Vikan - 04.09.1947, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 36, 1947
5
— Framhaldssaga:---------------------------
Hver var afbrotamaðurinn ?
7
— -——--------------—----- Sakamálasaga eftir Agatha Christie
„Hún hefir líka slæm áhrif á hann,“ sagði ung-
frú Johnson alvarlega. „Auðvitað er ég ekki óvil-
höll, því ég er — já, hvað á ég að segja ? —
ég er eins og tryggnr, en afbrýðisamur gamali
rakki. Mér fellur illa að sjá hann svona þreytu-
legan og kvíðinn. Hann þarf að geta beint allri
orku sinni að starfinu, þá liður honum vel, en
þessi ótti konu hans og duttlungar hennar eru
alveg að gera út af við hann. Ef hún þolir ekki
að vera langt að heiman, þá átti hún aldrei að
koma hingað .— hún hefði betur verið kyrr heima
í Ameríku. Ég get ekki sýnt neitt umburðariyndi
gagnvart fólki, sem vill ferðast og flækjast og
tollir svo hvergi stundinni lengur.“
Ungfrú Johnson hefir vist fundizt hún hafasagt
helzt til mikið, því hún bætti við eftir dálitla
stund: „Auðvitað dáist ég að frú'Leidner að
öllu öðru leyti. Hún er mjög fríð kona og hefir
mikinn yndisþokka til að bera — og hún getur
líka verið mjög viðfeldin í viðmóti og kann að
koma fram, ef hún vill það við hafa.“
Og svo sagði hún ekki meira um þetta.
Ég hugsaði með sjálfri mér, að það væri alltaf
sama sagan, þar sem fáir kvenmenn væru neydd-
ir til að vera saman um nokkurn tíma á af-
skekktum stað — þá blossar afbrýðisemin upp.
Ungfrú Johnson féll sýnilega ekki við konu hús-
hónda síns (og það var kannske eðlilegt) og ef
mér skjátlaðist ekki, þá hataði frú Mercado hana
beinlinis.
Það var líka önnur persóna, sem sýnilegt var
að hafði engar mætur á frú Leidner, svo ekki
sé meira sagt — og það var Sheila Reilly. Hún
kom einu sinni eða tvisvar út að uppgreftinum.
Ég þóttist þess fullviss, að henni litist vel á hinn
fámælta Ameríkana, Emmott. Ef hann var að
vinna við uppgröftinn, var hún vön að staðnæm-
ast hjá honum og tala við hann langa stund. Ég
þóttist þess einnig fullviss, að honum litist vel
á hana.
Dag nokkurn við morgunverðinn minntist frú
Leidner á þetta alveg upp úr þurru.
„Hún Reilly litla er alltaf á eftir honum Davið
Emmott,“ sagði hún brosandi. „Veslings Davíð,
þú hefir engan frið fyrir henni, þegar hún kemur
til ykkar við uppgröftinn. En hvað ungar stúlkur
geta verið kjánalegar!"
Davíð Emmott svaraði ekki, en hann gat ekki
varizt þess að roðna. Hann leit upp og horfði beint
í augu frú Leidner — og augnaráðið var stöðugt
og eins og ögrandi.
Hún brosti lítið eitt og leit undan.
Mér heyrðist séra Lavigny muldra eitthvað, en
þegar ég hváði, hristi hann aðeins höfuðið.
Þetta sama kvöld sagði Coleman við mig:
„Eins og gefur að skilja féll mér ekki vel við
frú Leidner til að byrja með, Hún dró mig sund-
ur og saman í háði í hvert sinn og ég opnaði
munninn til að segja eitthvað. Hún er einhver sú
bezta kona, sem ég hefi nokkurn tíma kynnst.
Hún getur fengið mann til að segja sér alla ævi-
sögu sína áður en hann veit, hvað hann er í
raun og veru búinn að segja margt. Hún hefir
hom í siðu Sheilu Reilly að vísu, en Sheila hefir
líka vérið reglulega stríðin við hana stundum.
