Vikan - 21.11.1957, Blaðsíða 4

Tilkynnimg nm mnrð
eftir Agöthu Ghristie
UNGFRÚ BLACKLOCK hafði umsvifalaust tekið málið í sínar
hendur. Veslings Dóra, veslings litla, fallega, heimska Dóra.
Hún hafði steypt sér yfir Dóru, haft hana á brott með sér
og komið henni fyrir á heimili sínu í Little Paddock með
þessum orðum: „Húshaldið er að verða mér ofviða. Eg þarf
að hafa einhvern mér til aðstoðar á heimilinu." Það yrði aldrei lengi
— læknirinn hafði sagt henni að . . . en stundum fannst henni Dóra samt
hræðilega þreytandi. Hún kom öllu á ringulreið, æsti upp skapstyggu, út-
lendu stúlkuna þeirra, taldi þvottinn vitlaust, týndi reikningum og miðum
— svo að stundum kom hún ungfrú Blacklock, sem annars hafði alltaf
gott vald á öllu, til að örvænta. Veslings gamla Dóra, sem var svo utan
við sig, en þó svo trygg, svo áköf í að hjálpa til, svo ánægð og hreykin
yfir að geta orðið að liði — en sem því miður var ekki hægt að treysta.
— Dóra, þú veizt að ég hef beðið þig. . . svaraði ungfrú Blacklock
hvasst.
— Æ! Ungfrú Bunner varð skömmustuleg. Ég veit það. Ég gleymdi
því alveg. En — en þú hefur áhyggjur af þessu, er það ekki?
Áhyggjur? Nei, nei, svaraði hún, en bætti svo við sannleikanum
samkvæmt. — Ég hef ekki beinlínis áhyggjur. Ertu ekki að tala um
þessa bjánalegu auglýsingu í Gazette?
Jú — þó þetta eigi kannski að vera grín, þá finnst mér það ill-
kvittnislegt grín.
- Illkvittnislegt ?
— Já, það fellst einhver illska í því. Þetta er ekki saklaust gaman, á
ég við.
Ungfrú Blacklock horfði á vinkonu sína, á blíðlegu augun, þrjósku-
lega munninn og uppbretta nefið. Vesalings Dóra, svo ósköp þreytandi,
svo utan gátta, svo trygg og trú og til eilífra vandræða. En þessi kæri
gamli, fyrirferðarmikli kjáni fann þó á einhvern undarlegan hátt hlutina
á sér.
— Eg hugsa að þú hafir rétt fyrir þér, Dóra. svaraði ungfrú Black-
lock. Þetta er ekki saklaust gaman.
— Mér er ekkert um það, sagði Dóra með óvæntum ákafa. Það gerir
mig hálfhrædda. Þú ert lika hrædd, Letitia, bætti hún við.
— Vitleysa, svaraði ungfrú Blacklock hressilega.
- Það er hætta á ferðinni. Ég er alveg viss um það. Það er eins op
þegar sprengjur eru sendar í pökkum.
Góða mín, þetta 'er bara einhver heimskur bjáni, sem er að reyna
að vera fyndinn.
En það er ekkert fyndið.
Nei, það var reyndar ekki mjög fyndið . . . Ungfrú Blacklock kom
upp um hugsanir sínar og Dóra hrópaði sigri hrósandi. — Þarna sérðu.
Þú ert mér sammála!
— En kæra Dóra ...
Hún þagnaði. Ung brjóstamikil kona I þröngri jersy peysu, kom æð-
afidi inn jneð rniklum gauragangi. Hún var í rykktu pilsi í skæru'm lit
og hafði vaíið óhreinni hárfléttu marga hringi um höfuðið á sér. Svört
augun I henni skutu gneistum.
Nú ég tala við þig. Já? Nei? sagði hún með þjósti.
Tilkynning um morð, sem mun verða framið föstudaginn 29.
október í Little Paddocks klukkan 6,30 e. h. Vinir, takið eftir,
þetta verður einasta kallið.
Þessa tilkynningu hafa lesið í þorpsblaðinu þau:
Frú Swettenham og Edmund sonur hennar
Easterbrook ofursti og kona hans.
Vinkonurnar ungfrú Hinchliff og ungfrú Murgatroyd.
Frú Harmon, prestfrúin á staðnum
ásamt heimilisfólkinu í Little Paddocks, sem ekki veit livaðan
á sig stendur veðrið, en það eru:
Ungfrú Blacklock, eigandi hússins.
Dóra Bunner, vinkona hennar.
Júlía og Patrick Simmons, frændsystkin hennar.
Mitzi, útlenda þjónustustúlkan.
öli halda þau að hér sé um einhvem leik eða ósmekklegt grin
að ræða, og allir sem ekki eiga heima í Httle Paddocks, á.kveða
að vera þar klukkan 6,80 á föstudeginum.
Ungfrú Blacklock andvarpaði. — Auðvitað, Mitzi, hvað er að?
