Vikan - 13.11.1947, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 46, 1947
13
ÞÚAÐU KEIVNARANN.
Barnasaga eftir Enevold Kruse.
Það var fyrsti dagnr hins unga
nýja Jtennara í skólanum. Hann var
á eftirlitsgöngu umhverfis skólann í
frimínútunum. Hann var að hugsa
um það hvernig honum mundi takast
að umgangast þessa háværu drengi
svo . vel væri. Þeir virtust vera
feimnir við kennarann og forðuðust
að koma í nánd við hann. Hann vissi
að hann var strangur á svip. Og hina
fyrstu tima um morguninn var hann
mjög alvarlegur. Hann vildi ógjarn-
an láta henda gaman að sér. En í
raun og veru var hann mannblend-
inn og vingjarnlegur, og óskaði þess
að góð vinátta tækist með sér og
nemendunum án þess að þeir gerðu
sér dælt við hann.
Jú hann gerði sér góðar vonir um
að allt gengi vel. Þarna stóð hópur
drengja úr miðdeild og lét móðan
mása. Hann hafði kennt landafræði
í þessari deild um morguninn. Og
hafði það gengið prýðilega.
Umræðuefni drengjanna var að
þessu sinni líkt og venja er tii meðal
stráka. Þeir voru að grobba af þvi
hvað þeir gætu og þyrðu.
Einn þeirra sagði:
„Ég get synt þarna útí litlu eyj-
una, sem er á firðinum."
Annar mælti:
„Ég þori að klifra upp í hæsta píl-
viðinn við tjörnina. Alveg upp í
topp.“
„Puh! Það er nú ekki mikið.“ sagði
sá þriðji. „Ég þori að stökkva yfir
ána án tilhlaups.“
Þannig grobbuðu þeir hver um sig.
Allir nema Sören litli. Hann þagði.
Hann langaði til þess að grobba. En
hann var svo mikill væskill að það
var þýðingarlaust.
Skyndilega mælti Sören án þess að
vita hvaðan hann fékk hugrekki til
þess:
„En ég þori að þúa nýja kennar-
ann.“
Drengirnir störðu steinhissa á
Sören.
„Nei, þú þorir það ekki,“ sagði
stór strákur Karl að nafni. Var hann
foringi þessarar deildar.
„Jú. Ég þori það,“ sagði Sören.
„Eigum við að veðja fimmtíu aur-'
um?“ sagði Karl og brosti ertnis-
legi. Fimmtíu aurar voru ekki lítill
upphæð fyrir Sören. Og ef hann gæf-
ist upp mundi hann verða dreginn i
sundur og saman í háði. ' •
„Já. Við veðjum fimmtiu aurum
sagði Sören.
„Jæja. Þú þorir það,“ svaraði Karl
háðslega. „Þarna er kennarinn."
„Á þetta að gerast nú þegar?“
spurði Sören. Hann dauðsá eftir því
að hafa lagt út i þetta.
„Vitanlega. Farðu strax.“
Einhver drengjanna ýtti á Sören.
Hann varð að fara. Hann gekk hægt
í átt til kennarans. Karl fór á eftir
til þess að fylgjast með gerðum
Sörens litla. Hinir strákamir stóðu

og góndu, þeim virtist þetta mjög
spennandi.
Vitanlega yrði Sören gefinn kinn-
hestur fyrir þvílíka frekju. Nýi kenn-
arinn virtist ekki vera neitt lamb að
leika sér við.
Sören leið ekki vel. Nú stóð hann
frammi fyrir kennaranum, og hug-
rekkið var þorrið. Þar var ekki miklu
af að taka.
Hann tók ofan húfuna og sagði
hátt, en röddin titraði allmikið:
„Fyrirgefið. Það er drengur héma
sem hefir heitið mér fimmtíu aurum
fyrir að fara hingað og þúa þig.
Hvað segir þú um það?“
Kennarinn horfið forviða á dreng-
inn. Hann sá að Sören mimdi ekki
ókurteis að upplagi. Hann skildi þeg-
ar gang málsins.
Kennarinn brosti og mælti: „Ég
segi að ég vilji fá tuttugu og fimm
aura af upphæðinni."
Sören hélt aftur til drengjanna
sigri hrósandi. Hann hafði unnið veð-
málið.
Kennarinn var lika mjög ánægður.
Hann hafði unnið traust drengjanna
við það hve hyggileg framkoma hans
var í þessu máli.
Sören kom með tuttugu og fimm-
eyring og fékk kennaranum: Og
stakk hann pening þessum í vasa sinn
sem sigurmerki, og ákvað að geyma
það til minja um fyrsta dag sinn i
skólanum.
LINURITIÐ
Framhald af bls. Jf.
verið allt að því þrír tímar eða jafnvel að-
eins hálftími."
„Einmitt það!“ Mason stóð og var djúpt
hugsi.
