Vikan - 22.04.1948, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 17, 1948
verði þegið, — en það skiptir auðvitað ekki
máli, þegar um Clare er að rœða. Aðalatriðið
er, að hún kemur og ég hefi boðið henni til há-
degisverðar með okkur í dag, svo að þið gætuð
kynnzt.“
„Ætla þau — ég á við frænda yðar og hana
— að gifta sig á næstunni?" spurði Stella, sem
hélt þá kannske að hennar þyrfti ekki með
eftir það.
„í>að er ekkert ákveðið ennþá. Þau hafa ekki
opinberað trúlofun sína. Gay verður að frískast
betur, áður en hann fer að hugsa til hjónabands,
veslings drengurinn. Mér virðist. þessi trúlofun
þeirra mjög heimskuleg að svo stöddu, — en
Clare hefir auðsjáanlega allt aðra skoðun á mál-
unum. Þau eru mjög ástfangin hvort af öðru.
Ég er hrædd um að Piers geðjist ekki vel að
þessari ráðabreytni þeirra. En þó má vel vera,
að þetta sé Gay fyrir beztu. Piers hefir ekki séð
hana ennþá og auðvitað líkar honum miður, að
Gay skuldi trúlofast stúlku, sem hann þekkti
ekkert."
Ungfrú Emrys þagnaði, því að hurðin opnað-
ist og þjónn tiikynnti komu ungfrú Montrose.
Stella, sem þegar hafði fengið meðaumkun með
ungfrú Montrose af þeirri ástæðu, að Piers var
mótfallinn trúlofuninni, varð alveg hugfangin, þeg-
ar hún sá Clare.
Hún var fögur — fegursta kona, sem Stella
hafði séð. Hár hennar var rauðgyllt og vafið
lauslega upp í hnakkann, augun voru egglaga og
gulbrún á lit. Andlitsdrættimir voru reglulegir
og húðin falleg. Varir hennar voru ef- til vill nokk-
uð þunnar, en þó fallega lagaðar. Há var hún og
grannvaxin og hreyfingamar hægar og mjúkar.
En þó var það röddin, sem Stella var hrifn-
ust af, Hún var djúp og lág og mjög ástúðleg.
Clare var afar vingjamlega við Stellu og sagði
að það gleddi sig að hún ætti að aðstoða Gay
við ritstörfin.
Stella, sem var feimin, muldraði eitthvað til
svars. Henni hafði fundizt kjóllinn, sem hún var
í, eiga vel við þetta tækifæri, en nú fyrirvarð
hún sig fyrir hann. Hún var bæði feimin og
vandræðaleg. En það leið ekki á löngu, áður
en feimnin við Clare rynni af henni. Framkoma
Clare gagnvart ungfrú Emrys var líka afar falleg
— og það var auðséð að hún vissi, hverjum tök-
um hún átti að taka gömlu konuna.
En Chang mátti hvorki sjá hana né heyra,
hverjum ráðum sem hún beitti. Hann fór að
gjamma um leið og hún kom inn í stofuna og
engin leið að fá hann til að hætta. Að lokum
varð imgfrú Emrys að stinga Chang inn í svefn-
herbergið og loka. Bað hún Clare afsökunar á
þessari hegðun hundsins. Chang hætti að gjamma,
en þær heyrðu hann þefa og snuðra mjög ókurt-
eislega við dymar.
2. KAFLI.
Daginn, sem lagt var af stað frá Englandi, var
landið hulið grárri þokumóðu. Það var hvasst,
— kaldur, rakur vindur, svo að fólk fékk hroll
í sig og varð blátt af kulda.
Þunnt nefið á ungfrú Emrys var rautt, og hár
hennar hékk í druslum niður undan flókahattin-
um. Stella var sannfærð um, að sjálf væri hún
hræðileg útlits — jafnvel Chang var blautur og
ræfilslegur. En það sá ekkert á Clare Montrose
þrátt fyrir veðrið. Hún var jafnfögur, þar sem
hún stóð í rakri þokunni á hafnarbakkanum.
Piers Harringay hafði pantað tvær einsmanns-
káetur handa frænku sinni og Stellu. Clare hafði
verið sett í tveggjamanna káetu með annarri
stúlku. En skipið var ekki fullskipað farþegum
og naumast hafði verið siglt úr höfn, þegar hún
var búin að fá þilfarskáetu út af fyrir sig, sem
var annars ætluð fyrir þrjá farþega.
