Vikan - 20.01.1944, Blaðsíða 11

VIKAN, nt. ó, 1944
11
Framhaldssaga:
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiaMMMiiMmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMmMMMiMiiiiiiiiiiiiMMMMiiiiiiiiii
Hver gerði það?
Sakamálasaga eftir AGATHA CHRISTBE
..............................................................................................
itn
Hercuie Poirot
iimimii^
„Já. Ég hefi verið þar hjá austurriska sendi-
herranum. Þeman mín er með mér.“
„Vilduð þér vera svo vænar, að segja mér í
aðalatriðum, hvað þér höfðust að í gærkveldi að
lokinni máltíð ?“
„Fúslega. Ég gaf lestarþjóninum fyrirskipun
um, að búa um rúmið mitt, á meðan ég væri í
veitingavagninum. Ég gekk til hvílu þegar að
lokinni máltíð. Ég var að lesa þangað til klukk-
an var ellefu, — þá slökkti ég ljósið. Ég gat
ekki sofnað, vegna gigtarverkja, sem þjá mig.
Þcgar klukkuna vantaði kortér í eitt, hringdi
ég á þernuna mína. Hún nuddaði mig og las síð-
an fyrir mig upphátt, þangað til ég sofnaði. Ég
get ekki sagt um það með vissu, hvenær hún
fór frá mér. Það getur hafa verið hálfri klukku-
stund síðar, eða jafnvel enn síðar.“
„Hafði lestin þá numið staðar ?“
„Lestin hafði staðnæmst."
„Þér heyrðuð ekkert — ekkert óvenjulegt, á
þessu tímabili?“
„Ég tók ekki eftir neinu óvenjulegu?"
„Hvað heitir þernan yðar?“
„Hildegrade Schmidt."
„Hefir hún verið lengi í þjónustu yðar?“
„Fimmtán ár.“
„Þér álítið hana ábyggilega?"
„Afdráttarlaust! Foreldrar hennar áttu heima
í landareign mannsins míns heitins, í Þýzkalandi."
„Ég get mér til, að þér hafið dvalið eitthvað
í Ameríku?"
Hinni öldruðu frú varð hverft við, er Poirot
skipti svo óvænt um umræðuefni. „Mörgum sinn-
um.“
„Hafið þér nokkum tíma kynnst fjölskyldu,
Armstrong að nafni. Harmleikur mun hafa gerst
í þeirri fjölskyldu?"
Nokkurs klökkva gætti í rödd hinnar aldur-
hnignu frúar er hún mælti: „Þér eigið hér við
vini mina, herra minn.“
„Voruð þér þá nákunnugar Armstrong
•fursta?“
„Ég þekkti hann lítilsháttar, en konu hans,
Soniu Armstrong hélt ég, á sínum tima undir
skím. Það var einskonar vináttusamband á milli
mín og móður hennar, leikkonunnar Lindu Arden.
Linda Arden var mikil listakona, einhver mesta
dramatiska leikkona heimsins. I hlutverkum Lady
Machbeth og Magda, komst engin leikkona í hálf-
kvisti við hana. Ég var ekki aðeins aðdáandi
hennar, heldur var ég og einnig persónuleg vin-
kona hennar.“
„Er hún dáin?“
„Nei, nei, hún er lifandi, en lifir kyrrlátu lífi.
Heilsa hennar er ákaflega viðkvæm, og hún
verður lengst af að liggja fyrir.“
„Mér skilst, að hún hafi átt aðra dóttur?"
„Já, — miklu yngri en frú Armstrong."
„Og er hún á lífi ? “
„Vissulega!"
„Hvar er hún?“
Gamla frúin leit til hans tortryggilega.
„Ég verð nú að spyrja yður um ástæðuna til
þessara spumin'ga. 1 hvaða sambandi eru þær
við málið, sem hér er um að ræða, — morðið í
lestinni?"
„Sambandinu er þannig varið: að maðurinn,
■p0rca p-a • Hercule Poirot er á leið
® * frá Sýrlandi með Taurus
hraðlestinni. 1 lestinni eru aðeins tveir aðr-
ir farþegar; ung stúlka, sem heitir Mary
Debenham og Arbuthnot ofursti frá Ind-
landi. Þegar Poirot kemur til Stamboul, fær
hann skeyti um að koma strax til Eng-
lands. Hann hittir gamlan vin sinn, Bouc,
sem er framkvæmdarstjóri jámbrautar-
félagsins. Þeir verða samferða með jám-
brautinni. Á Tokatlian gistihúsinu sér Poi-
rot tvo Ameríkumenn. Honum lízt illa á
þann eldri, sem heitir Ratchett. Þessir tveir
menn, MacQueen og Ratchett, fara einnig
báðir með lestinni. Ratchett biður Poirot
um að vemda sig, af því að hann er hrædd-
ur um lif sitt. Poirot neitar. Ratchett er
myrtur í lestinni. Poirot tekur málið að
sér og yfirheyrir MacQueen einkaritara
Ratchett, sem segir honum það, sem hann
veit iim hagi hans. Því næst skoðar Poirot
líkið ásamt Constantine lækni og finna þeir
á því 12 mismunandi djúpar stungur. Poirot
kemst að því að Ratchett heitir réttu nafni
Cassetti og það var hann, sem stóð fyrir
ráninu á Daisy litlu dóttur Armstrongs
ofursta. Frú Armstrong lézt af sorg og
Armstrong sjálfur framdi sjálfsmorð. Barn-
fóstra, sem ekki gat sannað sakleysi sitt
framdi einnig sjálfsmorð. En Cassetti slapp
frá Ameríku og ferðast nú um undir gerfi-
nafni. Poirot hefir hafið yfirheyrslumar og
yfirheyrt lestarþjóninn, einkaritara Ratc-
hetts, herbergisþjón hans, og er nú að
yfirheyra amerísku konuna. Hann lýkur
því og yfirheyrir þvi næst sænsku konuna.
