Vikan


Vikan - 14.12.1950, Blaðsíða 34

Vikan - 14.12.1950, Blaðsíða 34
34 Jólablað Vikunnar 1950 Svei mér, ef hann var ekki snarari en maðurinn í miðasölunni. Hann fór ekki yfir borðið, heldur kringum það, og ég vissi ekki fyrr en hann hafði næstum náð í mig, ég hafði rétt tíma til að hopa á hæli og kippa hnífnum upp úr vasanum og rífa hann opinn og leggja honum, og hann vein- aði og hörfaði aftur á bak og greip um aðra höndina og stóð þarna veinandi og bölvandi. Annar maðurinn stökk á mig aftan frá, ég lagði til hans með hnífnum, en hitti ekki. Þá náðu báðir mennirnir taki á mér aftan frá, og þá kom annar hermaður inn úr bakherbergi. Hann var með mittisbelti og leðuról yfir aðra öxlina. „Hver fjandinn er þetta?“ sagði hann. „Strákurinn stakk mig með hnífi!“ sagði hermaðurinn og stundi. Ég reyndi að ná til hans aftur, þegar hann sagði þetta, en hinir mennirnir héldu mér, tveir móti ein- um, og hermaðurinn með axlarólina sagði: „Svona, svona. Niður með hnífinn, vinur. Við erum ekki vopnaðir. Enginn ræðst með hnífi á annan vopnlausan.“ Og ég hlust- aði á hann. Það var rétt eins og Pési væri að tala við mig. „Við skulum láta hann lausan,“ sagði hann. Þeir létu mig lausan. „Nú, út af hverju spannst allt þetta?“ Og ég sagði honum það. „Nú skil ég,“ sagði hann. „Þú vilt fá að vita, hvernig honum líður, áður en hann fer á stað. „Nei,“ sagði ég. „Ég vil —“ En hann hafði snúið sér undan og að hermanninum, sem var nú að vefja vasa- klút utan um höndina. „Hefur þú fundið nafnið hans?“ sagði hermaðurinn. Hann gekk að borðinu og leit yfir einhver blöð. „Hér kemur það,“ sagði hann. „Hann lét skrá sig í gær. Hann er í liðsveit, sem fer með morgninum að Litlafelli." Úr var á úlnlið hans. Hann leit á það. „Lestin fer eftir fimmtíu mínútur. Ekki þekki ég sveitamanninn rétt, ef þeir fara ekki að týnast á brautarstöðina." „Náðu í hann,“ sagði maðurinn með axl- arólina. „Hringdu á stöðina. Beiddu vörð- inn að ná í bíl handa honum. Og þú kem- ur með mér,“ sagði hann við mig. Önnur skrifstofa var innar af þessari, þar var borð og nokkrir stólar og ekkert meir. Við sátum þama, meðan hermaður- reykti, og það var ekki langur tími; ég . þekkti fótatak Pésa strax og ég heyrði það. Þá opnaði hermaðurinn dyrnar, og Pési kom inn. Hann var ekki í neinum búningi. Hann var rétt eins og hann var, þegar hann steig upp í áætlunarbílinn í gærmorg- un, en mér þótti bara næstum vika síðan, svo margt hafði borið fyrir mig, og svo víða hafði ég farið. Hann gekk inn, og þarna var hann kominn, horfði á mig eins og hann hefði aldrei að heiman farið, hér vorum við bara í Memfis og á leið til Perlu- hafnar. „Hvern andskotann ertu að gera hér?“ sagði hann. Og ég sagði honum það. „Þið þurfið að fá við í eldinn og vatn í pottinn. Ég get höggvið viðinn og sótt vatnið fyrir ykkur alla.“ „Nei,“ sagði Pési. „Þú ferð heim aftur.“ „Nei, Pési,“ sagði ég. „Ég verð að fara. Ég verð. Þú særir mig, Pési.“ „Nei,“ sagði Pési. Hann leit á hermann- inn. „Ég veit ekki, hvað hefur hlaupið í hann, liðsforingi,“ sagði hann. „Hann hef- ur aldrei fyrr beitt hnífi.“ Hann leit á mig. „Hversvegna gerðir þú þetta?“ „Ég veit það ekki,“ sagði ég. „Ég mátti til. Hingað varð ég að komast og þig varð ég að finna.