Vikan - 18.11.1943, Blaðsíða 6

6
gramur yfir þvi að vera truflaöur í spilamennsk-
unni, sem var aðalskemmtun hans.
„Þú vilt fara óvenjulcga snemma," sagði hann
gremjulega og ásakandi.
„Ég er þreytt,“ sagði unga stúlkan og horfði á
föður sinn, um leið og hún undraðist, hvernig
móðir hennar, sem hafði verið svo fögur, hefði
orðið ástfangin af þessum manni, sem var með
svo grimmdariegt andlit og kuldaleg, ljósblá augu.
En svo hugsaði Sergia, eins og svo oft áður, að
faðir hennar hefði kanske verið allt öðruvísi, ef
móðir hennar hefði lifað. En enginn gat lesið þær
hugsanir, sem voru bakvið þetta fagra og hreyf-
ingarlausa andlit; hinn dapri og hrjáði svipur
augna hennar, þegar hún beið eftir föður sínum
við stigann, hvarf um leið og hann kom með
Carrillion lávarði.
Þegar sá síðarnefndi lagði hina mjúku, hvítu
kvöldkápu á herðar hennar, hugsaði hann með
sér, að lafði Sergia hefði aldrei verið svona dá-
samlega falleg eins og í kvöld, og hann gat ekki
stillt sig um að spyrja allra lotningarfyllst, hvort
hann mætti heimsækja hana daginn eftir.
Þessi spurning virtist eitt augnablik vekja hana
úr tómlæti hennar; hún vissi vel, hvað heimsókn
Carrillions mundi þýða, og hún svaraði kuldalega,
að hún hefði þvi miður svo mikið að gera á
morgun, að hún gæti ekki tekið á móti heimsókn.
Þjónninn lokaði hurðinni. Sergia hallaði sér
þægilega aftur, um leið og hin glæsilega bifreið
ók af stað.
Hún vildi ekki hefja samræður við föður sinn,
því hún fann vel, að hann var gramur yfir því,
hvemig hún hafði talað við Carrillion lávarð. —
Hún vissi það ofurvel, að faðjr hennar vildi
gjarna, að hún giftist, ekki af því að hann væri
að hugsa um hamingju hennar, heldur af því, að
hjónaband hennar mundi gera hann frjálsari og
óháðan. Harold Wieme hataði að bera ábyrgð
á einhverjum, þess vegna vildi hann gjarna losna
við Sergiu. Jafnvel þegar hamingja hans hafði
verið allra mest, var hann fram úr hófi eigin-
gjam maður. Það vissi Sergia vel, og þar sem
hún sat þarna í rökkrinu, varð hún aftur óendan-
lega döpur og raunamædd á svip. Hvað gat fram-
tíðin boðið henni upp á annað en ennþá fleiri
peninga og hærri þjóðfélagslega stöðu? En gefið
henni frið í hjarta gat hún ekki. Og hvers átti
hún svo að minnast? Henni hryllti við, þegar
hún minntist þess hræðilega tíma, þegar hún og
faðir hennar höfðu ferðast um meginlandið; faðir
hennar hafði eytt nóttunum við spilaborðið, á
meðan hún sjálf sat einmana og yfirgefin á fá-
tæklegu gistihúsi og skorti hið nauðsynlegasta.
Fyrirlitningar bros leið yfir varir hennar, þegar
hún hugsaði til þess, hvað allir urðu allt í einu
elskulegir, þegar faðir hennar erfði titilinn og
óðalið Stanchester, og allir þeir, sem áður höfðu
virt hana að vettugi eða gleymt henni í einveru
og einstæðingsskap hennar, flykktust nú um hana
til þess að hylla hana í auðæfum hennar og
dýrð.
Allir voru sammála um, að lafði Sergía þyrfti
aðeins að sýna sig 'til ‘þess að verða mest dáða
konan meðal heldri mannanna, og Stanchester lá-
varður hlakkaði til, þegar hann hugsaði til þeirra
góðu gjaforða, sem stóðu dóttur hans til boða,
en eftir því sem leið á samkvæmistimann, tók
hann að gerast óþolinmóður og gramur yfir því,
að hún hryggbraut hvern biðilinn á fætur öðrum.
Þar sem hann sat hér í bifreiðinni — kallaður
frá spilaborðinu, aðeins vegna duttlunga hennar
— spurði hann óánægður sjálfan sig, hvað Sergia
í rauninni meinti með þessari framkomu sinni í
garð þessara ágætu manna, sem höfðu beðið
hennar. Hann hafði tekið eftir, hvað hún var
fálát við Carrillion lávarð og óttaðist nú, að hún
mundi líka hryggbrjóta hann.
„Ég skil þig ekki, Sergia," sagði hann loks
ergilega; ,,þú veizt, að Carrillion lávarður er ekki
vanur eyðslusemi á ljúfmennsku sína, og þegar
hann svo sýnir þér þá virðingu að fylgja þér að
bílnum og tekur tillit til þín eins og þú værir
prinsessa; þá ferðu með hann eins og hann væri
auðvirðilegur þjónn.“
Sergia hlýddi þegjandi á beizkyrði föður síns,
en þó að hann gæti ekki séð andlit hennar, þá
fann hann, að hún bjó yfir einhverju óþægi-
legu handa honum.
