Vikan - 04.09.1947, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 36, 1947
VIIMIR MÆTAST -
Smásaga
Kenneth Tomlins majór hringdi á þjón
sinn. Meðan hann beið stóð hann upp frá
skrifborðinu og gekk að glugganum. Þoka
lá yfir öllum flugvellinum. Upjai í loftinu
heyrðust dunur í sprengjuflugvélum og
í fjarska sprengingar. Rúðurnar skröltu
tií við loftþrýstinginn.
Þjónninn kom inn og heilsaði að her-
manna sið. Tomlins snéri sér fölur og ó-
styrkur að honum.
„Hobbs, ég ætla að senda konuna mína
og börnin til Skotlands til að vera þar
í hálfan mánuð. Farið heim til mín og
hjálpið þeim við að setja farangurinn
niður.“
„Já, herra majór.“
„Hringið til „Daily Standard“ og segið
þeim að senda ekki blaðið í kvöld. Og þegar
þér eruð kominn heim til mín, þá sendið út-
varpstækið í viðgerð og fáið nýja lampa
í það.“
Hobbs drap tittlinga. Hann vissi mæta
vel að það var óþarfi að setja nýja lampa
í útvarpstæki Tomlins, en hann hafði ekki
orð á því.
„Já, herra majór, það skal ég gera.“
Majórinn gekk áftur að skrifborðinu
og tók upp heymartækið á innanhússím-
anum.
„Gjöra svo vel að koma með manninn
inn til mín, liðþjálfi."
Liðþjálfi kom inn og með honum hár,
Ijóshærður maður á svipuðum aldri og
Tomlins — þrjátíu og tveggja ára. Þótt
hann væri í borgarabúningi var framkoma
hans engu síður hermannleg en majórsins.
„Þér megið fara, liðþjálfi! “ skipaði
Tomlins.
Liðþjálfinn fór út. Ökunni maðurinn
gekk til Tomlins og þrýsti hönd hans inni-
lega.
„Það var gaman að hitta þig aftur,
Kenneth. Þú hefur ekki breytzt mikið á
þessum tíu árum.“
„Þú ekki heldur, Hermann!" svaraði
Tomlins. Hann lagði höndina á herðar
manninum.
„Eru ekki einmitt tíu ár síðan við vorum
herbergisfélagar í háskólanum í París,
Ken?“ spurði Hermann Heinrich á ensku,
en með útlendingslegum hreim.
„Láttu fara vel um þig, Hermann —“
Tomlins bauð honum vindling. Þeir sett-
ust niður og töluðu án afláts um námsárin
í París. Majórinn kveikti sér í gamalli
pípu, og þegar Heinrich sá hana fór hann
að hlæja.
„Hún gaf okkur báðum sinn hvora píp-
una — en ég er fyrir löngu búinn að eyði-
leggja mína —“
„Já, Hermann," Englendingurinn kink-
aði kolli. „Pípan þín var með löngu munn-
stykki og sæfrauðshaus.“
eftir Allen Vaughan Elston.
„Nanette keypti þær handa okkur dag-
inn, sem við lukum prófinu. Utan um báð-
ar var vafið bláum silkiborðum og hún
sagði að pípurnar líktust okkur. Mín var
löng og mjó —“
„Og falleg,“ bætti Tomlins við.
„En ekki traust,“ sagði Heinrich og hló,
„og þín stutt og vönduð. Hún sagði að sú
myndi endast lengur."
Majórinn hrökk við.
„Þín pípa var vafin bláum silkiborða—“
leiðrétti hann „hún vafði sögulegu ritgerð-
ina, sem við unnum báðir að í sameiningu
með bláum borða —“
„Já, hét hún ekki „Evrópa á tímum for-
myrkvunarinnar, Kenneth ?“
„Þegar ég vissi að ég áþti að hitta þig
í kvöld —“ sagði Tomlins brosandi, „leit-
aði ég í gömlu drasli og fann eitt eintak
af henni. Hérna er það —“
Hann tók upp handrit. Hermann strauk
fingrumun ástúðlega yfir titilblaðið.
„Ef Nanette hefði ekki hjálpað okkur
sætum við ennþá sveittir yfir ritgerðinni,“
sagði Tomlins.
„Já, það var lán fyrir okkur að hún
skyldi starfa á bókasafninu. Það er bara
eitt, sem ég get ekki munað,“ hélt Her-
mann áfram. „Hvor okkar varð fyrri til
að verða ástfanginn af henni?“
Majórnum brá og reyndi að breyta um
I VEIZTU —?
