Vikan - 04.09.1947, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 36, 1947
unum, þangað til hún hvarf úr augsýn, þá lagði
hún af stað heimleiðis.
Hún mætti Albertu í garðinum.
,,Ég hefi ekki fengið tækifæri til þess að segja
þér, að við höfum fengið bréf frá hr. Blair —
honum, sem við höfum leigt íbúðina hjá. Honum
er batnað, svo að hann kemur bráðum til Egypta-
lands,“ sagði Alberta.
,,Vill hann þá fá íbúðina aftur?“
„Nei. Hann skrifar, að hann muni koma sér
annarsstaðar fyrir, nema ef við ætluðum að fara
fyrr en ákveðið var, þá þætti honum vænt um
að fá ibúðina."
Linda var hugsandi á svipinn.
„Ykkur langar líklega ekki til þess að fara?“
„Jú, það veit hamingjan,“ svaraði Alberta og
leit á gluggana í svefnherbergi Sybil. „Mér hefir
ekki þótt sérlega skemmtilegt að vera hérna,
Linda."
„Nei, það veit ég vel, en Michael — —“
„Þó undarlegt virðist, hefur Michael ekkert
á móti því að fara, eins og ég bjóst við.“
„Ekki það?“ Rödd Lindu var undrandi, þó að
hún væri það ekki sjálf, því að eftir það, sem
gerzt hafði í gærkveldi, var það engin furða,
að Michael hugsaði til brottferðar.
„Honum líður miklu betur,“ hélt Alberta áfram.
„Já, hann lítur út fyrir að vera orðinn heil-
brigður, en ætli það sé gott fyrir hann að fara
til Englands á þessum tíma árs?“
„Við höfum ekki ákveðið neitt ennþá, en við
höfum talað um að fara héðan eftir viku- eða
hálfsmánaðartíma. Við ætlum ekki að hafa hrað-
ann á, því að við höfum í hyggju að koma við
á ítalíu og sjá okkur um þar, og halda jól á
Green Spinneys. Auðvitað, ef Michael fær hóst-
ann aftur, þá getum við farið. Axel greifi segir,
að það sé yndislegt að vera í Algier og ekki nánd-
ar nærri eins dýrt."
„Þið Michael hafið rætt um þetta?"
„Já, og greifinn lika. Hann hefur lofað að koma
með okkur og dvelja um jólin á Green Spinneys.
Michael er mikið áhugamál, að sýna honum herra-
garðinn."
„Já, það skil ég vel. Michael er farið að leið-
ast hérna. Ég mun sakna ykkar, Alberta, en
auðvitað sé ég enga ástæðu til þess, að þið verðið
1. Amman: Gott og vel — ef þú heldur, að þú
verðskuldir ekki refsingu, þá skaltu fara til afa
þíns og segja honum alla málavöxtu.
2. Amman: Við skulum láta hann vera dómara.
Ef hann álítur, að ég hafi verið of hörð við þig,
pá skulum við láta málið niður falla!
3. Maggi: Og nú vill amma að þú skerir úr um
kyrr. Þið getið hvenær sem er farið í annað
ferðalag, ef þess væri nauðsyn."
„Hvers vegna kemur þú ekki með okkur,
Linda ?“
„Ég ? En góða mín, hvernig ætti ég að geta
það ? Ég hefi lofað að vera í styzta lagi eitt ár
hjá Sybil.“
„Þú hefur gert skyldu þína gagnvart henni,"
sagði Alberta beisklega, „og mér þykir leitt að
þurfa að segja þér Linda, að mér finnst þú ekki
hafa haft heppnina með þér. Ekki svo að skilja,
að ég búist við, að öðrum hefði tekizt betur að
gera mann úr þessum ótugtar anga. Farðu til
Kaye majórs og segðu, að þér finnist staða þín
óþolandi — eða, að þú þurfir af einhverjum
orsökum að fara heim — Hann getur ekki haldið
þér hér á móti vilja þinurn."
Linda hristi höfuðið.
„Ég er hrædd um, að það geti ég ekki. Það
væri að bregðast Kaye majór.“
„Hann getur fengið einhverja aðra, eða Sybil
gæti farið til sinnar kæru vinkonu, frú Lacy.
Þær eru alveg eins og tvíbaurar og mundi koma
ágætlega sarnan."
„Ég efast ekki um það,“ sagði Linda. Nei,
Alberta, ég þakka þér fyrir hið fallega boð, en
mér finnst ég ekki geta farið.“
„Mér hefði þótt vænt um, ef að þú hefðir
komið með,“ svaraði Alberta. Hún hafði sínar
ástæður, til þess að óska að Linda færi með þeim.
Albertu var — eins og flestum konum — umhugað
um að koma ógiftu fólki í hjónaband. Axel
greifi og Linda áttu vel saman, og það var ekkert
ólíklegt að lengri viðkynning leiddi til þess, að
þau bindust hjúskarparböndum. Michael mundi
þykja ráðahagurinn góður.
„En þú getur hugsað betur um þetta," sagði
Alberta að lokum. Hún vissi, að Linda mundi
vita, hvað hún vildi.
„Já,“ svaraði Linda hugsandi.
Kaye majór og Axel greifi voru lengur i burtu,
en áætlað var. Lífið á La Tranquellité gekk sinn
venjulega gang — að þvi er virtist. Miehael og
Alberta höfðu ákveðið að fara eftir fjórtán daga.
