Vikan - 26.08.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 34, 1943
. Nú var barið að dyrum.
Það var Frederica Rice.
„Ég hefi verið að leita að þér," sagði hún við
Challenger. „Mér var sagt að þú værir hérna.
Ég ætlaði að grenslast eftir, hvort þú værir bú-
inn að fá armbandsúrið mitt aftur."
„Já, ég sótti það í morgun."
Hann tók það upp úr vasa sínum og rétti henni
það. Þetta úr var einkennilegt: eins og klofinn
hnöttur í lögun og fest á svart, skrautlaust
eiksilkiband. Ég mintist þess, að ég hafði séð
svipað úr á úlnlið Nick Buckleys.
„Ég vona að það verði nú ábyggilegra eftir-
leiðis."
„Það er þreytandi, þetta úr. Alltaf eitthvað í
61agi.“
„Það er til prýði, ungfrú, en ekki til gangs,"
skaut Poirot inn í.
„Er ekki hægt að sarheina hvorttveggja ? “
Hún leit á þá á víxl. „Er ég að trufla fundar-
hald ?“
„Nei, sannarlega ekki, ungfrú. Við erura að
ræða bæjarfréttir, — ekki glæpinn. Við vorum
að tala um það, hve furðu fljótt fregnir berast
og breiðast út — t. d. að nú vita allir það, að
ungfrú Nick var trúlofuð hinum hugdjarfa flug-
manni, sem fórst.
„Svo að Nick var trúlofuð Michael Seton!“
varð Frederiku að orði.
„Yður furðar það?“
„Já, lítilsháttar, — en ég veit ekki hvers vegna.
Auðvitað fannst mér hann vera ákaflega hrifinn
af henni í fyrra haust. En svo virtust þau bæði
verða tiltölulega allsgáð eftir jólin. Eftir því,
sem ég bezt vissi, sáust þau varla.“
„Leyndarmál — þau héldu þessu vel leyndu."
„Það hefir verið vegna sir Matthews gamla,
ímynda ég mér. Ég er hrædd um, að hanri hafi
ekki verið alveg með sjálfum sér.
„Yður grunaði ekkert um þetta, ungfrú. Og
þó var ungfrú Nick mjög náin vinstúlka yðar.“
„Nick segir manni ekki nema það sem henni
sjálfri sýnist, þegar svo stendur á," sagði Frede-
rika. En nú skil ég, hvers vegna hún hefir verið
svona óstillt, undanfarið. Æ, — en mig hefði
átt að gruna þetta, út af dálitlu sem hún sagði
héma um daginn."
„Vinkona yðar er ákaflega yndisleg, ungfrú."
„Það fannst Jim gamla Lazarus einu sinni,
líka,“ sagði Challenger og hló um leið sínum há-
væra og hálf villimannlega hlátri.
„Iss — Jim —hún yppti öxlum og ég þóttist
sjá að henni mislíkaði eitthvað.
Hún vék sér að Poirot.
„Segið þér mér, herra Poirot, hafið þér —?“
Hún þagnaði. Hún riðaði á fótunum og föln-
aði upp. Hún starði á miðann á borðinu.
„Yður líður eitthvað illa, ungfrú."
Ég ýtti til hennar stól og hjálpaði henni að
setjast í hann. Hún hristi höfuðið og sagði: „Það
gengur ekkert að mér,“ en hallaði sér áfram í
stólnum og studdi höndum undir vanga sér.
Allt í einu rétt hún úr sér.
„Hvað þetta er heimskulegt. Georg, blessaður,
elsku, góði, vertu ekki svona raunalegur. Við
skulum tala um morð. Eitthvað æsandi. Mér Ieik-
ur forvitni á að vita, hvort Poirot er kominn
á slóðina."
„Það er of snemmt, að segja nokkuð um það,
Ungfrú, sagði Poirot þurrlega.
„En þér hafið gert yður einhverjar hug-
myndir — er það ekki?“
„Ef til vill. En mig vantar enn mikið af sönn-
unargögnum."
„Einmitt það!“
Skyndilega stóð hún upp.
„Ég er með höfuðverk. Ég held ég verði að
fara heim og leggjast fyrir. Mér verður ef til vill
leyft að tala við Nick á morgun.
Hún gekk út án þess að kveðja. Challenger
hleypti brúnum.
„Maður veit aldrei, upp á hverju hún kann að
finna, þessi manneskja. Það getu,r verið að Nick
hafi haft mætur á henni, en ég held að hún hafi
ekki haft ýkja miklar mætur á Nick. En, annars
er aldrei hægt að átta sig á kvenfólkinu. Hún
segir blessaður, elsku, góði seint og snemma,
þegar hún ávarpar mig, en ég gæti trúað því
að hún meinti „fjandans rægsnið þitt“ miklu
fremur. Eruð þér að fara út, Poirot?" Poirot
hafði staðið upp og var að strjúka fis af hatt-
inum sínum, af mestu vandvirkni.
„Já, ég er að fara í bæinn."
„Ég hefi ekkert fýrir stafni. Get ég komið með
yður.
„Vissulega. Mér er það ánægja."
