Vikan - 03.03.1949, Side 11

VIKAN, nr. 9, 1949
11
BLAA LESTIN
Framhaldssaga:
Sakamílasaga eftir Agatha Christie
18
Hann saup á kaffinu hugsandi.
„Ég sagði við sjálfan mig,“ hélt Poirot áfram:
„hvílík heppni! Papopolous, hinn gamli vinur
minn, er í Nice. Hann mun hjálpa mér.“
„Og hvernig haldið þér, að ég geti hjálpaö
yður?“ spurði Papopolous kuldalega.
„Ég sagði við sjálfan mig: Papopolous er sjálf-
sagt í viðskiptaerindum í Nice.“
„Nei, alls ekki,“ sagði Papopolous, „ég er hér
heilsu minnar vegna — samkvæmt fyrirmælum
læknis míns."
Hann hóstaði með erfiðismunum.
„Það þykir mér leiðinlegt að heyra,“ sagði
Poirot af miður einlægri samúð. „En svo ég haldi
nú áfram. Þcgar rússneskur stórhertogi, austur-
rískur erkihertogi eða ítalskur prins vilja koma
ættardýrgripum sínum í peninga — hvert fara
þeir þá? Til herra Papopolousar, er það ekki?
Hann sem er frægur um allan heim fyrir þag-
raælsku um allt, sem hann gerir í slíkum mál-
um.“
Papopolous hneigði sig.
„Þér sláið mér gullhamra."
„Þagmælska er mikils virði,“ hélt Poirot áfram
og það brá fyrir brosi á andliti Grikkjans.
„Ég get líka verið þagmælskur."
Augu þeirra mættust.
Svo hélt Poirot áfram og talaði nú hægt og
var greinilegt, að hann valdi hvert orð af mikilli
nákvæmni.
„Ég segi við sjálfan mig: ef gimsteinarnir
hafa farið manna á milli í Nice, hlýtur Papo-
polous að hafa frétt það. Hann hefur veður af
öllu, sem skeðui' í gimsteinaheiminum.“
„Einmitt!" sagði Papopolous og fékk sér tertu-
sneið,
„Lögreglan blandar sér ekki í málið,“ sagði
Poirot. „Þetta er persónulegt mál.“
„Maður heyrir orðróm," sagði Papopolous var-
kár.
„Eins og hvað?“ spurði Poirot.
„Er nokkur ástæða til að ég segi yður frá
honum ?“
„Já,“ sagði Poirot, „það er ástæða til þess.
Þér munið kannski, Papopolous, að fyrir
seytján árum var ónefndur gripur í yðar vörzlu
— fenginn sem trygging frá mjög — háttsettum
manni. Á meðan hann var i vörzlu yðar, hvarf
hann. Þér voru í mjög slæmri klípu.“
Poirot leit blíðlega til stúlkunnar. Hún hafði
ýtt bollanum og diskinum til hliðar, studdi niður
olnbogunum og hvíldi hökuna í lófunum og hlust-
aði af athygli. Poirot hafði ekki augun af henni
á meðan hann sagði:
„Ég er í París um það leyti. Þér sepdið eftir
mér. Þér felið yður minni forsjá. Ef ég fæ yður
aftur þenna — grip, segið þér, að ég skuli hljóta
ævarandi þakklæti yðar. Og hvað skeði? Þér
fenguð gripinn!“
Þung stuna kom fram yfir varir Papopolous-
ar.
,.Það er óskemmtilegasta atvikið, sem skeð
hefur í starfi mínu,“ sagði Papopolous.
„Seytján ár er langur timi," sagði Poirot
hugsandi, „en ég held ég fari með rétt mál,
þegar ég segi, að þjóðbræður yðar gleymi aldrei
því sem þeim er gert.“
„Grikkir?" spurði Papopolous og brosti háðs-
lega.
„Ég átti ekki við Grikki," sagði Poirot.
Það var þögn, og svo rétti gam'i maðurinn
hreykinn úr sér.
„Þér hafið rétt að mæla, Poirot," sagði hann
rólega. „Ég er Gyðingur. Og eins og þér sögðuð,
þá gleymum við aldrei því sem okkur er gert.“
„Þér ætlið þá að hjálpa mér?“
Að þvi' er snertir gimsteina, > herra minn, þá
get ég ekkert gert.“
Gamli maðurinn valdi orð sín af mikilli ná-
kvæmni, eins og Poirot hafði gert áður.
„Ég veit ekkert. Ég hef ekkert heyrt. En ég
get kannski gefið yður góða vísbendingu — það
er að segja, ef þér hafið áhuga á veðreiðum."
„Það hef ég, þegar svo stendur á,“ sagði Poirot
og einbltndi á gamla manninn.
„1 Longchamps keppir hestur, sem ég hygg,
að muni borga sig að gefa gaum. Ég get ekkert
sagt með vissu, eins og þér getið skilið; Þessar
upplýsingar hafa komið til mín gegnum marga
milliliði.“
Hann þagnaði, festi augun á Poirot eins og til
að ganga úr skugga um, að Poirot skyldi hann.
„Ég skil, ég skil,“ sagði Poirot og kinkaði
kolli.
„Nafn hestsins," sagði Papopolous, hallaði sér
áfram og lagði saman fingurgómana, „er Mark-
greifinn. Ég held, en er þó ekki alveg viss, að
þessi hestur sé enskur, er það ekki, Zia?“
„Það held ég líka," sagði stúlkan.
Poirot stóð hvatlega á fætur.