“ „Jæja, þú gerir þetta aldrei aftur, heyr- irðu það?“ sagði Pési. „Nú stingur þú hnífnum í vasann og lætur hann vera þar. Ef ég frétti aftur þú beitir hnífi við ann- an mann, þá kem ég til þín hvar sem ég verð og flengi úr þér óþekktina. Skilurðu það?“ „Ég mundi skera mann á háls, ef það yrði til þess þú færir hvergi,“ sagði ég. „Pési,“ sagði ég, „Pési.“ „Nei,“ sagði Pési. Nú talaði hann hvorki hörkulega né hratt, heldur afar lágt, og ég fann ég gæti aldrei fengið hann ofan af þessu. „Þú verður að fara heim. Þú þarft að líta eftir mömmu, og ég treysti þér til að hirða ekrurnar mínar. Ég vil þú farir heim. Og í dag. Skilurðu það?“ „Já,“ sagði ég. „Kemst hann heim einn síns liðs?“ sagði hermaðurinn. „Hann komst hingað einn síns liðs,“ sagði Pési. „Ég held ég geti farið einn heim aftur,“ sagði ég. „Ég á hvergi heima nema þar, og ég býst ekki við það hafi færzt neitt úr stað.“ Pési tók dollar upp úr vasa sínum og gaf mér. „Þú skalt kaupa þér farmiða al- veg að póstkassanum heima,“ sagði hann. „Þú ferð svo eftir því, sem liðsforinginn segir. Hann lætur fylgja þér út að áætl- unarbílnum. Og heim ferðu aftur og lítur eftir mömmu og hirðir ekrurnar mínar, og þú lætur hníff jandann liggja þar sem hann er kominn, — í vasanum. Skilurðu það?“ „Já, Pési,“ sagði ég. „Það er gott,“ sagði Pési. „Nú þarf ég að fara.“ Hann klappaði mér á kollinn. En hann reyndi ekki að snúa mig úr hálsliðn- um núna. Hann lét bara höndina hvíla á höfði mínu stutta stund. Og svei mér, ef hann laut ekki niður og kyssti mig, og svo heyrði ég fótatak hans og dyrnar falla að stöfum, og ég niðurlútur og állt búið. Ég sat þarna, strauk mig þar, sem Pési kyssti, og hermaðurinn hallaði sér aftur á bak í stólnum, horfði út um gluggann og hóstaði. Hann fór ofan í vasa sinn og rétti mér eitthvað án þess að líta við. Það var togleðursþynna. „Kærar þakkir,“ sagði ég. „Ég má þá fara að fara á stað. Ætli það sé ekki bezt?“ „Bíddu,“ sagði hermaðurinn. Þá talaði hann eitthvað í símann, og ég sagði aftur bezt væri fyrir mig að fara, og hann sagði aftur: „Bíddu. Mundu eftir, hvað Pési sagði þér.“ Svo biðum við, og þá kom einhver kona inn, gömul eins og hin og líka í loðkápu, en það var góð lykt af henni, hún var ekki með lindarpenna og spurði mig ekki um neitt til að færa inn í einhverjar bækur. •Hún kom inn, og hermaðurinn reis á fæt- ur, og hún skyggndist um, þar til hún sá mig og gekk til mín og lagði höndina á öxl mína, létt og hratt og fimlega rétt eins og mamma sjálf hefði gert það. „Komdu með mér,“ sagði hún. „Við skulum fara heim og borða.“ „Æ, nei,“ sagði ég. „Ég þarf að ná í áætlunarbílinn til Jefferson." „Ég veit það. Tíminn er nægur. Við för- um fyrst heim og borðum.“ Hún var í bíl. Og nú vorum við inni í miðri bílaþvögunni. Strætisvagnarnir óku næstum yfir okkur, og fólksmergðin á göt- unni var svo nálægt ég hefði getað talað við þá, ef ég hefði kannast við einhvern. Hún stanzaði bílinn eftir góða stund. „Nú erum við komin,“ sa.gði hún, og ég leit upp, og hún hlaut að eiga stóra fjölskyldu, ef þetta allt var húsið hennar. En það var ekki. Við gengum yfir ganginn, og þar uxu tré, og við fórum inn í lítið herbergi, og þar var ekkert nema negri, sem var í miklu fallegri búningi en hermennirnir, og negrinn lét dyrnar aftur, og þá hrópaði ég, „Gættu þín!