Vikan - 10.03.1949, Page 6

6
VIKAN, nr. 10, 1949
um og dýrum máltíðum, mörgu þjónustufólki
og takmarkalausri gestrisni, gagnvart kunningj-
um og ættinni.
Annars var þetta sama fólkið, sem hittist.
Ungu mennirnir og stúlkurnar þekktust frá því
þau voru börn og aldrei bættust neinir kunnugir
í þann hóp. Celíu fannst ungu stúlkurnar, sem
voru miklu fleiri, karlmönnunum síðri. Þær voru
að vísu fríðari, en enginn þeirra hafði fallegan
litarhátt. Það var líka mikil og hörð samkeppni
milli þeirra, sem var eðlilegt, og kom þá í ljós
að þær höfðu allar æst lundarfar. Hlutu þær
allar mjög strangt uppeldi — var ennþá algengt
á Blanque að ráðnar væru eldri konur til að
fylgjast með þeim.
Dagarnir liðu, einn af öðrum. Hún hafði nú
verið þarna í næstum fjórar vikur og kunni alltaf
jafnvel við sig. Á morgnana vann hún við störf
sín, síðari hluta dags ók hún út með Olgu og
oft fóru þær til að drekka te eða að horfa á
tennis hjá einni af hinum ótalmörgu frænkum
Olgu. Stundum fóru þær að sigla með Lance og
syni hans. Við sólarlag var alltaf fjörlegur hópur
samankominn á sólpallinum í Sedrushlíð og
sjaldan borðuðu þær kvöldverð einar. Alec
Mackenzie kom oft, Lancing, Guy og frænkurnar
komu og fóru á öllum tímum dags. Á hverjum
degi var sólskin, kvöldin voru hlý og tungl-
skinsbjört. Celíu fannst lífið sem hún lifði þarna
bæði friðsælt og fagurt. Leyndarmál, sem hún
geymdi í hjarta sínu og vildi ekki ennþá viöur-
kenna fyrir sjálfri sér, jók á fegurð alls i augum
hennar, gerði hverja stund unaðsrika, jafnvel
þegar hún var að ieysa af hendi erfiðustu
skyldustörf sin.
Mayley-systurnar höfðu boðið heilum hóp til
tedrykkju. Blómagarðurinn á Rósalundi var
þéttskipaður tágastólum, Koddum, sumarklædd-
um konum og eigi allfáum karlmönnum. Ung-
frú Rósa sat við teborðið, Anna tók á móti
gestunum, en Misseena var á sifelldu flökti á
milli fólksins. Olga var umkringd af karlmönn-
um eins og venjulega, Annetta rétti gestunum
kurteislega bolla og brauðföt, en sat þess á milli
á kræklóttri sedrusviðargrein. Það var henni líkt
að kjósa fremur að sitja þar en á stól innan um
hitt fólkið.
Celía, sem nú hafði verið á Blanque í einn mán-
uð, horfði í kringum sig eins og í leiðslu. Augna-
ráð hennar leitaði alltaf að malarstignum, sem
lá frá stóra hliðinu. Og skömmu seinna komu
tveir karlmenn gangandi þar upp, voru það
Mackenzie læknir og Lancing. Celía fann að
hjarta hennar tók að slá hraðar.
Karlmennirnir voru allir hvítklæddir. Föt
Mackenzie læknis voru úr nokkuð þykku og stífu
efni og sýndist hann allur stærri og þreknari
fyrir þá sök. Lancing var í fallegum, þunnum
fötum, hvítri skyrtu og með blátt bindi.
Hvíti liturinn fór honum vel. Celía sá hann
lúta yfir önnu Mayley, taka upp hönd gömlu
konunnar og kyssa á hana. Lancing gat gert
margt, sem hefði þótt uppskafningsháttur og
heimskulegt af öðrum karlmönnum. Hann heils-
aði nú öðrum kunningjum sínum. Celía sá, að
allt kvenfólkið horfði á hann, hún heyrði líka
hvað það sagði: „Ó, Lance —“, „Lance, ég þarf
að taia við þig —“ Alls staðar kvað við nafn
hans, eða svo fannst Celíu.
