Vikan


Vikan - 16.09.1943, Side 13

Vikan - 16.09.1943, Side 13
VIKAN, nr. 37, 1943 13 SHIRLEY TEMPLE MYNDIR Myndin t. h.: Þegar Allan leik- hússtjóri kom á bakvið leiksviðið var lögregluþjónn i þann vegfnn að taka prófessorinn, sem leikið hafði Tómas frænda, fastan. Frú Drew var þar líka og Broshýr. Myndin t. v.: Broshýr borðaði til skiptis kökuna og súkkulaðið. „Áttu alltaf súkkulaði og kökur?“ spurði liún frú Drew, um leið og hún bauð góða nótt. Frjálst er í fjallasal Framh. af 3. síðu. sjálft starfið er einhver vinsælasti og far- sælasti þátturinn í öllu starfi K. F. U. M. í Reykjavík. Frá þessu starfi var skýrt hér í blaðinu í júní 1941, og verður ekki f jölyrt um það nú. Þess skal þó getið, að nú er fullgerður hinn mikli og prýðilegi skáli ,,Skógarmanna“ í Lindarrjóðri og þar var í sumar tekið á móti 6 flokkum gesta (drengja) í júlí og ágústmánuði, eða sam- tals 464 dvalargestum, — auk f jölda gesta annara, sem þangað komu um helgar. T. d. Voru þar um 500 manns í einu, hinn 1. ágúst s. 1., þegar skálinn var vígður. Engum er meiri þörf á því, en skóla- drengjum og sendisveinum að njóta úti- vistar í frjálslegu umhverfi, við góðan að- búnað. Þetta starf Skógarmanna, — sem þegar hefir kostað mikið fé, mikla sjálfs- afneitun, — og ákaflega mikið erfiði, sem þeir hafa sjálfir á sig lagt, — er því mjög þess vert, að það sé þakkað og því sé veitt athygli. Th. A. f Lundúnaþoku. Framh. af 4. síðu. að ég hélt að hún væri öll á bak og burtu. „Eruð þér að reyna að veiða mig í ein- hverja gildru?“ heyrði ég svo allt í einu að röddin spurði. „Gildru, nei því lofa ég yður upp á æru og trú, að reyna það ekki,“ svaraði ég, glaður yfir því, að hún skyldi ekki vera farin ennþá. „Vitið þér, hvað ég heiti?“ spurði hún. „Nei, það hefi ég ekki hugmynd um,“ svaraði ég. „Dalila,“ sagði hún. „Nú,“ sagði ég áhugalaust, mér var sama hvað hún hét, aðalatriðið fyrir mig var að sjá hana. „Og þér óskið þess eindregið, að fá að sjá mig?“ hélt hún áfram. „Já, náttúrlega," svaraði ég. Allt í einu stóð hún fyrir framan mig. Hún var há og grönn, í svartri aðskor- inni kápu. Á höfðinu hafði hún hatt, en andlit hennar var hulið að mestu undir svartri og þykkri slæðu. I gegn um hana gat ég þó séð tindrandi augu hennar, en það var líka allt og sumt. Á næsta augna- bliki var hún horfin. 1 gegnum þétta þokuna heyrði ég hæðnislegan hlátur hennar, og óminn af orðunum: „Hæ, Samson! hæ, Samson!“ Með ósjálfráðum hraða stakk ég hönd- unum aftur niður í vasa mína, þar sem ég hafði látið mína endurheimtu muni — en vasar mínir voru þá tómir. | Dægrastytting | M.IMMMII.MMMMI.. IMMMMMIMIMMIMIMMMMIMMHMIl/ Leiðið í Skriðuklausturs- kirkjugarði. Jón hét maður og var Einarsson. Hann var um tíma vinnumaður á Sltriðuklaustri í Fljótsdal; eftir það fór hann þaðan og dó á Valþjófsstað fyrir hér um bil 16 árum (1860). Þegar hann var vinnumaður á klaustrinu, dreymdi hann eina nótt, að maður kom til hans í svefni; hann sagðist eiga gröf í landsuðurhorni kirkjugarðsins, og bað hann að grafa sig upp aftur, og snúa leiði sínu í norð- ur og suður, gagnstætt því sem annara leiði snúi, því hann sé ekki verður að liggja, eins og aðrir framliðnir. Jón vaknar við þetta og þykist sjá