Vikan - 20.01.1944, Blaðsíða 12

12
VIKAN nr. 3, 1944
aannarlega að vera til þesa, að varpa ljósi yfir
málið. Ameríka er furðulegt land."
„Þér hafið ef til vill komið þangað, herra
greifi?"
„Ég dvaldi einu sinni heilt ár í Washington.“
„Ef til vill hafið þér þá kynnst Armstrongs-
fólkinu ?“
„Armstrong •—• Armstrong — það er erfitt að
koma því fyrir sig. Hann brosti við og yppti
öxlum. „En svo að við víkjum aftur að málinu
sem á dagskrá er, herrar mínir: — „Hvað get
ég gert frekar, ykkur til aðstoðar?"
„Hvenær genguð þér til hvílu, herra greifi?"
Hercule Poirot gaut hornauga til minnisblaðs
síns. Andrenyi-greifahjónin höfðu samliggjandi
klefa nr. 12 og 13.
„Það hafði ekki verið búið um rúmin í her-
bergjum okkar, meðan við vorum í veitinga-
vagninum. Þegar við komum þaðcin, sátum við
stundarkorn í öðru herberginu —.“
„Hvert herbergið var það?“
„Nr. 13. Við vorum að spila á spil. Um klukk-
an ellefu gekk konan mín til hvílu. Lestarþjónn-
inn bjó síðan um mig, og ég fór líka að hátta.
Ég svaf í einum dúr til morguns."
„Urðuð þér þess var, þegar lestin var stöðv-
uð?"
„Ég vissi ekkert um það fyrr en í morgun."
„Og konan yðar?"
Greifinn brosti. „Konan mín tekur jafnan
inn svefnmeðal, þegar hún er á ferð með jám-
brautarlestum. Og eins og vant er tók hún inn
trional-skamt."
Hann þagnaði. „Mér þykir leitt, að geta ekki
verið ykkur að gagni á nokkum hátt."
Poirot rétti honum pappírsörk og penna.
„Þakka yður fyrir, herra greifi. Þetta er
formsatriði, en viljið þér aðeins gefa mér nafn
yðar og heimilisfang ? “
Greifinn ritaði hægt og vandlega á blaðið.
„Það er líklega heppilegra líka, að ég skrifi
þetta fyrir yður,“ sagði hann glaðlega. „Nafnið
á óðalssetri mínu er dálítið erfitt þeim, sem ekki
kunna tungumál okkar."
Hann rétti Poirot blaðið og stóð upp.
„Það er alveg ónauðsynlegt, að konan mín
komi hingað," sagði hann. „Hún getur ekkert
sagt yður meira, en það sem ég hefi sagt."
Einkennilegum glampa brá fyrir í augum
Poirots.
„Ég efa það ekki," varð honum að orði. „En
engu að síður held ég, að mig langi til að tala
fáein orð við greifafrúna."
„Ég fullvissa yður um, að það er algerlega
ónauðsynlegt." Greifinn talaði nú ail myndug-
lega.
Poirot leit á hann blíðlega.
„Það verða aðeíns formsatriðis-spumingar. „En
þér munuð skilja að það er nauðsynlegt, vegna
skýrslu minnar."
„Eins og yður þóknast."
Greifinn lét undan með ólund. Hann hneigði
sig stuttaralega og gekk út úr veitingavagnin-
um.
Poirot tók upp vegabréf. Á það var ritað nafn
greifans. og titlar. Hann hélt áfram lestrinum:
„1 fylgd með honum er eiginkona; Skírnamafn:
Elena Maria, föðurnafn: Goldenberg; aldur:
tvitug. Fitublettur var á vegabréfinu, eftir ein-
hvern skeytingarlausan embættismann.
„Sendiráðsvegabréf," sagði Bouc. „Við verðum
að fara varlega, til þess að móðga engan. Þetta
fólk getur ekki verið neitt við morðið riðið.
„Vertu alveg rólegur. Ég skal vera ákaflega hæ-
verskur. Ekkert annað en formsatriði."
Hann lækkaði róminn, þegar greifafrúin kom
inn í vagninn.
Hún virtist vera hálfhrædd. En hún var sér-
lega fögur ásýndum.
„Þér óskið að tala við mig, herrar minir?"
„Það em nú ekki annað en formsatriði, greifa-
frú.“ Poirot stóð upp, hneigði sig ákaflega hæ-
versklega og leiddi hana til sætis gegnt sínum
stól. „Mig langar aðeins til að spyrja yður, hvort
þér hefðuð séð eða heyrt nokkuð i gærkveldi,
sem gefið gæti upplýsingar í þessu leiða máli?"
„Alls ekkert, — ég var sofandi."
„Þér munuð t. d. ekki hafa heyrt neina hreyf-
ingu í næsta klefa við klefann yðar. Ameríska
konan, sem þar er, fékk móðursýki-kast og
hringdi á lestarþjóninn."
„Ég heyrði ekkert. Sjáið þér til — ég hafði
tekið inn svefnmeðal."
„Já, ég skil það. Jæja, ég þarf þá ekki að
ónáða yður • frekar." Hann stóð upp, en sagði
svo, óvænt — „Rétt andartak! Þessi atriði:
föðumafn yðar og aldur, — er þetta rétt tilfært.
„Nákvæmlega rétt."
„Viljið þér gera svo vel að undirrita þessa
yfirlýsingu, þar að lútandi."