Þegar hér er komið sögru er Poirot að
yfirheyra rússnesku prinsessuna Dragomi-
roff.
sem myrtur var, var sá hinn sami er rændi bami
frú Armstrong og myrti það.“
„Æ —!"
Hún hnyklaði brúnirnar og rétti lítið eitt úr
sér I sætinu.
„Ég verð þá að líta svo á, að morðið sé mjög
dásamleg tilviljun! Ég vænti, að þér afsakið
þessa harðýðgislegu skoðun."
„Þetta er ákaflega eðlilegt, frú. Og til þess
að víkja nú aftur að spumingunni, sem þér svör-
uðuð ekki: Hvar er hin dóttir frú Lindu Arden,
systur frú Armstrong?"
„Sannast að segja, get ég ekki frætt yður um
það. Ég er komin út úr sambandinu við hina
yngri kynslóð. Ég hygg, að hún hafi gifst ensk-
um manni, fyrir nokkmm ámm, og farið til
Englands, en í svipinn kem ég því ekki fyrir mig,
hvað hann hét.“
Hún þagði andartak, en hélt síðan áfram:
„Vilduð þér spyrja mig um eitthvað fleira,
herrar minir?"
„Aðeins eitt atriði, og það er all-persónuleg
spurning. Hvemig er greiðslu-sloppur yðar á
litinn."
Hún leit upp, undrandi. „Ég geri ráð fyrir, að
þér hafið ástæðu til slíkrar spumingar. Slopp-
urinn, sem ég nota er úr svörtu gerfisilki."
„Þá eru spumingarnar ekki fleiri, háttvirta
frú. Ég er yður ákaflega þakklátur fyrir það,
hversu greiðlega þér hafið svarað spurningum
mínum."
Hún bandaði hendinni lítið eitt, — en hring-
ar vom á hverjum fingri. Síðan stóð hún upp
og mennirnir líka. Hún hikaði.
„Þér verðið að afsaka, herra minn," sagði hún,
„en leyfist mér að spyrja yður: hvert er nafn
yðar?“
„Nafn mitt er Hercule Poirot, — og mér
myndi vera ánægja að því að vera yður til að-
stoðar, ef þér þörfnuöust mín!"
„Hún þagði andartak, en síðan sagði hún:
„Hercule Poirot. Já. Nú man ég það. Þetta em
örlög."
Síðan gekk hún til dyra, ærið hnarreist, en þó
stirðleg í hreyfingum.
„Jæja, þetta er mikil hefðarfrú," sagði Bouc.
„Hvernig lýst yður á hana?"
En Poirot gerði ekki annaö, en að hrista höf-
uðið.
„Ég er að velta því fyrir mér,“ sagði hann,
„hvað hún áttí við með þessu um örlögin.“
13. KAFLI.
Vitnisburður Andrenyi greifa og frúar hans.
Andrenyi greifi og frú hans voru kölluð fyrir
næst. En greifinn konV einn inn í veitingavagn-
inn.
Það var ekki blöðum um það að fletta, að hann
var maður glæsilegur. Hann var að minnsta kosti
sex fet á hæð, herðabreiður og mittismjór. Hann
var klæddur enskum fötum, sem vel vom gerð
og voru sem steypt á hann, svo að vel hefði
mátt ætla, að hann væri Englendingur, ef ekki
hefði verið. yfirskeggið, sem var langt, og and-
litsfallið neitaði því einnig.
„Jæja, herrar mínir," sagði hann. „Hvað get
ég gert fyrir ykkur?"
„Þér munuð skilja það, herra greifi," sagði
Poirot, „að vegna þess, sem gerst hefir, er ég
til neyddur, að leggja ýmsar spumingar fyrir
alla farþegana."
„Að sjálfsögðu — auðvitað," varð greifanum
að orði. „Ég skil fyllilega aðstöðu yðar. En ég
er hræddur um, að hvorki ég, né kona mín, getum
orðið yður að miklu liði. Við sváfum og urðum
einskis vör.“
„Er yður kunnugt um, herra greifi, hver hann
van, maðurinn, sem myrtur var?"
„Mér hefir skilist, að það sé stóri Amerikan-
inn, — sérstaklega svipljótur maður. Hann sat
við þetta borð þama, að máltíðum." Hann benti
á borðið, sem Ratchett og MacQueen höfðu setiö
við.
„Já, stendur heima. Þér hafið rétt að mæla. En
ég átti við, — hvort þér vissuð hvað maðurinn
hét?“
„Nei,“ og nú vissi greifinn hvorki upp né nlður
um það, hvað Poirot var að fara með þessum
spumingum.
„Ef þér viljið fá að vita nafn mannsins,“ sagði
hann, „þá er það auðvitað á vegabréfi hans."
„Nafnið á vegabréfinu er Ratchett," sagði
Poirot. „En það var ekki hið rétta nafn manns-
ins. Hann er Casetti, sá er gerði það að ganmi
sínu að ræna fólki, vestur í Ameriku."
Hann gaf greifanum nánar gætur, á meðan
hann var að segja honum þetta. En fréttin virtist
engin áhrif hafa á hann. Hann gerði ekki annað
en að lyfta augnalokunum lítið eitt.
„Nú—ú!" varð honum að orði. „Það ætti þá