Vikan - 20.01.1944, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 3, 1944
,5
Ný framhaldssaga:
8
Vegir ástarinnar-
Eftir E. A. ROWLANDS
Ungfrú Sergia hafði sjálf komið heim til
Oldcastles, og þar hafði hún fljótlega sannfærst
um, að ástandið var miklu hörmulegra en hún
hafði gert sér grein fyrir, og margt fleira þui’fti
lagfæringar við en það, sem Armstrong hafði lýst
fyrir henni.
„Ég er yður ákaflega þakklátur, herra Arm-
strong, fyrir það, að þér töluðuð máli mínu við
ungfrú Sergiu,“ sagði bóndinn, — og hélt síðan
áfram með hrifningu:
„Ég er viss um, að það eru fleiri en við, sem
fá ástæðu til að fagna þeim degi, er hún kom
í þetta hérað. Guð blessi hana, þessa indælu
stúlku! Okkur hjónunum finnst, sem kotið okkar
hafi gjörbreyst, við það, að hún heimsótti okkur.“
Og þannig lét hann dæluna ganga, æði-stund.
En þegar þeir skildu, gat Julian ekki varist því,
að minnast þess, hve ónotaleg Sergia hafði verið
við hann sjálfan.
Jæja, þegar öliu er á botninn hvolft, þá hafði
hún þó að minnsta kosti gert það, sem hann
hafði beðið hana um, og það var aðalatriðið.
Ef hún aðeins héldi áfram að hjálpa fátækling-
unum, þá ætlaði hann ekki að láta það á sig
fá, þó að hún væri stuttaraleg í framkomu við
hann sjálfan. Það, sem hann hafði þráð að
sjá, hjá henni, var kvenleg viðkvæmni og góð-
semi og þar eð hún hafði eflaust verið væn þess-
um veslings fátæklingum, sá Júlian það, að hann
gat ekki ásakað hana, eins og hann hafði gert
áður.
Það lá við að Mary kæmi það ákaflega á
óvart, hvað bróðir hennar var vingjarnlega sinn-
aður, þegar hún minntist á Sergiu. Mary var al-
veg ókunnugt um ástæðuna til þessarar „veður-
breytingar", því að Oldcastle og konu hans hafði
verið uppálagt, að láta ekkert vitnast um þessa
peningagjöf. En Mary tók eftir þvi, að nú brá
ekki fyrir þeirri gremju og tortryggni i svip og
ummælum bróður hennar, sem venjulega gætti
mjög, ef á Sergiu var minnst við hann. Henni
þótti svo vænt um þetta, að hún sótti í sig kjark,
og sagði Julian, að hún ætlaði að skreppa upp
að Stanley Towers. Sergia hafði skrifað henni og
beðið hana að koma til sín, ef hún hefði tíma
til þess. Eina mótbára Júlíans var sú, að nú
væri orðið of framorðið til þess, að hún færi ein
síns liðs uppeftir. Hann bauðst því til að fylgja
henni upp að hliðinu, og sækja hana svo síðar
um kvöldið.
„En þú ert svo þreyttur," — sagði Mary. „Og
hvað á ég að gera við Gertie?"
Sumarleyfi ungfrú Dering var ekki útrunnið
fyrr en eftir hálfan mánuð, og hún ætlaði ekki
að fara heim fyrri.
„Gæti ekki hugsast, að Gertrud vildi koma með
okkur," svaraði Julian. „Við gætum svo gengið
okkur til skemmtunar, þama í nágrenninu, á
meðan þú ert uppfrá."
Ungfrú Sergia sat á sinum uppáhaldsstað i
garðinum, í rósa-runna, þegar Mary kom til
hennar. Hún virtist vera niðursokkin í ömurlegar
hugsanir. Hún var föl í andliti, og virtist vera
eitthvað lasin — og mikill var munur á því,
hvað Mary var miklu glaðlegri og hressilegri.
„Æ, hvað mér þykir vænt um, að þú skyldir
koma, elsku Mary,“ varð henni að orði, og
kyssti Mary um leið ástúðlega. Ég get ekki með
orðum lýst því, hvað ég hef þráð komu þína, —
mér firrnst ég þarfnast þín svo mikið."
