Vikan - 10.03.1949, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 10, 1949
... Framhaldssaga:
* Beishwr druhhwr
*
Astasaga eftir Anne Duffield
um að vera heima og hátta, því að hann væri
að koma þreyttur heim úr veiðiferð.
Tveir svertingjapiltar lýstu þeim með sveifl-
andi ljóskerum niður gangstíginn að bryggjunni.
Þegar Lancing hjálpaði Celíu um borð í bátinn,
sagði hann:
„Ég hefi notið þessarar kvöldstundar."
„Það hefi ég einnig gert,“ svaraði hún.
„Haldið þér, að þér munið koma aftur að
Ljósalundi ?“
,,Ef mér verður boðið ■—
Hún reyndi aö tala glettnislega, en átti erfitt
með það. Hann hélt í hönd hennar og virtist
hafa gleymt að sleppa henni. Hún fann þrótt og
eirðarleysi streyma frá honum með handtaki
hans — handtak þetta var ólíkt öllu, sem hún
þekkti. Hún þóttist bæði geta fundið til öryggis
og festu við það að snerta þessa hönd, en jafn-
framt fór seiðandi straumur um líkama hennar,
sem æsti hana.
„Yður mun verða boðið,“ sagði hann. Svo
sleppti hann að lokum hönd hennar. Hún hag-
ræddi sér á koddanum og fannst sem hún hefði
losnað úr einhverri prisund.
Hún gleymdi aldrei sjóferðinni heim í tungls-
ljósinu. Sjórinn var dökkur, tunglsgeislarnir féllu
í hvítum rákum á sjávarflötinn, vindurinn var
lieitur og öldurnar gljáfruðu lágt.
Lance stóð við stýrið. Andlit hans sást skýrt
í tunglsljósinu, brúnir handleggirnir fram úr
uppbrotnum skyrtuermunum hreyfðust liðlega,
cn þó svo örugglega, fram og aftur. Nóttin var
fögur - og Lance sjálfur var fagur, þar sem
liann stóð þarna. Þarna átti hann heima, á hrað-
ckreiðum báti í vindi og ölduskvampi. Hann var
þögull og með allan hugann við þessa íþrótt,
sem hann unni svo mjög. Celíu fannst hann
vera þeim öllum svo fjarlægur. Hún fann til
heimskulegrar afprýðisemi gagnvart vindinum
og hafinu, sem Lance var að berjast við. Ef hún
tala'i til hans myndi hann óðara heyra til
i'.cnnar og svara, en þrátt fyrir það þráði hún að
hrifsa hann til sín frá einhverju — sem hún
vissi ekki hvað var. Þótt skammt væri á milli
þeirra í bátnum, var hann óralangt frá henni á
þessari stundu.
„Þetta er hreinasta brjálæði," tautaði Celía
hálfhátt, skelfd yfir þessum heimskulegu hugs-
unum sínum.
„Hvað sögðuð þér,“ spurði Olga letilega, þar
sem hún sat á kodda við hlið hennar.
. Ekkert! Ég var að tala við sjálfa mig,“ Celía
hló hálf vandræðalega.
„Eitt af fyrstu sjúkdómseinkennunum!" svar-
aði Olga.
„Þetta dásamlega tunglskin kemur öllum úr
jafnvægi."
„En tunglið er ekki fullt,“ sagði Annetta
skyndilega.
„Fullt?" át Celia upp eftir henni.
„Það er aðeins við fullt tungl sem —,“ tók
Annetta aftur til máls.
„Þegiðu, barn,“ sagði Lance höstugur.
„Já, en Lance frændi —“
„Farðu fram á og slakaðu á,“ skipaði hann.
Annetta flýtti sér glöð að hlýða skipuninni. Hún
hafði svo gaman af að hjálpa Lancing.
