Vikan - 20.10.1949, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 42, 1949
11
. Framhaldssaga: -------------------
LEIKUR ÖRLAGANIMA
12 Eftir HERMÍNU BLACK
Pjandinn sjálfur — Tony varð að gera eitthvað.
Hann gat ekki búizt við að sleppa svona veL Og
hann varð að gera honum ljóst, að það varð að
fara mjög varlega með Lissu.
í>egar Garth að lokum hafði lokið við bréf
sin og fór upp í ibúðina, fann hann Nödu í for-
stofunni, þar sem hún stóð og lagfræði nokkr-
ar rósir í stórum vasa. .
Hún var í elopp í sama lit og rósirnar og Garth
gat ekki annað en hugsað um, hve blómin líkt-
ust henni. Mýkt þeirra, blómknapparnir, sem
brátt myndu springa út og gefa frá sér dásam-
legan ilm — þessi ilmur v.ar bara ekki fyrir hann.
„Ó,“ sagði hún, „ert þú kominn heim? Það er
ágætt. Og var gaman í ferðinni?“
Hann hristi höfuðið.
„Því miður — ekki mjög. En hvað þetta eru
falleg blóm!“
„Já, finnst þér það ekki.“ Hún brosti til hans.
„Og þú getur ekki getið þér til, hver sendi þau.“
„Láttu mig geta.“ Honum heppnaðist að svara
í sama tóninum. „Þrjár tylftir af rósum — þetta
hlýtur að vera mjög ríkur aðdáandi! Enda þótt
ég hafi sagt við sjálfan mig, að blómaverzl-
anir fái ekki alltaf borgaða reikninga sína.“
„Athugaðu, hvern þú rnóðgar," aðvaraði hún
hann. „Þessar rósir eru frá frægum félaga þin-
um. Hún tók fram lítið kort, sem lá meðal blóm-
anna, og rétti honum það.
Hann blístraði lágt.
„Ja, hamingjan góða — Sir Hugh! Þú hefur
unnið mikið á.“
„Og auk þess hef ég lofað, að þú komir í
kvöldverðarboð á föstudagskvöldið," sagði hún.
„Geturðu komið?"
Hann bretti brúnir, meðan. hún sagði honum frá
því, hvernig hún hafði hitt ungfrú Marston.
„Manstu nokkuð eftir henni?“ spurði hún.
Hann kinkaði kolli.
„Já, ég hitti hana nokkrum sinnum, þegar ég
stundaði sjúkling í Devonshire Place.“
„Það hlýtur að hafa verið vinkonan, sem þú
bjargaðir með uppskurði," sagði Nada. „Annette
Marston er einlægur aðdáandi þinn. Hún er
indæl."
„Já, mér geðjast ágætlega að henni," sagði
hann. „Dálítið ókvenleg, en _mjög sérkennileg. 1
það minnsta eru' það mikil sérréttindi að vera
boðinn með Sir Hugh. En ég játa, að mér muni
finnast ég aftur seztur á skólabekk. Það finnst
mér alltaf, þegar hann er viðstaddur."
„Vitleysa! Ég er viss um, að þú ert alveg eins
duglegur og hann,“ svaraði Nada glaðlega, um
leið og hún skar dálítið af einum stilknum. ,,Ó!“
„Fáðu mér það!“ Hann tók blómið frá henni
og fór að taka burtu þyrnana, sem hún hafði
stungið sig á.
„Hversvegna þurfa rósir að hafa þyrna!" spurði
hún.
„Þær ættu ekki að hafa þá,“ sagði hann, og
um leið og hann lét hana fá blómið aftur, hugs-
aði hann ósjálfrátt, hve glaður hann hefði viljað
taka hvern þyrni úr rósum lífsins fyrir hana.
En það var ekki á hans valdi að gefa henni rós-
irnar. Hann varð að standa hreyfingarlaus og
horfa á hana rétta hendurnar að þyrnunum.
Ekkert kom fyrir, sem gat hindrað kvöldverð’-
arboð Annettu Manston.
Nada fór í rauðan Chiffon-kjól, og hann sveif
sem ský um grannan líkama hennar. Hún horfði
á sig í speglinum og komst að þeirri niðurstöðu,
að hún væri of föl, og að hún hafði dökka bauga
fyrir neðan augun.
Hún fann til þreytu, og enda þótt hún hefði
sofnað um daginn, vildi þreytan ekki hverfa.
Hún opnaði skúffu, tók fram kassa með kinna-
lit, opnaði hann og hikaði. Þetta var hlutur, sem
hún notaði næstum aldrei, en hún var hrædd um
að skörp augu Annette Manston, og enn skarp-
ari augu Sir Hughs, myndu strax sjá merki
svefnleysisins í fölu andliti hennar.
Hún setti dálítinn lit á kinnarnar og athugaði
árangurinn. Jú, það var betra, og með fegins-
andvarpi lagði hún kassann niður aftur og festi
nokkrar rósir í barm sinn.
Rósirnar voru frá Garth og höfðu þær komið
fyrir hálfri klukkustund. Það var ekkert nýtt,
að hann sendi henni blóm, hann gerði það oft,
en í hvert sinn gladdi það hana mjög.
1 kvöld hafði hann skrifað á kortið:
„Aðeins til að sýna þér, að eldri aðdáandi
þinn, getur ekki fengið þig einn.“
Tony hafði einnig sent henni blóm áður fyrr,
en smekkur hans var vanalega mjög ólíkur
smekk Garths — orkedún — en Garth aftur
á móti sendi henni fjólur, þegar hægt var að fá
þær, annars rósir.
