Vikan - 08.05.1947, Side 11

VIKAN, nr. 19, 1947
11
------------------------------------ Framhaldssaga.
Mignon G. Eberhart:
Minningar frá Melady-sjúkraiiúsinu
13 SAKAMÁLASAGA
ekki lengur standa, því hér var augsýnilega hætta
á ferðum fyrir alla, sem í sjúkrahúsinu voru.
Hvar mundi þessi glæpamaður bera niður næst?
Eg óskaði þess af heilum huga, að Lance O’Leary
væri kominn, en það voru enn þrír dagar þangað
til hans var von í hæinn, og margt gat skeð á
svo löngum tíma.
Þessa nótt ákvað ég að skrifa í bók ýms atriði
í sambandi við þetta mál, til þess að geta síðar
lagt það fyrir O’Leary. Eg veit ekki hvort þetta
hefir í rauninni haft nokkra þýðingu fyrir lausn
málsins, en Lance O’Leary sagði síðar meir, að
þessar smáklausur hefðu komið sér að mjög
miklum notum, hvort sem hann sagði það nú af
kurteisi við mig eða ekki. Eg fór að velta fyrir
mér allskonar atriðum í sambandi við málið,
hvenær og hvernig ýms atvik hefðu skeð, svo og
hverjir væru líklegir til að hafa framið þá glæpi,
sem um var að ræða.
Eftir að hafa hugsað mig lengi um, skrifaði ég
fyrst nafn Lillan Ash á listann yfir þá grunuðu.
Lillian Ash starfaði í austurálmu þriðju hæðar,
hún hafði farið upp á undan okkur frá kvöld-
verðarborðinu um nóttina, þegar dr. Harrigan
var myrtur og hefði því getað haft tíma til að ná
í skurðhnífinn og myrða dr. Harrigan. Hann var
samt enn á lífi kl. 18 minútur yfir 12 þessa nótt,
aðeins tveimur mínútum áður en ég kom aftur
upp á loft frá kvöldverðinum, og ég hafði ekki
séð neitt, sem vakið gæti grun á Lillian Ash
sérstaklega sem morðingja dr. Harrigans.
Hvers vegna hafði hún samt verið svo ótta-
slegin á svipinn, þegar ég mætti henni í gangin-
um rétt áður en við fórum niður til kvöldverðar?
Hún hafði mætt dr. Harrigan í ganginum og
horfði lengi á hann. Framkoma hennar gagnvart
dr. Harrigan hafði verið mjög einkennileg, en
þó hafði hún ekki, svo ég vissi til, talað við hann
eitt orð. Skyldi hún hafa kannazt við hann frá
fyrri tíð ? Eg skrifaði við nafn hennar á listanum.
„Hefir ef til vill kannast við dr. Harrigan áður.“
Næsta setning mín var: „Ljóst, gullitað hár,“
og við þá setningu setti ég spurningarmerki. Þó
mér fyndist líklegast, að hárið væri af Nancy, þá
hraus mér svo hugur við að viðurkenna það sem
staðreynd, að ég ákvað að afhenda hárið ekki
aftur til lögreglunnar fyrst um sinn. Verið gat
líka, að hárið væri af Lillian, en þó var það
ólíklegt. Lillian var í ganginum, þegar Teuber
reyndi að opna lyftuna og hún var sýnilega hrædd
og náföl í framan, eins og hún hefði rétt áður
orðið fyrir einhverju áfalli. Eg sá ekki betur en
hún væri að reyna að. fá hann til að hætta við að
opna lyftuna. Hafði lyftan þá verið á þriðju hæð
allan tímann? Þetta gat hafa átt sér stað, þvi
ljósið í lyftuklefanum hafði verið slökkt eða
slokknað og við hefðum því getað ályktað, að
hún væri þar ekki vegna myrkursins, þrátt fyrir
allt. Lillian Ash var ein í ganginum á meðan
Tauber fór með sjúkravagninn inn eftir vestur-
álmunni og síðan niður vörulyftuna við enda
hans. Hún hafði ekki verið nema svo sem tvær
eða þrjár minútur þar. Það var því ekki útilokað,
að hún hefði á þeim tíma getað rekið hnífinn í
brjóst dr. Harrigan, en þá varð að gera ráð fyrir,
að hann hafi verið óviðbúinn og engum vörnum
komið fyrir sig.