Stundum var hún sannfærð um að það væri betra að gera öll hús-
verkin sjálf og elda matinn að auki en að þurfa sífellt að vera að
lægja skapofsann í flóttastúlkunni, sem hún hafði sér til hjálpar.
Ég segja það strax — það verða allt í lagi ? Ég segja upp og
ég fara ■— ég fara strax!
— Hvers vegna? Hefur einhver komið þér úr jafnvægi?
— Já, ég úr jafnvægi, sagði Mitzi með áherzlu. Ég ekki vilja deyja!
í Evrópu ég komast undan. öll fjölskyldan deyja — öll drepin ■—-
mamma mín, litli bróðir minn, elsku litla frænka mín — öll sömun,
þau deyja. Ég hlaupa í burtu — ég fela mig. Ég komast til Englands.
Ég vinna. Ég vinna verk, sem ég aldrei, aldrei vinna í mínu landi. . . .
Ég . . .
Ég veit þetta allt, sagði ungfrú Blacklock þurrlega. Mitzi var sífellt
með þetta á vörunum. — En hvers vegna viltu fara frá mér núna?
Því nú þeir aftur koma og drepa mig!
— Hverjir?
— Óvinirnir. Nazistarnir! Eða kannski það vera bolsarnir núna. Þeir
komast að ég er hér. Þeir koma og drepa mig. Ég búin að lesa það
-— já — það standa í blaðinu!
O—ó, áttu við tilkynninguna í Gazette?
Hérna, hérna standa skrifað. Mitzi rétti fram Gazette, sem hún
hafði falið fyrir aftan bak. — Sjáið - hér standa morð. 1 Little Paddock.
Hérna, ekki rétt? 1 kvöld klukkan 6,30. Aha! Ég ekki bíða og verða
myrt — nei, nei, nei!
— En því skyldi þetta eiga við þig ? Það er — við höldum að þetta
sé bara grín.
— Grín ? Það er ekkert grín að myrða.
— Nei, auðvitað ekki. En kæra barn, ef einhver ætlaði að myrða þig,
þá mundi hann ekki auglýsa það í blöðunum, heldurðu það?
— Ekki? Mitzi virtist á báðum áttum. Þið kannski halda þeir ekki
myrða neinn? Kannski þeir myrða þig, ungfrú Blacklock.
—- Ég get ekki ímyndað mér að nokkur maður vilji myrða mig, svar-
aði ungfrú Blacklock í léttum tón. Og ef satt skal segja, þá skil ég
ekki hvers vegna þú ættir að vera myrt. Hvers vegna skyldu menn vilja
það ?
— Vegna þess þeir vera vont fólk . . . Voða vont fólk, ég skal segja
ykkur, mamma mín, litli bróðir minn, elsku lítil frænka . . .
■— Já já, já, ungfrú Blacklook stöðvaði orðafíauminn. En ég get samt
ekki ímyndað mér að nokkurn langi til að myrða þig, Mitzi. Auðvitað
get ég ekki haldið í þig, ef þú vilt fara svona alveg fyrirvaralaust frá
mér. En það er ákaflega óskynsamlegt af þér að gera það. Síðan bætti
hún við í ákveðnum tón, þegar hún sá að hik kom á Mitzi: — Við verð-
um að hakka kjötið, sem við fengum sent til miðdegisverðar. Það lítur
út fyrir að vera seigt.
— Ég búa til gúllash, mitt góða gúllash.
— Já, ef þú vilt það heldur. Og kannski þú gætir notað upp harða
ostinn í ostastengur. Ég býst við að við megum eiga von á gestum, sem
þurfa að fá eitthvað til að dreypa á í kvöld.
I kvöld ? Hvað þú meina, í kvöld ?
- Klukkan hálf sjö.
-■ Það er tíminn í blaðinu. Hver koma þá? Hvers vegna koma þeir?
-— Þeir koma i erfidrykkjuna, svaraði ungfrú Blacklock kímin. Þetta
er nóg, Mitzi. Ég er önnum kafin. Lokaðu hurðinni á eftir þér, bætti hún
við ákveðin.
— Þetta róaði hana i bili, sagði hún svo, þegar dyrnar lokuðust á
eftir Mitzi.
— Þú ort svoddan snillingur, Letty, sagði ungfrú Bunner með aðdáun.
ÞRIÐJI KAFLI
Klukkan 6.30 e. h.
I
- Jæja, þá erum víð tilbúin, sagði ungfrú Blacklock. Hún leit ánægð
í kringum sig í samliggjandi stofunum tveimur. Rósóttu sirzgluggatjöld-
in fóru vcl, þarna voru tvær bronzskálar með chrysanthemum, lítill vasi
með fjólum, sigarettukassi úr silfri á borðinu við vegginn og bakki með
hressingu á hliðarborðinu.
Little Paddocks var meðalstórt hús, byggt í Victoríönskum stíl. Á
þvi voru lágar, langar svalir og grænir gluggahlerar. í öðrum endanum
4
VIKAN