Vikan - 22.04.1948, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 17, 1948
5
Ný framhaldssaga: ..-.—.......—.
PARAÐÍS
ÁSTASAGA EFTIR ANNE DUFFIELD
En það kom í ljós, að starf það sem ungfrú
Emrys hafði i huga handa henni, var allt öðru-
vísi. Stella hafði jafnvel ekki látið sér detta í
hug, að henni byðist neitt, sem var í líkingu
við þetta. Það hljóp roði í kinnar hennar og
augu hennar ljómuðu eins og stjömumar, sem
hún hét eftir.
Ungfrú Emrys hélt heimili fyrir tvo frændur
sína — þeir voru hálfbrseður og tólf ára aldurs-
munur á þeim. Sá yngri var veiklaður. „Hann
er ekki fatlaður, en við verðum að fara mjög
gætilega með hann.“ Það var hann, sem þurfti
að fá einkaritara og frænku hans hafði verið fal-
ið að útvega stúlku til starfsins.
„Hann skrifar," útskýrði ungfrú Emrys.
„Skrifar!" Stella varð ennþá ákafari.
„Já, ég er hrædd um að vinnutimi Gays sé
mjög óákveðinn og ég veit ekki með vissu, hvað
það er, sem hann krefst af einkaritara sínum, en
ég er viss um að þér eruð færar um að leysa það
starf af hendi. En auðvitað verður þetta ekki
það sama og að vera á skrifstofu, þar sem er
ákveðinn vinnutími," bætti ungfrú Emrys svo
við og leit kvíðafull á ungú stúlkuna.
„Það er einmitt svona starf, sem ég hefi van-
izt síðustu þrjú árin,“ sagði Stella. „Mér er vel
kunnugt um hvernig það er. Eg býst við að það
sé svipað að vinna hjá flestum rithöfundum."
„Lofið ungfrú Emrys að ljúka máli sínu, Stella,"
greip ungfrú Briggs fram í fyrir henni. „Þér
hafið ekki ennþá sagt Stellu Mannering, h v a r
þið eigið heima, ungfrú Emrys.‘‘
Heimili ungfrú Emrys var á einni af eyjun-
um við norðurströnd Afríku. Á eldbrunninni
eyju, sem hét mjög rómantísku nafni.
„Eyjan er að sumu leyti mjög afskekkt," við-
urkenndi ungfrú Emrys, „en þarna búa þó nokkr-
ir Englendingar og það er stutt að fara til næstu
eyja. Frændi minn hefir lystisnekkju. Þarna er
fagurt landslag og blóm — enda þótt stundum
komi slæm sandrok."
Stellu langaði mest til að faðma gömlu kon-
una að sér. Það var auðséð, að hana langaði
til að Stella tæki þessu.
„Ég hefi aldrei farið neitt,“ tautaði Stella
við sjálfa sig. „Og nú—.“
„Haldið þér að þér getið hugsað yður að fara?“
spurði ungfrú Briggs.
Stella harkaði af sér. Hún mátti ekki láta
ákafann hlaupa með sig í gönur, eins og hún
væri skólastelpa.
„Ég vil mjög gjarnan reyna það,“ svaraði Stella
eins rólega og hún gat. „Ef þér haldið að ég sé
hæf til þess, ungfrú Emrys?“
Um það var ungfrú Emrys ekki í neinum vafa.
Hún hafði orðið hugfangin af Stellu við fyrstu
sýn. Hún hafði kviðið fyrir að fá einkaritara á
heimilið. Frændi hennar hafði aldrei haft einka-
ritara áður, og í raun og veru fannst ungfrú
Emrys hann ekki hafa þörf fyrir neinn. En Gay
vildi fá hjálp, og hann fékk allt, sem hann bað um.
Það var ekkert tilhlökkunarefni, að fara með
bláókunnuga stúlku heim til P a r a d í s a r. Ef
hún yrði óheppin í vali sínu á stúlkunni, yrði það
þeim öllum heima til leiðinda og óþæginda.
Stelia var snotur stúlka, veluppalin, lagleg,' 'að
vísu ekki áberandi lagleg, og mikill hundavin-
ur. Meðmæli hennar voru óaðfinnanleg og auk
þess hafði hún reynslu að baki sér sem einka-
ritari rithöfundar.