,,Ég hefi ákveðið að fara til Stanley Towers á
morgun,“ sagði hún loks, köld og róleg.
Stancheester lávarður hrökk beinlínis við, þegar
hann heyrði þetta.
,,Þú ætlar í burtu á miðjum skemmtanatím-
anum?" sagði hann hissa og gremjulega. „Þú
hlýtur að vera vitlaus!“
„Ég er þreytt á því að vera hérna í London,“
sagði unga stúlkan rólega. „En þú þarft ekki að
láta það ónáða þig neitt; lafði Marion vill gjarna
koma með mér.“
Á þessu augnabliki stanzaði bíllinn fyrir fram-
an hús þeirra, og Stanchester lávarður hætti þess
vegna við að svara.
Þegar þau voru komin inn í forstofuna rétti
Sergia honum höndina.
„Það er betra, að ég kveðji þig núna, pabbi,“
VIKAN, nr. 46, 1943
sagði hún rólega, „því annars fæ ég víst ekki
tækifæri til þess, ég legg af stað snemma í
fyrramálið.“
,,Ég get alls ekki skilið þig,“ sagði Stanchest-
er lávarður og pataði óþolinmóður út í loftið.
„Mér finnst þú vera vanþakklát stúlka. Þú hafn-
ar hverju gjaforði á fætur öðru. Ég veit ekki,
hvað þú vilt, nei, það sver ég, að ég veit ekki!“
„Ég vildi gjarnan," byrjaði Sergia, en svo hætti
hún og hló allt í einu: „Þú hefir á réttu að
standa, ég hefi allt, sem heimurinn getur veitt
mér fyrir peninga — ég er lafði Sergia Wienne,
en er það svo mikið, sem ég þarf að vera þakk-
lát fyrir — þegar ég hefi ekki einu sinni frjáls-
ræði ?“
Lafði Sergia horfði beint í augu föður síns,
og. þegar Stanchester lávarður sá augnaráð dótt-
ur sinnar, gleymdi hann hinu reiðilega svari sínu,
sem hann var með á vörunum; þegar augu Sergiu
voru svona, óttaðist hann næstum dóttur sína,
sem hann hafði veitt svo litla föðurlega um-
hyggju. En hann hataði reiðiuppþot, og hneigðl
sig því þegjandi fyrir dóttur sinni, þegar hún
hneigði höfuðið, án þess að rétta honum höndina;
hann stóð og horfði undrandi á hana, meðan hún
gekk rólega stigann, sem lá upp á efstu hæð.
Hann skildi hana alls ekki, og sjálfstæði henn-
ar fór í taugar hans, eins og það særði líka
hégómagirnd hans, að hún sýndi honum svona
litla hlýðni. Hann gat ekki gert að því, að hann
bar hana saman við konu sína, sem löngu var
dáin, hún hafði elskað hann svo innilega; en
hann gleymdi alveg, að það var honum sjálfum
að kenna, að Sergia hafði aldrei þótt vænt um
hann. I barnæsku hennar hafði hann alltaf verið
kaldur og gramur við hana, þegar hún hafði
komið til hans í hinni barnslegu ást sinni og
trausti; en þegar hún svo fann, að föður hennar
var sama um hana, hafði framkoma hennar orðið
svona kuldaleg, fálát og stolt, sem næstum virt-
ist vera henni eðlileg nú.
Þar sem Stanchester stóð og horfði á eftir
dóttur sinni, hugsaði hann aðeins um, hvað hún
væri sér vanþakklát; sér, sem hún átti þó að
þakka þjóðfélagslega stöðu sína, sem var göfug
og mikils metin, og honum gramdist svo fram-
koma hennar, að hann langaði til að minna hana
á það, sem hún átti honum að þakka.
En hann gerði það samt ekki, en undir eins
og Sergia var horfin, sneri hann við og ók, eins
og hún hafði sagt fyrir, til klúbbs síns, þar sem
hann eyddi nóttinni við að spila.
Erla og
unnust-
inn.
Oddur Nú s k a 1 ég láta verða af
Erlu — strax og hún kemur inn —
mér — ekkert!
því að biðja hennar
ekkert getur aftrað
Erla; Elsku vinur! Er þetta ekki dásamlegt? Við sitjum hér
tvö ein, höllumst hvort að öðru og horfum á tunglið!
Oddur: Já, ástin mín! Tunglið horfir á okkur og langar til
að tala, og ég veú hvað það muni vilja segja —
Oddur: Ástin mín! Ég hefi lengi beðið eftir þessari stund — Ráöskonan: Kjötkaupmaðurinn er í símanum og er að spyrja eftir Erlu
ég Þarf að segja dálítið sérstakt við þig — ég þrái svo rr.ikið, Erla: Ég verð enga stund, Oddur minn. Ég bað hann um að láta mig strax vita,
að — að spyrja — hvort — hvort — ef hann fengi egg —
Erla: Elsku, hjartans vinurinn minn! Oddur: Svona fer það alltaf — skyldi það vera þetta, sem menn kalla rómantík?