Vikan - 20.10.1949, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 42, 1949
í þessari glæsilegu stofu með mörgu bókaskáp-
unum.
„Hugh ætlar að koma seint,“ sagði Annette nú.
„Hann er óstundvísastur vina minna, og hann
hefur í raun og veru enga afsökun. Setjizt nið-
ur og fáið ykkur glös.“
„Get ég hjálpað?" spurði Garth og leit á borð-
ið, þar sem glösin stóðu.
„Nei, það getið þér ekki, ungi maður. Ég er
sjálfstæð kona; og vil helzt hjálpa mér sjálf."
Hún brosti fallega. „Trúið þið mér,“ sagði hún,
um leið og hún vafði þurrku um Cocktailflösk-
una, „þegar menn hafa verið á stöðum, sem ég
hef verið á, venjast menn á að hjálpa sér sjálf-
ir.“
„iÉg las nýju bókina yðar í síðustu viku,“ sagði
Nada. „Hún er mjög skemmtileg — en hvern-
ig getið þér þolað alla þessa hrakninga — ég
skil það ekki.“
„Ég get alls ekki annað, jafnvel þótt ég
reyndi," sagði Annette hlæjandi. „Ég hefði átt
að verða karlmaður, en þar eð ég var svo ó-
heppinn að verða kvenmaður, þá reyni ég að gera
sem bezt úr því — eftir mínum skilningi."
Þrátt fyrir allt flakk sitt í heiminum og stutt-
klippt hárið, var Annette samt alls ekki óvið-
kunnanlega ókvenleg, og bæði Garth og Nada
litu á hana full aðdáunar.
„Sherry eða citthvað sterkara?" spurði hún
glaðlega, og, þegar Garth valdi Sherry, sagði
hún: „Þetta er óvanalega gott Sherry. Ég fékk
það frá einum vina minna sem hefur mjög
gott vit á víni — hann verzlar með það. Ég hitti
hann I Austurlöndum og var svo heppin að hjálpa
honum, er hann fékk mjög slæma hitasótt, sem
ég kunni skil á. Þér vitið ekki, Dr. Garth, að
ég var nærri f)ví orðin læknir sjálf — og þess
vegna hef ég vissan veikleika fyrir læknum."
„Hafið þér veikleika?" spurði Garth um leið
og hann tók við glasinu. „Ég hélt, að þér væruð
ekkert hrifin af læknum."
„Ó — ég tala ekki um nema menn, sem eru
duglegir læknar — og þá hafa þeir innilegustu
aðdáun mina. — Skál.“ Og hún lyfti glasi sinu
bg kinkaði kolli til Garths.
Hrósyrðin komu honum mjög á óvart, og
Ahnette Marston brosti, þcgar hún sá, unga lækn-
inn roðna eins og skóladreng.
„Ég þakka innilcga fyrir," sagði hann.
Jæja, hugsaði ungfrú Marston, maður, sem er
svona iátlaus, hlýtur að vera mjög efnilegur.
Um leið opnuðust dyrnar og stofustúlkan til-
kynnti: „Sir Hugh Carruthers."
Dr. Carruthers, mikill maður jafnt líkamlega
sem andlega, gekk yfir gólfið ótrúlega léttilega
svona kröftugur maður ccm hann var.
„Ég bið innilega afsökunar," sagði hann.
„Annette, geymdu það, sem þú ætlar að segja
við mig þangað til við erum orðin ein. Ég vil
gjarnan halda eitthvað af virðuleika mínum —
frú Rosslyn, en hvað það gleður mig að sjá
yður aftur — og þér eruð fegurri en nokkru
sinni fyrr. Hvernig líður yður, Garth?"
„Hvað heldur þú, að eldhússtúlka mín haldi
um þig?“ spurði frænka hans og rétti honum
glas af Sherryinu.
„Ekki nægilega slæmt til að eyðileggja eina
þessara ágætu máltíða sinna, vona ég,“ var svar-
ið um hæl. — „Skrambinn sjálfur, Annette, ég
kem aðeins fimmtán mínútum of seint, og þar
eð þú vilt endilega búa langt frá öllum manna-
bústöðum, þá — bílstjórinn minn villtist og ók
með mig á annan stað. Laurel Mount í stað Laurel
Court.
Hún hristi höfuðið.
„En sú afsökun! En auðvitað, ég fyrirgef þér
•— eins og alltaf."
Þau fóru nú inn í litla borðstofu, sem var
nákvæmlega fyrir fjóra, og hefði alls ekki getað
komizt einn í viðbót.
Þetta var hátíðleg máltíð. Hugh var augsýni-
lega ánægður með lífið, þegar hann sat við hlið-
ina á fallegri konu yngri starfsbróður sína. Hann
var piparsveinn, en fannst alltaf mikið koma til
fegurra kvenna — enda þótt honum fyndist gáf-
ur þeirra verða að vera í samræmi við útlitið —
og hann var mjög hrifinn af Nödu, hann áleit
hana einmitt réttu konuna handa. Garth, sem
hann, allt frá því að Garth var nemandi, alltaf
hafði haft mikinn áhuga á.
Annette skemmti sér yfir gullhömrum frænda
síns, og sjálf var hún — eins og hún hafði búizt
við — mjög hrifin af gestum sínum.
