Vikan - 26.08.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 34, 1943
13
Myndin t. v.: Litla
stúlkan með foreldr-
um sínum á leið til
skólans. Henni finnst
það eini ókosturinn
við skólann, að mega
ekki hafa hundinn
sinn með sér.
Myndin t. h.: Bros-
hýr í hlutverki Evu i
leiknum „Kofinn hans
Tómasar frænda," og
ein svertingjastúlkan
ixr munnhörpuhfjóm-
sveitinni, sem Topsy.
Hvað lœra má af börnum.
Framhald af bls. 3.
svið og börnin, þá myndi heimurinn verða
okkur sem nýr, og lífið myndi verða
ánægjulegra. Til þess að læra það, sem
börnin geta kennt okkur, verðum við að
losa okkur við öll venju-bönd, hætta að
ganga eins og hálfblindir námuhestar að
vélrænum störfum. Þó að við séum til
neyddir að vinna verk sem við bölvum í
hljóði og okkur er fyrirfram ógeðfellt, þá
er þó hægt, ef við getum tileinkað okkur
hugarfar barnsins, — að. gera sér öll störf
ánægjuleg frá byrjun til enda.
Við þurfum aðeins að læra af börnun-
um, hvernig þau fara að því að nota öll
skilningarvit alveg út í æsar, leyfa aldrei
erfiðleikum dagsins í gær, eða kvíða fyrir
morgundeginum, að skyggja á dásemdir
og unað dágsins í dag.
BfliflMDA. Framhald af bls. 4.
— Bófinn hafði framið morðið og var
í þann veginn að hverfa út af sviðinu, sem
er herbergi á óðali, þegar ung stúlka kem-
ur inn um hliðardyr.' Hann sér þegar að
allt er komið upp um sig. Hvað átti hann
að taka til bragðs? Á sama augnabliki
fellur skært ljós á andlit stúlkunnar, og
hann sér að hún er blind. Og tjaldið fellur
í því, hann hverfur og Lucy gengur í átt-
ina til hins myrta. —
Þátturinn tókst vel. Áhorfendurnir
höfðu fylgst með af miklum áhuga. Og
loks kom lokaþátturinn. Hardrew laut
áfram í sætinu og virti fólkið fyrir sér.
Hann óttaðist að Kitty mundi mistakast.
Sviðið var dimmt, og hljómsveitin hóf
leik sinn, um leið og bófinn kom inn á
sviðið. En úti í myrkrinu sást Lucy og aft-
ur heldur bófinn að allt sé komið upp og
ljósgeisli fellur á andlit stúlkunnar og
hann hvíslar ,,blind“, en eftir það verður
alger þögn.
Þá skeði það, sem enginn hafði reiknað
með. Hardrew sér Kitty grípa um höfuðið
og heyrir hana hrópa:
j.Nei, ég er ekki blind! Ég sé!“
Éftir það hnígur hún niður.
Tjaldið féll og fólkið reis upp úr sæt-
um sínum með miklum fagnaðarlátum,
leikurinn hafði náð hámarki og leikhúsinu
tryggðir áhorfendur meðan leikurinn yrði
sýndur.
Tjaldið var naumast fallið, þegar John
Hardrew var kominn niður á sviðið. Og
þar stóð konan hans með Kitty í faðmin-
um.
,,Hvað — hvað hefir komið fyrir?“
spurði hann náfölur og titrandi. „Helena,
hvað hefir komið fyrir?“
„Kraftaverk, John, kraftaverk. Guð
hefir bænheyrt okkur. Kitty hefir fengið
sjónina aftur.“
ljM>iiiai.iii..iiii.iiii.i.iiiii.iiiiiii«nii.niimiii.iiii.iniiii.iiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.iiiiiiitife
Dægrastytting |
V .................................■■■ii.iiiiniiiiiiiiiiiin^
Ævintýri Georgs í ltínverska
ræningjabænum. 26.