Þær töluðust við stundarkom, en síðan reis
ungfrú Emrys á fætur og bjóst til að fara. Hún
ætlaði að dvelja í London í nokkrar vikur og
þá að tala seinna við Stellu.
„En auðvitað verður Piers að hafa úrskurðar-
vald í þessu máli,“ sagði hún.
„Piers?“
„Það er eldri frændi minn,“ útskýrði ungfrú
Emrys. „Ég skrifa honum í kvöld. Viljið þér
gefa mér heimilisfang og nafn lögfræðings yð-
ar, barnið mitt? Piers vill áreiðanlega leita upp-
lýsinga hjá honum — hann er mjög aðgætinn
maður, þér skiljið."
Stella var rjóð í kinnum, þegar hún skrifaði
heimilisfang lögfræðingsins. Henni hafði brugðið
við síðustu orð ungfrú Emrys, sömuleiðis ung-
frú Briggs. Þetta átti að vera tryggt, þar sem
meðmæli frá ráðningarstofunni voru fyrir hendi.
Lögfræðing, ekki nema það þó!“
Þegar ungfrú Emrys og Chang voru farin, átti
ungfrú Briggs langt samtal við Stellu. Hún hefði
ekki þorað upp á eigin ábyrgð að mæla með
svona ungri stúlku í þetta starf, en ungfrú Em-
rys hafði lagt svo að henni.
„Hún var afar hrifin af yður, Stella," sagði
hún. „Og ég þorði ekki að mæla á móti henni.
Auðvitað er ekkert athugavert við fjölskylduna,"
bætti ungfrú Briggs við í flýti. „Við þekkjum
þau öll vel og vitum allt um þau. Ágætis fólk
— og af mjög góðum ættum. En þetta er langt
í burtu, og hugsið yður, ef þér fengjuð heimþrá!"
„Ég er fús til að eiga það á hættu.“
„En hvað mun frænka yðar segja um þetta?“
„Já, það verða einu vandkvæðin á þessu,“ svar-
aði Stella. „Mér þykir leiðinlegt að verða að fara
svona langt frá frænku, en ég get ekki verið
áfram hjá henni. Og hún mun gleðjast yfir því,
að ég skuli fá tækifæri til að litast ujn í heim-
inum. Hún hefir alltaf þráð það, að ég gæti feng-
ið að ferðast. Þér vitið, að þannig er hún.“
„Já, það veit ég,“ sagði ungfrú Briggs. „Og
þetta verður einnig ævintýralegt fyrir yður. Já,
auðvitað getið þér komið heim aftur, ef yður
fellur ekki vel vistin hjá þeim.“
„Áuðvitað get ég það. En ég er sannfærð um,
að ég verð hrifin af því öllu. Paradís! Dásam-
legt nafn!“
„Það heitir sennilega Paradíso, eða eitthvað í
líkingu við það,“ svaraði ungfrú Briggs og fuss-
aði með fyrirlitningu. „Þar verður fjöldi af inn-
fæddum mönnum, Spánverjum og Portúgölum.
Og blendingur af öllu þessu! En — þér getið
reynt J>að.“
„Hvernig stendur á því, að Englendingar hafa
gerzt jarðeigendur þarna?“ spurði Stella.
Ungfrú Briggs sagði henni, að þeir hefðu átt
eyjuna í fjölda ára og væru stórauðugir, — jafn-
vel þótt þessir tímar væru. Eldri bróðirinn átti
raunverulega einn landareignma, en sá yngri hefði
erft mikið fé eftir móður sina.
„Búa þáu þama öll að staðaldri?"
„Já, það held ég."
■ „Þetta hljómar allt mjög skemmtilega," sagði
Stella og stóð á fætur til að fara. „Ég vona, að
,,Piers“ geri sig ánægðan með vitnisburð lögfræð-
ingsins."
Ungfrú Briggs hnusaði aftur með fyrirlitn-
ingu.
