Vikan - 20.10.1949, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 42, 1949
3
Hér sést dr. Charles E. Raven, guSfræðiprófessor, yfirmaður Christ’s College, hella tei í bolla
handa tveimur stúdentum, sem hann hefur boðið heim til sín. Samvinna og kynning prófessora og
stúdenta er einkar náin í enskum háskólum.
I enskum háskóla
(Sjá forsíðu)
Ég er nýsveinn. í júlímánuði lauk ég
undirbúningsprófi. Nú er kominn október
og ég er að fara í háskólann til þriggja
ára náms.
I lestinni, sem ég fer með til háskóla-
borgarinnar eru allir klefar og gangar
fullir af jafnöldrum mínum. Þeir sitja á
ferðatöskum sínum og láta móðan mása
um kappróðra, balletsýningu, sem ein-
hverjir hafa séð rétt áður en þeir fóru frá
London, eða þeir segja skólaskrýtlur af
kennurum sínum.
Ungi maðurinn sem situr beint á móti
mér, klæddur flónelsbuxum og ullarjakka,
er niðursokkinn í bók um kristallafræði.
Annað slagið lítur hann út um gluggann til
að fylgjast með stöðvunum, sem lestin
fer um, og loks nemur hún staðar þar,
sem allir þyrpast út. — Nú verður uppi
fótur og fit til að ná í farangpr og koma
honum út. 1 svipinn man ég ekki, hvort
dótið mitt er fremst eða aftast í vagn-
inum, sem ég sat í. Loksins finn ég það og
kemst út, fæ bíl eftir langa stöðu í bið-
röð og segi bílstjóranum nafnið á stú-
dentagarðinum, þar sem ég hef fengið vist.
Bílstjórinn ekur hægt fram með biðröðinni
og kallar nafnið á Garðinum nokkrum
sinnum. Þetta verður til þess, að þrír jafn-
aldrar bætast í bílinn og fylla hann upp
í þak af töskum.
Einn þeirra er sýnilega busi eins og
ég, en hinir tveir láta sem þeir séu verald-
arvanir. Annar er í buxum úr þykku
gáraflaueli (corduroy), en hinn hefur
nærri þriggja metra langan, ljósröndóttan
trefil um hálsinn.
Þeir skrafa um helztu ræðuskörunga í
kappræðum stúdentafélagsins í fyrra vet-
ur og hverjir komi til greina við forseta-
kjör í ár. Það veit hver nýsveinn, að fé-
lagið er sniðið eftir Parlamentinu, og þar
fá tilvonandi stjórnmálamenn æfingu í
mælskulistinni. Við busarnir hlustum á
þetta af lotningu, enda þótt við höfum á-
sett okkur að látast vera veraldarvanir.
1 borginni, sem við ökum í gegnum,
ægir saman gömlu og nýju. Þar eru fom-
legar byggingar úr gulum leirsteini allt
frá 13. öld, rammgert hús með mörgum
gluggaborum og margbrotnu flúri á þaki
og anddyrum. Hið nýja setur hvarvetna
á sig borgarbraginn, göturnar, umferða-
Ijósin, strætisvagnarnir, kvikmyndahúsin,
bílarnir, — að vísu gamlir bílar og ennþá
fornlegri reiðhjól. Mest ber á reiðhjólum
í umferðinni. Hjólreiðarmenn fara í stór-
um hópum á fleygiferð um göturnar, svo
að allt hrekkur undan, sem fyrir verður,
enda eru þarna á ferð stúdentar, sem lokið
hafa fyrra hluta prófi! Bílstjórinn veit að
hann fær ekki reist rönd við þessum urmul
og fer sér að engu óðslega.
Á götunum er líka urmull af busum á
mínu reki, sem eru í óðaönn að búa sig
undir námið og Garðvistina. Sitt hvað
þarf að kaupa, stílabækur, blýanta og
loks tekönnuna, sem gleymdist að taka
með sér að heiman. Loks er um að gera
að ná í námsbækur, áður en þær eru upp
gengnar.
Bíllinn nemur staðar við dyrahvelfingu
á einni hinna gömlu bygginga. ökumaður
fær ómakslaun sín, og svo held ég með
pjönkur mínar inn í Garðinn, þar sem ég
á að hafast við næstu þrjú árin.
