Vikan - 22.07.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN,. nr. 29, 1943
það var hin tilkomumikla og fallega limgirðing,
sem Barböru þótti strax vænt um, og nýútsprung-
in sumarblómin, sem voru á milli trjánna, en það
var reglulega hryggilegt að sjá þau öll umvafin
illgresinu. Það var hennar skylda að vekja mann
sinn til umhugsunar um það.
„Illgresi? — Já, það er nóg til af þvi á Ir-
landi,“ sagði Pieree kæruleysislega og hló. „Það
vex um allar jarðir. Eru það líka ekki gömul
sannindi að illt sé að uppræta illgresi?"
„Bað á að rífa það upp og brenna því,“ sagði
Barbara ákveðið. „Eg get ekki hugsað mér að
garðyrkjumaðurinn þinn sé neitt sérstaklega
duglegur, fyrst allt er í svona mikilli óhirðu.
Hann yppti öxxlum.
„Það er ekki hægt að ætlast til svo mikils af
Shane O’Connelly, að hann bæði gæti garðsins
og beggja hestanna, svo maður ekki tali um
svinin og hænsnin, það er bókstaflega furðulegt,
að hann skuli nokkum tíma hafa til þess að
hugsa um blómin."
„Þú ætlar þó ekki að segja mér, að þú hafir
aðeins einn mann, sem á að sinna öllum þessum
störfum?“
„Jú — en hann er hreinasta fyrirmynd, get ég
sagt þér. Langafi hans, afi hans og faðir hafa
allir unnið hjá Maloney fjölskyldunni, og hann
vill glaður vinna hjá mér fram á sinn síðasta
dag.“
„En góði Pierce —,“ Barbara tók um handlegg
hans, „nú verður þetta allt að breytast, þú getur
ekki ætlast til þess að einn maður geri þetta
allt saman, hversu viljugur sem hann kann að
vera, og hversu vinveittur sem hann er fjölskyldu
þinni. Þú verður að hafa minnst þrjá garðyrkju-
menn fyrir annan eins garð og þennan, og svo
verður þú einnig að fá þér hestasvein, og bifreið-
arstjóra, því auðvitað verðum við að eiga einka-
bifreið, en þú getur látið þér nægja dreng til
þess að hirða svinin og hænsnin. — Ég get ekki
skilið, hvernig þér getur dottið í hug að hafa
færri en þrjá garðyrkjumenn, ef garðurinn á að
líta vel út.“
Barbara brosti og var hreykin með sjálfri sér,
þegar hún hugsaði til þess, hversu veglegu Glenns-
kastali yrði, þegar hún væri búin að framkvæma
allar hugmyndir sínar. En Pierce Maloney brosti
ekki, hann horfði aðeins kvíðafullur á konu
sína.
„Af hverju ertu svona áhyggjufullur, Pierce?
Ertu reiður við mig út af þvi að ég vil gera
heimili okkar vistlegt? — Nei, það veit ég að
þú getur ekki verið!“
„Heiður við þig? Guð hjálpi þér, nei, það er
ég ekki, en ég er reiður sjálfum mér -— og feðr-
um mínum fyrir það, hve þeir voru heimskir og
kærulausir í fjármálum. Þeir hafa látið allar
sínar eignir ganga úr greipum sér, þeir hafa eitt
öllum arfinum í fjárhættuspil, og svo hafa þeir
drukkið og svallað, en láta nú mér og mínum
eftir brauðmolana, sem fallið hafa af borðum
þeirra, það er sannarlega óskemmtilegt hlutverk,
sem mér hefir verið falið.“
Hann var óvenjulega bitur, þegar hann sagði
síðustu orðin, og það var eins og andlit hans
hefði tapað öllum þeim gleðibjarma, sem vanur
var að ljóma um það. Á þessu augnabliki leit
hann út eins og gamall maður. Barbara spurði
sjálfa sig árangurslaust, hvað þessu gæti valdið,
að Pierce væri svona skelfilega áhyggjufullur.
„Þú talar í ráðgátum, Pierce. Hvað áttu við með
þessum „brauðmolum", sem þú talar um? Ég
er aðeins venjuleg og hversdagsleg ensk stúlka,
og ég skil ekki svona skáldleg orð. Þau eru langt
fyrir ofan minn skilning.”
„Það er ekkert í heiminum, sem ég ekki vildi
gefa þér, Barbara, ef ég gæti — trúir þú þvi
ekki? Og trúir þú því ekki líka, að þinn vilji
er engu síður minn vilji? Ég vildi glaður fara
eftir öllum þínum vísbendingum, hugfanginn vildi
ég fullnægja þinum ósanngjörnustu kröfum."
Hann talaði af miklum móði, og horfði allan
tímann hvasst á Barböru, en hún hneigði sig að-
eins og brosti.
„Þetta er mjög fallegt af þér, Pierce. Annars
hefi ég alls ekki í huga að þú eyðir fé um efni
fram, og ég ætla ekki að vera eyðslusöm á nokk-
urn hátt. Það eru bara þessir sjálfsögðu hlutir,
sem nauðsynlega þarf að gera, ef Glenns-kastali
á að vera byggilegur staður.
