Vikan - 03.03.1949, Síða 6

6
VIKAN, nr. 9, 1949
„Jæja, einmitt það. Ég skil, að þetta hefur
verið ærið starf fyrir yður.“
„Já, það má vist segja það réttilega," svar- (
aði Celía hlæjandi. „En mér finnst gaman að
hafa mikið að gera.“
„Eruð þér trúlofaðar, ungfrú Eatimer ?“
„Trúlofuð! Drottinn minn, nei! Hvers vegna
haldið þér það?“
„Ég hélt það ekki, en mér datt í hug að þér
hefðuð aldrei gefið yður tíma til slíks."
„1 sannleika sagt, hefi ég aldrei gert það,“
svaraði Celía, sem gat ekki annað en hlegið að
þessu.
Þau borðuðu kvöldverð klukkan 6% til að
koma ekki of seint heim til Sedrushlíðar.
Lancing, sem sat við borðsendann var afar gest-
risinn, skemmtilegur og kátur. Hann hafði
drukkið talsvert eins og allir karlmenn gerðu á
Blanaue, en það hafði ekki önnur áhrif á hann
en þau, að augu hans urðu bjartari og glað-
værð hans óx. Celíu fannst hún heilluð af hon-
um — aldrei hafði henni fundizt hann jafn
glæsilegur og þarna í húsbóndasessi sínum á
heimilinu.
Hitt fólkið virtist einnig smitast af glaðværð
hans — Olga var í óvenju góðu skapi og Celíu
fannst jafnvel Alec Mackenzie tala á allt annan
hátt en áður. Hún skyldi, að Lancing og Mac-
kenzie voru innilegir vinir. Og þó að Alec fyndi
að mörgu hjá vini sínum — og það gerði hann
að vissu leyti — bar hann fölskvalausa vináttu
til Lancing og var sú vinátta auðsjáanlega end-
urgoldin.
Rétt þegar þau voru að ljúka máltíðinni, kom
einhvern hlaupandi inn í húsið. Þau heyrðu
Horace gamla reka upp gleðióp og unglingsleg
rödd sagði:
„Það er Guy!“
Augu Lancing fengu ailt í einu nýjan ljóma
og bros lék um fagran munn hans. Celía komst
við, að sjá þennan innilega föðurkærleika, sem
hann sýndi móðurlausum syni sínum.
Borðstofuhurðin opnaðist og ungi maðurinn
kom inn. Lancing spratt á fætur og faðmaði
grannvaxinn piltinn að sér, sneri sér svo við, með
handlegginn á herðum sonar síns. Alec hafði
einnig staðið á fætur og þrýsti hlýlega hönd
Guys.
„Komdu sæll, Alec frændi,“ sagði Guy. „Það
var gaman að sjá þig. Ég vissi ekki, að ég myndi
hitta þig hérna.“
Hann losaði sig brosandi úr faðmi föður síns.
„Og Olga frænka er héma líka!“ Hann laut
niður og kyssti hana. „Og Annetta —- ljóti and-
arunginn minn — guð blessi þig!“ Hann kyssti
á gullið hár Annettu, rétti úr sér og horfði bros-
andi á Celíu.
„Þetta er sonur minn, ungfrú Celía. Þetta er
ungfrú Latimer, Guy. Þú manst að hún átti að
koma til Olgu frænku þinnar?“
„Komið þér sælar, ungfrú Celía." Guy rétti
henni höndina. „Jú, auðvitað man ég eftir yður.
En ég hélt, að þér væruð gömul kerkingar-
skurka!"
„Ég vona, að þetta hafi ekki verið mikil von-
brigði fyrir yður,“ svaraði Celía hlæjandi.
„Ekki er hægt að segja það. En ég er hræddur
um, að ég hafi verið ókurteis að segja þetta.
Afsakið. Það er svo yndislegt að koma heim —
og hitta ykkur öll hérna —“ Það var auðséð að
pilturinn var utan við sig af fögnuði.
