Vikan - 19.10.1950, Qupperneq 13

VIKAN, nr. 40, 1950
13
11.
Hans og Gréta
Frásögn eftir Inga-Britt Allert
TeiUningar eftir Nils Hansson
Börnin sváfu betur en nokkru
sinni fyrr, en um morguninn hrökk
Hans upp af fasta svefni við það
að Stía greip hranalega í handlegg
hans. Hann varð svo hræddur, að
hann áttaði sig ekki fyrr en hún
hafði sett hann inn í búr, sem var
iæst með sjö lásum.
„Hæ-hó! hæ-hó!“ trallaði hún
ánægð, „þarna verður þú að dúsa
og verða feitur og bragðgóður. Þeg-
ar Stía frænka sá, að hún hafði
gert Hans verulega hræddan, fór
hún inn í húsið og vakti Grétu.
„Snautaðu á fætur, lata stelpa, nú
áttu að elda eitthvað reglulega
gott handa Hans, sem situr úti í
búri. Það á að fita hann, svo að
hann verði mjúkur undir tönn,"
hvæsti hún.
Gréta litla fór að gráta, en Stía
frænka hirti ekki um það. „Gráttu
bara,“ sagði hún. „Þvi meira sem
þú grætur, því bragðbetri verður þú,
því að saltið fer úr þér með tánmum.
Það verður án efa gaman að borða
þig.“ Og svo varð Gréta að laga til
og elda mat fyrir nornina.
Hún varð að sjóða góðar súpur og
þeyta marga iítra af rjóma á hverj-
um degi handa Hans, og nornin
neyddi hann til að borða á tveggja
tima fresti allan sólarhringinn. Og
til þess að finna, hvort hann væri
orðinn reglulega feitur, haltraði Stía
öðru hvoru að búrinu og bað hann
um að reka vísifingurinn út á milli
rimlanna, svo hún gæti þreifað á
honum.
En i staðinn fyrir vísifingurinn
rétti Hans henni skafið bein, sem
var vitanlega alltaf jafnhart hversu
feitur sem Hans varð. Loks varð
Stía óþolinmóð. Hún hafði aldrei
fyrr á ævi sinni hitt nokkurt barn,
sem þyrfti jafn mikið til að fitna og
Hans! Henni fannst því ráðlegast að
elda handa honum hunangssúpu með
rjóma.
Gréta vissi, að þó Hans yrði
ekki feitur af þessari súpu, mundi
nornin samt sem áður éta hann, og
grátandi læddist hún út að búrinu
og sagði Hans frá því. En Hans, sem
var orðinn svo feitur, að buxurnar
ætluðu að rifna utan af honum,
missti ekki kjarkinn.
Þegar Gréta kom aftur inn í kof-
ann, var Stía frænka hin kátasta.
Hún hló og söng og hljóðin voru svo
ógnandi, að það var eins og það væri
rok, rigning og haglél, sem hjálp-
uðust að — „Hæ, tra la la,“ söng hún.
,,Á morgun borða ég strák í hádegis-
mat, en fyrst ætla ég að éta þessa
gæs, sem ég er að reyta.“
1. mynd: Óg svo bar til, er ísak
var orðinn gamall og augu hans
döpryðust, svo að hann gat ekki séð,
að hann kallaði á Esaú, eldri son
sinn, og mælti til hans: Son minn!
.... svo að sál mín blessi þig áður
en ég dey. En Rebekka heyrði, hvað
Isak talaði við Esaú son sinn . . .
mælti Rebekka við Jakob son sinn á
þessa leið . . . Og Jakob sagði við
föður sinn: Ég er Esaú, sonur þinn
frumgetinn . . . Og er Isak hafði
lokið blessuninni yfir Jakob og Jakob
var nýgenginn út frá Isak föður sín-
um, þá kom Esaú bróðir hans heim
úr veiðiför sinni.
2. mynd: Og Jakob reis árla um
morguninn og tók steininn, sem hann
hafði haft undir höfðinu, og reisti
hann upp til merkis, og hellti olíu
yfir hann. Og hann nefndi þennan
Mynd til vinstri: Þetta er gröf Samuel Wilson í New York. Wilson var
kunnur sem „Sam frændi" i stríðinu 1812, og nafnið varð smám saman
notað til þess að tákna Bandaríkin. — Mynd til hægri: Logar samskonar
elds eru 4% sinnum meira í trétunnu en í stálfötu. — Mynd í miðju: Hafís
missir mikið af saltinu með aldrinum. — Mynd neðst til hægri: Paladýrið
hefur bæði hreistur og hár.
stað Betel (Guðs hús); en áður hafði
borgin heitið Lús.
3. mynd: Þá mælti Esaú: Eg á nóg;
eig þú þitt bróðir minn! En Jakob
sagði: Eigi svo; hafi eg fundið náð í
augum þínum, þá þigg þú gjöfina af
mér, því að þegar ég sá auglit þitt,
var sem ég sæi Guðs auglit, og þú
þú tókst náðarsamlega á móti mér.
4. mynd: Og Faraó sagði við Jósef:
Með því að Guð hefir birt þér allt
þetta, þá er enginn svo hygginn og
vitur sem þú. Þig set eg yfir hús mín
og þínum boðum skal öll min þjóð
hlýða, — að hásætinu einu skal eg
þér æðri vera.