Vikan - 03.03.1949, Síða 12

12
VIKAN, nr. 9, 1949
Margir' farþeganna ganga um á pallinum. Hús-
móðir yðar ætlaði að fara til þess, og hefur vafa-
laust farið í skinnkápuna í þeim tilgangi."
„Já, herra,“ sagði ungfrú Mason.
„Og húsbóndi yðar fer eins að. Lestin er upp-
hituð, en úti á stöðinni er kalt. Hann fer í frakka
og setur á sig hatt og gengur fram með lestinni,
og þegar hann lítur upp í uppljómaðan glugg-
ann, sér hann allt í einu frú Kettering. Pram
að þeim tíma hefur hann ekki haft hugmynd
um, að hún væri með lestinni. Auðvitað fer
hann upp í lestina og inn í klefann til hennar.
Hún rekur upp undrunaróp, þegar hún sér hann
og lokar hurðinni milli klefanna, því að hugsast
getur, að samtal þeirra verði þannig, að öðrum
sé ekki ætlað að heyra það.“
Hann hallaði sér áftur á bak í stólnum og
virti fyrir sér áhrif orða sinna. Enginn vissi bet-
ur en Hercule Poirot, að ekki þýddi að reka á
eftir fólki eins og ungfrú Mason. Hann varð
að gefa henni tíma til að losa sig við fyrri hug-
myndir sínar. Eftir þriggja mínútna bið tók hún
til máls:
„Jú, auðvitað getur þetta hafa verið svona. En
mér hefur aldrei dottið það í hug. Húsbóndinn
er hár og dökkhærður og svipaður á hæð. Það
var hatturinn og frakkinn, sem kom mér til að
segja, að það hefði verið maður að utan. Já,
það hefur getað verið húsbóndinn, en um það get
ég ekki sagt með vissu, til eða frá.“
„Þakka yður kærlega fyrir, ungfrú. Ég þarf
ekki meira á yður að halda. Jú, eitt atriði enn.“
Hann tók upp úr vasa sínum sigarettuveskið,
sem hann hafði áður sýnt Katrínu. „Er þetta
veski húsmóður yðar?“ spurði hann ungfrú
Mason.
„Nei, það er ekki hennar veski — að minnsta
kosti —“
Hún tók allt í einu viðbragð. Eitthvað var að
brjótast fram í huga hennar.
„Já,“ sagði Poirot uppörvandi.
„Ég held — ég er ekki viss, en ég held að
þetta sé veskið, sem húsmóðirin keypti til að
gefa húsbóndanum.“
„Jæja,“ sagði Poirot hlutlausri röddu.
„En hvort hún gaf honum veskið nokkurn
tíma, veit ég auðvitað ekki.“
„Auðvitað ekki,“ sagði Poirot, „auðvitað ekki.
Þetta er víst nóg, ungfrú. Verið þér sælar.“
Ungfrú Mason dró sig hljóðlega í hlé og lok-
aði varlega á eftir sér hurðinni.
Poirot leit á Van Aldin og dauft bros færðist
yfir andlit hans. Miljónamæringurinn var undr-
unin uppmáluð.
„Þér haldið — þér haldið, að Derek hafi gert
það?“ spurði hann, „en — allt bendir í hina
áttina, greifinn náðist sama sem með gimstein-
ana á sér.“
„Nei.“
„En þér sögðuð mér —“
„Hvað sagði ég yður?“
„Söguna um gimsteinana. Þér sýnduð mér þá.“
„Nei.“
Van Aldin starði á hann.
„Ætlið þér að segja mér, að þér hafið ekki
sýnt mér þá?“
„Já.“
„1 gær — á tennisvellinum ?“
„Já.“
„Eruð þér vitlaus, Poirot, eða er ég það?“
„Hvorugur okkar er vitlaus," sagði Poirot.
„Þér spyrjið mig spurningar; ég svara henni.
Þér spyrjið, hvort ég hafi ekki sýnt yður gim-
steínana í gær; ég svara neitandi. Það sem ég
sýndi yður, Van Aldin, voru haganlega gerðar
eftirlíkingar, sem varla er á færi annarra en
sérfræðniga að þekkja frá hinum raunverulegu
gimsteinum."
24. KAFLI.
Poirot gefur góð ráð.
Miljónamæringurinn var nokkrar minútur að
átta sig á þessu. Hann starði á Poirot eins og
hann væri klumsa. Litli Belginn kinkaði lítið eitt
kolli.