Dyravörður kemur til móts við mig úr
bústað sínum. Meðan við tölumst við, lit-
ast ég um. Dyrahvelfingin er á stærð við
rúmgóða stofu, enda eru tvö ef ekki þrjú
herbergi yfir henni. Utan dyranna gengur
lífið í borginni sinn vanagang. Bílar þjóta
fram hjá, húsmæður eru á ferli með körf-
ur sínar til að sækja fisk eða brauð í mat-
inn. — En innan múranna er þögult sem í
grafhvelfingu. Húsagarðurinn er því nær
óslitin, fagurgræn grasflöt. Anddyrin á
múrveggjunum umhverfis eru að vistar-
verum nýsveinanna. Ég verð gripinn af
af andstæðunum milli hávaðans úti fyrir
og friðsældarinnar, sem þarna ríkir. Ég
finn þegar á mér, að ég er kominn í sam-
félag, sem á lítið skylt við borgina og ég
hef aldrei kynnzt áður.
Mér er vísað til herbergja minna. Leið-
in liggur fram með einni hlið húsagarðs-
ins, gegnum dyrahvelfingu inn í annan
húsagarð og anddyri, þar sem nafnið mitt
stendur „svart á hvítu“ á veggnum. Loks
liggur leiðin upp stiga, upp á efstu hæð.
En ég er svo heppinn að fá herbergi út af
fyrir mig. 1 setustofunni er teppi á gólf-
inu. Þar er stór arinn og bólstruð sæti
við gluggann, sem veit út að garðinum.
Þar er líka matborð og stólar, hæginda-
stóll og skrifborð, — allt hið nauðsynleg-
asta, en ekkert um of. Á öðrum gafli stof-
unnar eru dyr inn í svefnherbergið. Þar
er járnrúm og meira að segja þvottaskál
á fæti. Þvottatækin virðast fátækleg, enda
eru þau það að jafnaði.
Næst er að taka upp dótið og reyna oð
gera herbergin ofurlítið vistleg. En ég
hef hraðan á og flýti mér svo út til að
skoða umhverfið. Fyrst rekst ég á borð-
salinn, því að hann er beint á móti dyr-
unum hjá mér, hinum megin garðsins.
Þetta er gríðarhá bygging, einna líkust
dómkirkju ásýydum, enda er litað gler í
gluggunum, — og eykur það á kirkjusvip-
inn. Innst í salnum, þar sem altarið ætti
að vera, er hækkaður pallur með stóru
eikarborði og á því hvítur dúkur og borð-
búnaður. Þetta er matborð ,,herranna“,
þ. e. þeirra, sem stjórná Garðinum. Þarna
sitja þeir í upphefð sinni, aðgreindir frá
nýsveinasöfnuðinum, er skipar hinn óæðra
bekk í salnum. Á veggjunum eru eikar-
þiljur og gamlar myndir. Tvö gríðarmikil
arineldstæði eru í salnum, en þau eru ekki
notuð. Þarna hafa að minnsta kosti verið
settir miðstöðvarofnar. Að þessu sinni er
borðsalurinn galtómur og þegjandalegur.
Ég loka varlega á eftir mér og held út í
sólskinið aftur.
Ég geng garð úr garði, imz ég nem
staðar við aðra byggingu með kirkjusvip.
Að þessu sinni er líka um kirkju að ræða
eða öllu heldur kapellu háskólans. Hún er
eins og flest annað þarna úr gulum leir-
steini með miklu flúri, gerðu af meistara-
höndum fyrir mörgum öldum. Gluggarnir
eru úr lituðu gleri. Tónverk eftir Bach
hljómar á móti mér. Inni í kirkjunni situr
ungur stúdent og leikur á kirkjuorgelið.
Ég geng undir orgelsvalirnar innar eftir
kirkjunni. Fyrir stafni blasir við altarið.
Framan við það eru lokaðir kirkjustól-
ar. Sumir eru með íburðarmiklum tré-
skurði, en mest finnst mér til um kirkju-
loftið. Það er fagurlega skreytt bláum og
gullnum litum og flúri í endurreisnarstíl
Framháld á bls. 7.