Vikan


Vikan - 14.12.1950, Blaðsíða 13

Vikan - 14.12.1950, Blaðsíða 13
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiimnii ■>■1111111111 ii Jólablað Vikunnar 1950 13 ^hiiiii............................ iiiii ll■ll■llllml■lll■ iii iiiii 111111111111111111111111 n ||■l■■•ll■l||■■ iii iii ll■lll■■■ ii iiiiii ii 11111111 imiimiimiiiiiii. Ný framhaldssaga: VERIJLFIJRIIMN Eftir EDEN PHILLPOTTS mmmmmmmmmimmii imito'* 1. KAFLI. Aðeins þeir, sem eru óháðir erfðavenjum eru frjálsir. Konungssonur verður að fylgja venjum ættarinnar, og setjast í hásætið; og hið sama er að segja um aðalinn, en líf hans er oft að feta þá braut, sem forfeðurnir tróðu. Grannur, rauðhærður, ungur maður reikaði um rústir Parthenon-hofsins. Hann nam augnablik staðar í skugga af stórri súlu, þurrkaði með vasaklút svitann af enninu og starði upp í hinn gríska himinbláma. Þó að Vilhjálmur Wolf væri eindreginn aðdáandi hinna stórbi'otnu fornleifa, sem voru allt i kringum hann, þá var hugur hans á þessu augnabliki bundinn við hans eigin vandamál. Hann var í vanda staddur; hann sá greinilega, að það var óbrúað hyldýpi á milli þess lífs, sem hann langaði sjálfan að lifa, og þess lífs, sem œttin vísaði honum á. Frá blautu barnsbeini hafði hann alizt upp í allsnægtum, bundinn hinum ævafornu venjum ættarinnar. Þó að hann langaði til að eyða æfinni á allt annan hátt, en þessar erfðavenjur leyfðu, var hann næsta sjúklega skyldurækinn, og hann vissi, að hann yrði að vera trúr köllun sinni. Hann dáðist að bókmenntum og listum. Hið stórbrotna í sögum liðinna alda hreif huga hans, og hann dreymdi um afreksverk fornaldarinnar. Grikkland var land drauma hans, og oft hafði hann dvalizt þar tímunum saman. En sú fram- tíð, sem faðir hans ætlaði honum, kom í veg fyrir, að óskir hans sjálfs gætu rætzt. Ennþá var Vilhjálmur Wolf sjálfs sín herra og réð, hvern- ig hann eyddi tíma .sinum, og hann kaus helzt að dveljast þar, sem hámenning fornaldarinnar hafði staðið, og hann eins og Móses hafði einnig séð „fyrirheitna landið". Enginn mannlegur máttur gat heft dreymni hans, og hann hafði alltaf verið draumóragjarn. Núna sat hann hérna á fallinni marmarasúlu og virti fyrir sér hrunda veggina á Parthenon, hofi því, sem Iktinus byggði. I huganum reisti hann hofið upp úr rústunum. Lágmyndirnar á göflun- um birtust fyrir hugskotssjónum hans. Iðulega hafði hann skoðað eftirlíkingarnar af þeim í British Museum: menn og konur, fórnardýr, prestar og löggjafar, flautuspilarar og dansandi fólk. Allt tók á sig nýja mynd í huga hans, og heiðnin Ijómaði í ævintýradýrð fyrir hugskots- sjónum Englendingsins unga. Heiðnar guðamynd- ir risu aftur upp á stöllum sínum og loks reis Aþena Parthenon sjálf upp við gaflinn; hann sá hana ríkja þar í gulli og fílabeini, og hann hugs- aði um Phideas, hinn mikla listamann, sem hafði skapað hana. Wolf var sögufróður maður, og hann vissi, að Parthenon var fremur miðdepill hátíðahalda en menningar. Hann sá fyrir sér auðæfin, sem voru geymd inn i hinu „allra helgasta". Hann sá fyrir sér sigurvegarana í leikjunum safnast saman úti fyrir og taka á móti lárviðarsveigum og verð- launum í nafni guðanna. Hann sá múginn fyrir utan hofið, fann lyktina af sonarfórninni og sá reykinn stíga upp í himinblámann. En hér trufl- aði mannsrödd hann í