Hún fann allt í einu til afbrýðisemi gagnvart
þessum konum, sem voru kunningjar hans. Hún
var jafnvel afbrýðisöm við önnu Mayley og ósk-
aði þess að hún væri gömul kona, ef Lance
myndi þá taka um hönd hennar og kyssa. hana.
En Lance talaði ekki lengi við konurnar, hann
kom beint til Celíu, fékk sér stól og settist við
hlið hennar.
„Hvers vegna eruð þér svona alvarlegar, ung-
frú Celía?“ spurði hann.
„Er ég það?“ Hún hafði öran hjartslátt, en
reyndi að hafa vald á rödd sinni.
„Ég held, að þér séuð oftast alvarlegar!“ sagði
hann brosandi.
,,En hvað ég hlýt að vera leiðinleg.“
„Leiðinleg? Það er öðru nær. Ég átti aðeins
við, að þér væruð ekki alltaf símasandi — að
þér væruð með alvörusvip, sem færi yður vel
ekki siður en þessi einfaldi, snotri kjóll, sem
þér eruð í.“
Hún leit niður á kjól sinn. Það var sami rós-
ótti kjóllinn með breiða, hollenzka kraganum,
sem hún hafði verið í við heimsóknina að Ljósa-
lundi.
„Það gleður mig, að yður skuli þykja það.“
Lancing brosti.
„En hvernig geðjast yður að okkur? Eruð þér
hrifnar af eyjunni ?“
„Ég elska hana,“ svaraði hún óðara, hlýlega.
„Það er gott.“ Hann virtist glaður á svipinn.
„Mér finnst sjálfum við vera skemmtilegur hóp-
ur — en stundum erum við nokkuð ákaflynd.
Ég held að loftslagið geri okkur þannig.“
„En vilduð þér búa annars staðar?“
„Ég að búa annars staðar! Nei — enginn stað-
ur getur jafnazt á við Blanque."
„Ég er alveg sammála yður,“ sagði Celía. „Og
mér finnst loftslagið og veðráttan með afbrigð-
um góð.“
„Veðráttan hefur líka engin áhrif á yður,“
svaraði hann. „Skapferli yðar er sem djúpt og
lygnt stöðuvatn ■— og mjög tært —“
Hún óskaði þess, að hann talaði ekki svona
nema honum væri þetta alvara. Hún vissi ekki
hverju hún skyldi svara, en hún slapp úr þeirri
klipu við að Alec Mackenzie kom til þeirra.
„Um' hvað eigið þið svona skemmtilegar við-
ræður?“ spurði hann.
„Um veðráttuna hér á eyjunni," svaraði Lence
óðara.
„Og hafið þið komizt að einhverri niðurstöðu?"
„Já, mér finnst hún með afbrigðum góð og
skemmtileg."
„Þér hafið ekki ennþá lent í rigningu eða
stormi hérna," svaraði Alec þurrlega. „Ég efast
um að þér verðið eins hrifnar af veðurfarinu á
eftir, ungfrú Latimer."
Celía hló. Alec var stundum svo skrítinn.
„Fáðu þér sæti, friðarspillir," sagði Lance við
vin sinn. Alec dró stól til þeirra. Þriðji maður-
inn slóst einnig i hópinn og var það Horner
skólastjóri.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Ósköp er þetta leiðin-
legt! Nú ætla þau að vera í burtu
í tvo daga — ég er svo einmana
— ég má til með að skrifa bless-
aðri konunni minni bréf.
Pabbinn: Hún fær líklega ekki bréfið
fyrr en i kvöld, ég held ég verði að
senda henni skeyti.
Pabbinn: Hve lengi er skeyti að komast til
Ástardals ?
Stúlkan: Tvo tíma.
Pabbinn: Það er ekki vist hún verði við,
þegar skeytið kemur, það er bezt ég hringi
i hana.
Mamman: Já, elskan mín, ég er búin að fá
bæði bréfið og skeytið — þú ert afskaplega
hugsunarsamur — ó hvað ég vildi, að þú værir
kominn.
Lilli: Da-da koma heim!
Pabbinn Hvenær fer lestin til Ástardals?
Maðurinn: Eftir fimm mínútur.