Vikan - 04.09.1947, Blaðsíða 6

6
VTKAN, nr. 36, 1947
þetta atvik hafði á þau hjónin. Frú Leidner
varð gripin skelfingu sjálfrar sin vegna, en dr.
Leidner varð fyrst hugsað um hina dýrmætu
fomgripi.
„Forngripageymslan!" sagði frú Leidner og
stundi við. „Já, auðvitað! Hvað ég gat verið
mikill kjáni." Hún stóð á fætur, vafði að sér
sloppnum og bað mig að koma með 'sér. öll
merki um ótta virtust nú hafa horfið eins og
dögg fyrir sólu.
Við fórum inn í forngripageymsluna og þar
voru þeir dr. Leidner og séra Lavigny fyrir. Sá
síðarnefndi hafði einnig heyrt einhvern hávaða,
hafði farið á fætur til að aðgæta, hvað þetta
væri og honum hafði sýnzt hann sjá ljósi bregða
fyrir í fomgripageymslunni. Hann hafði tafizt
við að far'a í sloppinn og kveikja á kerti, en
þegar hann kom inn í geymsluna, var enginn
þar firinanlegur. Dyrunum hafði meira að segja
verið læst vendilega eins'og vera bar yfir nóttina.
Hann hafði verið að ganga úr skugga um, að
engu hefði verið stolið, þegar dr. Leidner kom.
Engar frekari upplýsingar var hægt að fá um
þetta. Útidyrunum við imdirganginn hafði verið
lokað og vörðurinn sór og sárt við lagði að
enginn hefði farið þar inn að utan, en hann
hafði að öllum líkindum verið í fasta svefni, svo
þetta var ekkert að marka. Það voru engin för
eða merki sýnileg eftir aðkomumann og engu
hafði verið stolið.
Sennilegast var, að frú Leidner hefði aðeins
heyrt í séra Lavigny, þegar hann var að færa
til fomgripina til að aðgæta, hvort nokkum
þeirra- vantaði. Séra Lavigny hélt því fast fram,
að hann hefði heyrt fótatak manns, sem gekk
fyrir gluggann hjá honum og séð ljósglampa
bregða fyrir í fomgripageymslunni.
Enginn annar hafði orðið neins var.
Þetta atvik hefir þýðingu fyrir frásögn mína
vegna þess, að það varð til þess, að frú Leidner
trúði mér daginn eftir fyrir leyndarmálinu, sem
olli henni stöðugum ótta og kvíða.
8. KAFLX.
Það var rétt eftir miðdegisverðinn. Ég fylgdi
frú Leidner til herbergis hennar svo hún gæti
lagt sig eftir matinn eins og venjulega. Ég bjó
um hana í rúminu, lagaði koddana og púðana, rétti
henni bók að lesa og var á leiðinni út frá henni,
þegar hún kallaði á mig.
„Farið ekki strax, ungfrú,“ sagði hún. „Eg
þarf að segja yður frá dálitlu." Ég snéri við.
„Lokið hurðinni." Ég hlýddi.
Hún fór fram úr rúminu og byrjaði að ganga
um gólf. Ég sá, að hún var að hugsa sig um,
hún var að taka ákvörðun um, hvort hún ætti
að segja mér þetta eða ekki, svo ég beið átekta
og sagði ekkert.
Eftir nokkra stund virtist hún hafa safnað
nægilegum kjark til að byrja. Hún snéri sér
skyndilega að mér og sagði stutt í spuna: „Fáið
yður sæti.“
Ég settist við borðið, og hún byrjaði óstyrk:
„Þér hljótið að hafa velt því fyrir yður, hvað
eiginlega væri hér að?“
Ég kinkaði aðeins kolli, en svaraði engu.
„Ég hef ákveðið að segja yður---------allt! Ég
verð að segja einhverjum frá þessu, því annars
geng ég af vitinu.“
„Mér þætti vænt um að fá botn í þetta,“ svar-
aði ég hægt. „Það er erfitt að vita hvað gera skal
eða láta ógert, þegar ástæðan fyrir ótta yðar er
manni ókunn og maður rennir blint í sjóinn.“
Hún nam staðar á miðju gólfi og horfði fast á
mig. „Vitið þér, hvað ég er hrædd við?“ spurði
hún snöggt.
