Vikan - 18.11.1943, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 46, 1943
11
Höfundurinn:
Agatha Christie
Ný framhaldssaga:
........................................................................................................................................iiiiiiiimiiir/
Hver gerði það?
Sakamálasaga eftir AGATHA CHRISTIE
lll■llllllllllllllllll■■l■ll■ll■llllllln■ll■llll■llll■'llllll■llll"■lllllllllllllll""■l"l"llll■*ll■ll■lllll'■llllll"■lllllll■llllllllllll■llll■lll"■llllll■llll'lllllll■l Hercule Poirot
Ég stóð við hurðina, sem er hér á milli, í gær-
kvöldi, og mér fannst ég heyra hann koma við
húninn. Ég skal segja yður það, að ég yrði ekkert
hissa, þó ég frétti, að hann væri mörðingi —
einn af þessum járnbrautarræningjum, sem mað-
ur les um. Það getur vel verið að þetta sé
heimskulegt af mér, en það er nú svona samt.
Ég er dauðhrædd við manninn! Dóttir mín sagði,
að ég mundi fá góða ferð, en mér líður einhvern
veginn ekki vel, mér finnst eins og eitthvað muni
koma fyrir — áreiðanlega. Ég skil ekki, hvernig
þessi elskulegi, ungi maður þolir að vera ’einka-
ritari hans.“
Arbuthnot ofursti og Mac Queen komu eftir
ganginum.
„Komdu inn í klefann minn,“ sagði Mac Queen,
það er ekki búið að búa um enn þá. Mig langar
til að vita, hvað lögreglan á Indlandi —.“
Mennirnir gengu fram hjá þeim og inn í klefa
Mac Queens.
Frú Hubbard bauð Poirot góða nótt. „Eg ætla
að fara beint i rúmið og lesa,“ sagði hún. „Góða
nótt.“
„Góða nótt frú.“
Poirot gekk inn í klefa sinn, sem var sá næsti
hinumegin við klefa Ratchetts. Hann háttaði sig
og lagðist upp í rúmið, las hérumbil hálftíma og
slökkti siðan ljósið.
Hann vaknaði nokkrum klukkustundum síðar,
hrökk upp úr svefninum, Hann vissi, hvað hafði
vakið hann, há stuna, næstum óp, einhversstaðar
mjög nálægt. Á sömu stundu heyrðist skerandi
bjölluhringing.
Poirot reis upp og kveikti á ljósinu. Hann tók
eftir því að lestin stóð kyrr — að öllum líkindum
við járnbrautarstöð. Þetta óp hafði gert honum
bilt við. Hann mundi, að Ratchett bjó I næsta
klefa. Hann stóð upp úr rúminu og opnaði hurð-
ina, einmitt þegar lestarþjónninn kom hlaupandi
eftir ganginum og barði á hurð Ratchetts. Poirot
hafði hurð sína svolítið opna og var á verði. —
Lestarþjónninn barði i annað sinn. Bjalla hringdi
og ljós kviknaði yfir annarri hurð lengra í burtu.
Lestarþjónninn leit um öxl. 1 þvi hrópaði rödd
innan úr næsta klefa: „Það er ekkert, mér hefir
skjátlast.“
„Allt í lagi, herra minn.“ Lestarþjónninn þaut
áfram, að hurðinni þar sem ljósið var.
Poirot fór aftur í rúm sitt, miklu rólegri og
slökkti ljósið. Hann leit á úr sitt. Klukkuna vant-
aði tuttugu og þrjár mínútur í eitt.
5. KAFLI.
Glæpurinn.
Honum fannst erfitt að sofna strax aftur. Hann
saknaði líka hristingsins í járnbrautinni. Ef þeir
voru á járnbrautarstöð, þá var hún einkennilega
róleg. En á hinn bóginn var hávaðinn í járnbraut-
arlestinni óvenjulega mikill. Hann gat heyrt í
Ratchett, sem gekk um i næsta klefa. Hann
heyrði, þegar hann skrúfaði frá vatninu, þegar
vatnið rann í þvottaskálina, og þegar hann skrúf-
aði fyrir vatnið aftur. Þáð var gengið um gang-
inn, einhver, sem var á inniskóm dró fæturna
eftir gólfinu.
