Vikan - 20.10.1949, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 42, 1949
13
Prinsessurnar með glerhjörtun
Það var einu sinni kóngur og
drottning sem réðu ríkjum í landi
langt út í heimi. Þau áttu þrjár dæt-
ur. Elzta dóttirin var fegurst, eða svo
þótti mörgum. Hörundslitur hennar
var yndislegur, hárið hrafnsvart og
mikið. Hún var gráeyg. Limaburð-
urinn afar fagur, svo allir dáðust að.
Það var nautn að horfa á kóngsdótt-
urina. Hún var ósvikin prinsessa.
Næst elzta kóngsdóttirin var ljúf-
mannlegust. Það kom mönnum sam-
an um. Hún var „ljóshærð og litfríð
og létt undir brún.“ Augun voru blá
og blíða skein úr þeim. öllum þótti
vænt um hana og henni um þá, sem
hún hafði eitthvað saman við að
sælda.
Yngsta kóngsdóttirin var kátust.
Hún var freknótt á nefinu. Hárið
var brúnt og augun báru sama lit.
Hún var lítil vexti, og hláturmild.
Það þurfti ekki mikið til þess að
koma henni til að hlæja. Hún var all
striðin. En allir fyrirgáfu henni það,
þar sem hún var ekki illkvittin.
Allar voru þær sannar prinsessur.
Þó að þær væru ólíkar að ytra út-
liti og í framkomu, höfðu þær eitt
sameiginlegt. Hjörtu þeirra voru ekki
úr sama efni og í mér og þér. Þær
höfðu glerhjörtu.
Drottningin var önnum kafin, eins
og eðlilegt má teljast þar sem ríkið
var stórt. En hún gaf sér þó tima
til þess oft á dag að áminna dætur
sínar um að fara gætilega vegna
glerhjartnanna. Við hverja máltíð
færði drottningin þetta í tal.
Prinsessumar tóku vel áminning-
um móður sinnar. Þó gátu þær yngri
ekki stillt sig um að hlæja að þess-
um áminningum annað slagið.
BARNASAGA
Eitt sinn sagði sú yngsta: „Við
vitum að hjörtu okkar eru brothætt.
Þau hafa þó haldizt heil til þessa
dags, og þess má vænta að þau brotni
ekki á ókomnum árum.“
Prinsessurnar léku sér oft i trjá-
garðinum. Hann var leikvöllur þeirra.
1 garðinum var lítið, fínt hús. Þar
höfðu þær brúður er þær stundum
léku sér að. Þær mötuðu brúðurnar
á sykurtöflum. Ekki máttu brúðurn-
ar vera svangar.
Gardenia, en svo hét elzta prins-
essan, sat að morgni dags við glugg-
ann og prjónaði síðtreyju. Þá gerðist
sorglegur atburður, er ég vildi gjarn-
an losna við að segja frá.
Glugginn var opinn, flugurnar suð-
uðu, og vindurinn lék sér við glugga-
tjöldin, eða feykti þeim sitt á hvað.
Fuglarnir sungu og jörðin angaði.
Gardeniu leið vel. Hún unni öllu
fögru.
Kóngsdóttirin sagði við sjálfa sig.
„Ég vildi deyja, einn svo fagran
1. mynd: En þeir ellefu lærisvein-
ar fóru til Galíleu, til fjallsins, sem
Jesús hafði boðið þeim.
2. Og Jesús kom til þeirra . . . og
sagði: Allt vald er mér gefið á himni
og jörðu. Farið því og kristnið allar
þjóðir, skírið þá til nafns föðurins
og sonarinc og hins heilaga anda og
kennið þeim að halda allt það, sem
ég hefi boðið yður. Og sjá, ég er með
yður alla daga alt til enda veraldar-
innar.
3. mynd: Og hann sagði við þá:
Farið út um allan heiminn og pré-
dikið gleðiboðskapinn allri skepnu.
Sá, sem trúir og verður skírður, mun
hólpinn verða, en sá, sem ekki trúir,
mun fordæmdur verða.
4. mynd: Og hann fór með þá út
í nánd við Betaníu . . . Og meðan
hann var að blessa þá, skildist hann
frá þeim og var upp numinn til
himins.
sumardag sem þessi er.“ Hún vissi þau sögðu henni frá trúlofuninni.
ekki hversvegna hún fór að hugsa Hún vakti kónginn, og Tulipaniu,
um dauðann. En sú umhugsun skelfdi yngstu dótturina, til þess að segja
hana ekki. Henni virtist það ekki þeim gleðitíðindin.
óttalegt þó að hún sofnaði og vakn- Kóngurinn fór niður í kjallara og
aði aldrei aftur. sótti kalt kampavín.