„Einhvem mann,“ svaraði ég.
„Já — en ég sagði ekki hvem, heldur hvað.“
Síðan bætti hún við: „Ég er hrædd við að verða
myrt!“
Jæja, þá vissi ég það. Ég ákvað strax að segja
ekkert, sem æst gat hana meira en orðið var, svo
ég svaraði: „Svo þér óttist það, segið þér?“
Við þessi orð min fór hún að hlæja. Hún hló og
hló — og tárin mnnu niður kinnar henni. „Hvem-
ig þér sögðuð þetta!“ sagði hún og stóð á önd-
inni. „Hvemig þér gátuð sagt þetta...“
„Svona, svona,“ sagði ég. „Hættið nú þessu.“
Ég var ákveðin í röddinni. Ég stóð á fætur,
leiddi hana að stólnum og lét hana setjast í hann.
Síðan gekk ég að þvottaskálinni, náði í þvotta-
pokann, vætti hann í köldu vatni og strauk hon-
um um enni hennar og úlnliði.
„Svona, enga heimsku," sagði ég. „Segið mér
rólega og greinilega frá þessu."
Þetta dugði. Hún rétti úr sér og talaði með
sínum eðlilega málrómi. „Þér emð fyrirtak, ung-
frú,“ sagði hún. „Þér aukið mér áræði og þrótt..
Ég ætla að halda áfram frásögn minni.“
„Það er ágætt,“ svaraði ég. „Verið aðeins ró-
legar.“
Hún byrjaði, hægt og hikandi. •
„Þegar ég var tuttugu ára giftist ég í fyrra
sinni ungum manni, sem vann við eina stjómar-
deildina. Það var árið 1918.“
„Já, ég hef heyrt það,“ svaraði ég. „Frú Merca-
do sagði mér frá því. Hann féll í stríðinu.“
Frú Leidner hristi höfuðið.
„Já, hún heldur það — og það halda reyndar
allir. En sannleikurinn er annar í málinu. Ég var
ung og.áköf, mikill ættjarðarvinur og hugsjóna-
manneskja. Þegar ég hafði verið gift í fáeina
mánuði, komst ég að þvi -— fyrir sérstaka tilvilj-
un — að eiginmaðurinn minn var njósnari, laun-
aður af þýzku stjóminni. Ég komst að því, að
upplýsingar hans höfðu leitt til þess, að amerisku
flutningaskipi hafði verið sökkt og hundrað
manns höfðu látið lífið. Ég veit ekki, hvað fólk
mundi hafa gert í mínum sporam . . . . en ég skal
segja yður hvað ég gerði. Ég fór beint á fund föð-
ur míns, sem var í stríðsráðuneytinu og sagði
honum frá þessu. Frederick var drepinn í stríð-
inu —- en hann var drepinn í Ameríku — skotinn
sem njósnari."
„Ó, guð minn góður!" hrópaði ég. „Þettar er
hræðilegt að heyra!"
„Já, það var hræðilegt," sagði hún. „Hann var
svo góður við mig, svo göfugur.... En samt
sem áður.... Ég hikaði ekki eitt augnablik. Ef
til vill var þetta ekki rétt af mér.“
„Það er erfitt að dæma um slíkt," svaraði ég.
„Ég get ekki gert mér grein fyrir, hvemig menn
mundu almennt hafa hegðað sér í þessu tilfelli."
„Þetta, sem ég hef nú sagt yður, var aldrei
látið uppi, svo enginn vissi um það nema þeir i
striðsráðuneytinu. Opinberlega var sagt, að eigin-
maðurinn minn hefði farið á vígvöllinn og fallið
þar. Margir vottuðu mér samúð sina og sýndu
mér vináttumerki sem ekkju hermanns. Þegar
stundir liðu, urðu margir til að biðja mín, en ég
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Það er svo fallegt
og friðsamt héma í garðinum!
Pabbinn: Það þyrfti svei mér að flengja
þennan krakka! Að konan skuli láta hann
skæla svona. Ég ætla að fara að finna mér
friðsamari stað.
Pabbinn: Hann ætti að fara með þennan
krakka heim, það er ekki nokkur friður
hér í garðinum fyrir orgunum í honum!