Vikan - 27.03.1947, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 13, 1947
3
Lárus Ingólfsson
Framhald af forsíðu.
Lárus fór utan 1926. Hafði
hann þá tekið kaþólskan sið og
komst að sem námssveinn í
klaustri í Luxemborgargreifa-
dæmi og fékst við helgimynda-
gerð undir handleiðslu listelskra
klausturbræðra Benedikts-regl-
unnar. Síðan nam hann svið-
skreytingu og búningateikningu
á Bonniers Akademi í Kaup-
mannahöfn. Það var veturinn
1927—1928. Jafnframt gerði
um Lárus í tilefni þess, að við
flytjum nú myndir af Lárusi, og
varð hann góðfúslega við því,
eins og á má sjá hér á eftir:
„Þegar ritstjóri Vikunnar bað
mig að skrifa nokkrar línur um
Lárus Ingólfsson, þá var mér
ljúft að verða við þeirri beiðni
hans, því þá fékk ég tækifæri til
þess að þakka Lárusi fyrir
margra ára góða og skemmti-
lega samvinnu. Mér er það enn
Sigrrún Magnússdóttir sem Dröfn og Lárus Ingólfsson sem Lassi í
„Upplyfting."
hann tízkuteikningar fyrir vöru-
hús. Hann var ráðinn fastur
starfsmaður konunglega leik-
hússins í Kaupmannahöfn í árs-
byrjun 1929, og starfaði þar til
1932, og var eftir það við ýms
leikhús í Danmörku, þangað til
hann kom heim haustið 1933,
og má með sanni segja, að þá
hafi leikstarfseminni hér bætzt
góðir kraftar.
minnistætt, er ftmdum okkar
bar saman í fyrsta sinn. Það var
við æfingar á „revýunni" „Forn-
ar dyggðir“. Hg hafði heyrt tal-
að mikið um hæfileika þessa
unga listamanns, því þávarLalli
ungur, og er reyndar enn og
verður vonandi í nokkra ára-
tugi, en ef satt skal segja, þá
lagði ég ekki meira en svo trún-
að á, að hann gæti verið eins
fjölhæfur, og af var látið. En
brátt kom það í ljós, að ekki
hafði verið of mikið gert úr
hæfileikum hans, því eftir stutta
viðkynningu, komst ég að raun
um, að hann var argasti galdra-
maður, og hefði eflaust verið
brenndur á báli, hefði hann ver-
ið uppi fyrr á tímum. Honum
var jafn tamt að syngja gaman-
vísur, dansa og herma eftir. Allt
virtist leika honum í höndum.
Væri hlé á æfingunum, þá brá
hann sér í gerfi nafnkunns
stjórnmálamanns, skálds eða
bara almeiins borgara og lék
þá svo snilldarlega, að hreinasta
unun var að. Þessar „prívat“
skemmtanir fyrir samverkafólk-
ið, styttu oft hinar löngu og
þreytandi æfingar. Eftir 1938
hefir Lárus leikið í öllum þeim
„revýum“, sem hér hafa komið
á leiksvið. Hann hefir þótt
ómissandi vegna fjölhæfni sinn-
ar. Það hefir vanalega verið
ein af fyrstu spurningunum,
sem höfundarnir hafa lagt fyrir
Inga Laxness og Lárus Ingólfsson í
„Nú er það svart, maður.“
sig, þegar ný „revýa“ hefir ver-
ið í uppsiglingu: „Getur Lalli
verið með?“, og hafi þeirri
spurningu verið svarað játandi,
þá hefir höfundunum fundizt
framtíðin brosa við sér. Það er
reyndar hreinasti óþarfi að
kynna Lárus fyrir lesendum
„Vikunnar“, því að allir þekkja
hann, jafnt ungir sem gamlir.
Hver man ekki eftir „Mannin-
Framhald á bls. 7.
Vikan sneri sér til Har. Á.
Sigurðssonar og spurði, hvort
hann vildi ekki segja nokkur orð
Lárus Ingólfsson (t. h.) og Alfreð
Lárus Ingólfsson, ásamt tveimur Andrésson í „Nú er það svart, mað- Lárus Ingólfsson (lengst t. v.), ásamt Vali Gíslasyni og Alfreð
.þlómarósum, í „Forðum í Flosaporti." ur.“ Andréssyni í „Manni og konu.“