„Þú hlaust þó að vita, að þú þurftir ekki
annað, en að gera mér orð um að koma.“
Forsasia • Éafði Sergia Wieme, dóttir
' ° * hins ríka Stanchester lá-
varðar, sem var orðin þreytt og leið á
skemmtanalífinu i London hefir, til mikill-
ar gremju fyrir föður sirrn, yfirgefið borg-
ina og farið til hallar hans, Stanley
Towers, sem er uppi -i sveit. Fyrir tilstilli
sir Allans Mackensic, sem hún hefir áður
hryggbrotið, kynnist hún Mary Armstrong,
sem býr með móður sinni og bróður,
Juliani. Þau hafa áður átt við betri kjör
að búa; og nú er það metnaður Julians að
vinna sig upp, vegna móður sinnar og
systur. Stuttu eftir komu Sergiu býðst
Juliani há staða við verksmiðju. En það
dregur úr ánægju hans, þegar hann fer að
gruna, að það sé Sergiu að þakka. Nú á
Sergia von á gestum til Stanley Towers;
hún kemur því til Mary snemma um morg-
un daginn áður og fara þær út að ganga.
Það kvelur Mary, að Julian bróðir hennar
hefir andúð á Sergiu. Stanchester lávarður
kemur til Stanley Towers og Sergia býður
systkinunum í veizlu þangað, en Julian vill
ekki fara. Hann undirbýr opnun nýja lestr-
arsalsins. Sergia meiðir sig á dansleiknum
bónda, gegn áreitni manns að nafni Varden.
Julian fær Sergiu til að hjálpa Oldcastle
og Julian bindur um handlegg hennar.
„Já, en þetta er svo mikil sjálfselska, að vera
að kalla á þig, aðeins til þess að láta þig hlusta
á raunatölur minar."
„Æ, Sergia mín, ef þú ert í raunum, þá vil ég'
heldur hlusta á þig segja frá þeim, heldur en að
hlusta á frásagnir um fagnaðarefni annara."
„Já, ég þykist nú vita þetta, Mary min, sagði
Sergia, og starði fram undan sér. „Mér finnst ég
vera svo óhamingjusamur," andvarpaði hún. „Ég
lendi í þrætu við föður minn. Æ, þetta er svo
erfitt, —• eina manneskjan, sem ég eiginlega „til-
heyri", álítur mig eins og erfiða byrði. Ég er
nítján ára og einkabam, og það er eins og föður
mínum sé það rikast í huga, að koma mér af
höndum sér, — í hjónaband. Ég er dóttir hans,
og þess vegna gefur hann mér auðvitað allt það,
sem ég þarfnast nauðsynlega. Og fyrir það
krefst hann, að ég sé honum þakklát, og að ég
sé ánægð, en honum dettur aldrei í hug, að ég
muni vera með hjarta, eins og annað fólk, og
að fúslega myndi afsala mér öllum auðnum, sem
mér er ætlaður, fyrir það, að finna, að ég væri
ekki einstæðingur í þessari veröld!"
„Veslings, veslings Sergia!" varð Mary að
orði.
„Já, ég veit það, Mary,“ sagði Sergia, þrýsti
hægri hendinni á Mary upp að brjósti sér, og
brosti við henni, — „ég veit það, að þér þykir
vænt um mig. Og ef að þú gætir verið hjá mér
alltaf, þá myndi ég heldur ekki láta örvilnanir ná
svona tökum á mér. Mikið vildi ég óska, þess,
elsku Mary, að þú værir systir mtn, eða að
minnsta kosti, að einhvemveginn væri hægt að
haga þvi svo, að þú gætir verið hjá mér að
staðaldri.
„Þess vildi ég líka óska,“ svaraði Mary ósjálf-
rátt.
„Nei, þetta mátt þú ekki segja," Mary. Mundu
það, að þú átt nákomna ættingja, og ég myndi
aldrei æskja þess, að þú brygðist þeim mín
vegna. Hvað þeir myndu þá hata mig, ef ég
freistaði þín, til þess að koma til min til dvalar.
Nei, ég myndi aldrei gera það. En hins vegar
myndi ég vera þeim þakklát fyrir, að þeir leyfðu
mór að njóta af sólskininu þeirra öðru hvoru.