Frú Lacy hafði boðið Sybil með sér til Luxor,
og hin vingjamlega frú Saunders stakk upp á
það, hvort refsa eigi mér fyrir það að skera mér
bita af nýju kökunni.
Afinn: Hm! Segðu ömmu þinni, að dómarinn
þurfi að fá lagt fram í réttinum vænan bita af
kökunni.
4. Maggi: Afi! Amma segir, að það sé bezt að
láta málið niður falla!
þvi, að Linda kæmi til sín, ef Sybil tæki boði
Evu og Kaye majór leyfði henni að fara.
Sybil virtist ekki hafa neinn sérstakan áhuga
á að fara, og hún sagði heldur ekkert, er hún
heyrði um hina bráðu brottför Michaels. Fram-
koma hennar var ekki eins frekjuleg og áður.
Linda var ánægð og glöð yfir þessari breytingu
til batnaðar, og komst að þeirri niðurstöðu, að
henni hefði samt sem áður þótt vænt um hin
glaðlynda Michael. Hún hafði fenglð lexíu, sem
hún hafði reyndar gott af, en Linda gat ekki
annað en kennt í brjóst um hana.
Sybil var orðin alvarlegri, en við og við brauzt
fram einhver óskiljanleg æsing hjá henni, sem
hún réði tæplega við, og Linda varð óróleg,
þegar hún komst að því, að hún forðaðist augna-
ráð hennar.
Veslings, litla stúlkan. Linda var viss um, að
hún væri mjög óhamingjusöm. Hún hafði það
fyrir venju að læðast út þegar rökkva tók, og
ráfaði þá ein síns liðs um í garðinum. Hún
hafði — í eitt skipti fyrir öll — gert Lindu það
skiljanlegt, að hún óskaði að vera ein og þarfn-
aðist engrar samúðar. Linda lét hana þess vegna
vera í friði. Sybil varð sjálf að vinna bug á sorg-
um sínum á þann hátt, sem henni bezt hentaði,
ef til vill mundi þetta hafa þroskandi áhrif á
hana.
Þær voru annars ekki mikið einar. Michael og
Alberta, Eve, Saunders og ungu mennirnir voru
með annan fótinn í La Tranquelitté. Þær fengu
líka tvisvar sinnum óvæntan gest, nefnilega Huss-
ein. Hann drakk tvisvar te hjá þeim, og var eins
frjálsmannlegur i framkomu og þegar þær sáu
hann í eyðimörkinni. Linda furðaði sig á þessu,
því að hún vissi, að Arabar fara ekki í heimsókn,
þegar húsbóndinn er ekki viðstaddur. Hún varð
vör við, að hitt fólkiö var lika undrandi yfir þessu
og óskaði, að Hussein hætti komum sínum þang-
að. En hún gat ekki stemmt stigu fyrir þetta.
K hafði sagt, að hann óskaði að Bedawis væri
sér vinveittur, þar af leiðandi mátti hún ekki
móðga Hussein.
Hussein vissi vel, að hann með heimsóknum
sínum braut bæði siði sinnar eigin þjóðar og
Englendinganna. En eitthvað óviðráðanlegt afl
kom honum til þess að brjóta gamlar siðvenjur.
Ástæðurnar vor tvær. Ástríða hans á Sybil og
takmarkalaus óskammfeilni. Girnd hans jókst
dag frá degi, og von hans varð að vissu, um að
hann mundi vinna hana, en jafnframt minnkaði
hún í áliti hjá honum. Hann var ósvikinn Arabi.
Kvöldið, sem dansleikurinn var haldinn, hafði
hann sagt við sjálfan sig, að nú þyrfti hann
ekki lengi að bíða, til þess að sjá óskir sínar
rætast. Hann hafði rétt fyrir sér. Sybil hafði
hitt hann á hverju kveldi. Fyrst hafði hún bara
sagt, að hann yrði að fara og mætti ekki koma
aftur. En þrátt fyrir það kom hún kvöldið eftir,
og siðan höfðu þau fyrir venju að talast við í
nokkrar mínútur á hverju kveldi.
Hún vissi, hvað hún lagði í hættu — að minn-
sta kosti nokkurn veginn, hvað fólkið í Abbou
Abbas myndi segja og hvað fjárhaldsmaður henn-
ar myndi gera, ef komizt yrði að þessu. En þetta
gaf æfintýrinu bara ennþá meiri töfraljóma. Sybil
gat ekki lengur verið án þessa l,,spennings“.
Hún vænti þess svona hálft í hvoru, að Hussein
mundi biðja hennar — þegar svo væri komið,
mundi hún auðvitað gefa honum í skyn, að slíkt
gæti ekki komið til greina. Já, en mundi hún
ekki gefa honum annað svar? —
Hann var óvenju fríður maður, og þar að
auki auðugur — vellauðugur.
Nei, auðvitað vildi hún ekki giftast honum.
En Hussein var hægur og gætinn. Hún hélt,
að hann væri hræddur um að missa hana. Hann
tilbað hana, og tilbeiðsla hans steig henni til
höfuðsins eins og örvandi vín. Hún hugsaði ekki
um annað en hann.
Hann var afar varkár. Hann hafði kysst kjól-
fald hennar og beygt sitt stolta höfuð fyrir henni,
ennfremur hafði hann tekið í hönd hennar og
einu sinni hafði hann snert gullnu lokkana. Ann-
MAGGI
oc
RAGGI.
Teikning eftir
Wally Bishop.