Hún ritaði nafn sitt í flýti með fagurri rit-
hönd: Elena Andrenyi."
„Voruð þér með manni yðar, þegar hann
dvaldi í Bandarikjunum ? “
„Nei.“ Hún brosti við og roðnaði. „Við vorum
þá ekki gift; við höfum aðeins verið gift í eitt
ár.“
MAGGI OG
RAGGI.
1. Raggi: Ég á
enga skósvertu
nema þá, sem er
í burstanum, en
ég hlýt að geta
unnið mér inn
nokkra aura
meðan hún end-
ist!
2. Raggi: Allt-
af er ég óhepp-
inn! Endilega
þurfti ég að
mæta Lóu fögm
og hún glápti á
skóna mína og
hló —.
3. Raggi: Ég
hefi aldrei verið
eins hrifinn af
nokkurri stelpu
og Lóu. Ég hefði
ekki átt að spara
svertuna á skóna
mina —
4. Hún skal
ekki hlægja að
óburstuðu skón-
um mínum næst,
þegar ég mæti
henni!
„Jæja, ég þakka yður fyrir, g»-eifafrú. Meðal
annara orða, — reykir maðurinn yðar?“
Hún var að fara, en nam staðar og starði á
Poirot undrandi.
„Já.“
„Pípu?"
„Nei. Vindlinga og vindla."
„Jæja. Afsakið!"
Hún hikaði við og horfði rannsakandi aug-
um á Poirot. Falleg voru þessi augu, dökk og
eins og möndlur í lögun, óvenjulöng augnahárin
og hrafnsvört. Varir hennar vo? rauðar og lítið
eitt opinn munnurinn. Hún var sannarlega fögur
ásýndum.
„Hvers vegna emð þér að spyrja mig um
þetta?"
„Greifafrú," — Poirot veifaði hægri hendinni.
„Leynilögreglumenn verða að spyrja-hinna ólík-
legustu spuminga. Mynduð þér til dæmis vilja
segja mér, hvernig greiðslusFnpur yðar er á
litinn ?“
Hún starði á hann, forviða. Svo hló hún. „Hann
er kom-gulur. Er þetta raunverulega nokkurs
um vert?"
„Ákaflega mikils um vert, greifafrú."
„Eruð þér þá lika raunveru—;ga leynilögreglu-
maður?"
„Jafnan fús að vera yður til aðstoðar."
„Ég hélt, að ekki væri neinir leynilögreglu-
menn á lestinni, þegar við fórum um Júgóslavíu
— ekki fyrr en við kæmum til ltaliu.“
„Ég er ekki júgó-slavne?~ur lögreglumaður,
heldur alþjóðlegur."
„Emð þér þá í þjónustu Þjóðabandalagsins."
„Ég er í þjónustu heimsins, greifafrú," sagði
Poirot, mikillátlega, og. hélt síðan áfram: „Ég
starfa aðallega í Lundúnum. Talið þér ensku?"
bætti hann við á því tungumáli.
„Já, ofurlítið." Framburð-»r hennar var heill-
andi.
Poirot hneigði sig enn.
„Við skulum ekki tefja y**ur frekar, greifafrú.
Og nú sjáið þér, að þetta var ekki svo ógurlegt."
Hún brosti, hneigði höfuðið og gekk út.
„Þetta er fögur kona," m>»-lti Bouc. „En á þessu
viðtali græddum við ekki rrúkið."
„Nei,“ svaraði Poirot. „Þarna voru tvær mann-
eskjur, sem sáu ekkert, og heyrðu ekkert."
„Eigum við nú að hafa tal af Italanum?" Hann
var að athuga fitublett i ungversku sendiráðs-
vegabréfi.
14. KAFLI.
Vitnisburður Arbuumots ofursta.
Poirot rétti úr sér snögglega. Það var ekki
trútt um að augu hans glömpuðu, þegar hann
leit framan í Bouc, sem var sýnilega forvitinn.
„Jæja, kæri, gamli vinnr," sagði hann. „Þér
sjáið að ég er að verða. það sem kallað er:
„höfðingjasleikja. Mér þyvir sjálfsagt að sinna
1. flokks farþegunum á undan þeim, sem em
á öðru „farrými". — Næ«t held ég að bezt sé
að tala við hinn fríða mann, Arbuthnot ofursta."
Þareð Poirot varð þess strax var, að frönsku-
kunnátta ofurstans var miög takmörkuð, ræddi
hann við hann á enska tungu.
Þegar ofurstinn var búinn að svara hinum
venjulegu spumingum um -ullt nafn, aldur, heim-
ilisfang og gera nákvæma skilgreining á stöðu
sinni í hernum, hélt Poirot áfram:
„Þér eruð á heimleið fré Indlandi skilst mér, í
leyfi, eins og þið nefnið þu.ð, en við köllum það
á frönsku en permission?"
Arbuthnot var nákvæmlega sama, hvað erlend-
ir menn nefndu þetta eða hitt, og svaraði stutt-
aralega, eins og Englendinga er vani: „Já.“
„En þér komuð ekki m“ð póstskipinu ? “
„Nei.“
„Hvers vegna ekki?"
„Vegna þess, að ég kau? heldur að fara land-
leiðina, af persónulegum ástæðum."
(„Og þetta," í svip hans mátti sjá að hann
átti við: „er einn á ’ann handa þér, litli sprikl-
karl!“).