“ og hrifsaði í hann, en þetta fór allt vel; litla herbergið lyftist upp og nam svo staðar, og dyrnar opnuð- ust, og við vorum stödd í öðrum gangi, og konan lauk upp dyrum og við fórum inn, þar var annar hermaður, gamall, með axl- aról og silfurlitan fugl á sitt hvorri öxl. „Nú erum við komin alla leið,“ sagði konan. „Þetta er McKellogg kafteinn. Jæja, hvað viltu nú fá að borða?“ „Ég býst við ég vilji helzt reykt svíns- læri og egg og kaffi,“ sagði ég. Hún ætlaði að fara að hringja en hætti við það. „Kaffi?“ sagði hún. „Hvenær fórstu að drekka kaffi?“ „Ég veit ekki,“ sagði ég. „Ég býst við það hafi verið fyrir mitt minni.“ „Þú ert átta ára?“ sagði-hún. „Nei,“ sagði ég. „Ég er átta ára og tíu mánaða. Kominn í ellefta mánuðinn.“ Svo hringdi hún. Við settumst, og ég fór að segja þeim, að Pési hefði lagt af stað til Perluhafnar í morgun, og ég hefði ætl- að að fara með honum, en nú yrði ég að fara heim aftur til að líta eftir mömmu og hirða ekrurnar hans Pésa, og hún sagði þau ættu lítinn strák á aldur við mig, en hann væri í skóla núna. Þá kom annar negri inn í stuttum kjólfötum og ýtti á undan sér einhverskonar hjólaborði. Á því var reykt svínslæri og egg og mjólkurglas og líka dálítið af skorpusteik; það var handa mér, og ég var svangur. En þegar ég hafði látið fyrsta bitann upp í mig, fann ég, að ég gat ekki rennt honum niður, og ég flýtti mér að standa á fætur. „Ég verð að fara,“ sagði ég. „Bíddu,“ sagði hún. „Ég verð að fara,“ sagði ég. „Bíddu augnablik,“ sagði hún. „Ég er búin að hringja á bíl. Það er svona min- úta þangað til hann kemur. Geturðu ekki einu sinni drukkið mjólkina? Kannske þú viljir kaffisopa?“ „Nei,“ sagði ég. „Ég er ekkert svangur. Ég borða, þegar ég kem heim.“ Þá hringdi síminn, og hún anzaði ekki einu sinni. „Bíllinn er kominn,“ sagði hún. Og við fórum aftur niður í litla herberginu ásamt negranum í fallega búningnum. Bíllinn var gríðarstór, og hermaður sat við stýrið. Ég settist í framsætið hjá honum. Hún rétti hermanninum peninga. „Ég held hann verði svangur,“ sagði hún. „Þið skuluð borða einhversstaðar á leiðinni." „Já, það er einmitt það, frú McKellogg,“ sagði hermaðurinn. Svo vorum við farnir. Og nú sá ég Mem- fis miklu betur; við brunuðum eftir göt- unum, og þær glóðu í sólskininu. Svo vissi ég ekki fyrr en við vorum komnir út á þjóðveginn, þar sem áætlunarbíllinn fór í morgun — byrgðaskemmurnar og stóru þreskivélarnar og sögunarmillurnar og Memfis brunaði burt frá okkur, eða þann- in fannst mér það, áður en hún hvarf. Svo brunuðum við aftur yfir akra og gegnum skóga, gríðarhratt, og nú væri eins og ég hefði aldrei til Memfisar komið, ef her- maðurinn sæti ekki þarna við hliðina á mér. Við ókum gríðarhratt. Með þessum hraða yrði ég kominn heim fyrr en varði, og ég ímyndaði mér ég æki heim í þessum bíl og hermaðurinn sæti við stýrið, og allt í einu fór ég að gráta. Ég vissi ekki af hverju, en ég gat ekki hætt. Ég sat þarna hjá hermanninum og grét. Við ókum gríðarhratt. E. E. H. þýddi.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.