Vikan - 03.03.1949, Side 5

VIKAN, nr. 9, 1949
5
Framhaldssaga:
10
Beiskur drykkwr
Ástasaga eftir Anne Duffield
„Ég má ekki láta ykkur standa hér,“ sagði
hann húsbóndalegur. „Horace, svarti þrjóturinn
þinn, hvar ertu? Og hvar hefur þú vinföngin?"
Hávært káll hans rauf þögnina. Celíu fannst
áhrifin, sem staðurinn hafði haft á hana í
fyrstu hverfa. Enginn staður gat verið einmana-
legur i návist þessa fjörmikla og óróa manns.
,,Ég kem, herra Lance!“
Gamall negri kom út um breiðar dyrnar og
bar stóran bakka.
„Góðan daginn, frú Olga! Góðan daginn, litla
ungfrú!" Svarta andlitið Ijómaði af velvilja, þegar
þjónniim horfði á gestina.
„Þetta er Horace, ungfrú Celia," sagði Lanc-
ing. „Hann er bróðir Mam’Easter"
„Góðan daginn, Horace!"
„Góðan daginn, ungfrú Cely,“ svaraði Horace
hjartanlega.
Alec Mackenzie kom nú gangandi fyrir hus-
hornið.
„Þið eruð þá komin öll heil á húfi.“
„Já, heil á húfi, en erum að drepast úr þorsta.
Fáið ykkur sæti.“
Þau settust öll í þessa gömlu, en þægilegu
stóla. Horace rétti þeim glösin og fór að svo
búnu og skildi eftir vínflösku, skál með ís og
nýjan vönd af myntu. Celía dreypti hægt á glasi
sínu og horfði með athygli á grasflötinn og stóra
fúchsíurunnana og alparósakjarrið, sem um-
kringdi hann. Lance tæmdi glas sitt í einum teyg
og hellti í það að nýju.
„Vilja fleiri meira? Þú Alec?“
„Ekki strax.“
„Ert þú búin, telpa mín? Viltu meira?
„Nei, Lance frændi“
„Það vonaði -ég líka,“ hugsaði Celía, sem aldrei
gat vanizt því að sjá Annettu drekka myntu-
drykkinn, þó hann væri sennilega meinlausari
cn venjulegur „kokteil". En hún átti ekkert að
drelcka því að hún var ekki ennþá orðin sautján
ára.
Annetta drakk sjaldan meira en eitt glas á
dag, en gerði það líka alltaf, eins og ekkert væri
eðlilegra. Hún hafði bragðað þennan sterka
drykk áður en hún gat farið að ganga, eins og
flest börn þarna. ,,Það varnar hitasóttinni,"
hafði ung móðir sagt Celíu alvarleg á svip.
Annetta lagði frá sér glasið og laumaðist burt
án þess að nokkur veitti því athygli eins og venju-
lega.
„Hún ætlar sér áreiðanlega til þjónustufólks-
ins, það er ég viss um,“ sagði Celía við sjálfa
sig.
Lancing stakk upp á því að þau færu að skoða
búgarðinn úr því að fólkið vildi ekki drekka
meira af myntudrykknum.
„Ungfrú Celíu langar til að skoða hann. En
hvað vilt þú, Olga? Viltu heldur sitja hér i
rólegheitum og hvíla þig?“
„Nei, ég kem með ykkur."
Þau fjögur gengu saman niður í garðinn og
yfir grasflötinn, fram hjá stórum olíuviðarrunn-
um.
Þetta var gríðarstór búgarður með mikilli á-
vaxtarækt. Alls konar undarlegir ávext.ir voru
ræktaðir þarna til útflutnings og milli ávaxta-
ekrunnar og blómagarðsins voru stórar breiður af
fresíum og liljum, sem uxu í hnöppum, og lauk-
ekrur. Laukarnir voru fluttir út og sömuleiðis
var talsvert af blómum selt. Kartöflugarðar
voru þarna og var búið að taka upp kartöflurn-
ar og búa um þær til burtsendingar.
