Vikan - 22.04.1948, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 17, 1948
11
13
Framhaldssaga:
Grunsamlegar persónur
Sakamálasaga eftir Dorothy L. Sayers
þriðjudag, eða með lest frá Ayr eða einhverri
annarri stöð þar í grennd síðdegis á þriðjudag
eða miðvikudag. Því að honum datt í hug, að
hjólreiðamaðurinn hefði getað ekið frá Ayr til
einhverrar nálægrar stöðvar og tekið þar aðra
lest, eftir að hafa kannske breytt útliti sinu að
einhverju leyti. Svo kom honum til hugar, að
hjólið kynni að hafa verið skilið eftir á einhverj-
um þægilegum stað og gerði ráðstafanir til að
láta leita í öllum stöðvargeymslum að vanskiia
hjóli og einnig meðfram vegunum í nánd við
Ayr. Hann gaf lýsingu á hjólunum þrem, sem
saknað var, en lagði þó svo fyrir, að leitin yrði
ekki aðeins miðuð við þau, heldur öll vanskila
hjól.
Þegar hann hafði komið þessari leit í gang,
sneri hann sér að ljósmyndunum. Það reyndist
auðvelt að fá þaý sem hann þurfti, hjá frétta-
stofum borgarinnar og klukkan sex var hann
búinn að fá ágætt safn mynda af öllum sex lista-
mönnunum. Þá uppgötvaði hann, að hann hafði
misst af síðustu lestinni til Newton-Stewart, og
að eina vonin til að komast heim um kvöldið,
var að fara til Girvan eða Lockerbie og aka
þaðan i bíl.
Bíllinn hans var auðvitað í Ayr. Dalziel hringdi
til lfcgreglustöðvarinnar í Ayr og fékk að vita,
að Ross hefði látið eftir skilaboð til hans um,
að hann væri að rekja slóð í áttina til Kilmar-
nock, og að hann myndi láta heyra frá sér bráð-
lega aftur.
Dalziel bölvaði óheppni sinni, en gladdist þó
við, að Ross skyldi hafa komizt á eitthvert spor.
Svo hringdi hahn til Kirkcudbright. Macpherson
svaraði. Já, margar nýjar upplýsingar höfðu bor-
izt. Já, hann taldi réttara, að Dalziel kæmi heim
um kvöldið, ef hann gæti. Það varð því að sam-
komulagi, að Dalziel færi með lestinni klukkan
19.30 til Ayr, og að bíll yrði sendur eftir hon-
um þangað.
11. Macpherson.
Meðan þessu fór fram, bárust ýmis sönnunar-
gögn til aðalbækistöðvanna. Ungur bóndi kom
með hin fyrstu. Hann kom til lögreglustöðvarinn-
ar í Kircudbright og spurði einurðarlítill eftir
Macpherson.
Það kom í Ijós, að hann hafði setið við drykkju
i Murray Arms kránni I Gatehouse klukkan niu á
mánudagskvöldið, þegar herra Farren hafði
skyndilega komið inn í krána, æstur og undarleg-
ur á svipinn, og spurði hárri, hvassri röddu:
„Hvar er h.......hann Campbell?" Þegar hann
sá, að Campbell var ekki inni, sefaðist hann og
bað um tvo eða þrjá sjússa hvem á fætur öðrum.
Vitnið hafði reynt að komast að, hvað að var,
en fekk ekkert út úr Farren annað en óljósar
hótanir. Farren hafði aftur spurt, hvar Campbell
væri. Vitnið, sem var nýkomið frá Kirkcudbright,
vissi, að Campbell var í McClellan Arms kránni,
en fannst Farren vera í svo hættulegu skapi, að
hann taldi ekki heppilegt að láta hann vita, hvar
Campbell væri. Hann sagðist þvi halda, að hann
hefði séð Cambell'í bilnum sínum á veginum til
Creetown. Farren hafði þá tautað eitthvað um
að ,,ná honum enn‘ og hnýtti aftan í nokkrum
skammaryrðum, og skildist vitninu af þeim, að
frú Farren væri eitthvað viðriðin málið. Hann
(Farren) hafði síðan flýtt sér út og vitnið hafði
séð hann aka af stað, samt ekki í áttina til Cree-
town, heldur Kirkcudbright. Vitnið hafði þó ekki
látið þar við sitja, heldur hlaupið út á eftir
honum. En þegar Farren var kominn að striðs-
minnismerkinu, hafði hann beygt til vinstri, inn á
veginn, sem liggur út á golfvöllinn. Vitnið hafði
þá yppt öxlum og hætt að hugsa um málið.