Þegar hún hafði lesið um Tony Hammerton,
hafði henni komið til hugar það, sem frú Carew
hafði sagt henni, og hún gat ekki, nú er hún sá
Garth og Nödu saman, annað en hugsað um,
hvort koma unnustans hefði orsakað vandræði í
hjónabandi þeirra. Hún var mannþekkjari, og
árangurinn af athugunum var þessi: Garth Ross-
lyn var viðurkenndur sem mjög góður læknir,
cn hann lítur ekki út fyrir að vera mjög ham-
ingjusamur maður, og þessi yndislega kona, sem
hann er kvæntur, lítur út eins og hún hefði ekki
sofið mikið undanfarið.
Sú hugsun, að þessi hjón, sem gætu verið svo
svo hamingjusöm, væru það ekki, var henni
mjög á móti skapi. Eitt persónueinkenni hennar
var það, hve fljótt hún gat dæmt um, hvort henni
geðjaðist vel eða illa að fólki, og henni geðjaðist
illa að Tony, sem hún hafði hitt einu sinni uppi
í sveit. Hann var fallegur, töfrandi og geðþekkur,
hafði hún sagt við sjálfa sig, en óstaðfastur var
hann, um það efaðist hún ekki.
Kvöldverðurinn gekk vel og á eftir var Nada
ein með Annette, en karlmennirnir voru einir
yfir portvíninu.
Garth var glaðari en hann hafði verið í marga
daga. Allt frá því er hann fór frá Denny kvöldið
áður, hafði hann verið gripinn einkennilegu hug-
boði, sem öðru hverju kom í huga hans — hug-
boð um, að frekari erfiðleikar stæðu fyrir dyr-
um. Hann hafði sagt við sjálfan sigj að hann væri
taugaóstyrkur, og, að hann, ef hann herti sig
ekki upp, yrði brátt eins og móðursjúkur
kvenmaður. Hér hjá Annette Marston lét þessi
hugsun hann í friði í fyrsta sinn: „Loftslags-
breyting er það, sem við þörfnumst bæði“, sagði
hann við sjálfan sig, meðan hann hlustaði á
hlátur Nödu. „Ef við gætum komizt burt dá-
lítinn tíma — —“
Það var næstum eins og Annette hefði lesið
hugsanir hans, er hún spurði:
„Hafið þér farið í nokkurt frí?“ Spuirningunni
var beint til Garths, þegar hún rétti honum kaffi-
bollann.
„Það er því miður ekki hægt fyrir mig að
vera lengi í burtu sem stendur. Kona mín hefur
verið hjá systur sinni í viku ■— við vonum, að
við getum síðar--------“
„Þér ættuð í það minnsta að gefa yður tíma
um helgar," sagði Annette Marston.
Hann hikaði.
„Já, við ættum að geta það —• en ég hef nokkra
sjúklinga fyrir utan sjúkrahúsið, sem ég vil síð-
ur fara langt frá sem stendur.“
Hún hleypti brúnum.
„Þannig er mál með vexti, að ég á lítið hús
í Sussex, og það stendur autt núna. Þar er simi,
og enda þótt það sé uppi í sveit, er það ekki
mjög langt frá bænum. Þar er kona, sem gætir
þess, og sem ætti að hafa miklu meira að gera
en hún hefur, en ég sjálf get ekki farið þangað
allan næsta mánuð, og svo datt mér í hug, hvort
þér og Nada vilduð ekki nota það um helgar?"
„Já, þetta er alveg prýðilegt!" sagði Sir Hugh.
„Ég get lofað frú Rosslyn — að þetta er hríf-
andi staður. Þrátt fyrir, eða ef til vill vegna þess,
að Annette er vön að lifa svo frumlega, gætir
hún þess ávallt, að heimili hennar hér í Eng-
landi sé fullkomið."
„Það er mjög fallega gert af yður!" sagði
Nada. „En þér hljótið að eiga aðra vini,
sem-------“
„Ég býð einmitt tveim góðum vinum mínum
að nota hús mitt," sagði Annette á sinn vana-
lega hreinskilna hátt. „Og ég vona, að þið takið
boðinu. Þið ættuð sannarlega að fara þangað
strax á morgun. Þið munduð bæði hafa gott af
því, og gætuð þá reynt húsið og verið svo lengur,
ef ykkur líkar vel.“
Þá getið þið í það minnsta í einn eða tvo daga
verið laus við þennan Hammerton, og fengið
tækifæri til að vera ein! hugsaði hún.
Enda þótt þeim hefði ekki geðjast að þessari
hugmynd myndu þau helzt ekki hafa getað neit-
að svona góðu boði, og bæði Nada og Garth tóku
með gleði við þessu óvænta boði — að fara til
DarJc Gables nálægt Chichester.
„En hvað hún er indæl,“ sagði Nada, þegar
þau óku heim. 1 þetta sinn sat hún við hliðina
á Garth.
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. mynd. Amma: Hvaða óskapagangur er þetta?
2. mynd Amma: Guð minn góður! Þvílik læti
út af engu.
3. mynd. Amma: Stattu upp, pabbi, það gctur
varla verið svo bölvað!
Afi: Eg get aldrei hætt við hálfnað verk.
4. mynd. Afi: En ég get ekki skilið, hvernig
þú hefur gengið frá þessu loki í upphafi
mamma.
Amma: Hvað ertu að flækjast í búrinu!!!