Vikan - 20.02.1947, Page 5

VIKAN, nr. 8, 1947
5
---------------------------------— Ný framhaldssaga.
Mignon G. Eberhart:
Minningar frá Mel ady-sjúkrahúsinu
2 SAKAMÁLASAGA
þótti þetta einkermilegt, gat varla trúað, að hann
hefði sent mig eftir tóbaksskríninu til þess eins
að geta horft á fallegan hlut: En hvað um það?
Hvað varðaði mig um duttlunga sjúklinganna, ef
þeir gátu orðið til þess að gera þeim lífið
skemmtilegra.
„Hefir dr. Harrigan nokkuð komið?,“ spurði
ég til þess að segja eitthvað og fór að draga
koddana undan höfði hans, svo hann sæti ekki
eins uppréttur, þar eð læknirinn hafði bannað
það stranglega.
Brúnirnar á Pétri Melady sigu Qfan á nef, þeg-
ar hann varð þess var, að ég var að taka undan
honum koddann, en hann streittist samt ekki á
móti.
,,Já,“ sagði hann dræmt. „Hann kom og kvaðst
ætla að skera mig upp í fyrramálið. Hann heldur
að það sé alveg óhætt.“ Hann þagði dálitla stund,
en bætti síðan við kæruleysislega: „Það er rétt,
það er öllu óhætt mín vegna. Ég næ mér fljótt.
En þrátt fyrir það er hann sami asninn og hann
hefir alltaf verið."
Ég varð alveg undrandi yfir þessum orðum
hans. Þótt mér líkaði ekki allskostar við dr.
Harrigan, hefði mér aldrei komið til hugar að
segja neitt slíkt eða þvi líkt.
„Helzt til gjálifur," muldraði Pétur Melady
og tók ekki út úr sér vindilinn. Hann hafði ekki
augun af skríninu, sem hann hélt enn á í hönd-
unum og snéri og velti á allar hliðar. „Hann
drekkur of mikið. Hann fer að falla í áliti."
‘„Hann er bezti skurðlæknirinn I B—.“ sagði
ég og hrissti mælinn ákaflega.
„Hann var einu sinni bezti skurðlæknirinn í
B—,“ sagði Pétur Melady þrjózkulega. „Þér
megið hafa mig fyrir því, ungfrú Keate, að hann
endist ekki lengi. Hafið þér tekið eftir útlitinu
á honum ? Pokar undir augunum og þreytudrætt-
ir í andlitinu. Hann lítur út eins og gamall mað-
ur og þó er hann lítið eldri en ég. Hann heldur
að mér sé vart viðbjargandi, en — nei, hristið
ekki höfuðið, imgfrú Keate — ég veit, hvað ég
syng. Þótt ég sé illa á mig kominn, þá mun ég
samt endast lengur en hann.“
„Þér getið treyst hæfni dr. Harrigans sem
læknis," sagði ég ákveðið. „Má ég mæla í yöur
hitann, hr. Melady?“
„Ég efast ekkert um hæfileika hans. Ég veit
það vel, að hann er eini læknirinn í Miðvestur-
ríkjunum, sem hjálpað getur mér. Svo mikið
veit ég.“ Hann leit sem snöggvast af skríninu
og virti mig fyrir sér hálf-glottandi. „Haldið
þér, að ég mundi annars leggja mig undir hníf-
inn hjá-------“ Hann þágnaði skyndilega. Hann
hafði fram að þessu talað við mig í hinum venju-
lega hæðnislega tón, en nú bætti hann við með
kuldalegri og alvarlegri röddu: „— hjá versta
fjandmanni mínum.“
Ég vissi það, eins og reyndar allir í sjúkra-
húsinu, að Pétur Melady og dr. Harrigan höfðu
einu sinni verið beztu vinir, en síðan höfðu þeir,
skyndilega og án þess nokkur vissi ástæðuna til
þess, orðið verstu fjandmenn.
„Hann læknar mig, ef það er á nokkurs manns
færi,“ sagði Pétur Melady íbygginn, „og það
þrátt fyrir það þótt hann hati mig og ég hati
hann.“ Hann sagði þetta þánnig, að mér var
orðið nóg um. Litlu síðar hélt hann áfram
og var nú bliðari í röddinni: „Heyrið þér nú,
ungfrú Keate. Þér vitið, að dr. Harrigan skorti
Persónulisti :
Sarah Keate, hjúkiunarkona i austurálmu
þriðju hæðar í Melady Memorial sjúkrahús-
inu, er aðalvitnið í morðmálinu, sem sagan
f jallar um, og það er hún, sem segir söguna.
Pétur Melady, forstjóri Melady lyfjafé-
lagsins og sonarsonur stofnanda Melady
Memorial sjúkrahússins, núverandi for-
maður sjúkrahússnefndarinnar.
Dione Melady, dóttir Péturs, gift frænda
sinum
Courtney Melady.
Dr. Iíimce, yfirlæknir í Melady-sjúkra-
húsinu.
Dr. Harrigan, frægur skurðlæknir og
starfsmaður við sama sjúkrahús.
Ina Harrigan, kona dr. Harrigans.
Nancy Page, hjúkrunarkona.
Lillian Ash, hjúkrunarkona.
Ellen Brody, hjúkrunamemi.
Lamb, lögreglumaður.
Lance O’Leary, lögreglumaður.
Kenwood Ladd, húsateiknari.
Jacob Teuber, starfsmaður í sjúkrahús-
inu.
alla siðmenntun. En vegna þess, að hann er enn-
þá viðurkenndur sem mikill og dugandi læknir,
getur hann leyft sér ýmislegt, er aðrir mundu ekki
komast fram með. Læknar eru yfirleitt heiðar-
legir og siðprúðir, enda mundi þeim ekki farn-
ast vel, ef þeir væru það ekki. Harrigan var líka
heiðarlegur, þar til nú nýlega." Hann rétti vind-
ilinn fram yfir rúmstokkinn og hrissti af honum
öskuna.