En á miðvikudaginn, þegar ljóst varð af at-
ferli lögreglunnar, að talið var, að Campbell hefði
verið myrtur, hafði þetta atvik rifjast upp fyrir
honum. Hann (vitnið) hafði rætt málið við þjón-
inn í Murray Arms kránni og einn eða tvo menn
aðra, sem verið höfðu með honum í kránni, þegar
Farren kom, og þeir höfðu orðið ásáttir um, að
segja bæri lögreglunni frá þessu. Vitnið hafði
verið valinn til þess, og var nú hingað komið.
Vitnið hefði enga löngun til.að koma Farren i
vandræði, en morð væri morð og málið yrði að
hafa sinn gang.
Macpherson þakkaði bóndanum og sendi undir
eins fyrirspurnir til Creetown, til að fá úr því
skorið, hvort Farren hefði farið þangað. Það var
undarlegt, að hann skyldi beygja út af i áttina
til golfvallarins. Hann hafði skilið við Campbell
í Kirkcudbright þrem klukkustundum áður, og
ekkert var trúlegra en að hann sneri aftur til
Kirkcudbright til að leita hans á veginum þangað,
úr því hann fann hann ekki í Gatehouse. En
hvers vegna hafði hann farið í áttina til golf-
vallarins? Nema —.
Nema hann hefði farið til að finna Stracþan.
Vitað var, að Strachan og Farren voru sér-
lega góðir vinir. Var eitthvað óhreint i pokanum
þar? Hafði Strachan verið heima milli klukkan
níu og tíu á mánudagskvöldið ? Það var tiltölu-
lega auðvelt að fullvissa sig um það. Macpherson
símaði til Gatehouse eftir upplýsingum og beið
síðan.
Þá komu óvæntu upplýsingamar, og þær voru
miklu gleggri og meira uppörvandi. Þær birtust
í líki tíu ára gamals telpuhnokka, sem dregin var
áfram af móður sinni með harðri hendi. Móðirin
fjasaði mikið yfir baminu og æskunni yfirleitt
nú á dögum.
Macpherson lét í Ijósi samúð sína og spurði
konuna að heiti.
„Ég heiti frú McGregor og við eigum lítið hús
milli Gatehouse og Kirkcudbright,“ sagði hún.
„Við hjónin vorum ekki heima á mánudags-
kvöldið, fórum til Kirkcudbright, og skildu Helenu
eftir eina heima. Og ekki vomm við fyrr farin,
en hún'stalst út og skildi húsið eftir opið.“
„Helena, er það dóttir yðar?“ spurði Macpher-
son.
„Já, þetta er Helena. Ég taldi réttast að koma
með hana sjálfa, úr því að þessi veslings herra
Campbell hefir verið drepinn, eins og pósturinn
sagði. Og ég sagði við Georg, ef Campbell hefir
lent í bardaga á veginum á mánudagskvöldið, þá
ætti lögreglan að fá að vita það. Og Georg
sagði —.“
Macpherson greip aftur fram i fyrir henni.
„Ef Helena litla getur sagt okkur eitthvað um
Campbell, þá viljum við gjaman heyra það. Vilj-
ið þér nú ekki, frú McGregor, lofa telpunni að
segja okkur söguna frá byrjun. Heyrðu, Helena,
þú þarft ekki að vera hrædd lengur. Segðu okk-
ur nú alla söguna.“
Helena var nú búin að átta sig og ekki hrædd
lengur og hóf máls. En henni var mikið niðri
fyrir og móðir hennar greip oft fram í fyrir
henni, svo að frásögnin varð næsta ruglingsleg.