En er hér var komið heyrði hún Kamelia hafði drukkið heitt te, og
hlátra systra sinna, er voru úti að er hún drakk kalt kampavín urðu
njóta sumarblíðunnar og tina blóm. hitabreytingarnar of miklar. Hún
Gardenia gekk að glugganum og þoldi þær ekki.
veifaði til systranna. Hún beygði sig, Það heyrðist brothljóð. Hjarta
og sá þá að geitnablöðin höfðu hennar hafði sprungið. Þetta var
blómstrað. Hana langaði til þess að hörmulegt.
ná í blóm til þess að skreyta sig með. Kóngurinn og prinsinn báru Kame-
En sú blessuð blómaangan. liu upp í herbergi hennar. Hún var
En er Gardenia teygði sig út um ekki dáin, og brosti þó að hún gæti
gluggann kvað við brestur. Hjarta ekki talað. Henni leið illa.
hennar hafði brotnað við þrýsting- Þessa nótt var ljós í allri höllinni.
inn á gluggakistuna. Hin fagra Allir grétu, því að þeir bjuggust við
prinsessa hneig önduð niður á gólf- að Kamelia gæfi upp andann þessa
íð. sömu nótt sem hún trúlofaðist.
Eftir þennan sorglega atburð gættu En hún dó ekki. Hún vildi lifa. Hún
þau kóngur og drottning enn betur lá grafkyrr og trúði því að sprungan
þeirra tveggja dætra er á lífi voru. í hjartanu myndi læknast.
Þær fengu sjaldan leyfi til þess að Kóngsdóttirin lá lengi. Og allan
leika sér við aðrar unglingsstúlkur. tímann sat kóngssonurinn við rúm
Ekki máttu þær reyna mikið á sig, hennar og hélt 1 höndina á unnustu
og urðu að hátta snemma. sinni.
Dag nokkurn kom kóngssonur í Kameliu batnaði svo að hún gat
heimsókn. Það var um vetur. setið uppi í rúminu. En hún fann það
Næst elzta prinsessan, er hét að hún myndi aldrei fá fulla heilsu.
Kamelia, horfði á hinn konunglega Hún sagði þá við prinsinn að það
gest sínum bláu fögru augum. Varð væri heppilegra fyrir hann að biðja
prinsinn þegar ástfanginn af henni, Tulpaniu og ganga að eiga hana.
og roðnaði er hann leit á hana. Prinsinn varð harmþrunginn og
Hann fór þess auðmjúklega á leit grét. Hann sá á þessu hve góð og
að Kamelia kæmi með honum á vitur Kamelia var, og hve mikil
skíði um kvöldið. Engir aðrir áttu eftirsjá var í henni. En er hann hafði
að taka þátt í þessari skíðaferð. hugleitt þetta mál gaumgæfilega
Prinsinn vildi vera einn með kóngs- skildi hann að hyggilegast væri að
dótturinni. Hann ætlaði að biðja fara að ráðum Kameliu.
hennar. Hann vildi fá hana fyrir Hann bað því Tulipaniu, og fékk
drottningu. jáyrði hennar.
Kamelia vissi, hvað hann hafði í Kamelia fékk aldrei fulla heilsu.
hyggju. Á meðan hún batt á sig skíð- En hún varð sú bezta móðursystir
in, söng hjarta hennar af fögnuði og sem hægt var að hugsa sér. Hún
tilhlökkun. gerði allt sem hún gat til þess að
Veðrið var indælt, tunglskin og gleðja börn Tulipaniu og manns henn-
ágætt skíðafæri. ar. Sagði þeim sögur, saumaði brúðu-
Þau skemmtu sér ágætlega. Þau föt o. fl. o. fl.
voru bæði afar mikið ástfangin. Þeg- Þegar Kamelia var spurð að því
ar prinsinn bar upp bónorðið játað- hvort þetta væri henni ekki o'fur-
ist prinsessan honum samstundis. efli, svaraði hún brosandi:
Þetta var dásamlegt kvöld. „Sprungnar krukkur endast oft
Drottningin beið með heitt te lengst.“
handa þeim. Hún var mjög glöð er Og það er hverju orði sannara.

Efsta myndin: Kinverjar mála örsjaldan báta sína, en bera hinsvegar
á þá berjasafa af sérstakri tegund. — Mynd til vinstri: „Panama“-hattarnir
svonefndu koma flestir frá Equador en ekki Panama. -— Mynd til hægri:
New Orleans liggur á allstóru svæði undir vatnsyfirborði Missisippifljóts-
ins og þarf því að dæla rigningarvatni af jörðinni og út í ána.