Það versta við Sheilu er, að hún kann enga
mannasiði. Og skapið er djöfullegt!“
Ég trúði því vel. Dr. Reilly lét of mikið eftir
henni.
SÖGUPERSÓNURN AR:
Hercule Poirot, litli, feitlagni Belgíumaður-
inn, sem er snillingur í að leysa torráðin
glæpamál.
Amy Leatheran, hjúkrunarkona — dugleg,
skarpskyggn, glaðlynd og trygg — hefir verið
ráðin til að annast
Lovisu Leidner, forkunnarfagra konu, sem
er taugaveikluð. Hún er gædd einhverjum
óheillavænleginn töframætti, sem veldur óró-
leik meðal leiðangursmanna. Hún er kona
dr. Eric Leidner, forystumanns leiðangurs-
ins. Hann hefir ekki áhuga á neinu nema fom-
um leirkerabrotum - og hinni fögru konu sinni.
Richard Carey, arkitekt leiðangursins og
i gamall vinur og samverkamaður dr. Leidners.
Hann er laglegur og myndarlegur og nýtur
hylli kvenna.
Anna Johnson, einnig gamall samverkamað-
ur dr. Leidners og tilbiður jörðina sem hann
gengur á. Hún er kona um fimmtugt, stutt-
klippt og dugnaðarleg.
Séra Lavlgny, kaþólskur prestur, svart-
skeggjaður með lonéttur, helgirúnafræðingur
og hálfgerður vandræðamaður.
Jósep Mercado, efnafræðingur leiðangursins,
hár, grannur, gugginn og raunamæddur. Hann
er miklu eldri en konan hans,
María Mercado, sem er dökkhærð og ekki
öll þar sem hún er séð. Hún hatar Lovísu.
Karl Reiter, er ljósmyndari leiðangursins,
heldur óásjálegur og lítill fyrir mann að sjá.
William Coleman, ungur uppskafningur, sem
talar mikið, en bætir litið við þekkingu manna.
Davíff Emmott, er þriðji „ungi maðurinn" i
leiðangrinum, snotur, duglegur Ameríkumaður.
Giles Reilly, læknir leiðangursins, roskinn
maður, duglegur og spaugsamur og á heima
nálægt Hassanieh. Honum þykir gaman að
stríða Leatheran hjúkrunarkonu.
Sheila Reiily, ung nútímakona, lagleg, kald-
lynd, kæruleysisleg, örugg í framkomu og
hæðin. Fer stundum dálítið í taugamar á Amy
Leatheran.
„Auðvitað getur Sheila verið mikil með sig,
þar eð hún er eina unga stúlkan í þorpinu. Hún
þarf samt sem áður ekki að tala við frú Leidner
eins og frúin væri langamma hennar. Frú Leidner
er reyndar enginn unglingur lengur, en hún er
frið sýnum og mjög ungleg eftir aldri. Hún líkist
mest einhverri dís, sem kemur upp úr lindum í
skóginum og seiðir mann að sér.“ Síðan bætti
hann við með beiskju í röddinni: „Sheila seiðir
engan að sér. Helzt ímynda ég mér að hún
tæki mann með áhlaupi!"
Ég minnist aðeins tveggja annara atvika, sem
nokkra verulega þýðingu hafa.
Annað var það, þegar ég fór inn í rannsókna-
stofuna í þeim tilgangi að ná mér í sýru til að
hreinsa á mér hendurnar, eftir að ég hafði verið
að fást við að tína saman leirmuni. Jósep Merca-
do sat úti í einu horni stofurmar, laut fram á
hendur sínar og svaf, að þvi er ég hélt. Ég náði
í flöskuna með sýrunni og fór út með hana.
