segi yður. Ég
læt ekki leika meira á mig.“
Nick hneigði höfuðið samþykkjandi.
„Ég skal alveg fara að ráðum yðar. Mér er
alveg sama, hvað ég geri.“
„Þér komið ekki til að sjá heina af vinum
yðar fyrst um sinn."
„Mér er alveg sama. Ég hefi enga löngun til
að sjá neinn."
„Þér hafist ekkert að — starfið er okkar. Jæja,
imgfrú, þá ætla ég að kveðja yður. Ég ætla ekki
lengur að níðast á gestrisni yðar."
Hann gekk til dyranna, nam staðar með hönd-
ina á húninum og sagði:
„Meðal annarra orða, þér sögðuð einu sinni,
að þér hefðuð gert arfleiðsluskrá. Hvar er
hxín?
„Æ, ég lagði hana einhversstaðar."
„Á Byggðarenda ? “
„Já.“ |
„1 peningaskáp? Eða er hún í skrifborðinu
yðar?“
„Ég satt að segja veit það ekki. Einhversstað-
ar er hún.“ Nick hleypti brúnum. „Ég er hræði-
lega hirðulaus. Ýms skjöl eru oftast i skrifborð-
inu í bókaherberginu. Þar eru flestir reikning-
arnir. Arfleiðsluskráin er þar sennilega lika.
Annars getur verið, að hún sé í svefnherberginu
mínu."
„Þér leyfið mér að leita að henni, er það ekki?"
sagði Poirot.
„Ef þér óskið þess — jú. Þér getið leitað að
hverju, sem þér viljið."
,'Þakka. yður fyrir, ungfrú. Ég mun notfæra
mér þetta leyfi yðar."
12. KAFLI.
EUen.
Poirot steinþagði þangað til við vorum komnir
út úr hressingarhælinu. Þá leiddi hann mig undir
hönd.
„Þama sérðu, Hastings! Þama sérðu! Ég. vissi
það! Ég hafði á réttu að standa! Mér skjátlaðist
ekki! Mér var ljóst, að eitthvað vantaði — það
vantaði einhvem hlekk í keðjuna. Og án hans
botnaði ég ekki neitt í neinu."
Þessi yfiimáta sigurvissa hans var mér alger-
lega óskiljanleg. Ég gat ekki séð að nokkuð það
hefði gerzt, sem straumhvörfum gæti valdið í
rannsókninni."
„Þetta var alltaf fyrir hendi — en ég gat bara
ekki séð það. En hvernig gat ég það? Það er
'annað að vita, að eitthvað vantar en hafa hug-
mynd um, hvað þétta eitthvað er. Þar í liggja
erfiðleikamir."
„Álíturðu að þetta sé í einhverju sambandi við
glæpinn — þetta, sem Nick sagði okkur?"
„Sérðu það ekki, vinur minn?"
„1 hreinskilni sagt, þá sé ég það ekkil"
„Það er þó ómögulegt! Það er einmitt það, sem
við höfum verið að leita að — ástæðan — hin
falda, leyndardómsfulla ástæða!"
„Ég hlýt að vera mjög skilningsdaufur — ég
kem ekkl auga á þetta. Heldurðu að hér sé um
einhverskonar afbrýðisemi að ræða?"
„Afbiýðisemi ? Nei, nei, vinur minn. Hin venju-
lega ástæða — óumflýjanlega ástæða: Peningar,
vinur minn, peningar."
Ég glápti á Poirot, en hann hélt áfram og
talaði nú rólegár.
„Sjáðu til, vinur minn! Sir Matthew Seton dó
fyrir viku — og hann var milljónamæringur, einn
af auðugustu mönnum Englands."
„Já, en ..."
„Taktu nú eftir! Eitt skref í einu! Hann á
frænda sem hann dáðist að og sem hann hefir,
— eða við getum gert ráð fyrir því — arfleitt að
miklum auðæfum."
„En ...“
„Já, eitthvað hefir hann gefið sjóðum, en
mestallt mundi lenda hjá Michael Seton. Það var
á þriðjudaginn, sem tilkynnt var, að Michael
Seton mundi hafa farizt — en á miðvikudag
byrjuðu árásimar á ungfrúna! Setjum svo, Hast-
ings, að Michael Seton hafi gert arfleiðsluskrá
áður en hann lagði í flugferðina og hefði sam-
kvæmt henni arfleitt unnustu sína að öllu, sem
hann átti!"
„Það er bara ágiskun," sagði ég.
„Já, það er ágiskun. En það hlýtur að vera svo.
Ef þannig liggur ekki í málinu, þá er ekki hægt
að botna nokkurn skapaðan hlut í þessu öllu
saman. Hér er ekki um neinn smáarf að ræða.
Þetta em gífurleg auðæfi."
Ég þagði um stund og reyndi að gera mér
ljósa grein fyrir þessu öllu. Mér fannst Poirot
í þetta skipti vera nokkuð fljótffr að draga álykt-
anir og mikið skorta á, að hann væri skynsam-
lega varfærinn í fullyrðingum sínum, en þó var
ég með sjálfum mér sannfærður um, að hann
hefði á réttu að standa. Ég vissi, að hann var
vanur því að hugsa rökrétt og það hafði áhrif
á mig. En mér virtist, að margar gátur væri enn
óleystar.
„En ef enginn veit, að þau Michael og Nick
vom trúlofuð?" sagði ég.
„Uss! Einhver hlýtur að vita það! Það er venj-
an, að einhver veit það, sem enginn á að vita.
Og ef menn vita ekki, þá leiða þeir getum að.
Tökum til dæmis frú Rice. Ungfrú Nick tæpti
á einhverju við hana. Og frú Rice getur hafa
gert gmn sinn að vissu." ‘
„Hvernig?"
„Á margan hátt. Eitt er það til dæmis, að bréf
hljóta að hafa farið á milli ungfrú Nick og
Michaels Seton. Þau hlutu að hafa trúlofast ein-
hvemtíma. Og jafnvel beztu vinir Nick' gátu ekki
annað en viðurkennt, að hún væri frámjxnalega
hirðulaus. Hún leggur frá sér hluti hér og þar
og allsstaðar. Ég efast um, að hún hafi læst
nokkurn skapaðan hlut niður. Svo að það vom
ýmsar leiðir til að fá að vita vissu sína."
MAGGI
og
RAGGI.
1. Maggi: Veiztu
það, Raggi, að
Ella systir er
gift? Raggi: Nei,
hvenær var það ?
2. Maggi: 1 gær
— hún giftist
lögregluþjóni nr.
tvö. Raggi: Ja,
þú segir fréttim
ar!
I
3. Raggi: Hvem-
ig stóð á því, að
hún giftist lög-
regluþjóni núm-
tvö ?
4. Maggi: Því
var ég líka að
velta fyrir mér
— ætli það hafi
ekki verið vegna
þess að númer
eitt hafi svikið
hana!
—i J/y..
Fcalurcs Syndicale, Inc., World tighis rcscrvcd.