„Dr. Harrigan nýtur enn trausts sjúklinga
sinna," sagði ég þurrlega. „Gjörið svo vel og opn-
ið munninn."
„Dr. Kunce á glæsilega framtíð fyrir hönd-
um —,“ byrjaði Pétur Melady og ætlaði sýnilega
að halda áfram í sama dúr, en þegar hann opnaði
munninn til þess að stinga upp í sig vindlinum
aftur, notaði ég tækifærið til þess að læða hita-
mælinum upp í hann og undir tunguna. Hann
leit illilega á mig, en lét mælinn vera, og á
meðan ég beið fór ég að hugsa um þessi síðustu
orð hans. Það var satt, að dr. Kunce, sem nú var
yfirlæknir í sjúkrahúsinu, átti sjálfsagt glæsilega
framtið fyrir höndum. Mig furðaði oft á því,
hvernig hann gat siglt á milli skers og báru,
þegar um þá Pétur Melady, með allan þráa sinn
og þrjósku, og dr. Harrigan, með ofsa sinn og
bræði, var að ræða. En hvað sem um dr. Kunce
og framtíð hans mátti segja, þá var það víst, að
dr. Harrigan var mikill læknir og hann var sá
eini í Miðvestur-ríkjunum, sem hjálpað gat
Pétri Melady. Fram að þessu hafði heilsufari
Pétur Melady verið þannig farið, að dr. Harrigan
hafði ekki viljað hætta á að framkvæma upp-
skurðinn. 1 fyrramálið átti uppskurðurinn að
fara fram, og mér þótt vænt um að heyra hvað
Pétur Melady var bjartsýnn, þvi það hefir eins
og allar hjúkrunarkonur vita, mjög mikið að
segja, að sjúklingurinn sé ekki kvíðafullur og
vondaufur.
Ég tók hitamælinn út úr sjúklingnum og var
að reyna að fela vindilinn, þegar dymar opnuð-
ust og Dione Melady kom inn.
„Guð minn góður, en það reykjarloft," sagði
hún með viðbjóði. „Ég get ómögulega tollað í
rúminu með þessi bönd og plástra, ungfrú Keate,
svo mér datt í hug að koma sem snöggvast inn
til pabba. Ég hef frétt, að nú ætti uppskurðurinn
að fara fram í fyrramálið og mig langaði að
sjá, hvort pabbi væri í rauninni nokkuð betri, þvi
ég er algerlega á móti því, að uppskurðurinn fari
svona fljótt fram. Ég skil ekki í þér, pabbi, að
láta dr. Harrigan skera þig upp, því------“
„Svona, Dione, við erum búin að tala svo oft
um þetta og við skulum nú hætta því.“
„En þetta er svo heimskulegt, pabbi. Ég get
ekki skilið, hvers vegna þú gerir þetta."
Ég ræskti mig.
„Sjúklingurinn minn má ekki--------“
„Ég hef þegar tekið mína ákvörðun,“ sagði Pét-
ur Melady þreytulega. „Þú ert búin að rausa
um þetta mánuðum saman, en nú skaltu hætta.
Þessu verður ekki breytt. Dr. Harrigan fram-
kvæmir uppskurðinn í fyrra málið, og því verður
ekki breytt."
„Ég samþykki það aldrei."
„Ég þarf ekkert á samþykki þínu að halda.“
„Láttu nú ekki svona, pabbi. Hlustaðu á þau
rök, sem ég hefi fram að færa.“
„Þegiöu, segi ég!“ hreytti Pétur Melady út
úr sér og leit á dóttur sína eins og honum þætti
leitt, að þeir dagar voru liðnir, þegar hann gat
tekið hana á hné sér og flengt hana.
„Þú ert dónalegur, pabbi, að tala svona við
mig, þegar þú veizt, að ég er aðeins að hugsa um
velferð þína. En það er samt sem áður bezt, að
ég hætti að tala um þetta. Viljið þér gjöra svo
vel og ganga út sem snöggvast, ungfrú Keate?“
„Ég skal lofa yður að vera einni inni hjá íöð-
ur yðar í 10 mínútur, ef þér lofið því að þreyta
hann ekki eða koma honum í vont skap.“
1 dyrunum mætti ég Court Melady. Hann leit
furðanlega vel út þrátt fyrir hitann, en nokkrir
sVitadropar voru þó á enni hans. Hann leit elcki
á mig, heldur beindi köldu gráu augunum í áttina
til Dione og spurði mig mjög kurteislega, hvort
hann mætti heimsækja sjúklinginn minn.
„Já, í 10 mínútur, en ekki lengur. Hann má
ekki verða fyrir geðshræringu eða verða þreytt-
ur.“
Um leið og ég gekk út heyrði ég að Dione
sagði: „Jæja, svo þú hefir þá sent eftir kinverska
tóbaksskríninu,” og röddin var glaðlegri en
venjulega.
Dione og maðurinn hennar komu út úr her-
bergi Péturs Melady að tíu minútum liðnum, og
það gladdi mig mjög, að þau skyldu ekki reyna
að óhlýðnast boði mínu.
Hitinn virtist ekki minnka þótt komið væri fram
á kvöld. Ég gekk frá öllu, sem starfa þurfti undir
nóttina og ætlaði síðan að leggja mig og reyna
að sofna dálitla stund, þvi sjúklingurinn minn
var venju fremur rólegur. Ég komst þó brátt að