Þarna komst ég aftur í vanda. Eg gat ekki
hugsað mér, hvernig dr. Harrigan hefði farið áð
finna upp á því að standa kyrr og leyfa einhverj-
um að reka hann í gegn, án þess að verjast og
án þess að gefa frá sér nokkurt hljóð. Verið gat,
að þá hafi verið dimmt í lyftunni, eins og síðar
reyndist, og hann hafi því alls ekki séð hnífinn.
Morðinginn gat verið búinn að slökkva ljósið og
staðið í skugganum inni í lyftuklefanum með
hnífinn reiddan til höggs.
Setjum nú svo, að Lillian hefði haft tíma og
tækifæri til að fremja morðið á þessum fáu
mínútum, en hefði þá ekki átt að heyrast til
hennar og dr. Harrigans? Ellen og Nancy höfðu
báðar verið á næstu grösum. Nancy var reyndar
inni í herbergi Dione Melady, en dyrnar voru
opnar fram á ganginn, og hún hefði því átt að
geta séð hvern þann, sem fór í lyftuna eða
út úr henni. En hún virtist ekki hafa orðið vör
við neinn.
Eg hélt ’áfram að velta þessu fyrir mér og tók
næst fyrir hinar hjúkrunarkonurnar, Nancy og
Ellen. Við nafn Ellen skrifaði ég: „Tækifæri hvað
tíma snertir, gæti án efa hafa náð í hnífinn. Var
í austurálmunni, þegar árásin var gerð á Dione
Melady. Tilgangurinn óþekktur.” Eg gat ekki
hugsað mér nein fleiri atvik í sambandi við Ellen
sem morðingja. Við nafn Nancy skrifaði ég svip-
aða setningu og bætti siðan við eftir nokkra um-
hugsun: „Ahugi fyrir kínverska tóbaksskríninu
og spyr mikið um hvernig lögreglunni gangi í
rannsókn sinni.” Þótt ég skrifaði Nancy á list-
ann, var ég frá upphafi sannfærð um, að hún
væri algerlega saklaus, en mér fannst ég þó ekki
geta sleppt henni af listanum vegna þess, að hún
var ein hjúkrunarkvennanna i austurálmunni og
hafði verið á vakt, þegar glæpirnir voru framdir.
Þá komu þær Dione Melady og Ina Harrigan.
Við nöfn beggja þeirra gat ég með góðri sam-
vizku sett orðið: „Tækifæri.”
Að vísu hafði Dione Melady orðið fyrir árás,
svo litlu munaði að hún yrði sjálf myrt, en samt
sem áður taldi ég líklegt, að hana hefði langað
til að varna því, að uppskurðurinn yrði fram-
kvæmdur á föður hennar þarna um kvöldið, eins
og hún sagði, og hefði hún þá getað gripið til
þess örþrifaráðs að ráðast á dr. Harrigan og
orðið honum þá-viljandi eða í ógáti að bana. Hún
var að vísu ekki líkleg til að ráðast í stórræðin,
en skapið var mikið og taugarnar bilaðar, og
hver veit hvað ■ slíkt fólk getur tekið til bragðs,
þegar það verður fyrir miklum geðshræringum ?
Hún var alltaf að tala um kínverska skrínið, en
það var í rauninni ekki svo einkennilegt, þegar
þess var gætt, hvaða verðmæti það hafði að
geyma. Svo var þetta með hvíslið, sem ég hafði
heyrt inni hjá henni. Eg mundi svo greinilega, að
einhver hafði hvíslað inni í stofu hennar þessum
orðum: „Eg get það ekki. Beiddu mig ekki um
það“ og eihver annar hafði svarað: „Þú verður
að gera það. Hann verður annars myrtur, skal
ég segja þér. Já, myrtur.” Það virtist vera ein-
kennileg tilviljun, að fáeinum augnablikum eftir
að ég heyrði þetta var maður myrtur. Hver hafði
verið að hvíslast á við Dione, því hún hlaut að
hafa verið önnur persónan?
Loks minntist ég samtalsins milli Dione og
Nancy, en samtal þetta fór fram á meðan ég var
sem áköfust að leita að horfna sjúklingnum mín-
um. Nancy hafði sagt þeim dr. Kunce og Lamb
lögreglufulltrúa frá þessu samtali, og ég man,
hvað hún varð óttaslegin, þegar þeir fóru að
spyrja hana nánara út í þetta. En var nokkuð
upp úr þessu samtali að leggja? Ef þeir dr.