á eftir manninum, er hann fer burtu. Eftir það sofn- ar Jón aftur, og hirðir ekki um drauminn. Dreym- ir hann þá enn sama manninn, og þykir hann þá koma til sín með meiri alvörusvip, en hið fyrra sinn, og spyrja sig, hvort hann ætlaði að gjöra það fyrir sig, að grafa sig öðru vísi, en aðrir menn. Jón vaknar við það, og þykist sjá, er hinn dauði gengur frá sér aftur. Jón fer enn og sofnar, og dreymir hinn sama mann í þriðja sinn. Þykir honum hann nú vera með reiðisvip og segja: ,,Þú skalt hafa verra af því, ef þú gjörir ekki þetta fyrir mig.“ Vaknar Jón þá, og þykist enn sjá manninn, í því hann fer frá rúm- inu. Einsetur Jón sér nú að grafa upp leiðið þeg- ar daginn eftir, þar sem hinn hafði til tekið. Eftir það sofnar Jón, og sefur til morguns. Þegar Jón er kominn á fætur, tekur hann sér reku í hönd, fer út í kirkjugarð, og grefur upp leiðið, sem honum var tilvísað, kemur þar niður á mannsbein, og grefur þau aftur gagnstætt því, sem aðrir liggja, i norður og suður, gengur svo vel frá gröf- inni og gjörir upp leiðið, og er það eina leiðið, sem svo snýr i kirkjugarðinum á Skriðuklaustri, og hefir aldrei borið neitt á hinum framliðna síðan. (J. Á. Þjóðsögur). Orðaþraut. ERL A EIÐI S JÓR ALD A INNI ÖLIN KR AP KINN E YN A Fyrir framan hvert þessara orða skal setja einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan frá og niður eftir, myndast nýtt orð, og er það lærdómstitill. Sjá svar á bls. 14. Vísa um „hann“. Hann er að pínast hólnum á, hann er að grína’ i skárann, hann er að brýna harðann ljá, hann er að sýnast við að slá. Að reisa skemmu. Listamaðurinn reisir saman litlu fingurna eins og sperrukjálka, leggur baugfingurinn á vinstri hendi niður í greipina milli litlafingurs og baug- fingurs á hægri hendi, reisir saman löngutöng á vinstri hendi og baugfingur á hægri hendi, setur löngutöng á hægri hendi í greipina milli löngu- tangar og sleikifingurs á vinstri hendi og reisir svo sleikifingurna og þumalfingurna saman. Þá er komin skemma með sperrum og bitum. Nefið mitt forna. Einu sinni var tekin gröf að líki á kirkju- stað. Þar bar að mann einn keskinn og glens- mikinn. En i því kom upp hauskúpa stór úr gröf- inni. Maðurinn skoðaði hana um stund, og hafði það einkum í skopi, hvað nefið hefði verið stórt á manni þessum í lifanda lífi, því nefbeinið var geysimikið og íbjúgt. Af þvi grafarmennirnir tóku ekkert undir það með honum lagði hann bráðum af sér hauskúpuna og gekk í burtu. Nótt- ina eftir dreymdi hann, að honum þótti koma til sín kona heldur stórskorin með bjúgt nef og mikið og kveða þetta: Lastaðu ekki nefið mitt foma, ekki skapti sjálfa sig ein heiðarlig seimþorn noma. Smalagollur. Víða er það siður, að gera smölunum einhverja minningu fyrir trúa geymslu sauðfjárins á sumr- in, og hefi ég heyrt, að það væri með þrennu móti, síðan smalabúin hættu. Það er víðast siður enn, að gefa smölunum „stekklamb" á vorin, sem bóndinn tekur af smalanum á haustin, og fóðrar fyrir hann fyrir ekkert veturinn eftir. Þetta geng- ur svo koll af kolli, og oft eru þessi stekklömb eða ,,smalalömb“ fóturinn undir bústofni smalans á síðan, ef hann er samhaldssamur. 1 Múlasýsl-

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.