„Seztu, drengur," skipaði Lancing, „og reyndu
að haga þér sem maður. Hefur þú borðað kvöld-
verð?“
„Ég hefi ekki bragðað vott né þurrt. Við kom-
um í land fyrir klukkutíma og fór ég þá beint
heim. Ég gat ekki beðið.“
,,Ég skal færa yður eitthvað, herra Guy,“
sagði Horace gamli, sem staðið hafði allan tím-
ann í dyrunum. Hann flýtti sér fram og kom
skjótt aftur með hlaðinn bakka. Guy settist á
móti Celíu og tók að borða með beztu lyst með-
an hitt fólkið át ávexti úr stóru skálinni á
miðju borðinu.
Celía veitti þessum syni Lancings athygli á
meðan. Hann liktist föður sínum að sumú leyti,
hafði fíngerða og reglulega andlitsdrætti og
þykkt, svart hár. En augu hans voru grá, afar
stór og ljósleit með næstum ótrúlega löngum
augnhárum. Dökkblá augu Lancing voru einnig
falleg, en það var ekkert kvenlegt við sterkan
lit þeirra eða annan svip. Augu Guys voru ein-
kennileg og dreymandi og Celíu fannst þau næst-
um of ljómandi.
„Hann er ekki hraustlegur," sagði hún við
sjálfa sig.
Andlit hans var magurt, og sömuleiðis lang-
ar og viðkvæmnislegar hendur hans. Það var
auðséð að pilturinn bjó yfir æstu skapi. En
hann var óvenju fríður maður, hafði hið fallega.
bros föður sins, eðlilega framkomu og frjáls-
legar hreyfingar.
Þegar hann hafði lokið við að borða, gengu,
allir út í súlnagöngin til að drekka kaffi þar.
Annetta settist, eins og venja hennar var, nokk-
uð afsiðis og Guy á þrep við hlið hennar, þeg-
ar hann hafði rétt fólkinu bollana.
„Jæja, hvernig líður þér þá, kona góð?“'
spurði hann.
„Ágætlega."
Celía, sem horfði á hana, sá að Annetta varð
blóðrjóð.
„Jæja, það er þá þannig," hugsaði hún undr-
andi og hálf hrædd. En stúlkan var þó orðin
sextán ára og nú var farið að tiðkast að stúlk-
ur giftust sautján ára, en Celía var samt mjög
á móti slíku. Og enda þótt Annetta væri að sumu
leyti mjög barnsleg var hún það ekki á öllum
sviðum. Hún var áreiðanlega ekki of ung til að
verða ástfangin.
„Skyldi fólkið gera sér þetta ljóst?“ hugsaði
Celía. „Vissi Guy sjálfur, hvaða tilfinningar hún
bar til hans? Var hann einnig ástfanginn af
henni ?“
Nei, hún hélt ekki. Guy virtist ekki skilja þetta
og það var áreiðanlegt, að allt fólkið skoðaði
Annettu sem hvert annað barn.
„Ég vona að mér skjátlist," hugsaði Celia.
„Það getur verið að hún sé ekki of ung til að
verða ástfangin, en hún er of ung, veslings
barnið, til að hugsa um giftingu."
Þau fóru frá Ljósalundi óðara og þau höfðu
lokið við kaffið. Lancing ætlaði að flytja þau
aftur heim á bátnum í tunglskininu. Alec, sem
ætlaði að gista hjá vini sínum í eina eða tvær
nætur áður en hann færi á hótelið, fór með þeim,
til að Lance yrði ekki einn á heimleiðinni. Guy
vildi einnig fara með, en faðir hans skipaði hon-
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Mamma er nýbúin að gera heimilið Pabbinn: Æ, nú lenti hann Pabbinn: Þú verður að fara inn á meðan ég
tandurhreint, svo að við verðum að leika okkur uppi á þaki! fer upp á þak að ná i boltann.
í garðinum. Nú ætla ég að sýna þér, Lilli minn,
hve sniðugur ég er í að hitta í mark, þegar
ég var í skóla, þótti ég snillingur í knatt-
spyrnu.
Pabbinn hvar getur hann verið, ég sá,
að hann lenti á þakinu?
Pabbinn: Hann hlýtur að hafa farið Pabbinn: Lilli! Hættu þessu! Ég sagði þér, að mamma væri ný-
niður um reykháfinn, fyrst ég kem ekki búin að gera heimilið tandurhreint!
auga á hann hér uppl.