Stella fór beint heim til frænku sinnar, glöð
og eftirvæntingarfull. Og Doris frænka hennar,
sem var kát og frjálslynd kona, hreifst óðara
með henni. Henni fannst þetta óvenju skemmti-
legt og glæsilegt tilboð. Hún sagði, eins og ung-
frú Briggs, að ef henni líkaði illa, gæti hún kom-
ið heim aftur. En þetta væri tækifæri, sem ekki
ætti að láta sér úr greipum ganga, — ferðalag-
ið eitt væri þess virði, að hún tæki starfið. ..
Ungfrú Emrys kom i heimsókn til Doris og
vann óðara hylli hennar.
„Hún er skrítilega gamaldags í útliti, en sönn
hefðarkona, Stella. Hjá henni ertu í góðum hönd-
um.“
Launin voru há — næstum of há, hugsaði
Stella. „En ég reyni að gera allt, sem ég get
til ;að verðskulda þau.“
Allt virtist því vera i lagi, og nú var bara
beðið eftir úrskurði Piers. Stellu brá alltaf ó-
notalega, þegar henni datt Piers í hug. Hún var
alveg sannfærð um að henni myndi geðjast illa
að honum,
Að lokum kom bréfið. Stella var kölluð fyrir
lögfræðing sinn til að hlusta á það. Það var
mjög stutt og laust við að vera vingjamlegt.
Þar stóð aðeins, að upplýsingamar um ungfrú
Mannering hefðu verið fullnægjandi og að hann
væri samþykkur því að ráða Stellu til reynslu.
Hún átti að koma með ungfrú Emrys. Lögfræð-
ingur fjölskyldunnar ætlaði að sjá um farseðl-
ana o. s. frv. Undir bréfinu stóð aðeins „Hr.
Harringay".
„Drottinn minn, er hann hertogi eða jarl?“
varð Stellu að orði.
„Hvorugt. Fjölskyldan hefir enga nafnbót. En
yður hefir líklega verið kunnugt um, að þetta
var herra Harringay?"
„Já, en hvers vegnt skrifar herra Harringay
bara ættamafnið sitt?“
Lögfræðingurinn rýndi i gegnum gleraugun á
eitthvert hrafnaspark á bréfinu. „Ég held að þetta
eigi að vera P hérna á undan."
„Það efast ég um,“ hugsaði Stella.
Tveimur dögum áður en þær %ttu að leggja
af stað, fékk Stella bréfspjald frá ungfrú Em-
rys, þar sem hún bauð Stellu til hádegisverðar.
Stella fór í einfaldan, svartan kjól og fór til
hótelsins. Henni var vísað til dagstofu ungfrú
Emrys, þar sem Chang tók á móti henni með
konunglegu lítillæti og eigandi hans með vin-
gjamleika, en votti af taugaæsingu.
„Ég var að frétta, að Clare Montrose ætlaði
að fara með sama skipi og við,“ sagði hún, dá-
lítið slitrótt, eins og vani hermar var, þegar henni
var mikið niðri fyrir.
„Hver er Clare Montrose, ungfrú Emrys?“
„Ég get ekki sagt yður það nákvæmlega. Hún
er komin af fyrirfólki, en fjölskyldumál henn-
ar eru flókin. Ég held að forfeður hennar hafi
fyrir mörgum ámm flutt til nýlendnanna. Við
hittum hana í vetur á Madeira, ég og Gay, og
þau trúlofuðust, eða sama sem gerðu það. Það
er ekki undarlegt, — hún er einhver hin feg-
ursta kona, sem ég hefi nokkru sinni séð.“
„Er hún að fara til ykkar?“
Nei, nei. Þetta er heimili Piers og honum dytti
aldrei í hug að bjóða nokkrum heim, sem hann
þekkti ekki. Sem gesti, á ég við,“ stamaði hún.
„Nei, Clare ætlar til annars fólks, sem hún þekk-
ir þama á eyjunni, — hún kynntist því einnig
á Madeira. Þau urðu mjög hrifin af henni og
buðu henni að koma til sin hvenær sem hún
vildi — þér vitið, að fólk, sem býr eins og við,
tíðkar það mjög að bjóða fólki að koma. Ekki
veit ég, hvort það býst í rauninni við að boðið