draumórum sínum. „Afsakið, en þér sögðust ætla hingað. Það kom skeyti til yðar, svo að ég áleit, að það væri bezt að ég kæmi með það hingað, þar sem ég vissi ekki, hvenær þér kæmuð heim." Bob Meadows var herbergisþjónn Vilhjálms Wolf. Hann hafði verið með honum, er hann stund- aði nám i Oxford, og þegar Vilhjálmur fór heim á ættaróðalið kom Bob með honum. Samkomu- lag þeirra var mjög gott. Bob, sem var tveim árum eldri en Vilhjálmur Wolf, var mjög áhægður með atvinnu sína, en Wolf kunni aftur á móti að meta hina góðu eiginleika hjá Bob. Þeir pössuðu sem sagt prýðilega saman. Herbergisþjónninn var hagsýnn og áreiðanlegur náungi, sem kunni að meta vináttu húsbónda síns. „Setjist niður, Bob,“ sagði Wolf. „Þér trufl- uðuð mig í fegurstu draumórum, en það er ekki svo óalgengt, að símskeyti komi eins og þruma úr heiðskíru lofti.“ Meadows settist í grasið og þerraði svitann af enni sínu. Vilhjálmur las skeytið. „Við verðum að fara samstundis heim,“ sagði hann og rétti Meadows skeytið. „Porteus er alvarlega veikur. Hringi í fyrra- málið. Telforcl.“ „Ef þér takið næturlestina," sagði Meadows, komið þér tólf tímum fyrr, én ef þér bíðið þang- að til á morgun.“ „Þér hafið á réttu að standa, Meadows,“ ját- aði Vilhjálmur. „Ef pabbi liggur fyrir dauðanum, geta tólf klukkustundir haft mikið að segja, en Telford mundi áreiðanlega ekki hringja frá Eng- landi til Grikklands, nema því aðeins, að um eitt- hvað verulega alvarlegt væri að ræða. Ég hugsa að hann hafi haft ríka ástæðu til þess að orða skeytið þannig.“ „Eins og þér viljið." Wolf reis á fætur og andvarpaði. ,,Ég héf það á tilfinningunni, að hann sé dá- inn.“ „Við getum aðeins vonað það bezta. Porteus er kjarkmikill maður, og hann mun reyna að halda sem fastast í lífið.“ Þeir gengu í hægðum sínum í áttina frá hof- inu. „Hvernig væri að leigja flugvél?" stakk Meadows upp á. „Nei, Bob. Ég er sannfærður um, að það yrði ekki til neins. Ég held, að faðir minn sé dáinn, og undir öllum kringumstæðum förum við heim á morgun. Ef hann er dáinn . . .“ Hann hætti skyndilega að tala, og þeir gengu þegjandi í áttina til gistihússins. Þeir undirbjuggu allt undir brottför næsta dag. Á meðan Meadows lét niður í töskurnar þeirra, gekk Wolf einn út á svalirnar, sem ljómuðu í tunglskininu. Hinn ungi aðalsmaður sat hugsi. Honum fannst hann vera hlaðinn skyldum, og honum fannst hann vera nauðbeygður til að feta í þau spor, sem ættingjar hans höfðu ætlað honum alveg frá fæðingu. Sonarleg hlýðni var honum í blóð bor- in, aðeins hvað eitt snerti hafði hann ekki farið að óskum föður síns. Hann hafði ekki gengið í herinn; en faðir hans, sir Porteus Wolf, aðmíráll, áleit landher og flota vera hinn sjálfsagða grund- völl aðalboi'ins manns. Vilhjálmur hafði stundað nám bæði I Eton og Oxford, hann var ,,doktor“ í sögu, og hafði umgengizt mikið unglinga, sem litu alvarlegum augum á námið. Að þessu leyti hafði hann valdið föður sínum vonbrigðum, en annars hafði hann sætt sig við lífskjör sín, og hann sýndi erfðarvenjum ættarinnar tilhlýðilega virðingu; Sir Porteus fannst, að Stormbury-óðalið mundi lenda í höndum hins bezta manns, er hann félli sjálfur frá, og hann vonaði að hann fengi að lifa það að sjá litinn sonarson fæðast og alast upp, svo að hann gæti dáið rólegur vegna þess, að venjur