Vikan - 21.11.1957, Blaðsíða 13

bjarma sínum á snjóinn fyrir utan. Hann beygði
sig niður og þreifaði á snjónum.
„Nokkuð að ?“ Rödd ókunna mannsins var
drungaleg inni i vélarúminu.
„Nei,“ svaraði Keramikos. „Við höfum vist
ekki lokað henni nógu vel." Hann lokaði hurð-
inni. Það var aftur dimmt og ég fann ónotalega
fyi'ir þögn nœtunnai-.
Nokkrum mínútum seinna komu þeir út aft-
ur. Lykli var stungið í skrá og tveir skuggar
hurfu eftir stígnum, sem lá upp að veröndinni.
Ég beið í að minnsta kosti hálftíma. Það var
mjög kalt úti og hálf óhugnanlegt að standa
þarna í þessari hvítu þögn. En ég vildi ekki
hætta á neitt. Keramikos mátti ekki sjá mig
þegar ég kæmi aftur. Og ég hafði nóg að hugsa
um þarna úti í myrkrinu.
En að lokum varð ég svo loppinn, að ég varð
að fara inn. SÖg fór varlega og hélt mig i skugg-
anum. Ég fór yfir veröndina þar sem stórt furu-
tré kastaði skugga sínum á hana. Barstofan
virtist hlýleg og notaleg eftir að hafa staðið
úti í kuldanum. Ég fór yfir að barnum og fékk
mér einn sterkan koníaksjúss. Mér fannst ég all-
ur loga að innan, þegar ég renndi áfenginu niður.
Ég fékk mér annan.
„Ég hef verið að bíða eftir yður, herra Blair."
Ég var næstum þvi búinn að missa glasið.
Röddin kom úr einu horni stofunnar. Ég vatt
mér við.
Það var Keramikos. Hann sat á píanóbekknum.
Hann sat i skugga, og það glampaði einkenni-
lega á gleraugu hans. Hann var ferlegur að sjá.
„Hversvegna?" spurði ég skjálfraddaður.
„Vegna þess að ég sá fótaför fyrir utan hurð-
ina. Þegar ég kom við snjóinn, fann ég að hann
var blautur. Annað hvort voruð það þér eða
Valdini. Valdini býr við hliðina á mér. Hann
hrýtur. Hurðin á herbergi yðar var opin. Mér
finnst þetta óttalegt hirðuleysi.“ Hann stóð upp.
„Þér vilduð víst ekki gefa mér koníak í glas.
Mér var farið að verða kalt á meðan ég beið
eftir yður. Enda þótt hér væri ekki eins kalt
og úti.“
Ég hellti í glas handa honum.
Hann kom til mín og tók við glasinu. Hönd
hans var stór og loðin. Og þar að auki skalf
hann ekki eins og ég.
,,Skál,“ sagði hann brosandi og lyfti glasinu.
Ég skeytti honum engu. „Hversvegna biðuð þér
eftir mér ?“ spurði ég. ,,Og hver er þessi Austur-
ríkismaður ?“
„Austurríkismaður ?“ Hann leit á mig gegn um
gleraugun. „Þér sáuð hann þá ekki.“ Hann kink-
aði kolli eins og hann væri ánægður með eitt-
hvað. „Hann er farinn," sagði hann. „Hann veit
ekki um yður. Ég beið eftir yður, vegna þess
að ég þarf að spyrja yður um ýmislegt."
„Og' ég þyrfti að spyrja yður um ýmislegt,"
sagði ég.
,,Ég efast ekki um það,“ svaraði hann stuttur
í spuna. „En þér eruð ekki það vitlaus að ætl-
ast til þess a.i ég svari spurningum yðar.“ Hann
leit á mig uui leið og hann hellti í glas sitt.
„Þér talið þýzku."
,,Já,“ sagði ég.
,,t>ér voruð að hlusta á okkur. Maður hefur
ekki gott af því að skipta sér að málefnum ann-
arra.“ Hann talaði rólega og af sanngirni.
„Morð kemur öllum við,“ sagði ég ásakandi.
„Togbrautin ?“ Þér heyi'ðuð það þá. „Hvað
heyröuð þér meir?“ Rödd hans var ógnandi, en
þó róleg.
„Guð minn góður," hrópaði ég. „Er það ekki
nóg ?“
Hann starði ofan í glasið sitt. „Þér megið ekki
draga of miklar ályktanir, herra Blair," sagði
hann. „Þér heyrðuð ekki allt sem okkur fór á
rnilli."