„Hvað er venjulegt baðvatn talið vera
hæfilega heitt, læknir“? spurði hann
skyndilega.
„Um 40° á Celsíus.“
„Getið þér mælt hitastig vatnsins
núna?“
Wilkinson læknir hrukkaði ennið.
„Auðvitað, ef þér óskið þess.“ Hann dró
upp úr tösku sinni hitamæli. „Fæstir
sjúkramælar geta mælt svona lágan hita,
sem nú mun vera á vatninu, en ég held að
ég geti það með þessum.“
Hann hristi kvikasilfrið niður og stakk
mælinum í vatnið. Skömmu seinna litu
þeir á hann. Hann sýndi tæpar 33°
„Talsvert lægra en venjulegur baðhiti,“
sagði læknirinn hlæjandi.
„Já, líklega,“ muldraði Mason og leit á
úr sitt. Klukkan var 15 mínútur yfir 12.
„Ég verð að halda áfram.“ Læknirinn
tók tösku sína. „Látið þér ekki senda líkið
í líkhús?“
Mason kinkaði kolli. Hann stóð í bað-
herberginu í þungum þönkum.
Var hann að reyna að finna eitthvað
glæpsamlegt, þar sem aðeins var um sorg-
legt slys að ræða? Var þetta aðeins löng-
un hans sjálfs til að sýna yfirmönnunum,
hvaða mann hann hafði að geyma! Yrði
hann ekki að athlægi ef hann reyndi að
flækja þetta mál, sem virtist svo einfalt
og auðskilið?
Hann klóraði sér ergilegur á hökunni.
Síðan tók hann bréfsnepil upp úr vasa
sínum og hripaði á hann:
Collins sá ofurstann fara inn í baðher-
bergið kl. 8,40.
Collins fer út kl. 8,45.
Collins kemur heim aftur kl. 11,10.
Collins hringir á lögregluna kl. 11,15.
Lögreglan kemur kl. 11,30.
Hitastig vatnsins er 33° kl. 12,15.
Læknirinn taldi að maðurinn hefði get-
að dáið á tímabilinu frá klukkan 9 til 10,45.
Allt í einu kreppti Mason leynilögreglu-
maður hnefana.
Það var ein leið — honum gat ekki
skjátlast með þeirri aðferð.
Hann fór í símann og hringdi á lögreglu-
varðstofuna.
Hálftíma síðar hafði líkinu af ofurstan-
um verið ekið burtu í sjúkravagni. Merritt
lögreglumaður var kominn á staðinn.
„Merritt," sagði Mason, „fyrst eigið þér
að kaupa ýmislegt fyrir mig og síðan skul-
uð þér, þegar þér komið aftur, yfirheyra
Collins. Gerið skýrslu um það sem hann
keypti í morgun og vitið um hvort vitnis-
burður hans stendur heima. Ég verð hér
allan síðari hluta dagsins.“
Fimmtán mínútur yfir eitt hafði Merritt
lokið kaupunum og var að yfirheyra
Collins.
Mason hafði læst sig inni í baðherberg-
inu.
Klukkan hálf sex kom Merritt að hurð-
inni, en Mason kom út sveittur og úfinn,
með blaðabunka undir hendinni.
„Hafið þér sannfært yður um að fram-
burðurinn sé réttur, Merritt?"
„Já, eftir föngum.“
„Ágætt.“
„Það er aðeins eitt tímabil, sem hann
getur ekki sannað að —“
„Bíðið hægur, Merritt. Ég hefi nú við-
að að mér ýmsum gögnum og skulum við.
bera okkur saman í viðurvist Collins."
Þeir gengu inn í stóru setustofuna.
Collins hentist upp úr einum hægindastóln-
um og neri augun. 4
„Fyrirgefið, ég hlýt að hafa sofnað —
þetta hefir verið svo þreytandi dagur.“
Hann leit á klukkuna. „Mér hefir ekki
einu sinni hugkvæmst að bjóða ykkur te.“
Mason brosti.
„Það gerir ekkert til Collins! Fáið yður
sæti. Við ætlum að rekja gang málsins,
allir þrír, einu sinni enn.“
Collins settist.
„Jæja, Merritt, er það eitthvert tímabil
á milli kl. 9 og 11, sem Collins getur ekki
sannað hvað hann hafi verið að aðhafast?"
„Já, milli kl. 10 og 10Y2.“
Mason kinkaði kolli.
„Undarlegt — mjög undarlegt.“
„Hvers vegna finnst yður það?“ sagði
Collins. „Þér getið ekki vænst þess að ég
geti gert grein fyrir hverri mínútu. Eins
og ég sagði Merritt, þá reikaði ég um og
skoðaði í búðargluggana. Ekk er hægt að
ásaka mig fyrir, þótt ég talaði ekki við
neinn á því tímabili.“
„Mér finnst undarlegt að það skuli vera