Vikan - 22.04.1948, Síða 12

12
VIKAN, nr. 17, 1948
Þegar áflogin höfðu staðið stundarkom, greip
hana skyndilegur ótti. Stórum skrúflykli var
fleygt á loft, og féll hann til jarðar rétt við
hliðina á henni. Hún hnipraði sig saman í skjóli
við vegginn. Hún heyrði stimpingar og stunur,
eins og verið væri að kæfa einhvem. Eftir stund-
arkom gægðist hún fyrir vegginn, og það, seni
hún sá, gerði hana enn hræddari. Maður var
að klifra upp á vegbrúnina, og yfir öxl hans lá
annar maður, alveg máttlaus, og taldi hún víst,
að hann væri dauður. Hún æpti ekki, því að
hún var hrædd um, að ef maðurinn heyrði til
hennar, myndi hann drepa hana líka. Hann bar
manninn yfir að tveggja manna bílnum og fleygði
honum inn í aftursætið. Þetta var bíllinn, sem
stóð nær Gatehouse. Hún sá ekki andlit lifandi
mannsins, því að hann gekk álútur undan byrð-
inni, en um leið og hann gekk fyrir Ijósin á
fjögra manna bílnum, greindi hún rétt sem
snöggvast andlit dauða mannsins, og það var
hræðilegt og hvítt. Hún gat ekki lýst þvi, nema
hún hélt, að það hefði verið nauðrakað og aug-
un vom lokuð. Maðurinn settist svo við stýrið
og ók aftur á bak fyrir beygjuna í áttina til
Gatehouse. Hún heyrði hljóðið breytast í vél-
inni, og ljósin hreyfðust fram og aftur, eins og
verið væri að snúa bílnum við. Svo heyrði hún
hann fara af stað aftur, og smám saman fjar-
lægðist hljóðið og dó loks út.
Þegar bíllinn var horfinn, klifraði hún yfir
vegginn og ætlaði að skoða fjögra manna bílinn,
sem stóð á veginum. Hann sneri í áttina til
Gatehouse, og ljósin beindust þvert yfir veginn.
En áður en hún fékk tíma til að skoða hann,
heyrði hún fótatak nálgast eftir veginum frá
Gatehouse. Hún vonaði, að það væri einhver,
sem gæti fylgt henni heim, en þá datt henni allt
í einu í hug, að kannske væri það vondi mað-
urinn að koma til að drepa hana líka. Hún varð
ofboðslega hrædd og tók til fótanna heim á leið
allt hvað af tók. Svo heyrði hún, að vél var
sett í gang, og hún faldi sig í bílnum. En eng-
inn kom, og eftir stundarkom hætti hún sér út
á veginn aftur og hljóp heim. Um leið og hún
skauzt inn um hliðið heima hjá sér, brunaði bíll
fram hjá á leið til Kircudbright. Hún kom inn
í eldhúsið um leið og klukkan sló tíu. Hún hljóp
inn í svefnherbergið, fleygði sér í rúmið í öllum
fötunum og dró sængina upp yfir höfuð.
Frú McGregor tók síðan til máls. Þau hjónin
höfðu komið heim klukkan hálf ellefu og fund-
ið barnið skjálfandi og grátandi i rúminu í öll-
um fötunum. Hún var svo yfir sig hrædd, að
þau gátu ekkert fengið upp úr henni. Það eina,
sem þau gátu gert, var að skamma hana dug-
lega, hátta hana, gefa henni heitt að drekka
og vera hjá henni þangað til hún sofnaði, ör-
magna af þreytu. Allan næsta dag neitaði hún
að segja nokkuð, en nóttina eftir hafði hún vak-
ið þau þrisvar með þvi að hrópa upp úr svefn-
inum, að vondi maðurinn væri að koma til að
drepa sig. Á miðvikudagskvöldið tókst föður henn-
ar að fá upp úr henni söguna, og þegar þau
heyrðu hana nefna Campbell, ákváðu þau að
segja lögreglunni alla söguna. Sem svar við spurn-
ingu frá Macpherson sagði frú McGregor, að
eldhúsklukkan hennar væri fimm eða sex mín-
útum of sein.
Macpherson þakkaði þeim báðum kærlega —
enda fannst honum hann hafa fulla ástæðu til
þess. Hann sagði Helenu, að hún væri dugleg
stúlka, bað mömmu hennar að refsa henni ekki,
með tilliti til þess, hve sagan væri mikilvæg, og
lauk samtalinu með því að leggja ríkt á við
þær að segja söguna engum öðrum.
Þegar þær voru farnar, settist hann niður hugsi.
Tíminn kom nokkumveginn heim við álit lækn-
isins, nema að hann. neyddist nú til að gera ráð
fyrir, að morðið hefði verið framið lítið eitt fyrr,
en hann hafði hingað til ætlað. Hann skýrði mál-
ið þannig, að Campbell og hinn maðurinn hefðu
mætzt og lent í illdeilum, og Campbell hefði ver-
ið drepinn í átökunum. Morðinginn hafði svo troð-
ið líkinu inn í tveggja manna bílinn og falið
hann eihnvers staðar við veginn. Svo hafði hann
komið aftur, sótt bíl Campbells og ekið honum
til Gatehouse, þar sem hann varð auðvitað að
vera til þess að hægt yrði að láta líta svo út,
sem um slys hefði verið að ræða. Einhvern tíma
seinna hlaut hann svo að hafá komið aftur, tek-
ið bílinn sinn með likinu í og — já, hvað svo?
Ekið honum aftur til Gatehouse?