Hercule Poirot lá vakandi og horfði upp t loftið.
Hversvegna var allt svona rólegt á stöðinni fyrir
FnrsílP'a • Hercule Poirot er á leið
o frá Sýrlandi með Taurus
hraðlestinni. 1 lestinni eru aðeins tveir aðr-
ir farþegar; ung stúlka, sem heitir Mary
Debenham og Arbuthnot ofursti frá Ind-
landi. Þau Mary og ofurstinn þekkjast lítið
eitt. Þegar Poirot kemur til Stamboul, fær
hann skeyti um að koma strax til Eng-
lands. Hann hittir gamlan vin sinn, Bouc,
sem er framkvæmdarstjóri járnbrautar-
félagsins. Þeir verða samferða með járn-
brautinni. Á Tokotlia gistihúsinu sér Poi-
rot tvo Amerikumenn. Honum lízt illa á
þann eldri, sem heitir Ratchett. Þessir tveir
menn, Mac Queen og Ratchett, fara einnig
báðir með lestinni. Ratchett biður Poirot
um að vernda sig, af þvi að hann er hrædd-
ur um líf sitt. Poirot neitar.
utan ? Hann, var þurr i hálsinum. Hann hafði
gleymt að biðja' um sódavatnsflösku, sem hann
var vanur að hafa hjá sér. Hann leit aftur á
klukkuna. Hún var kortér yfir eitt. Hann ætlaði
að hringja i lestarþjóninn og biðja um sódavatn.
Hann teygði sig í bjölluna, en hætti við að
hringja, af þvi að hann heyrði hringingu. Maður-
inn gat ekki svarað ölum hringingunum í einu.
Það var hringt aftur og aftur. Hvar var mað-
urinn? Einhver var orðinn óþolinmóður.
Bjallan hringdi stöðugt, það var einhver, sem
tók ekki fingurinn af hnappnum.
Allt í einu heyrðist maðurinn koma hlaupandi
eftir ganginum. Hann barði á hurð nálægt klefa
Poirots.
Hann heyrði raddir — rödd lestarþjónsins,
virðingarfull og afsakandi; og kvenmannsrödd,
ákafa og fljótmælta.
Frú Hubbard!
Poirot brosti með sjálfum sér.
Þræturnar héldu áfram nokkurn tíma þ. e. a. s.,
ef þetta var rifrildi. Niutíu prósent af því, sem
sagt var, sagði frú Hubbard, hin tíu prósentin
lestarþjónninn. Að lokum virtist allt vera komið,
í lag. Poirot heyrði greinilega „Góða nótt, frú,“
og hurð, sem lokaðist.
Hann setti fingurinn á bjölluna.
Lestarþjónninn kom strax. Honum var heitt og
hann var þreytulegur.
„Viljið þér gera svo vel, að færa mér sóda-
vatn?“
„Já, herra.“ Það var ef til vill kímnin í augna-
ráði Poirots, sem kom honum til að segja: „Amer-
iska konan —
„Já?“
Hann þurrkaði af enni sínu. „Hugsið yður, allan
þann tíma, sem ég hefi verið að reyna að sefa
hana. Hún heldur því ákaft fram, að það sé
maður i klefa hennar. Hugsið yður, herra. 1 svona
litlum klefa,“ hann pataði út í loftið. „Hvar ætti
hann að fela sig? Ég þrætti við hana. Ég benti
henni á að það væri ómögulegt. En ekkert dugði.
Hún segist hafa vaknað við að maður hafi verið
inni hjá sér. En þá spurði ég hana, hvernig hann
hefði getað farið út, en samt skilið eftir lykilinn
að innanverðu í læstri hurðinni ? En hún vildi ekki
hlusta á mig. Eins og það sé nú ekki margt ann-
að til þess að hafa áhyggjur út af núna. —
Snjórinn —.