Tony! Hún óskaði, að hún gæti hætt að hugsa
um hann — hann og allt það, sem hann hafði
í för með sér. Draumar hennar, sem aldrei myndu
rætast------
Nú voru liðnir tveir dagar frá því, að hann
hafði komið til hennar. Á þessum tveim dögum
hafði hún neytt sig til að hörfast í augu við
framtíðina — og því meir sem hún hugsaði um
allt þetta, því ljósara varð henni, að ekki var
hægt að snúa aftur við.
Hingað til hafði hún látið allt ganga sinn vana-
gang, en í kvöld, það fann hún, mundi hún ganga
eitt skref fram á við. Það, að Garth og hún ætl-
uðu að hitta mann, sem var eins frægur og Sir
Hugh, — eins og Annabella Marston sagði —
kvöldverðarboði, sem var mjög látlaust, mundi
hann áreiðanlega hafa gott af. Og þarna er mitt
starf, hugsaði hún. Ég verð að hjálpa honum
og greiða götu hans. Og svo datt henni í hug,
hve innilega Shirley mundi fallast á þessa hugs-
un.
Með kvöldkápuna á handleggnum fór hún fram
í forstofuna og um leið kom Garth út úr sínu
svefnherbergi.
Nada leit á klukkuna.
„Það er of fljótt að fara strax."
Hann gekk út að glugganum. Aftur tók hún
eftir þessum ósýnilega múr, sem kom á milli
þeirra um leið og þau voru orðin ein. Einkenni-
legt, að hún skyldi ekki hafa orðið vör við hann
fyrir löngu. Fyrstu mánuði hjónabands þeirra
hafði — fyrir hana — ekki verið neitt, sem gæti
kastað skugga á góða sambúð þeirra.
Hún fékk sér sígarettu, og, þegar Garth sneri
sér við um leið og hann sá það, flýtti hann sér
að kveikja í henni. Þegar hann hélt eldspýtunni
fyrir hana, fann hann mjög greinilega, hvaða
áhrif nærvera hennar hafði á hann. Hvítar axl-
ir hennar, ávalar kinnarnar og löng augnahárin,
sem köstuðu skugga á kinnar hennar og svo
yndislegur ilmurinn, sem var eins og hluti af
henni sjálfri.
Margar konur nota ilmvötn, sem stinga mjög í
stúf við persónuleika þeirra, en ilmvatn Nödu
átti mjög vel við hana. Og, þegar hann slökkti
á eldspýtunni, fann hann til næstum óviðráðan-
legrar löngunar að taka hana í faðm sér.
Það var ekki hægt að vera nálægt þessum
brennandi loga án þess að finna hita hans, og,
þegar hann gekk út að glugganum, fann Nada,
að hjarta hennar barðist órólega. Á þvi augna-
bliki skildi hún, hvað hann þráði, og óskaði, að
hann hefði framkvæmt löngun stna
Það myndi í það minnsta varpa ljósi yfir mál-
in.
„Jæja, eigum við að fara?“ spurði hann.
„Já!“ hún tók kápuna upp, hann lagði hana
laust á axlir hennar, ogi um leið og hann gerði
það, hvíldu augu hans augnablik á hnakka
hennar. Og aftur kom yfir hann þessi næstum
óviðráðanlega þrá — en enda þótt þetta hafi
verið stundin til að láta undan henni, þá fann
hann nú betur en nokkru sinni fyrr, að hann
var bundinn loforði því, sem hann hafði gefið
henni á brúðkaupsferðinni.
Þau gengu þögul að bílnum. Garth hafði ekki
bílstjóra, af því að hann vildi alltaf aka sjálf-
ur. Nada átti einnig lítinn bil — brúðargjöf frá
Shirley og Robert.
Þegar þau voru komin út á gangstéttina,
sagði hún:
„Það fer svo mikið fyrir kjólnum minum. Er
þér ekki sama, þó að ég setjist í aftursætið?
Ég get samt talað við þig — ef þú vilt.“
„Auðvitað. Seztu þar sem þægilegast er fyrir
þig,“ svaraði hann.
Og hún settist og lagfærði víðan Chiffonkjól-
inn.
Umferðin hindraði Garth þó í að hefja samtal
svo að eftir þessa smáathugasemd, óku þau þegj-
andi til Hampstead, þar sem ungfrú Marston
bjó.
Þegar þau komu, var ungfrú Marston ein. Hún
kom strax á móti þeim til þess að bjóða þau vel-
komin, og Nada tók strax eftir, hve glæsileg
hún var í einfalda kvöldkjólnum sínum, með
stutta, hrokkna hárið og fallegu augun.
„Það var fallegt af yður að koma,“ sagði hún
og tók báðar hendur Nödu í sínar. „Það gleður
mig mjög, að þér gátuð það.“ Svo sneri hún sér
að Garth: „Ég vona, að þér hafið ekki bölvað
mér mjög mikið fyrir að draga yður alla leið
hingað, Dr. Rosslyn, en ég var ákveðin í að hitta
yður aftur."
„Það var mjög vingjarnlegt áf yður að bjóða
mér, og auðvitað gleður það mig að geta kom-
ið.“
Hún leit brosandi á hann.
„Þér eruð mjög kurteis að segja þetta enda
þótt það sé ekki í samræmi við sannleikann. Ég
hef heyrt, að þér séuð ekki mikið gefinn fyrir
veizlur."
„Garth hefur ekki mikinn tíma til þess,“ sagði
Nada hlæjandi. „öðru hverju er ég meira að
segja undrandi yfir að sjá hann við hans eigið
hádegisverðarborð."
Þetta var athugasemd, sem hún hefði ekki
getað sagt við marga, en það var einkennilega
auðvelt að segja það í andrúmslofti því, sem ríkti