Vikan - 03.03.1949, Page 13

VIKAN, nr. 9, 1949
13
PKIMSESSAM BARNASAGA
,,Það er ekkert eins leiðinlegt í
heiminum og að vera prinsessa,“ and-
varpaði fallega prinsessan Hugbjört
„aldrei kemur neitt óvænd og
skemmtilegt fyrir.“
„Hvernig getur prinsessan talað
svona,“ svaraði hirðmærin. „Eru
ekki alltaf veizlur í höllinni? 1 sein-
ustu viku voru þrir dansleikir og í
þessari —“
„Já, ég veit það vel,“ svaraði
prinsessan óþolinmóð. „En það er
alltaf það sama. Allir dansleikirnir,
veizlurnar, leiksýningarnar og hljóm-
leikarnir eru jafn leiðinlegir. Það
sem i rauninni er skemmtilegt fáum
við prinsessurnar ekki að gera.“
Hirðmærin var skelfd á svip, en
hvað gagnaði það að reyna að mót-
mæla prinsessunni. 1 raun og veru
var þetta rétt, lífið við hirðina var
leiðinlegt.
Hugbjörtu prinsessu leiddist 'alltaf
meira og meira eftir því sem hún
eltist og hún furðaði sig á, hvers
vegna foreldrar sinir voru ekki dauð-
ir úr leiðindum fyrir löngu.
„Þvættingur, barnið mitt, þetta
lagast,“ sagði drottningin, þegar
Hugbjört kvartaði við hana. „Þegar
þú giftir þig verður þú svo störfum
hlaðin að þér leiðist aldrei framar.“
„Gifti mig! Og það prinsi! Það
verður aldrei af því!“ sagði prins-
essan. „Þá drepst ég alveg úr leið-
indum. Allir prinsar, sem ég hefi
kynnzt, hafa verið reiginslegir, leið-
inlegir og með yfirlætissvip."
Kóngurinn hristi höfuðið, þetta var
erfið dóttir, sem hann átti.
„Svona mátt þú ekki tala. Ef
prinsinn í Austurlandi heyrði nú til
þin. Hann er göfugastur og 'auðug-
astur allra prinsa og honum átt þú
að giftast," sagði kóngurinn.
Nú varð prinsessan alvarlega
hrædd, því að hún hafði heyrt að
von væri á prinsinum og skildi, að
þá ætti að gifta hana honum. En
henni var ekkert jafn mikið á móti
skapi og að giftast prinsi.
„Hann er þar að auki sá ríkasti
og göfugasti, svei því! Ég er viss
um, að hann hefur langt og ljótt
andlit, kannske er hann nefmæltur
og gengur eins og storkur af ein-
tómu monti,“ tautaði prinsessan við
sjálfa sig.
Þetta sama kvöld læddist hún frá
höllinni og hljóp til strandar. Þar
lá gömul og fornfáleg kista og
faldi prinsessan sig í henni.
,,Nú mega þeir leita og reyna að
finna mig,“ sagði hún og sofna-ði.
Það var liðið langt frarrj á nótt,
þégar prinsessan vaknaði og þá
fannst henni hvílustaður sinn vagga
svo undarlega. Hún var steinhissa
þegar hún sá að hún hvíldi ekki í
rúmi sínu heldur i gamalli kistu, >
sem vaggaöi af því að flætt hafði
undir hana í fjörunni og hún borizt
með öldunum á haf út. Þarna sigldi
kistan áfram og sást hvorki land né
nokkurt skip.
Þetta var ólíkt því að vera heima
í höllinni, og var prinsessan hug-
fangin þótt hún væri hálfhrædd.
En þegar sólin kom upp, skoluðu
öldurnar kistunni á land, en skammt
þar frá stóð stór og skrautleg höll.
„Ég ætla að vita, hvort ég get
ekki fengið vinnu í höllinni,“ hugs-
aði prinsessan. „Ég vil miklu fremur
vera þjónustustúlka en prinsessa.“
Svo faldi hún skartgripi sína og
fallega kjólinn og læddist hrædd upp
að eldhússdyrunum á höllinni.
„Ætli nokkur vilji gefa mér að
borða og einhvern kjól til að fara í?“
sagði hún. „feg strandaði hérna við
ströndina og á ekkert til.“
„Ó, veslingur," sagði feita og góð-
hjartaða eldabuskan. „Komdu inn og
borðaðu! Hérna er góð og heit brauð-
súpa og þú kemst víst i kjól hjálpar-
stúlkunnar —- þú ert svo lítil og
grönn."
Svo var prinsessan látin faya í
gamlan og slitinn baðmuliarkjól af
hjálparstúlkunni og setja á sig stóra
köflótta svuntu og hún borðaði
brauðsúpuna, en brauðsúpu hafði hún
aldrei bragðað fyrr. Þegar þessu var
lokið lét eldabuskan hana þvo upp
matarílát.
„Þú mátt vera hérna áfrarn," sagði
eldabuskan, „því að hjálparstúlkan
vill fara heim til sín. Móðir hennar
er veik og getur ekki án hennar ver-
ið. Við verðum að fá einhvern sem
getur fægt hnífa og silfurdót, þvegið
upp og burstað skó fyrir húsbænd-
urna.“
Prinsessan vann allan daginn, svo
að hún var dauðþreytt, en hún fékk
ekki tíma til að láta ^ér leiðast —
alltaf var nóg að gera og sífellt voru
einhverjar stúlkur og þjónar að tala
við hana.