Macpherson ræskti sig. Það var eitthvað skrítið
í sambandi við þetta. Hvers vegna hafði morð-
inginn ekki sett likið í bil Campbells og ekið
með það strax? Hvers vegna tefldi hann á þá
hættu, að skilja líkið eftir í bíl við veginn ,á
meðan hann ók bíl Campbells til Gatehouse og
kom aftur á hjóli? Því að hann hlaut að hafa
komið aftur á hjóli eða fótgangandi. Sjálfsagð-
ast var fyrir hann að nota hjól. En eftir var að
fá skýringu á því, hvers vegna hann skildi líkið
eftir.
Verið gat, hugsaði Macpherson — já, meira
að segja sennilegt — að morðinginn hafi þá ekki
verið búinn að hugsa ráð sitt. Ef til vili var skýr-
ingin sú. Hann ætlaði sér bara að aka burt, eins
og ekkert hefði skeð, og það var ekki fyrr en
eftir á, að hann hafði fundið ráðið og sneri þá
aftur til að sækja líkið. Nei! það gat ekki verið.
Það var bíll Campbells, sem hann hafði ekið
burtu í. Eina skýringin á því var sú, að hann
hefði þegar lagt á öll ráðin. En það var næst-
um óskiljanlegt. Ef gert var ráð fyrir, að frá-
sögn barnsins væri rétt, en allt virtist benda til
að svo væri, virtist augljóst mál, að hann og
Campbell höfðu hitzt af tilviljun. Óhugsandi var,
að morðinginn hefði getað lagt á svona flókin ráð
um undankomu á þessari stuttu stund, eftir á-
tökin milli þeirra.
Og þó -— hafði fundum þeirra, þegar allt kom
til alls, borið saman af tilviljun? Hegðun Camp-
bells benti til hins gagnstæða, þegar nánar var
athugað. Hann hafði komið bílnum sinum þvert
fyrir á veginum, einmitt þar, sem erfiðast var
fyrir bíla að mætast, og þegar hann hafði heyrt
hinn bílinn koma, hafði hann ekið fram á veginn
til að loka honum alveg. Það var brjálæðislegt
tiltæki, þegar þess var gætt, að það gat hæg-
lega valdið slysi. Raunar var vitað, að Camp-
,bell hafði verið drukkinn, og gat það verið skýr-
ingin.
En ef treysta mátti vitninu (og annað hvort
varð að taka alla sögu þess trúanlega eða ekk-
ert), þá var augljóst, að morðinginn hafði ekki
átt von á að hitta Campbell. Gg ef morðinginn
hafði ekki búizt við fundum þeirra, þá gat hann
ekki fyrirfram hafa lagt á ráðin um morðið, og
þá heldur ekki lagt á ráðin um undankomii.
,,Og þó,“ hugsaði Macpherson, „hann gat vel
hafa undirbúið undankomu sína með það fyrir
augum að fremja morðið á einhverjum öðrum
stað eða tíma. Og svo þegar hann mætti Camp-
bell á svona heppilégum stað og tíma, hafi hann
notað tækifærið."
En eftir var að finna fullnægjandi skýringu á
bílnum. Og svo bílnum, sem ók á fleygiferð í átt-
ina til Kirkcudbright skömmu eftir bardagann.
Var morðinginn í honum? Það gat ekki verið,
ef hann var á leiðinni til Gatehouse með bíl
Campbells. En hver var það þá? Hann hlaut að
hafa mætt morðingjanum á veginum. Það varð
að finna þann mann. Eftir stutta umhugsun á-
lyktaði Macpherson, að sú hlið málsins væri ó-
leysanleg eins og sakir stæðu, og sneri sér að
annari hlið.
Hvemig komu þessar upplýsingar heim við það,
sem vitað var um Farren? Macpherson tók við-
bragð. Auðvitað! Tíminn kom alveg heim, og
hér var fengin skýringin á því, hvers vegna Far-
ren hafði beygt inn á veginn upp á golfvöllinn.
Hann hafði bersýnilega séð í gegnum lygi bónd-
ans um Creetown. Hann hafði leitað að Camp-
beli i Gatehouse, og þegar hann fann hann ekki
þar, hafði hann komizt að þeirri niðurstöðu, að
hann hlyti að vera enn í Kirkcudbright. Hann
hafði þá flýtt sér til Strachans til þess að fá
lánaðan bílinn hans. Hvort Straehan var með í
vitorði eða ekki, var ekki fyliilega ljóst. Senni-
lega ekki. Nei. Aftur tók Macpherson viðbragð.
Þama var skýringin á öllu saman — hvers
vegna skakkur bíil hafði verið tekinn, hvers
vegna líkið hafði verið skilið eftir og öllu hinu.
Hugmynd Farrens hafði upphaflega. verið sú, að
koma sökinni á morðinu á Strachan. Líkið átti
að finnast í bíl Strachans, og af því átti að
draga þá ályktun, að Strachan hefði lokkað
Campbell burtu og myrt hann.
Þetta var auðvitað ákaflega klaufalega að far-
ið. Strachan myndi undir eins segja, að hann
hefði lánað Farren bílinn. Sennilega myndi hann
geta leitt vitni að þvi, að hann hefði gert það.
Auk þess sem aðferðin var ósennileg. Hver var
svo heimskur, að skilja eftir bílinn sinn einhvers
staðar með lík innanborðs? Þetta var einmitt at-
riðið, sem Macpherson hafði fyrst dottið í hug,
og Farren gat ekki hafa komizt hjá þvi að sjá
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
Copr 1947, King Fcatures Syndicatc. Inc.. Wofld nglits rcscivcd A ////
Afi er flínkur!