ættarinnar ættu enn eftir að haldast mann fram af manni. En þessi von hans rættist ekki. Vilhjálmur Wolf var ennþá ókvæntur, þegar hann fékk þessa illu frétt. Hann langaði ekki til að setjast að í Stormbury, því að hann vissi, að þá væri frelsi hans lokið, en aftur á móti vissi hann, hvað var skylda hans. Hér verður sagt frá dálitlu undarlegu í fari Vilhjálms. Hann var mjög gefinn fyrir að hugsa um ýmislegt dularfullt, þó að hann sem menntamaður berðist gegn hverskonar hjátrú, reikaði hugur hans oft til hins dulræna og óskilj- anlega. Vinir hans álitu, að þetta mundi eldast af honum; en enginn vissi, hvaða ógnandi hætt- ur þessu skyldar vofðu yfir honum í framtíðinni. Klukkan ellefu næsta morgun talaði Vilhjálmur Wolf í símann við frænda sinn Telford Wolf, og var honum skýrt frá, að faðir hans væri dáinn. Sir Porteus hafði farið snemma á fætur daginn áður og farið á veiðar. Hann hafði yndi af veið- um, þó að hann væri orðinn sjötíu og fimm ára og hann hirti ekki um, þó að vinir hans segðu honum að taka tillit til aldurs síns og fara var- lega. Refaveiðar voru eftirlætis íþrótt hans. Bar- óninn gamli steyptist fram af hestinum og ofan í pytt, og hesturinn hrasaði fram á hann. Hann lifði fáeinar klukkustundir eftir þetta, en hann komst aldrei til meðvitundar aftur. „Hann kvaldist ekkert, Bill," hvislaði röddin, sem talaði alla leið frá hinu fjarlæga Englandi. „Hann dó eins og hann sagði svo oft, að hann óskaði sér. Þú ættir að geta verið kom- inn heim eftir þrjá til fjóra daga. Það verður kistulagt á morgun, og jarðarförin fer fram á laugardag, ef það hentar þér; eða viltu láta fresta henni?" „Á laugardag ? Það er allt í lagi,“ svaraði Vilhjálmur. „Ég legg af stað heimleiðis í dag.“ „Ég skal geyma handa þér eftirmælin. Það kom mynd af Porteus frænda í „The Times" í morgun, og ég skal einnig geyma hana." „Þakka þér fyrir, gamli vinur. Ég treysti því, að þú sjáir sem bezt um þetta allt fyrir mig, þangað til ég kem heim. Vertu sæll.“ Hann lagði heyrnartólið á símann og fór að skyggnast um eftir Meadows. „Faðir minn er dáinn, Bob,“ sagði hann. „Hann datt af hestbaki á refaveiðum, og andaðist nokkr- um klukkustundum síðar." „Mér tekur það mjög sárt yðar vegna, Vil- hjálmur," sagði þjónninn. „Þér getið enn náð lestinni, sem fer um hádegið, ef þér viljið." „Nei, ég fer ekki fyrr en í nótt. Ég þarf ekki að flýta mér neitt sérstaklega. Jarðarförin fer ekki fram fyrr en á laugardag. Ég ætla vera upp við Parthenon nokkrar klukkustundir . . . aðeins til að fá að vera einn, Bob.“ „Þetta er mjög þýðingarmikið augnablik fyrir yður, sir Vilhjálmur og mjög sorglegt. Á ég að koma og sækja yður eftir dálitla stund? Yður hættir svo til að gleyma tímanum, ef þér sökkv- ið yður niður í hugsanir um liðnar aldir." „Komið og sækið mig klukkan hálftvö. Ég neyð- ist víst til að heimsækja nokkra kunningja áður en ég fer.“ „Já, og fyrst og fremst verðið þér að muna eftir séra Boyd . . . þetta verður án efa mikið áfall fyrir hann, sir Vilhjálmur." „Að hugsa sér, ég hafði nærri gleymt honum. Þér eigið ekki að kalla mig „sir Vilhjálm." Sá tími kemur, að þér verðið vist að gera það, en nú er það algerlega ónauðsynlegt. Ég ætla þegar í stað til Boyd. Þakka yður fyrir, að þér minnt-

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.