Vikan - 04.09.1947, Blaðsíða 15

VIKAN, nr. 36, 1S47
15
Bibliumyndir.
1. Kona nokkur samversk kemur
þá til þess að ausa upp vatni. Jesús
segir við hana: Gef mér að drekka
. . . Konan segir við hann: Ég veit, að
Messías kemur, sem kallast Kristur;
þegar hann kemur, mun hann kunn-
gjöra oss allt. Jesús segir við hana:
Ég er hann, ég, sem við þig tala.
2. Konan skildi þá eftir skjólu
sina, gekk burt inn í bæinn og segir
við menn: Komið og sjáið manninn,
sem sagði mér allt, sem ég hefi að-
hafst; ætli þessi maður sé ekki Krist-
ur ?
3. Meðan á þessu stóð, báðu læri’-
sveinamir hann og sögðu: Rabbi,
neyttu matar! Hann sagði við þá: Ég
hefi fæðu að eta, sem þér vitið ekki
af . . . Minn matur er að gjöra vilja
þess, sem sendi mig, og fullkomna
hans verk.
4. En úr þessum bæ trúðu margir
af Samverjunum á hann fyrir orð
konunnar . . . og miklu fleiri tóku trú
fyrir orð hans.
Vélaverkstæöi Sig. Sveinbjörnsson h.f.
Skúlatún 6 Sími 5753
Vélaviðgerðir. — Vélsmíði.
Uppsetningar á vélum og verksmiðjum.
FRAMKVÆMIR:
Hvers konar viðgerðir á Dieselmótorum
og Benzínmótorum.
SMÍÐUM:
Tannhjól og hvers konar vélahluti.
Bobbinga úr járni fyrir mótorbáta.
Rafgufukatla.
Síldarflökunarvélar o. m. fl.
Höfum fullkomnustu vélar og tæki
Vélaverkstæði
Sig. Sveinbjörnsson h.f.
húsið. Þegar drunurnar dóu út, hringdi
síminn og Tomlins svaraði:
„Hver er þetta — ert það þú, Garwood!
Já, ég ætlaði að láta þau fara með lestinni.
En ef þú ætlar að aka norður eftir, og
hefir rúm, er það ágætt. Ég þakka þér
fyrir.“
Majórinn snéri sér að konu sinni:
„Garwood vill leggja sem fyrst af stað.“
„Mér þykir leitt að þurfa að fara,“
Nanette andvarpaði og rétti Hermanni
höndina.
„Þú verður að koma og heimsækja okk-
ur þegar — þegar stríðinu líkur.“
„Já, auðvitað —“ sagði Iiermann. „Ver-
ið þið sæl.“
Þeg'ar þau voru farin kveikti Hermann
sér í vindlingi að nýju.
„Þú varst skjótráður, Ken —,“ tautaði
hann.
„Þetta er í fyrsta sinn sem ég skrökva
að henni,“ sagði Tomlins.
Þeir reyktu saman í djúpri þögn. Báðir
voru sokknir niður í hugsanir sínar. Að
lokum tók Hermann upp ritgerðina, sem
ennþá var skreytt sylkiböndunum. Hann
brosti þegar hann las framan á titilblaðið.
„Parísarháskóla í júní 1930. „Evrópa á
tímum formyrkvunarinnar" eftir Kenneth
Tomlins og Hermann Heinrich. En nafnið
hennar ætti að standa þarna líka,“ bætti
Hermann við. „Það var hún„ sem réði
fyrir okkur úr vandamálunum með Belgíu
og Gallana og alla hina siðlausu betlara."
Brosandi tók Hermann sér penna í
hönd og bætti við: Með hjálp Nanette.
I sama bili kom liðþjálfinn inn.
„Ég átti frá aftökusveitinni að minna
majórinn á að nú er aðeins hálfur tími til
undanhaldsins."
„Rétt er nú það,“ svaraði Tomlins.
„Rétt er það,“ endurtók Heinrich.
Tomlins fylgdi honum til dyranna og
þeir þrýstu hönd hvors annars.
„Lifðu heill, Ken, gamli vinur.“
„Lifðu heill, Hermann —“
„Notaðu ekki þessi kveðjuorð — ekki í
þetta skipti —“ sagði Hermann biðjandi.
Tomlins átti erfitt um mál, en stundi svo
loks upp:
„Cheerio, old fellow!“
Hermann fór út og liðþjálfinn á hæla
honum.
Tomlins gekk að skrifborðinu aftur, tók
símann og bað um númer.
„Ert það þú Garwood? .. . Ertu í þann
veginn að fara? ... Er nokkurt útvarps-
tæki í bílnum þínum? Ágætt, en reyndu að
halda öllum blöðunum frá henni fyrstu
dagana . . Já, hann kom niður í fallhlíf og
við fundum hann með senditæki inni í
skóginum við Coventry og var hann að til-
kynna þeim stöðu okkar. Leyndu hana
þessu, jafnvel þó þú þurfir að skrökva að
henni til þess.“
Majórinn lagði frá sér símann, gekk að
glugganum og tottaði pípuna ákaft.
Reykurinn liðaðist í kringum hann og
tók á sig myndir frá gömlum, liðnum dög-
um. Hann þóttist sjá þarna atburði frá
því hann var í París. Nanette hlæjandi
stríðnislega, þegar hún var að egna þá
saman. Það var dásamlegt ár! Það slokn-
aði í pípunni og þegar reykurinn var
horfinn, sá Tomlins í gegnum rúðuna út á
flötinn fyrir framan. Þarna sá hann fer-
hyrnt steinhús, sem var vandlega umgirt
og við það stóð maður á verði. Nú var sól-
in einmitt að ganga til viðar.
Majórinn sá Hermann koma út og í
kringum hann gengu tíu vopnaðir menn.
Þeir fóru með hann bak við háan stein-
vegg.
Majórinn beit fast í munnstykkið þar til
hann heyrði skothvell — frá tíu byssum,
Rödd hrópaði: „Hörfið aftur.“
Hvað átti að hörfa langt aftur? Inð
langaði Tomlins til að vita. Aftur til tíma
f ormyrkvunarinnar ?