1. Pappírsörk, sem brotin væri 54 sinnum,
mundi ná til sólarinnar og til baka
aftur. Hvað er langt til sólarinnar?
| 2. Hvað nefnast gerðir Landnámu?
| 3. 1 hvaða Islendingasögu eru þessi orð: i
„Nú falla vötn öll til Dýrafjarðar" ?
1 4. Hvað er Chiie margir ferkílómetrar ? i
í 5. Hvað heitir höfuðborgin í Chile?
I 6. Hve hár er hæsti tindur Heklu? i
= 7. Hverrar þjóðar var rithöfundurinn Am- |
old Bennett og hvenær var hann uppi ? i
i 8. Hvenær kom Henry L. Stimson her- i
málaráðherra Bandaríkjanna, hingað i
til lands á stríðsárunum ? i
i 9. Hvenær var Suðuramtsins Húss- og i
bústjómarfélag stofnað ?
i 10. Úr hverju er þetta: i
Gap vas ginnunga,
en gras hvergi.
Sjá svör á blaðsíðu 14.
''I JIIIIIIIIIIIIMIIIIMIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIlMIIIIIIIIIIIIMiMMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIllkV*
umræðuefni, en gestur hans hélt ótrauð-
ur áfram.
„Það verð ég að segja, Kenneth, að hún
tók ekki þann rétta. Hún hefði átt að
giftast þér. Veiztu hvemig fór? Nanetta
var aldrei hamingjusöm eftir að ég fór
með hana heim til Stuttgart. Okkur greindi
svo oft á um utanríkisstjómmálin. Hún
skildi við mig 1933 og fór aftur til París-
ar.“
„Já, Hermann. Hún sagði mér allt.“
Heinrich leit snöggt og rannsakandi á
vin sinn.
„Svo þú hefur þá hitt hana?“
„Ekki einungis það, Hermann,“ svaraði
majórinn rólegur. „Ári eftir að þið skilduð,.
giftist hún mér.“
Heinrich spratt á fætur og starði á hann.
„Þú getur ekki hafa — jú, það er
satt —“
Þegar Heinrich hafði áttað sig brosti
hann aftur vingjarnlega framan í vin sinn.
„Drottinn minn, þá er hún —“
„Já, Nanette og börnin em hjá mér
hérna í herbúðunum og ég ætla að senda
þau til Skotlands í kvöld.“
„Hvemig líður henni — og litlu börnun-
um,“ spurði Hermann ákafur.
„Þeim líður, öllum þremur, ágætlega,“
sagði majórinn. „Nú eru börnin orðin stór
og myndarleg. Eiríkur er níu ára og Fríða
átta.“
Stór herflugvél flaug yfir þakið og aft-
ur heyrðust fallbyssudranur í f jarska, svo
að rúðurnar nötruðu. Hermann settist
aftur, en nú voru hendur hans ekki öragg-
ar, þegar hann kveikti sér í öðram vind-
lingi.
Börnin muna sennilega ekki eftir mér,“
muldraði hann. „Þegar ég sá þau síðast
var Fríða hvítvoðungur.“
„Mér þykir afar vænt um þau,“ sagði
majórinn.
„Hverjum líkjast þau, Kenneth?"
Eiríkur er lifandi eftirmynd þín, Iler-
mann, en Fríða líkist móður sinni.“
Majórinn lagði allt í einu hlustirnar
við, því að honum heyrðist þjónninn mót-
mælti einhverju ákaft.
„Majórinn er ekki viðlátinn, frú. Það má
ekki ónáða hann.“
„En það er áríðandi, ég skal ekki tefja
hann lengur en eina mínútu.“
Þetta var málrómur Nanette. Tomlins
varð alveg agndofa og áður en hann gæti
nokkuð gert, var dyrunum hrandið upp
og ljómandi lagleg kona um þrítugt kom
inn. Hún var ferðaklædd. Á hæla henni
komu tvö böm, bæði með gasgrímur dingl-
andi á öxlimum.
Þar sem Heinrich snéri baki að dyran-
um, sá Nanette ekki strax andlit hans.
Hún tók að segja erindi sitt og talaði á
frönsku.
„Garwood höfuðsmaður ekur norður
eftir í kvöld, Kenneth. Hann segist hafa
nóg rúm fyrir okkur. Hvers vegna þurfum
við þá að fara með þessari leiðinlegu og
lokuðu lest? Er ekki betra —“
Framhald á bls. 14.