„Auðvitað," hugsaði Stella með aðdáun. Hún
þurfti ekki annað en að líta á yfirþjóninn og
segja nokkur orð með fallegu röddinni sinni, þá
gerði hann allt fyrir hana, sem stöð í hans valdi,.
Stella, sem hafði aldrei ferðazt áður með
skipi, varð himinlifandi yfir litlu káetunni sinni.
Hún hafði aldrei séð neitt eins snoturt og hreint.
Það var naumast svigrúm fyrir hana til að hreyfa
sig, en þó gat hún gert allt þama. Alls staðar
voru hillur og skúffur, á ótrúlegustu stöðum, og
sömuleiðis var þama fataskápur. Mjótt rúmið
var ótrúlega þægilegt.
Hún fór snemma að hátta og hlustaði á öldu-
skvampið við kýraugað.
Strax annan daginn fór að hitna í veðri. Stella
fór í léreftskjól og Clare birtist í hvítum síð-
buxum, sem féllu þétt að grönnum líkama henn-
ar, og blússu úr hvítu, þykku silki.
„Þér emð dásamlegar í þessu,“ sagði Stella.
„Og þér erað indælar," svaraði Clare. „Njótið
þér ferðalagsins, Stella?"
„Já, sannarlega," svaraði Stella með ákafa.
Þetta var ekki stórt skip og ekkert annað
ungt fólk um borð en þær tvær. En þeir fáu far-
þegar, sem voru með, voru viðkunnanlegir.
Veður var sífellt gott og heitara varð með
hverjum deginum sem leið.
„Ég elska þetta sólskin," sagði Stella.
Þau fóra fram hjá ströndum Frakklands og
Portúgals. Hér og hvar sáust hvítir blettir í
landi, og hlutu það að vera sveitaþorp.
„Ég Vildi óska, að við gætum komist í land,“
sagði Stella. „Mig langar svo til að sjá fólkið
þama og vita hvemig það býr.“
Hún gat naumast trúað, að þetta væru þorp
í raun og veru, — það greip hana svo skrítin
tilfinning, sem erfitt væri að lýsa, en sem svo
margir finna til þegar þeir ferðast í fyrsta sinn
— það er að segja fólk, sem er gætt ímynd- •
unarafli.
Það var auðfundið, að Clare hafði ekki mikið
■ímyndunarafl. Hún hló að Stellu og sagði, að
þessi þorp væri vafalaust sóðabæli, sem viður-
styggilegur óþefur væri í. Og auðvitað hafði hún
þar rétt fyrir sér.
Ungu stúlkumar urðu beztu vinkonur. Stella
hafði, strax við fyrstu sýn, orðið hugfangin af
fegurð Clare, og ekki minnkaði aðdáun hennar á
ferðalaginu.
Clare var bæði fjörag og skemmtileg. Hún
kom Stellu alltaf til að hlæja og Stella elskaði
hláturinn. Stundum kom Clare henni þó til að
hlæja á móti vilja hennar, en Clare hafði næmt
auga fyrir öllu kyndugu í fari fólks og hafði ein-
staka hæfileika til að gera aðra hlægilega. Margt
af því, sem hún sagði, var miður vingjamlegt.
„En það getur ekki sakað," hugsaði Stella, dá-
Blessað
barniðl
n
Teikning eftir
George McManus.
oo
o
Pabbinn: Mömmu þinni hefir seinkað, Lilli. Pabbinn: Lilli! Lilli! Almáttugur,
Annars var ég óttalegur kjáni að biðja hana að hann hefir skriðið inn í pípumar!
hitta mig á þessum leiðinlega stað.
Pabbinn (ini í pípunum): Lilli!
snúðu við, Lilli! Eg sé þig ekki,
Lilli!
Mamman: Lilli, þú ert aleinn! Hvar er
pabbi ?
Lilli: Da!
1. lögregluþjónn: Það er einhver
að kalla á hjálp. Ættum við að anza
því?
2. lögregluþjónn: Við vitum ekki
einusinni í hvaða átt við eigum að
fara.
1. lögregluþjónn: Vertu kyrr, aulabárðurinn þinn, annars lend-
irðu í ánni!
2. lögregluþjónn: Snúðu við!
Pabbinn: Lilli! Lilli!