Vikan - 20.01.1944, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 3, 1944
13
Arfur lœknisins.
Framhald af bls. 4.
„Auk þess hefir hann arfleitt —
Malenfant þagnaði, og læknirinn roðn-
aði við.
„Lækni sinn að nokkru.“
„Yður er ekki alvara.“
„Jú, ég sver, það er satt. En — en —
en —.“
„Hvað?“
„Jú, sjáið til. Erfðalögin banna eigin-
lega, að sjúklingur geri lækni sinn að
erfingja.“
„Ó! — ó! — ó!“
Þessar upphrópanir báru með sér bæði
óróleika og vonbrigði. En skjalaritarinn
sagði í huggandi tón:
„Verið hugrakkur, læknir. Við skulum
einhvern veginn bjarga þessu, þrátt fyrir
aUt.“
Og því var líka komið í lag.
Þegar bæjarráðið hafði rætt um málið
og heyrt álit amtmannsins urðu menn
ásáttir um yfirlýsingu á hátíðlegum fundi,
þess efnis, að bærinn heiðraði sjálf an sig með
því að taka á móti arfi herra Tortu, án
þess að ræða um ýmis fyrirmæli, sem í
erfðaskránni voru. Borgarstjórinn lýsti
því líka yfir, að það væri líka minnsta til-
lit og heiður, sem mað’ur gæti sýnt manni
eins og Chevenon, sem hefði gert heil-
brigðismálum bæjarins svo ómetanlegt
gagn með vísindamennsku sinni, dugnaði,
áhuga og miklum fórnum.
Ræða borgarstjórans hlaut einróma
viðurkenningu og mikið lof bæjarstjórnar-
manna.
En hvað var það, sem Tortu arfleiddi
lækni sinn að. Jú, í erfðaskránni stóð
eftirf arandi:
„Til þess að sýna mínum háttvirta, dug-
lega og umhyggjusama lækni, Chevenon,
þakklátssemi mína, þá óska ég þess hér-
með, að hann taki allra vinsamlegast á
móti þrem lokuðum og innsigluðum köss-
um, sem eru í skápnum í rauða herberg-
inu.“
Þannig hljóðuðu orð herra Tortu hinu-
megin grafarinnar.
Kassarnir þrír voru hátíðlega og í nær-
veru nokkurra bæjarstjórnarmanna af-
hentir Chevenon. Sumir álitu, að þeir væru
fullir af peningaseðlum, en aðrir hugsuðu
fremur, að þeir innihéldu hlutabréf og
skuldabréf í Suezskurðinum. Læknirinn
var mjög hrærður. Hann þakkaði öllum og
hélt því næst heim. Á undan honum gekk
vinnumaður hans með kassana þrjá, sem
var staflað á hjólbörur. Chevenon var með
mikinn hjartslátt, þegar hann kom heim.
Hann bar sjálfur kassana upp á loft, þó
að hann ætti á hættu að eyðileggja nýja
svarta frakkann sinn, og hann byrjaði að
opna kassana í rökkrinu. En hvað voru
mörg bönd og snæri utan um þá! Það var
næstum ótrúlegt. Það voru hnútar, vafn-
ingar og innsigli, það gat gert hvern
mann vitlausan. Það var liðið kortér,
þegar hann hafði leyst öll böndin. En
hann hafði loksins lokið því, og nú tók
hann járnkarlinn og stakk honum inn
undir lokið. Hann reif hönd sína til blóðs,
og hann hafði næstum rifið nögl af fingri
sér. En loksins náði hann lokinu af, og
undir nokkrum tiltölulega nýjum dagblöð-
um fann Chevenon læknir — allar pillurn-
ar, smyrslin, mixtúrurnar, seyðin, áburð-
ina og önnur lyf, sem hann hafði fyrir-
skipað Tortu sáluga til heilsubótar. Og
hámark kaldhæðninnar var: að allt þetta
var vafið inn í reikninga frá slátrurum
og vínkaupmönnum.
Eins og áður hefir verið minnst á, var
læknirinn heimspekingur. Hann hv-.rki
reifst né bölvaði. Allur bærinn hugc' að
hann hefði fengið mikinn arf eftir T<. * u,
og hann styrkti trú fólksins á því, nieð
því að kaupa stuttu síðar, eign Durean de
la Bonassieres, þar sem Durean hafði lát-
izt skyndilega. Og nokkru síðar snldi
hann Petiton, lyfsala, mikið af alls konar
lyfjum, sem hann sagðist hafa keypt á
uppboði, en þar munaði minnstu, að hann
kæmi upp um sig.
Chevenon læknir er ennþá frægasti lækn-
irinn í öllu héraðinu, og margir koma
langar leiðir til þess að ráðgast við hann,
Skrítlur.
Ungur maður (við vin sinn): „Hvað kostar
að kvænast?"
Sá reyndi: „Það kostar lítið — aðalútgjöldin
eru eftir á.“
Dævrastytting
Orðaþradt.
RÓS A
Uf N A
ffiRIÐ
PALL
ÖR AÐ
TAÐ.I
OLL A
R Á Ð A
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
einn staf þanmg, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir myndast nýtt orð, og er það
nafn á götu Reykjavík.
Lausn á bls. 14.
Öfugmæíavísur.
tílý er gott í beitta þjöl,
ooginn stein má rétta,
á tjöllunum vaxa frábær söl,
l ■ irunum berin spretta.
Gi. ?r að láta salt í sár,
og seila fisk með grjóti,
bezi er að róa einni ár
í ofsaveðri á móti.
Svarti-skóli.
Sá skóli var í fyrndinni til úti í heimi, sem
hét Svarti-skóli. Þar lærðu menn galdur og
ýmsan torráðinn fróðleik. Svo var tilhagað í skóla
þessum að hann var í jarðhúsi rammgjörvu mjög;
á því var enginn gluggi, og var þar þvi alltaf
niðamyrkur inni. Enginn var þar kennari, og
námu menn allt af bókum, sem voru skrifaðar
með eldrauðu letri, sem lesa mátti í myrkrinu.
Aldrei máttu þeir, sem þar lærðu, koma undir
Uppþot I negrahverfi i New York. I óeirðunum létu yfir tugur manna lífið, 200 manns fóru á sjúkr
hús og 400 lentu í fangelsi. Fimm þúsund lögreglumenn kornu til þess að koma reglu og ró á afti