Lítið var ræktað af öðrum tegundum en þess-
um. Það var ein maísekra og matjurtagarður,
sem Lance sagði að bæri sig ekki, enda þótt
hann fullnægði þörf helmings eyjarskeggja, þar
sem vinnan við hann væri svo mikil. Þar fyrir
handan tóku svo aftur við skógar.
Eftir að hafa skoðað blómabreiðurnar og á-
vaxtaekrurnar, gengu þau aftur heim að hús-
inu í gegnum alparósakjarrið. Celía sá þá í
gamlar byggingar á bak við ibúðarhúsið, sem
voru komnar að hruni.
Olga og Celía gengu inn í húsið. Þvi var skipt
í tvennt af stóru anddyri eins og í Sedrushlíð
og með sams konar palli uppi á loftinu, en stig-
inn sjálfur var miklu skrautlegri. Olga gekk
á undan upp í eitt af svefnherbergjunum, tóku
þær af sér hattana, þvoðu sér um hendur og
greiddu hár sitt. Svefnherbergið, sem var búið
gömlum, fallegum húsgögnum úr rauðviði, var
rykugt og vanhirt, en þetta var nú líka húsmóð-
urlaust heimili, hugsaði Celía. Hún ætlaði sér
ekki að finna að neinu á Ljósalundi.
Þegar þær komu niður aftur, stóð Lancing í
anddyrinu
„Funduð þið allt, sem þið þörfnuðuat ?“ spurði
hann og horfði á Celíu.
„Mig langar til að tala nokkur orð við þig,
Lance,“ sagði Olga. „Ég fékk bréf í dag frá
lögfræðingnum mínum og þú veizt hvað ég er
alltaf úrræðalaus í peningamálum."
„Sjálfsagt," svaraði hann. „Viljið þér ekki fara
út í súlnagöngin, ungfrú Celía. Alec er þar. Komdu
inn I bókaherbergið, Olga.”
Celía fór út. Alec Mackenzie reis á fætur óð-
ara og hann sá hana.
„Viljið þér að drekka, ungfrú Latimer?”
„Nei, þakka yður fyrir.“
Hann settist við hlið hennar. Það var þegar
komið rökkur, andrúmsloftið var heitt og ilm-
andi. Annetta var úti á grasfletinum og reikaði
um eins og fiðrildi í hvíta kjólnum sínum.
„Þetta er eirðarlaust barn,“ sagði Alec.
„Já, það er hún.“
„Getið þér ekki miðlað henni örlitlu af ró-
lyndi yðar, ungfrú Latimer ? Hún myndi hafa
gott af því.“
„Það er of snemmt fyrir mig að reyna að hafa
áhrif á hana. Ég á auðvitað að vera nokkurs
konar leiðtogi fyrir Annettu, en það verður að
fara hægt í sakirnar við stúlkur, sem eru svona
skapi farnar. Ef ég gerðist strax ráðrík við hana,
myndi ég hrinda henni frá mér og við aldrei
kynriast neitt að ráði.“
„Það er ósennilegt að þér mynduð hrvnda
henm frá yður. Ég held að þér séuð mjög nær-
gætnar að eðlisfari og skemmtilegar."
Hún brosti að þessu kurteislega hrósi.
„Þetta er vingjarnlega mælt, læknir."
„Þykir yður vænt um Annettu?” spurði hann.
„Já mjög, ég hefi svo gaman af henni.“
„Það er gott,“ sagði hann. „Ég vonaði þetta
líl^a. Ég hélt, að þér yrðuð glöggskyggnari en
flest það fólk, sem daglega umgengst hana.“
„Og þó er ekki lengra siðan en í gær, að þér
sögðuð mér að ég væri heimsk."