Kunce og Lamb voru ánægðir með skýringar
Nancys, því skyldi ég þá ekki vera það? Það var
aðeins þetta hvísl áður um kvöldið, sem jók á
grunsemdir mínar gagnvart Nancy.
Eftir nokkrar bollaleggingar skrifaði ég síðan
við nafn Dione: „Var viðstödd í austurálmunni,
hvísl, æst i skapi, mótmælti uppskurðinum."
Nú snéri ég mér að Inu Harrigan. Eg þóttist
sannfærð um, að Ina Harrigan hefði þá skapgerð,
sem gerði henni fært að framkvæma morð með
ráðnum huga og eftir fyrirfram ákveðinni á-
ætlun. Það er hræðilegt að þurfa að segja þetta,
en samt er það satt. Að visu gat hið persónulega
álit mitt á henni glapið mér sýn, og það er erfitt
að fullyrða um nokkurn mann, að hann sé líkleg-
ur til eins eða annars, því maðurinn er ekki alltaf
sjálfum sér samkvæmur og ytra útlit villir oft
sýn. Eg hef umgengist margt fólk og þykist því
getað dæmt um skap þess og innra eðli, og sam-
kvæmt þeirri reynslu var þessi dómur minn um
frú Harrigan felldur. Eg skrifaði ekkert um ó-
samlyndi það, sem ég vissi að var milli þeirra
Harriganhjónanria og gat lítilsháttar um heim-
sóknir Kenwood Ladd til hennar. Eg hefði enga
ástæðu til að halda, að Ina Harrigan hefði viljað
losa sig við eiginmanninn til þess að krækja sér
í annan mann.
Næstur kom þá Kenwood Ladd. Gat ekki ver-
ið, að hann hefði dvalið lengur í sjúkrahúsinu
um kvöldið en hann sagði ? Enginn hafði séð
hann fara. Síðan skrifaði ég þessi nöfn: „Court
Melady, Teuber, dr. Kunce og Pétur Melady" og
hallaði mér síðan aftur á bak og virti fyrir mér
nafnalistann. Hjúkrunarkonurnar úr næstu deild-
um hefðu að vísu ef til vill getað komið til greina,
en ég þóttist vera viss um, að dr. Kunce hafði
rétt fyrir sér, þegar hann fullyrti, að þær hefðu
allar verið á sínum stað. Eftir árásina á Dione
Melady nú i kvöld, þóttist ég mega slá því föstu,
að morðinginn og árásarmaðurinn væri ekki
kominn langt að.
Aftan við nöfn þessara síðasttöldu skrifaðí ég:
„Voru í austurálmunni einhvern tima um kvöld-
ið“. Við nöfn þeirra Kenwood Ladd og Court
Melady bætti ég þessari setningu: „Engin sönn-
un fyrir því, að hann hafi farið úr sjúkrahúsinu
fyrir miðnætti." Aftan við nafn Teubers skrifaði
ég: „Var i austurálmunni umræddar tólf mínút-
ur“. Eg þurfti ekki að geta þess, hvaða 12 mín-
útur ég átti við. Þetta minnti mig á, að Teuber
var eini karlmaðurinn, sem var í austurálmunni
á þessum mikilvægu 12 mínútum. Mér var næst
að halda, að það hefði verið karlmannshönd, sem
rekið hefði skurðhnifinn í brjóst dr. Harrigan,
svo kraftmikil virtist sveiflan á þeirri hendi hafa
verið. Þess mátti líka minnast, að Jacob Teuber
var vel kunnugt um, hvar öll verkfæri voru
geymd og þaulkunnugur í öllu sjúkrahúsinu.
Hann hefði líka getað komizt upp nú í kvöld og
ráðizt á Dione Melady. Engan mundi hafa grun-
að neitt, þótt Teuber sæist á ferli.
Eg gat þó ekki fellt mig við þá hugsun, að
þessi granni, ungi og síhóstandi Teuber, færi að
ráðast í slíkt ódáðaverk — og hvers vegna skyldi
hann líka gera það? Einhver ástæða hlaut að
liggja til morðsins á dr. Harrigan og árásarinn-
ar á Dione Melady, en ég gat ekki fundið, að
þessi starfsmaður hefði nokkura ástæðu til slikra
verka. Eg skrifaði því ekki meira en áður var
sagt við nafn Jacobs Teubers.
Eg fór aftur að hugsa um Jacob Teuber, þeg-