Vikan


Vikan - 20.01.1944, Blaðsíða 7

Vikan - 20.01.1944, Blaðsíða 7
VIKAN, nr. 3, 1944 4 Slysavarnafélagið F-mh-id -3 tillögu Magnúsar Sigurðssonar bankastj.: Jón E. Bergsveinsson, Guðm. Björnsson landlæknjr, Geir Sigurðsson skipstjóri, Þorsteinn Þorsteinsson skipstjóri og Sigur- jón Á. Ólafsson alþingismaður. Nefndin boðaði til stofnfundar 29. janúar 1928 og lagði fram „frumvarp til laga fyrir félag, er hún óskaði eftir að stofnað yrði á fundinum". Fundarstjóri var Guðm. Kristjánsson, form. „öldunnar“, en rit- ari Geir Sigurðsson. Landlæknir flutti er- indi og að því loknu fóru fram umræður, en síðan var frumvarpið samþykkt breyt- ingalaust sem lög fyrir félagið. í fyrstu stjón félagsins voxu kosnir: Guðm. Björnsson landlæknir, Þorsteinn Þorsteinsson skipstjóri, Magnús Sigurðs- son bankastjóri, Sigur-jón Á. Ölafsson alþm. og Geir Sigurðsson skipstjóri. En í varastjóm, Jón Gunnarsson samábyrgðar- stjóri, Halldór Kr. Þorsteinsson skip- stjóri, Sveinbjöm A. Egilsson ritstjóri, Guðm. Kristjánsson skipamiðlari og Rósinkranz Ivarsson, ritari hásetafélags- ins. Endurskoðendur: Benedikt Sveinsson alþm. og Sighvatur Bjarnason, fyrrv. bankastjóri. Stofnendur vom 128, þar af 29 ævifélagar og 14 konur. Nú em um 100 slysavamadeildir í félag- inu, um 20 kvennadeildir og 6 ungmenna- deildir. Á árinu 1936 bar Jón Oddgeir Jónsson fr*am tillögu um það, við stjóm Slysá- vamafélagsins, að félagið beitti sér einnig fyrir slysavörnum á landi í framtíðinni og lagði hann jafnframt fram drög að starfs- fyrirkomulagi og áætlun um tekjuöflun til slíkrar starfsemi sérstaklega. Mælti stjóm félagsins með þessum tillögum Jóns Odd- geirs á næsta aðalfundi félagsins í febr. 1937 og voru þær samþykktar. Var Jón síðan ráðinn til þessara starfa, en hann. hafði kynnt sér þau sérstaklega og þá nýlega gefið út bókina „Forðist slysin“. Það hefir sýnt sig, á þeim 7 ámm, sem félagið hefir rekið þessa starfsemi, að hennar var fyllilega þörf, og hefir hún aflað félaginu álits og vinsælda. Á nám- skeiðum þeim, sem starfesmin beitir sér fyrr, er lögð áherzla á að fræða fólk um það, hvernig forðast megi hin ýmsu slys, svo og að kenna lífgun drukknaðra og hjálp í viðlögum. Alls hafa yfir 4000 manns tekið þátt í þessum námskeiðum síðan 1, marz 1937, er starfið hófst. „Eldsvarnarvikur“ og „Umferðavikur“ hafa margar verið haldnar, en fræðslu- starfsemi í þeirri mynd þekktist ekki áóur hér á landi. Þá hefir þessi starfsemi beitt sér fyrir því að á öllum vinnustöðvum og verksmiðjum væru til sjúkrakassar, en mjög skorti á að svo væri. Ýrasum fleiri nýmælum, svo sem sjálfvirkum bruna- björgunarböndum o. fl. hefir starfsemi þessi komið á, þótt þau verði ekki rakin hér. Bókin „Hjálp í viðlögum“, sem fyrst kom út árið 1939, eftir fulltrúa slysa- varna á landi, J. O. J., hefir nú komið út í þrem útgáfum og unnið þessu málefni ómetanlegt gagn. Á fyrsta landsþingi Slysavarnafélags- ins, sem háð var 27.