En segðu mór nú einhverjar fréttir. Þetta er
svo mikil hugulsemi áf þér að koma hingað
uppeftir til mín, einmitt þegar mér leið sem allsa
verst.“
„Ég kom heldur ekki ein,“ svaraði Mary.
„Júlían og Gertrud Dering komu með mér upp
að heiðinni héma. Þau sögðu að ég þyrfti ekkert
að flýta mér,“ flýtti hún sér að bæta við, „þúi
að þau ætluðu að ganga sér. til skemmtunar, á
meðan ég væri hérna. Julian hefir átt erfiðah
dag.“
Sergia svaraði þessu engu orði. Hún laut
niður og sleit upp fáeinar rósir, og það leið
nokkur stund, þangað til ungu stúlkurnar héldú
áfram samtalinu aftur.
„Ungfrú Dering dvelur lengi hjá ykkur," sagðö
Sergia að lokum.
„Engu okkar finnst þetta langur tími, því áð
okkur er svo mikil ánægja að því, að hafa hana
hjá okkur. Strax þegar sumarleyfinu er lokið,
tekur hún aftur til við skólastörf sín, því að húrt
á ekkert heimili. Þess vegna vill Julian, að húrt
sé hjá okkur, svo lengi sem hún getur. Hún el*
líka svo indæl stúlka, að manni hlýtur að þykja
vænt um hana."
„Herra Armstrong þykir þá vænt um hana!"
hugsaði Sergia, og hélt áfram að slíta upp rósir.
„Og þetta er undur eðlilegt. Það væri óeðlilegt,
ef honum væri ekki farið að þykja vænt um hanú.
Þau hljóta að eiga mörg sameiginleg áhuga-
mál. Því að það er honum allt í öllu að staria,
Mér þætti fróðlegt að vita, hvort það er raun-
verulega skoðun hans, að ekki sé til neitt æðra
takmark í lífinu, en að vinna fyrir daglegu
brauði ? — Farðu með þessar rósir heim til henn-
ar mömmu þinnar, Mary,“ sagði hún svo upp-
hátt, er hún hafði tínt svo margar rósir, SeY^
hún gat haft í greip sinni. „En þú mátt ekKi
fara strax. Þú verður að koma með mér heim,
og fá einhverja hressingu. Lafði Marion er með
höfuðverk, og lokar sig inni á sínum herbergj-
um.“
Þegar Mary var að kveðja, fékk Sergia henni,
ault rósanna, talsvert af vinberjum, sem húrt
bað hana að færa mömmu sinni. Sergia fylgcli
Mary síðan niður að hliðinu, og á leiðinni spurfö
hún hana, hvort hún vildi ekki koma, einhvern-
tíma, með ungfrú Gertrude, heim að Stanlqy
Towers. Mary tók þessu boði með fögnuði, og
tjáði Sergiu, að Gertrude væri stórhrifin af
„drottningunni" í kastalanum.
„Þá vona ég, að ég fái að sjá hana áður £in
langt um líður," sagði Sergia hlægjandi, um leíð
og hún kysti Mary að skilnaði. Hún vildi ekfð
fara alveg að grindahliðinu, því að hún sá, aS
þau Julian og unga stúlkan voru þegar þangað
komin, og biðu.
Daginn eftir var sendur vagn heim til Arm-
strongs, og með honum bréf til Mary, þar seirt
Sergia bað hana að taka móður sina með sér"i
ökuferð í vagninum, gömlu konunni til hressingas,
en síðan skyldi hún koma upp að Stanley Towefþ
til tedrykkju, og hafa þá ungfrú Dering með sÉr,
„Auðvitað þótti mér vænt um, ef mamma þín
vildi koma líka," skrifaði Sergia, „en hán er sv£ •
oft búin að neita mér, að ég get hugsað mér, af?
hún geri það enn i þetta sinn."
Sergia var svo ástúðleg og umhyggjusöm tíb'
gesti sína, að ungfrú Dering gat ekki nógsam-
lega lofað hana, eftir á. Hún gat ekkert í pví>
skilið, hvers vegna Julian virtist bera kala tir
þessarar indælu stúlku, sem henni virtist vtíra
svo undur ljúf, — já, elskuleg.