Þó tókst Macpherson um síðir að fá botn í
söguna.
McGregorhjónin höfðu farið til Kirkcudbright
á mánudagskvöldið í bil nágrannans, til að heim-
sækja einhverja kunningja, og skilið Helenu eftir
eina, með ströngum fyrirmælum um að læsa hús-
inu og fara strax að hátta. En í stað þess að
hlýða, hafði telpan farið út að leika sér við
stráka á næsta bæ. Þau höfðu ráfað niður göt-
una og út engi í hálfrar mílu fjarlægð frá hús-
inu, þar sem strákamir ætluðu að setja upp kan-
ínusnörur í leyfisleysi.
Macpherson hristi höfuðið yfir þessari lög-
leysu, en lofaði því, að ekki skyldi tekið hart á
sökudólgunum, og Helenu, sem virtist hafa ótt-
azt refsingu fyrir þessa yfirsjón, varð nú lið-
ugra um málbeinið.
Staðurinn, þar sem þau voru að leita að kan-
ínum, var hér um bil miðja vegu milli Gatehouse
og Kirkcudbright, þar sem mjög kröpp og hættu-
leg S-beygja er á veginum milli "tveggja stein-
veggja. Það var gott veður, ekki dimmt, en rokk-
ið, og dálítil dalalæða hér og þar. Strákamir
höfðu farið langt út á engið og ætluðu að vera
lengi fram eftir, en um það bil kortér fyrir tíu
hafði Helena minnzt þess, að foreldrar sínir
myndu bráðum koma heim, og hafði skilið við
strákana og lagt af stað heim á leið. Hún vissi,
að klukkuna hafði vantað kortér i tíu, því að
annar strákurinn hafði verið með nýtt úr, sem
afi hans hafði gefið honum.
Hún gekk yfir engið og ætlaði að fara að
klifra yfir vegginn og út á veginn, þegar hún
tók. eftir manni í bil, sem stóð kyrr á vegbrún-
inni, og sneri í áttina til Gatehouse. Vélin var
í gangi og í sömu svifum ók maðurinn bílnum
þvert út á veginn, eins og hann ætlaði að fara
að snúa við. Þá heyrði hún annan bil nálgast
hratt eftir veginum frá Gatehouse.
Hún lýsti staðnum mjög nákvæmlega. Það var
ekki við krappasta og hættulegasta hluta beygj-
unnar, þar sem veggimir eru háir til beggja
hliða, heldur það sem hún ‘kallaði neðri beygj-
úna. á S-inu — þeirri, sem nær var Kirkcud-
bright. Þar er beygjan ekki eins kröpp, og vegg-
urinn þeim megin, sem hún var, siginn og vax-
inn mnnum. Bíllinn, sem var að koma, ók hratt
fyrir efri beygjuna, rétt um ieið og hinn bíllinn
ók út á veginn og lokaði honum. Það heyrðist
hávært iskur í hemlum og komubíllinn nam stað-
ar hársbreidd frá hinum bílnum. Bílstjórinn kall-
aði eitthvað og maðurinn í fyrri bílnum svaraði
og þá sagði bílstjórinn reiðilega: „Campbell! Auð-
vitað! Það hlaut að vera, að það væri Camp-
bell!“ eða eitthvað á þessa leið.
Svo höfðu þeir hnakkrifizt og Campbell hafði
stöðvað vélina í sinum bíl og farið út; hún hafði
séð hann stökkva upp á aurbrettið á hinum bíln-
um. Einhver átök urðu, og áður en varði voru
báðir mennimir komnir út á veginn og famir
að berjast. Þeir létu höggin ríða og höfðu ljótt
orðbragð hvor um annan. Hún gat ekki séð ná-
kvæmlega, hvað fram fór, því að mennirnir vom
á bak við bílana. Þeir höfðu dottið og virtust
veltast hvor um annan. Ekki gat hún heldur séð
nákvæmlega, hvemig bílamir vom útlits, nema
að bíll Campbells var fjögra manna bíll, en hinn
stór tveggja manna sportvagn með mjög björt-
um ljósum.