—31. marz 1942, voru mættir 47 fulltrúar víðsvegar að af land- inu. Þar var samþykkt eftirfarandi ályktun um starfssvið félagsins: „Félagið skal vinna að því eftir megni, að koma í veg fyrir, að menn lendi í lífs- háska, og að bjarga þeim, sem lenda í lífsháska. Þessum tilgangi leitast félagið við að ná með því að vekja almenning með ræðum, ritum og almennri fræðslu til umhugsunar um slysavarnir og björgun- armál og þátttöku í þeim; að vinna kapp- samlega að fjölgun félagsmanna og stofn- un nýrra félagsdeilda; að vinna að þvi, að fullnægjandi skipakostur sé til björg- unarstarfs við strendur landsins; að stofna björgunarsveitir, þar sem þeirra telst þörf; að fjölga björgunarstöðvum, eftir því sem þörfin kallar og hafa vak- andi auga á, að þær séu jafnan vel starf- hæfar og öll áhöld í góðu lagi; að vinna Þessi unga stúlka notar Mexico-h»tt fyrir sólhllf. að fjölgun vita ,og miðunarstöðva; að vinna að því, að öryggi og útbúnaður skipa sé svo fullkominn sem verða má; að vinna að fjölgun talstöðva í smærri skipum, þeim, sm ekki er skylt að lögum að hafa talstöðvar; að vinna að byggingu sundlauga og fjölgun námskeiða á landi fyrri sjómenn og stuðla að því að sund verði skyldunámsgrein í öllum skólum; að stuðla að fjölgun námskeiða í lífgun drukknaðra og hjálp í viðlögum bæði til sjávar og sveita; að vinna að aukinni fræðslu um varnir umferðaslysa og elds- voðaslysa; að vinna að auknu öryggi i verksmiðjum og á vinnustöðvum; að hafa vakandi auga á því, að lögum, sem miða að öryggi mannslífa, sé vandlega fram fylgt. Sértaklega ber að gefa því gætur, að skoðun skipa og báta sé samvizku- samlega framkvæmd; að vinna að því við sjómarvöld og stofnanir, að þau hrindi í framkvæmd nauðsynlegum umbótum á þeim sviðum slysavama og björgunar- mála, sem þeim ber að annast; með hverjum öðmm leyfilegum ráðum, sem miða að því, að þessi tilgangur náist.“ Stjórn Slysavamafélags íslands er nú þanrrig skipuð: Forseti Guðbjartur Ólafs- son, varaforseti Sigurjón Á. Ölafsson, gjaldkeri Ámi Ámason, ritari Hafsteinn Bergþórsson og meðstjórnendur: Guðrún Jónasson, Rannveig Vigfúsdóttir og Sigurjón Jónsson. Jón E. Bergsveinsson hefir verið erindreki félagsins frá upphafi og Jón Oddgeir Jónsson er fulltrúi slysa- varna á landi. Þorsteinn Porsteinsson var forseti Slysa- varnafélags íslands árin 1930—1938. Hann er fæddur 4. október 1869 að Mel í Hraun- hreppi í Mýrarsýslij, sonur Porsteins bónda Helgasonar og Guðnýjar Bjarnadóttur. Por- steinn fór ungur á sjóinn og eftir að hafa lokið prófi í Stýrimannaskólanum gerðist hann brátt skipstjóri, fyrst á skútu, en síðan á tog- urum og loks útgerðarmaður. Hann er einn af brautryðjendum sjávarútvegsmála vorra og hefir m. a. tekið mikinn pátt i starfi Fiski- félagsins. Hann átti og um tíma sæti í bæj- arstjórn Reykjavíkur. Porsteinn er kvæntur Guðrúnu Brynjólísdóttur og gáfu pau hjónin fyrstu stórgjöfina til starfseminnar, andvirði björgunarbáts, sem hafður er í Sandgerði. — (Mynd átti að vera á pessari síðu af Þorsteini, en sökum rafmagnsbilunar varð hún ekki full- gerð áður en blaðið fór í prentun). Friðrik Ólafsson, skólastjóri Stýri- mannaskólans í Reykjavík, var forseti Slysavamafélagsms árin 1938—1940. Guðbjartur Ólafsson er fæddur 21. tnarz 1889 í Keflavík í Rauðasandshreppi, sonur Ólafs Guðbjartssonar frá Kollsvík og Guðrún- ar Jónsdóltur úr Keflavík. Guðbjartur tók far- mannapróf í Stýrimannaskólanum árið 1911. Hann var skipstjóri á skútum frá 1913 — 22 og síðan á togurum og mótorskipum til 1929, að hann varð hafnsögumaður í Reykjavík. Guðbjartur'rei kvæntur Ástbjörgu Jónsdóttur frá Akranesi.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.