Mér til mikillar undrunar kom frú Mercado
vaðandi að mér um kvöldið og spurði þóttalega:
„Tókuð þér flösku með sýru í rannsóknarstof-
unni í dag?“
„Já,“ svaraði ég. „Það gerði ég.“
„Þér hljótið að vita, að það er jafnan sýru-
glas í forngripageymslunni og það er ætlað til að
hreinsa á sér hendumar með?“
„Er það. Ég vissi það ekki.“
„O — þér vissuð það vel! Þér voruð aðeins
að forvitnast. Ég veit, hvernig þessár hjúkrun-
arkonur eru.“ 1
Ég starði á hana. „Ég veit ekki, hvert þér
eruð að fara, frú Mercado,“ svaraði ég hægt.
„Ég er ekki að forvitnast eða njósna um neinji.“
„Nei, auðvitað ekki! Hvað ætli þér séuð að
því? Haldið þér kannske, að ég viti ekki, hvers
vegna þér eruð komnar hingað?“
Ég hélt satt að segja að konan væri drukkin.
Ég gekk í burtu, án þess að eiga við hana fleiri
orð.
Hitt atriðið var í sjálfu sér litilvægt. Ég var
að reyna að lokka til mín lítinn hvolp með þvi
að bjóða honum brauðbita með útréttri hendi.
Hvolpurinn var mjög styggur, eins og allir ara-
biskir hundar — og hélt víst að ég ætlaði að
gera sér eitthvað illt. Hann lagði á flótta
og ég elti hann út í gegn um undirganginn og
fyrir næsta húshom. Ég hljóp við fót og vissi
ekki fyrr en ég þaut í flasið á séra Lavigny og
öðrum manni, sem voru að tala saman — og ég
sá strax, að þessi ókunni maður var sá sami og
við frú Leidner höfðum séð um daginn vera að
gægjast inn um gluggana á húsinu.
Ég afsakaði mig, og séra Lavigny brosti,
kvaddi manninn í skyndi og varð mér samferða
inn aftur.
„Ég skal segja yður,“ mælti hann, ,,að ég er
meira en lítið sneyptur yfir því, að ég, sem lagt
hef stund á austurlandamál í æðri skólum, skuli
ekki geta gert mig skiljanlegan við verkamenn-
ina í uppgreftrinum! Það er skammarlegt fyrir
mig. Ég var að reyna að tala við þennan mann,
sem er borgarbúi, til að vita, hvort mér gengi
betur við hann, en það lánaðist ekki sem bezt.
Dr. Leidner segir, að ég sé heldur stirður í ara-
biskunni.“
Þetta var allt og sumt. Ég gat samt ekki
varizt þvi að hugsa sem svo, að einkennilegt
væri að þessi sami maður skyldi alltaf vera að
ráfa i nánd við húsið.
Næstu nótt gerðist óvænt atvik.
Klukkan mun hafa verið nálægt tvö um nótt-
ina. Ég sef venjulega mjög laust eins og líka
kemur sér vel fyrir hjúkrunarkonu. Ég var vak-
andi og sat uppi í rúmi mínu, þegar hurðinni á
herbergi minu var skyndilega hrundið upp.
„Ungfrú, ungfrú!“
Það var rödd frú Leidner, há og æst. Ég
kveikti á kerti í skyndi. Frú Leidner stóð í
gættinni í síðum morgunslopp. Angistin skein
út úr andliti hennar.
„Það er einhver — einhver inni i herberginu
við hliðina á herbergi mínu .... Ég heyrði eitt-
hvert skrjáf þar inni.“
Ég þaut út úr rúminu og gekk til hennar.
„Svona, svona. Reynið að vera rólegar. Þetta er
allt í lagi.“
Hún hvislaði: „Náið í Eric.“
Ég kinkaði kolli, hljóp út og barði að dyrum
hjá dr. Leidner. Eftir augnablik var hann kom-
inn til okkar inn í herbergi mitt. Frú Leidner
sat á rúminu mínu og gekk upp og ofan af mæði.
„Ég heyrði í einhverjum," sagði hún lágt,
„eins og klórað væri í þilið.“
,,Er einhver í forngripageymslunni?" hrópaði
dr. Leidner.
Hann var um leið þotinn út úr herberginu —
og mér varð hugsað til hve mismunandi áhrif