„Ég þakka yður fyrir," sagði hann. „Það er
mjög mikilvægt að fá það, sem Englendingar
kalla vísbendingu úr hesthúsinu. Verið þér sælir,
Papopolous, og þakka yður kærlega fyrir."
Hann sneri sér að stúlkunni.
„Sælar, ungfrú Zía. Mér finnst eins og það
hefði verið í gær, sem ég sá yður í París. Ég
mundi segja, að það væri í almesta tvö ár.“
„Það er mikill munur á því að vera sextán
ára eða þrjátiu og þriggja," sagði Zía rauna-
mædd.
„Það á ekki við yður,“ sagði Poirot kurteis-
lega. „Þér og faðir yðar viljið kannski borða
með mér eitthvert kvöldið?"
„Okkur væri ánægja að því,“ svaraði Zia.
„Þá skulum við láta verða af því,“ sagði
Poirot, „og nú verð ég að fara.“
Poirot gekk eftir götunni og raulaði smálag
fyrir munni sér. Hann sveiflaði stafnum einu
sinni eða tvisvar og brosti með sjálfum sér.
Hann fór inn í fyrsta pósthús, sem varð á vegi
hans og sendi skeyti. Það tók hann nokkurn
tíma að orða það, þvi að það var dulmál og hann
varð að semja það eftir minni. Það fjallaði eitt-
hvað um týndan slifsisprjón og var stílað til
Japp lögreglumanns hjá Scotland Yard.
I þýðingu var það stutt og laggott. „Síviið
mér allt, sem pér vitið um mann, sem gengur
undir dulnefninu Markgreifinn.“
23. KAFLI.
Nýtt sjónarmið.
Klukkan var nákvæmlega ellefu, þegar Poirot
kom í gistihúsið til Van Aldin. Miljónamæring-
urinn var einn.
„Þér eruð stundvís, Poirot," sagði hann og
brosti um leið og hann stóð upp til að heilsa
leynilögreglumanninum.
„Ég er alltaf stundvís," sagði Poirot. „Ná-
kvæmni á öllum sviðum er orðtak mitt. Án skipu-
lagningar og —"
Hann þagnaði. „En ég hef kannski sagt eitt-
hvað í þessa átt fyrr. Við skulum snúa okkur
strax að tilefni komu minnar."
„Hugmynd yðar?“
„Já, hugmynd minni.“ Poirot brosti.
„Fyrst af öllu langar mig til að tala enn einu
sinni við þjónustustúlkuna, ungfrú Mason. Er
hún hér?“
„Já, hún er hér.“
„Jæja.“
Van Aldin leit forvitnislega á hann. Hann
hringdi bjöllunni og sendill var látinn sækja
ungfrú Mason.
Poirot heilsaði henni með þeirri kurteisi, sem
honum var töm, og það hafði sin áhrif.
„Gott kvöld, ungfrú," sagði hann glaðlega.
„Fáið yður sæti, ef húsbóndinn leyfir."
„Já, já, setjist niður, stúlka mín,“ sagði Van
Aldin.
„Þakka yður fyrir, herra," sagði ungfrú Mason
og tyllti sér á yztu brún stólsins. Hún virtist
enn holdgrennri og toginleitari enn áður.
„Ég er komin til að spyrja yður enn nokkurra
spurninga," sagði Poirot. „Við verðum að kom-
ast til botns í málinu. Ég kem alltaf aftur að
manninum í lestinni. Yður hefur verið sýndur
de la Roche greifi. Þér segið, að hann geti verið
maðurinn, en þér eruð ekki viss.“
„Eins og ég sagði yður, herra, þá sá ég aldrei
andlit mannsins. Þess vegna á ég svo erfitt
með að dæma um það.“
Poirot kinkaði kolli brosandi.
„Einmitt, einmitt. Ég skil vel erfiðleikana á
því. Þér segist hafa verið tvo mánuði í þjón-
ustu frú Kettering. Hve oft sáuð þér manninn
hennar á þessum tveim mánuðum?"
Ungfrú Mason hugsaði sig um stundarkorn,
og svo sagði hún:
„Aðeins tvisvar."
„Og var það nærri yður, eða álengdar?"
„Einu sinni kom hann í Curzonstræti. Ég var
uppi á lofti og horfði yfir handriðið og sá hann
í anddyrinu niðri. Ég var dálítið forvitin — af
því ég vissi, hvernig — ástandið var.“' Ungfrú
Mason hóstaði hæversklega.
„Og í hitt skiptið?"
„Ég var í lystigarðinum, með önnu — einni
af þjónustustúlkunum, og hún benti mér á hús-
bóndann, þar sem hann var á gangi með út-
lendri konu.“
Poirot kinkaði aftur kolli.
„Hlustið nú á, ungfrú Mason: Þessi maður,
sem þér sáuð í lestinni tala við húsmóður
yðar við Gare de Lyon, hvernig vitið þér, að það
var ekki maðurinn hennar?"
„Maðurinn hennar? Ég held, að það hafi ekki
getað verið."
„En þér eruð ekki alveg viss,“ ítrekaði
Poirot.
„Viss — mér hefur aldrei dottið það í hug.“
Ungfrú Mason komst sýnilega í geðshræringu
við þetta.
„Þér hafið frétt, að húsbóndi yðar var einnig
með lestinni. Hvað er eðlilegra en að það hefði
verið hann, sem kom eftir ganginum?"
„En maðurinn, sem var að tala við húsmóður-
ina, hlýtur að hafa komið að utan. Hann var
þannig klæddur — í yfirfrakka og með linan
hatt.“
„Alveg rétt, ungfrú, en hugsið yður nú um
andartak. Lestin er nýkomin á Gare de Lyon