Við gengum út úr stofunni, en þegar út var
komið, afsakaði Poirot sig og skrapp inn aftur.
„Stafurinn minn," sagði hann, þegar hann kom
til okkar aftur.
Challenger gretti sig ofurlítið. Og sannarlega
var stafurinn með gullhólkinum hin mesta ger-
semi.
Poirot átti fyrst erindi í blómabúð.
„Ég verð að senda ungfrú Nick fáein blóm,"
sagði hann við okkur, til skýringar.
Það reyndist erfitt að gera honum til hæfis.
Loks valdi hann flúrað gullker og lét fylla það
af gulum negulblómum, og síðan skreyta með
bláum borða."
Blómakonan rétti honum spjald og hann ritaði
á það:
„Með vinsamlegri kveðju frá Hercule Poirot."
„Ég sendi henni fáein blóm í morgun," sagði
Challenger. „Ég ætti að senda henni ofurlítið af
ávöxtum núna.“
„Tilgangslaust!" sagði Poirot.
„Hvað þá?“
„Ég sagði, að það væri tilgangslaust. Matvæli
— það leyfist ekki.“
„Hver segir það.“
„Ég segi það. Ég hefi sett reglurnar. Ungfrú
Nick hefir verið skýrt frá því, hverjar þær eru.
Og hún skilur."
„Drottinn minn dýri!“ varð Challenger að orði.
Honum varð greinilega hverft við. Hann starði
á Poirot.
„Það er þá svona, — er það?“ sagði hann. „Þér
eruð hræddur — ennþá."
16. KAFLI.
Viðtal við Whitfield.
Réttar-yfirheyrslurnar voru þurrleg athöfn —
lítið annað en „beinin ber“. Fyrst var staðfest
hver hinn framliðni væri, síðan gaf ég rnína
skýrslu og staðfesti að hafa fundið likið. Síðan
kom skýrsla læknanna.
Síðan var réttar-rannsókninni frestað í viku.
St. Loo-morðið var nú komið á forsíður blað-
anna. Það var komið í staðinn fyrir: „Seton er
enn ófundinn. Óvíst um örlög hins horfna flug-
manns.“
Nú, þegar Seton var dauður og búið var að
sýna minningu hans tilhlýðilega virðingu, varð
auðvitað að vera til einhver nýr blaðamatur. i
staðinn. Og St. Loo-morðinu var þá að sjálfsögðu
tekið feginsamlega af blöðunum, sem voru alveg
„í hönk“ um fréttir í ágúst-mánuði.
Að loknum yfirheyrslunum rakst ég á Poirot.
Hann var þá að smokra sér undan blaðamönn-
unum. Við hittum að máli séra Giles Buckley og
konu hans.
Foreldrar Maggie voru elskulegar manneskjur,
algjörlega óveraldleg og saklaus eins og dúfur.
Frú Buckley var all atorkumikil kona, há
vexti og ljóshærð, og bar hún það Ijóslega með
sér að hún var af norrænum ættum. Maður
hennar var smávaxinn, gráhærður, og framkoma
hans öll vandræðaleg.
Vésalingarnir, þau voru ákaflega beygð undir
þessu óláni, sem hafði hent þau og rænt þau
dóttur, sem þau unnu mjög.
„Ég skil þetta ekki enn,“ sagði séra Buckley.
„Hún er svo elskulegt barn, Poirot. Hæglát
og fórnfús — alltaf að hugsa um annara þarfir.
Hver getur haft ástæðu til að gera henni mein?“
„Ég skil varla símskeytið," sagði Buckley. „Og
morguninn áður höfðum við fylgt henni á braut-
arstöðina."
„Við erum í hættu á hverri stundu lífsins,"
muldraði presturinn.
„Weston ofursti hefir verið mjög vingjarnlegur
við okkur," sagði Buckley. „Hann fullvissar
okkur um, að allt sé gert til þess að reyna að
hafa uppi á þeim, sem framdi þetta ódæðisverk.
Það hlýtur að vera vitskertur maður. Engin önn-
ur skýring virðist vera sennileg."
„Madame, ég get ekki lýst því eins og ég vildi,
hve innilega ég samhryggist yður, — og hvað ég
dáist að því, hve vel þér berið þetta áfall.“
„Það myndi ekki færa okkur Maggie heim, þó
að ég færi i hnipur," svaraði frúin.
„Konan mín er dásamleg," sagði klerkurinn.
„Hún er miklu vondjarfari og hughraustari en ég.
En þetta er allt svo dularfullt, — það ruglar
mig.“
MAGGI
71 r
og
I
RAGGI.
1. Maggi: Við er-
um nýbúin að fá
bréf frá bróður
mínum, sem er í
hernum. Raggi:
Nei, en hve það
var gaman!
2. Maggi: Já.
Hvenær fer stóri
bróðir þinn í
striðið til að
berja á Japönum?
Raggi: Fyrsta.
3. Maggi: Uss!
Þú áttir ekki að
segja mér, hvaða
mánaðardag hann
færi. Það er hern-
aðarleyndarmál!
4. Raggi: Já, en
ég meinti ekki
mánaðardaginn.
Ég meinti fyrsta
daginn, sem hann
fær tækifæri til
þess.