Celía velti því fyrir sér, hvað Annetta hafði
ætlað að segja og hvers vegna Lancing hefði
þaggað svona skjótt niður í henni. En nokkrum
mínútum seinna lögðust þau við duflið, Annetta
hoppaði upp þegar Lance gaf henni merki og
hnýtti legufærin við stóran járnhring. Lance
slakaði á stórseglinu, fór á eftir henni og sneri
sér við til að hjálpa konunum niður, en Alec
Mackenzie settist við stýrið.
Lance reri með þær í land, lýsti þeim upp
gangstíginn, bauð frænkum sínum glaðlega göða
nótt og sneri sér svo að Celíu, sem stóð hæversk-
lega fyrir aftan.
„Góða nótt, Celía!“ Aftur hvíldi hönd hennar i
lófa hans. Hann þrýsti höndina meira en vin-
gjarnlega.
„Munið að efna loforð yðar! Þér verðið að
koma aftur að Ljósalundi."
Síðan var hann horfinn, geislum frá ljóskeri
hans sást bregða fyrir inn á milli trjánna. Celía
horfði á ljósbjarmann þar til hann hvarf algjör-
lega að lokum.
8. KAFLI.
Eyjan Blanque var dásamlegur staður, eða svo
fannst Celíu.
Þarna var ekki aðeins náttúrufegurð heldur
var fólkið allt mjög viðfeldið og vingjarnlegt.
Þvi svipaði að mörgu leyti til fólks í litlum
enskum þorpum og sveitum. Þarna voru landeig-
endur — eigendurnir að búgörðum með banana-
lundum, blómagörðum, sem voru fallegir þótt þeir
væru illa hirtir, og gömlum, dimmum og skugga-
legum húsum. Presturinn var visinn og ellilegur
eins og litla kirkjan, sem stóð á einu hæðinni á
eyjunni. Systir prestsins var orgelleikari í kirkj-
unni og notaði hún alltaf stóra flókahatta og
flatbotnaða skó og réði öllu í sóknarnefndinni.
Ógift stúlka, sem fyrrum hafði verið kennslu-
kona á heimili, hafði skóla fyrir ungar stúlkur
og í drengjaskólanum kenndi bara einn maður,
skólastjórinn sjálfur.
Líf þessa fólks var mjög fábreytt og rólegt
og féll Celíu það vel. Allt fyrirfólkið var af
fáum ættum, svo sem Lancing- og Mayleyætt-
inni, og höfðu þessar ættir svo gifzt saman í
marga ættliði. Það var ungfrú Anna, sem fræddi
Celíu um þetta.
Forfeður þessara ætta, sagði Anna, höfðu búið
í Suðurríkjum Bandarikjanna, en það fólk hafði
yfirleitt verið miklu tignara og menntaðra en
það sem settist að í Norðurríkjunum. Þegar
þessar ungu nýlendur undir aldamótin 1800 gerðu
uppreisn á móti konungi sínum, höfðu margir
af þessum göfugu mönnum kosið fremur að yfir-
gefa búgarða sína með þrælum sínum og fjöl-
skyldu og leita sér nýrra heimkynna, sem voru
undir enskri stjórn. Nokkrir höfðu farið til
Kanada, aðrir til Vestur-Indía eða Bermuda-
eyja, eða einhverra lítilla eyja svo sem Blanque.
Hér í þessu góða og milda loftslagi gróðursettu
þeir og reistu sér hús og ættirnar höfðu sára-
lítið breytzt á þessari einu og hálfu öld, sem
liðin var. Ungfrú Arma sagði, að allir negr-
arnir á Blanque væru afkomendur þeiri'a fyrstu
þræla, sem komið höfðu til eyjarinnar.