„Snjór?“
„Já, herra. Hafið þér ekki tekið eftir þvi, að
lestin hefir stöðvast. Við erum föst í snjóskafli.
Guð einn veit, hvað við verðum hér lengi. Ég
man eftir, að við vorum einu sinni fastir í snjó
í heila viku.“ .
„Hvar erum við staddir?“
„Á milli Vincovi og Brod.“
„Jæja,“ sagði Poirot gremjulega.
Maðurinn skrapp í burtu, en kom aftur að
vörmu spori með sódavatnið.
„Góða nótt, herra minn.“
Poirot fékk sér vatnsglas og hagræddi sér und-
ir svefninn.
Hann var rétt að festa blundinn, þegar eitthvað
vakti hann aftur. 1 þetta skipti var eins og barið
væri harkalega á hurðina.
Hann stökk upp, opnaði hana og leit fram.
Það var ekkert. En til hægri, lengra inni á gang-
inum, gekk kona á rauðum slopp. 1 hinum enda
gangsins sat lestarþjónninn á litla stólnum sin-
um og var að reikna eitthvað á stórar pappírs-
arkir. Alls staðar var dauða þögn.
„Taugar mínar eru auðsýnilega í ólagi,“ hugs-
aði Poirot með sjálfum sér og fór í rúmið aftur.
1 þetta sinn svaf hann til morguns.
Þegar hann vaknaði aftur, var lestin enn kyrr.
Hann lyfti upp gluggatjaldi og leit út. Háir snjó-
skaflar voru allt í kringum lestina. Hann leit á
klukkuna og sá, að hún var yfir niu.
Þegar klukkuna vantaði kortér í tíu, gekk hann
inn borðstofuvagninn — prúðbúinn eins og alltaf,
en þar ríkti allsherjar eymdarástand. Allir voru
bræður í þessu sameiginlega óhappi. Frú Hubb-
ard var hávaðasöm i kveinstöfum sínum.
„Dóttir mín sagði, að ekkert i heiminum væri
auðveldara. Bara sitja í lestinni, þangað til ég
kæmi til Parrus. Og nú verðum við kannske að
bíða hér í marga daga og skipið mitt siglir
hinn daginn. Hvernig á ég að ná því nú? Ég get
ekki einu sinni sent skeyti til þess að afþakka
farmiða minn. Mér líður alltof illa til þess að geta
talað um- þetta!“
Italinn sagðist nauðsynlega þurfa að komast
fljótt til Milano. Stóri Ameríkumaðurinn sagði:
„Það er leiðinlegt, frú,“ og lét i Ijós þá von, að
lestin mundi vinna upp tímann.
„Systir min — börnin hennar bíða eftir mér,“
sagði sænska konan -grátandi. „Ég get ekki kom-
ið skilaboðum til þeirra. Hvað skyldu þær hugsa?
Þau munu halda, að það hafi komið slys fyrir
mig.“
„Hvað verðum við hér lengi?“ spurði Mary
Debenham. „Veit enginn neitt um það?“
Rödd hennar var óþolinmóð, en Poirot tók eftir
því, að hún var ekki nærri þvi eins kvíðin núna,
eins og þegar Taurushraðlestin bilaði.
Frú Hubbard hélt áfram.
„Það veit enginn neitt í þessari járnbrautarlest.
Og enginn reynir að gera neitt. Hópur af einskis-
•nýtum útlendingum. Ef þetta hefði gerst heima,
hefði einhver að minnsta kosti reynt að gera
eitthvað!"
Arbuthnot sneri sér að Poirot og talaði ensk-
frönsku.
„Eruð þér ekki. framkvæmdarstjóri járnbraut-
arinnar, herra. Þér gætuð kannske sagt okk-
ur —.“
Poirot leiðrétti hann brosandi.
„Nei, nei,“ sagði hann á ensku. „Það er ég
ekki. Þér ruglist á mér og Bouc.“