Nú kom nýtt skeyti frá Georg-. Það hljóðaði
svona:
Sjá lausn á bls. 14.
Orðaþraut.
UNDI
O T A R
FLÓ A
AGNI
LINA
AUÐ A
RÓIN
Ó S A R
S K A R
EKUR
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja einn
staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan frá
og niður eftir, myndast nýtt orð, og er það nafn
á borg, sem komið hefir mjög við sögu i styrj-
öldinni- Sjá svar á bls. 14.
Vísan um „hann“. 9.
Hann vill gróðahöppin fá,
hann vill fljóðin kyssa,
hann er að bjóðast hér að slá,
hann er að sóðast til og frá.
(Þjóðvísa).
Tröllatrygð.
Einatt hafa tröll sýnt sig vingjarnleg við menn,
en sjaldan að fyrra bragði, nema þau hafi annað
hvort lagt ástarhug á menn og numið þá til sin
eða heillað, eða þeim hafi legið á annari lið-
semd manna, en oftast hefir það annarskostar að
borið því að eins, að menn hafi orðið fyrri til að
vikja góðu að þeim á einhvern hátt, enda launa
þau þá alla liðsemd ríkulega. „Hjálpaðu mér,
karlmaður," sagði trölkona ein, sem hafði dottið
illa biltu í fjalli, við Bjöm á Burstarfelli, er fór
þar um. Hann varð vel við bæn hennar, og var
síðan lánsmaður alla æfi. 1 öllum slíkum við-
skiptum við menn kemur ekki síður fram hin
alkunna „tröllatrygð“, en viðleitni þeirra til
hefnda, ef þau eiga ótrygð að mæta.
(J. Á. þjóðsögur).
Að ríða til páfans.
Að ríða til páfans er skylt rimbujárnum, þótt
mikið sé reyndar að munum. Tveir merm taka
ás á axlir sér, en hinn þriðji á að taka höndum
um ásinn, hefja sig upp á hann og taka sér
sæti á honum langsetis. Hinir, sem bera ásinn,
ganga áfram með hann á öxlunum og manninn
á. Þá kemur þar að fjórði maður og slær á
fætumar á þeim, sem á ásnum situr, með poka
eða einhverju þvílíku. Ef hann getur setið, þótt
slegið sé á fæturnar, þá hefir hann riðið til
páfans.
(Islenzkar skemmtanir).
Meyjar-vísa.
Meyjarnar eyða matnum lítt,
meyjarnar prjóna lesið hvitt,
meyjarnar hafa mjúkan kvið,
meyjarnar elta sveina lið,
meyjamar herða mittisbönd,
meyjarnar raka slægjulönd.
Isl. þulur og þjóðkvæði Ól. Dav.). '
Beinagrindin í Hólakirkju.
Svo bar til eitt kvöld um vökuna að Jón biskup
Arason á Hólum þurfti að fá bók, sem lá úti á
altari í kirkjunni. Biskup spurði heimafólk sitt
að, hvort nokkur vildi fara út fyrir sig í kirkj-
una eftir bókinni. En þeim leizt ekki á ferðina og
varð enginn til. Þá gekk fram griðkona ein, og
sagðist skyldi fara eftir bókinni. Tók hún við
kirkjulyklinum. En svo var til háttað, að biskup
hafði látið gjöra göng undir jörðunni úr húsi því,
sem hann var oftast i, og sem „slot" var kallað,
og út í kirkjuna. Það hafði liann gjört til þess,
að ef óvinir kæmu að sér, þá kæmist hann í kirkj-
una, því þar var helzt griðastaður. Griðkonan fór
nú, og gekk eftir undirganginum. Hún kom í
kii-kjuna, gekk að altarinu, fann bókina og tók
hana. Gengur hún nú fram eftir gólfinu og ætlar
út um dyrnar, en vill ekki fara göngin til baka;
því henni þótti þar dimmt og draugalegt. En
þegar hún kemur fram í kirkjuna, verður henni