„Við skulum ekki tala meira um þetta í dag,“
sagði Pierce, og dró Barböru að sér í mjög mikilli
geðshræringju. „Nú eigum við aðeins að tala
um okkur sjálf og ást okkar.“
Barbara losaði sig blíðlega úr fangi hans, og
strauk hendinni yfir ógreitt hárið, því í þetta
sinn gat hún ekki fellt sig við hans ástríðufullu,
írsku atlot.
„Góði Pierce minn, við verðum lika einhvem-
tíma að hugsa um allt þetta, sem gera þarf, —
við erum neydd til þess, því ég hefi hugsað mér
að byrja svo fljótt, sem auðið er, uppbyggingar-
starfið hér í Glenns-kastala. Ó! Pierce, það skal
verða kominn hér annar svipur á allt eftir mán-
aðartíma, þá skal verða reglulega inndælt hér,
ég er viss um að þú þekkir þetta þá ekki fyrir
sama st^ð. Og þú munt áreiðanlega verða undr-
andi yfir því, að þér skuli aldrei hafa dottið í
hug fyrr að verja svolitlu af peningum þínum
til þess að prýða í kring um þig. Ég get raunar
skilið, að sjálfselskufullir menn, sem hugsa
ekkert um aðra, láti sér það í léttu rúmi liggja,
það, sem ekki snertir þá sjálfa beinlínis.”
Pierce svaraði ekki, en tók undir arm Bar-
böru og leiddi hana niður eftir garðinum, og í
gegnum lítið rjóður við limgirðinguna, þar til
þau komu inn í annan minni garð — lítinn gaml-
an garð, sem var mjög vinalegur. 1 honum var
steypt vatnsþró og í henni syntu gullfiskar fram
og aftur.. 1 miðri tjörninni var lítill gosbrunnur,
það var líkneski af brosandi ástargúði, með
bundið fyrir augun, en út um munn hans stóð
pípa, og fram úr henni bunaði vatnið i strið-
um straumi.
„Mikið er þetta yndislegur garður,“ sagði Bar-
bara. „Hann er allur umvafinn limtrjám, og svo
er hér svo mikið af rósum, og ilmjurtum. — Ég
elska blómailminn.“ Hún andaði djúpt að sér,
og brosti um leið ánægjulega.
„Mér finnst ákaflega gaman. að þessum litla,
skrítna ástarguði" sagði hún glaðlega. „En sjáðu,
Pierce, hvað hann er orðinn mosavaxinn, þetta
er gamaldags garður, en þó er hann reglulega
heillandi. Það er eins og maður sé komin hundrað
ár aftur í tímann.“
„Hingað fór langamma min alltaf til þess að
gefa gullfiskunum,“ svaraði Pierce hugsandi.
„Hérna á bak við garðinn er svo leikvöllur —
eða það hefir minnsta kosti einhverntíma verið
leikvöllur."
„Og það verður líka aftur að verða leikvöllur,
Pierce!“ sagði Barbara ákveðin. „Það verður
gaman að sjá, þegar allt er hér komið í jafn
gott ásigkomulag og það hefir verið áður fyrr.
Við skulum engum peningum eyða í skemmtanir
fyrir sjálf okkur eða þvíumlíkt, en aðeins hugsa
um að gera Glenns-kastala að veglegu setri. Þá
verð ég hamingjusöm og upp með mér af heimili
mínu, þegar við erum búin að því. Ég skal ekki
óska mér annars en að vera hér allt mitt líf.“
Pierce stóð kyrr og horfði niður fyrir fætur
sér.
„Ég hefi verið að hugsa um, að það er svolítið,
sem ég þyrfti að tala við þig, Barbara," sagði
hann niðurbældri röddu. „En ég hefi ekki komið
mér að því. Mig tekur það sárt að þurfa að
eyðileggja allar þínar fallegu hugmyndir, og ein-
mitt nú, þegar þú ert svo ánægð — en ef til
vill hefði ég átt að vera búinn að segja þér það
fyrr -—• en það hafði mér aldrei dottið í
hug-----------.“
Hann þagnaði í miðri setningu. Barbara varð
skyndilega hörkuleg, og horfði ísköldu augnaráði
á mann sinn.
Erla og
unnust-
inn.
Oddur: Erla,. við skulum fara í bíó í kvöld — Erla: Þú ert yndislegur, Oddur! Og það sýnir einmitt, hvern mann
það er bamamynd — og þú veizt, hvað mér þykir þú hefir að geyma, hve vænt þér þykir um böm. Við skulum fara á
gaman að bömum. fyrstu sýninguna.
Oddur: Það var gott hún vildi fara á þessa Erla: Velkominn, vinur minn! Af því að þú ert svo hrifinn af bömum, þá bauð ég nokkr-
mynd. Ég á nákvæmlega fyrir tveimur miðum. um krökkum úr nágrenninu að koma með okkur.
Stjáni litli: Hvaða náungi er þetta? Sá er skrítinn!