„Já,“ sagði hann, „það breytir stöðunni, finnst
yður ekki?“
„Eftirlíkingar!“
Hann hallaði sér áfram.
„Og þér hafið allan tímann haft grun um
þetta, Poirot? Þér hafið allan tímann stefnt að
þessu marki? Þér trúðuð því aldrei, að de la
Roche greifi væri morðinginn ?“
„Ég hef mínar efasemdir," sagði Poirot róleg-
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Maggi: Hefur þú engan áhuga á knatt-
spyrnu, Leifur?
Leifur: Aðeins sem áhorfandi, ég er næstum
aldrei með í knattspyrnu.
2. Leifur: Samt sem áður hef ég áhuga á hinní
reikningslegu hlið knattspyrnunnar . . .
Maggi: Nú, hvernig?
3. Leifur: Ég eyði oft skemmtilegum stundum
á áhorfendasvæðinu við að reikna út á reiknings-
stokkinn minn mismuninn á tækifærum og mis-
tökum hinna ýmsu leikaðferða . . .
4. Leifur: Hefur þú engan áhuga á tölum,
Raggi ?
Raggi Ha? Jú . . .
Maggi: En það er aðeins, þegar hann fær eink-
unnabókina sína!
FELUMYND
Hvar er maðurinn á myndinni?
ur. „Ég hafði orð á því við yður. Rán með of-
beldi og morði — það kom ekki heim við per-
sónuleika de la Roche greifa.“
„En þér trúið því, að hann hafi ætlað að stela
gimsteinunum ?“
„Áreiðanlega. Það er enginn efi á því. Ég skal
rekja gang málsins fyrir yður eins og ég ímynda
mér hann. Greifinn vissi um rúbínana og hann
lagði ráðin á í samræmi við það. Hann bjó til
rómantíska sögu um bók, sem hann væri að
skrifa, í þeim tilgangi að fá dóttur yðar til að
koma með þá með sér. Hann útvegaði sér ágæta
eftirlíkingu af steinunum. Dóttir yðar er enginn
sérfræðingur á sviði gimsteina. Sennilega mundi
langur timi líða áður en hún uppgötvaði, hvað
komið hefði fyrir. Og þegar til þess kæmi •—
býst ég ekki við, að hún mundi lögsækja greif-
ann. Of margt mundi þá koma í hámæli. Hann
hefur í fórum sínum ýms bréf frá henni — mjög
hyggileg varúðarráðstöfun hjá greifanum, ráð-
stöfun, sem hann hefur sennilega oft gripið til
áður.“
„Já, þetta virðist augljóst mál,“ sagði Van
Aldin hugsandi.
„Það er í samræmi við persónuleika de la
Roche greifa,“ sagði Poirot.
„Já, en —“ Van Aldin leit rannsakandi á
Poirot. „Hvað skeði þá? Segið mér það, Poirot.“
Poirot yppti öxlum.
„Það er ósköp einfalt," sagði hann; „einhver
greip fram fyrir hendurnar á greifanum.“
Það var löng þögn.
Svo virtist sem Van Aldin væri að velta mál-
inu fyrir sér í huganum. Þegar hann tók til máls,
kom hann beint að kjarna málsins.
„Hve lengi hafið þér grunað tengdason minn,
Poirot?“
„Frá þvi fyrsta. Hann hafði tilefnið og tæki-
færið. Allir töldu víst, að maðurinn í klefa frú-
arinnar í París væri de la Roche greifi. Ég hélt
það líka. En svo höfðuð þér orð á því, að þér
hefðuð einu sinni tekið greifann í misgripum
fyrir tengdason yðar. Það gaf mér vísbendingu
um, að þeir væru svipaðir á hæð, í vexti og litar-
hætti. Það vakti hjá mér hugmynd. Stúlkan hafði
aðeins verið skamman tíma í þjónustu dóttur
yðar. Það var ólíklegt, að hún þekkti herra
Kettering vel í sjón, því að hann hafði ekki búið
í Curzonstræti; maðurinn gætti þess einnig að
láta hana ekki sjá framan í sig."
„Þér haldið, að — hann — hafi myrt hana,“
sagði Van Aldin hásum rómi.
Poirot lyfti hendinni í flýti.
„Nei, nei, það sagði ég ekki — en það er hugs-
anlegt — miklar líkur til þess. Hann var í slæm-