„Og við sjálf erum „hreinræktaðir Englend-
ingar, þótt við séum svona fjarri Englandi.“
sagði Anna. „Við erum jafnvel „hreinræktaðri"
en flestar ættir i Englandi nú á dögum. Við
höfum ekki blandazt öðrum þjóðum.“
Þetta var satt, sem hún sagði. Það voru ekki
fleiri en sex ættarnöfn, sem afkomendur tignu
landnemanna báru, en þeir voru að minnsta
kosti helmingur eyjarskeggja. Hinn helmingur-
inn var mezt verzlunarfólk, sem bjó í bænum
og var komið af sjómönnum, kaupmönnum og
ævintýramönnum, sem höfðu flækzt til eyjar-
innar. Samkomulag var gott meðal eyjaskeggja,
en í rauninni litu afkomendur gömlu höfðingja-
ættanna niður á þessa minni háttar nágranna
stna og blönduðu ekki blóði við þá.
Celía hafði gaman af þessari fastheldni við
gamlar siðvenjur þótt úreltar væru orðnar.
Henni geðjaðist vel að stolti fólksins og einkum
að þeirri staðreynd, að þetta elskulega fólk var
allt „ein stór fjölskylda", eins og Carruthers
hafði komizt að orði við hana.
Henni kom aldrei til hugar að íhuga málið
frá öðrum hliðum. Hún hafði ekki viðurkennt,
að minni fastheldni og meiri blöndun hefði orðið
þessu gólki til góðs eins. Hún vildi ekki hafa
það öðruvísi, henni fannst líf fólksins til fyrir-
myndar og Blanque hreinasta Paradis.
Eyjan var afar einangruð. Tvisvar í mánuði
kom gufuskip við á ferðum sínum milli Banda-
ríkjanna og Englands. Þar fyrir utan voru engin
póst- eða farþegaskip, en lítil flutningaskip
komu oft með vörur eða til að sækja þær. 1
skipum þessum voru mjög ófullkomnir klefar
fyrir einn eða tvo farþega, sem skyldu vilja fá
far til annarrar eyju eða til Bandaríkjanna, en
það var afar sjaldan. Lancing notaði þessar ferð-
ir stundum þegar hann þurfti til Virginíu og
sömuleiðis menn í verzlunarerindum, en oftast
fór Lancing þetta í vélbát. Annars voru eyjar-
skeggjarnir ánægðir með að sitja alltaf heima
og vakti það ánægju Celíu.
Einkurn furðaði hún sig á, að unga fólkið
gerði sig ekki síður ánægt með að sitja heima
en eldri kynslóðin. Á Blanque var fátt um þær
skemmtanir, sem Celía var vön að bræður hennar
og systur sæktu að staðaldri. Það voru engir
bílar á eyjunni, engin leikhús, hótel eða nætur-
skemmtistaðir og hið eina sóðalega kvikmynda-
hús, sem til var, var aðeins sótt af negrum. Það
hafði komið til tals að reisa betra kvikmynda-
hús og fá betri myndir til sýninga, en það hafði
virzt ókleift, meðal annars sökum kostnaðar-
ins.
Unga fólkið varð þvi að skapa sér sjálft ein-
hverjar skemmtanir. Aðalskemmtunin var að
sigla, og hvert barn átti einhvers konar bát.
Farið var i veiðiferðir, róið í tunglsskininu,
kynnt bál á ströndinni, stundaður tennis og böð
og einstaka sinnum haldnir dansleikir. Var ekki
annað hægt að segja en að skemmtanalífið á
Blanque væri afar saklaust og hollt.
Ungu mennirnir unnu við að hjálpa feðrum
sínum við stóru búgarðana — en það var hvorki
mikið né erfitt starf. Búgarðarnir báru sig sum-
ir tæplega, en enginn vildi samt selja nokkurn
landskika. Fólkið kærði sig ekki um að láta
land sitt af hendi við ókunnuga.
Enginn plantekru eigandinn var ríkur, en allir
virtust hafa nóg fyrir sig. Flestir áttu eitthvert
lausafé og synirnir þörfnuðust því ekki að leita
sér að launaðri atvinnu. Kröfurnar voru ekki
miklar, til fata þurfti lítið í þessu loftslagi;
eyðslan fólst öll í heimilishaldinu, margréttuð-