„Ég sagði það ekki beinlínis,“ sagði Alec bros-
andi. „Ég held, að okkur hafi sinnazt hálfvegis
í gær. Auðvitað var það mín sök — ég er svo
ruddalegur stundum. Og ég hefi verið svo þreytt-
ur undanfarið. Algjörlega óhæfur til að taka
nokkurn þátt í félagslifi, eins og þér hafið sjálf-
sagt orðið varar við á leiðinni hingað."
Já, hún hafði sannarlega orðið vör við ómann-
blendni hans á ferðalaginu og ásamt hinum far-
þegunum hafði hún talað illa um hann af þeim
ástæðum. Nú varð henni það ljóst, hversu ósann-
gjarnt þetta hafði verið af henni. Menn af hans
tagi höfðu fullan rétt til að forðast allan ó-
þarfa átroðning og kunningsskap og starf hans
hlaut að vera þreytandi. Eigi að síður þóttist
hún vita, að Alec Mackenzie væri ófélagslyndur
maður, sem leiddist allt tildur og dekur, en •
sannur vinur vinum sínum. Hún gat borið virð-
ingu fyrir slíkum manni, en skemmtilegur þótti
henni hann ekki.
„Ég vona, að þér getið hvílt yður vel í þessu
fríi. Frú Branson sagði mér, að þér yrðuð hér
á eyjunni í einn rnánuð."
„Já, ég bjóst við því. En hvort það verður
hvíld fyrir mig, get ég ekki sagt um.“
„Nú man ég, að þér sögðuð mér, að yður
félli ekki staðurinn vel!“ sagði Celía forvitnis-
lega.
„Nei, mér fellur ekki svo vel að vera hérna,“
svaraði hann, en breytti svo snögglega um um-
ræðuefni, þegar hann spurði: „Urðuð þér fyrir
nokkrum vonbrigðum með Ljósalund?"
„Nei, ég bjóst jafnvel ekki við, að hér væri
svona fagurt. Jafnvel pér verðið að viðurkenna
fegurðina hér.“
„Ég hefi aldrei neitað því að hér væri fagurt.
Ég hefi aðeins sagt, að búgarðurinn gæti verið
betri en hann er.“
„Á hvaða hátt eigið þér við?“
„Ræktunarskilyrði eru hér afburða góð, en
þau eru ekki notuð sem skyldi. Lancing gæti
flutt út þrisvar sinnum meira en hann gerir. Hér
eru vanhöld á öllu — engu haldið í horfinu."
„Ber búið sig þá ekki?“
„Ég vil ekki halda því fram, að það sé bein-
línis tap á Ljósalundi," svaraði hinn varfærni
Skoti. „En tæplega getur verið um gróða að
ræða. Lancing stundar hálfgerða rányrkju —
hann gerir alltof lítið fyrir jörðina. Nei!“ sagði
hann, þegar hún gerði sig líklega til að mótmæla.
„Ég misnota ekki gestrisni hans. Ég er aðeins
að segja yður það, sem ég segi honum sjálfum
og hverjum, sem vill heyra álit mitt.“
„En mér finnst, að þér ættuð ekki að segja
mér þetta.“
„Ég vil aðeins, að þér skiljið hlutina rétt. ung-
frú Latimer. Þér eruð hugfangnar af eyjunni og
það er ósköp eðlilegt. Þér hafið líklega ekki
ferðazt víða?“
„Nei, það hef ég ekki.“
„Hafið þér aldrei komið til meginlands Evrópu
eða til Suðurlanda?”
„Ég hefi aldrei farið frá Englandi fyrr.“
„Og mér hefur skilizt svo, að þér hafið átt
heima langt inni í landi og fórnað yður fyrir
bræður yðar og systur."
„Við höfum átt heima í litlu þorpi. Og ég hefi
hugsað að nokkru leyti um yngri systkini mín.
Móðir mín var afar heilsulaus og dó fyrir nokkr-
um árum.“