En um þetta leyti riktí mikil sorg
heima i landi prinsessunnar vegna
hvarfs hennar. Prinsinn í Austur-
landi kom og heyrði nú, hvað fyrir
hafði komið og varð afar sorgmædd-
ur, því að hann vildi svo fúslega
kvænast þessari fallegu og góðu
prinsessu. Heitin voru mikil verðlaun
þeim, sem gæti fundið prinsessuna,
én það var til einskis. Að lokum fór
prinsinn þaðan aftur til að leita sér
að öðru konuefni.
Morgunn einn frétti Hugbjört að
von væri á gesti til greifahallarinn-
ar, þar sem hún dvaldi nú, og var
gestur sá prinsinn af Austurlandi.
Greifinn átti tvær dætur, sem voru
kvenna fríðastar og gat komið til
mála að prinsinn kvæntist annarri
þeirra. Það var því uppi fótur og fit
í höllinni og annríkið mikið og einn
góðan veðurdag var blásið í lúðrana
og greifinn og dætur hans heilsuðu
prinsinum á hallartröppunum.
Hugbjört gægðist út um einn
kjallaragluggann og sá hversu fríður
og fyrirmannlegur prinsinn var, og
allt í einu iðraðist hún þess, sem hún
hafði gert.
„En nú vil ég bíða og sjá hverju
fram vindur!" hugsaði prinsessan og
reyndi hún ætíð að sjá þennan fallega
prins sem oftast.
Um kvöldið vissi hún að hann var
ekki eihurigis góður og vingjarnleg-
ur við menn, heldur við dýrin einnig.
Hann var hugdjarfur og vitur, kom
vel fyrir sig orði og var í öllu sem
prinsi sæmdi.
Þá læddist prinsessan niður að
ströndinni, þar sem hún hafði falið
skartgripi sina, og tók fallegan
hring. Þegar þjónn átti að færa
prinsinum morgunkaffið, lét hún
hringinn detta ofan í kaffikönnuna.
„Hvaðan er þessi hringur?“ spurði
prinsinn og horfði forviða á þessa
gersemi. Allir í höllinrii voru spurð-
ir, en enginn vissi neitt, þó kom eng-
um til hugar að spyrja hjálparstúlk-
una í eldhúsinu.
Um kvöldið var sett full ávaxta-
skál inn til prinsins og Hugbjört
læddist inn og setti annan hring milli
ávaxtanna.
Prinsinn fann hann og spurði aft-
ur, en enginn gat gefið svar við
þessu.
Það var til hálsnisti með mynd af
Hugbjörfu í, og þessa mynd hafði
prinsinn einhvern tíma séð. Það vildi
svo til að Hugbjört hafði einmitt
I____________________
borið nisti þetta um hálsinn daginn
sem hún flýði. Snemma morguninn
eftir læddist hjálparstúlkan mður að
ströndinni og fór með nisti sitt upp
í höllina.
Síðan hnoðaði Hugbjört deig og
stakk nistinu í það. Ur 4eiginu bjó
hún svo til smákökur, sem hún bak-
aði á meðan eldabuskan átti eitt-
hvað annrikt. Hugbjört vissi í hvaða
köku nistið lá og þegar allt var til-
búið lagði hún kökuna á disk prins-
ins.
Hann varð alveg forviða við að
finna nistið með myndinni í því að
hann þekkti það óðara.
„Þetta er nisti Hugbjartar prins-
essu,“ sagði prinsinn. „Hún hlýtur
að vera sjálf hérna — eða einhver
hér veit, hvar hún felur sig.“
Hann kallaði á greifann og dætur
hans og sagði þeim frá fundi sínum.
„Safnið öllu fólkinu -í höllinni
hingað inn og látum það segja hver
bakaði kökurnar," skipaði greifinn.
Eldabuskan varð dauðhrædd þeg-
ar sent var eftir henni og hún sagði
við hjálparstúlkuna:
„Ef eitthvað er að, þá er það þín
sök, því að þú bjóst til Kökurnar.
Farðu upp og segðu prinsinum það.“
Hugbjört brosti og fór i gamla
kjólnum og með rúðóttu svuntuna
inn í salinn, þar sem prinsinn stóð.
En óðara og prinsinn sá hana, þekkti
hann hana.
„Hugbjört prinsessa! Vertu vel-
komin.“
Hann hneigði sig djúpt og kyssti
hönd hennar, en greifinn og dætur
hans stóðu undrandi.
Síðan sagði Hugbjört sögu sína,
en lofaði að fylgja prinsinum heim
til hallar sinnar, svo að hægt væri að
halda brúðkaup þeirra samkvæmt
öllum gömlum venjum.
Veiztu þetta

Efst til vinstri: Tvöföld gleraugu (bæði til lestrar og útivistar) voru
fundin upp af Benjamin Franklin. 1 miðju: Sltór með langri tá komust í
tízku é. dögum Hinriks I. Englandskonungs, en annar fóturinn á konung-
inum var miklu stærri. Að neðan til vinstri: Meðal vindlar innihalda tíu
sinnum meira tóbak en venjulegar sígaréttur. Til hægri: Fjall þetta er í
Colorado í Bandaríkjunum og er nefnt „fjallið með krossinn helga".