„Hlustið nú á, Keramikos," sagði ég. „Þér
getið ekki gabbað mig með því að segja, að ég
hafi ekki heyrt allt. Mér fannst það meir en
nóg, það sem ég heyrði. Austurríkismaðurinn var
að tala um morð.“
„Og vitið þér hversvegna?"
„Vegna þess að þið eruð að leita að einhverju,"
VIKAN
sagði ég reiðilega. Ég var orðinn gramur yfir því
hve rólegur hann var. „Getur það sem þið eruð að
leita að verið svo mikils virði, að þið fremjið
morð til þess að öðlast það?“
„Það kemur yður ekki við, vinur minn,“ svar-
aði hann rólega. „Ef þér haldið, að þér hafið
túlkað það rétt, sem þér heyrðuð í vélarúminu,
þá ráðlegg ég yður að ferðast ekki með tog-
sleðanum. Og þér skuluð ekki skipta yður af
annara málefnum. Ég ráðlegg yður að halda
áfram með kvikmyndarhandritið yðar.“
„Hvernig í fjandanum getið þér ætlazt til
þess að ég semji kvikmyndarhandrit undir þess-
um kringumstæðum?" hrópaði ég.
Hann hló. „Það verðið þér að sjá um. En á
meðan skuluð þér ekki vera svona forvitinn.
Góða nótt, herra BIair.“ Hann hneigði sig kurt-
eislega og gekk út úr stofunni. Ég heyrði hann
ganga upp stigann og loka á eftir sér hurðinni.
Ég lauk úr glasinu og fór upp í herbergi mitt.
Dyrnar voru opnar eins og Keramikos hafði
sagt. Ég var viss um að ég hafði lokað hurðinni,
þegar ég fór út. Herbergið var eins og ég hafði
slulið við það. Enginn virtist hafa verið inni í
því á meðan ég var úti. Ég settist á rúmið mitt
og kveikti á rafmagnsofninum. Ég skildi hvorki
upp né niður i þessu og var þess vegna hálf-
hræddur. Keramikos hafði ekki verið reiður, en
það hafði brugðið fyrir rólegri hótun í orðum
hans, og mér leið bölvanlega.
Það þýddi ekkert að reyna að sofna. Ég ákvað
að skrifa Engles. Ég tók upp ritvélina og tók
af henni lokið. Ég var í þann veginn að taka
úr vélinni blaðið, sem ég hafði skrifað á daginn
áður, þegar ég sá, að efsti hluti blaðsins hafði
rifnað og krumpazt. Þetta læt ég aldrei koma
ÖVILJANDI
Framhalds af bls. 6.
Þeir voru byrjaðir að byggja hinar
tröllauknu flugskeytastöðvar, sem þeir
hugðust nota til þess að skjóta fljúgandi
sprengjum á England.
En Riseley hafði engu meiri hugmynd
um tilgang þessara steinsteyptu turna og
brauta en pólsku, frönsku og ungversku
þrælarnir, sem erfiðu þarna undir svipum
Gestapovarðanna.
Riseley horfði forviða í kringum sig.
Það var eins og hann væri kominn í annan
heirn, niður í sjálft víti. Yfir höfði hans
teygðu netin sig milli trjátoppanna og
skygðu á sólina. En í kringum hann iðuðu
fangabúðaþrælarnir eins og maurar í hin-
um afkáralegu, röndóttu ,,sebrabúningum“
sínum.
Riseley skildi þegar í stað, að það sem
þarna fór fram hlaut ekki einungis að vera
mikilvægt, heldur var ekki óhugsandi, að
jafnvel allur gangur styrjaldarinnar ylti á.
því.
En ef verðirnir í kringum hann tækju
eftir forvitni hans og furðu, gat það kost-
að hann pyndingar og dauða.
Riseley komst að þeirri niðurstöðu á
lieimleiðinni, að hann yrði að komast nær
mannvirkjunum, til þess að geta virt þau
betur fyrir sér.
Hann þurfti að geta teiknað þau eftir
minni.
Aftur ók hann inn í skóginn í dulbún-
ingi sínum, aftur stóð hann meðal þræl-
anna, sem dag og nótt báru steypu í þessi
botnlausu mót, sem enginn skildi. Hann
sá gamla menn hníga niður undir byrði
sinni. Hann sá unga menn barða til jarðar
eins og skepnur. Hann sá ungar konur
stauiast fram hjá sér í endalausri röð með
jámbentar steypuskúffur á bakinu. Þær
fyrir mig. Einhver hafði lesið bréfið og farið óvar- ,
lega, þegar hann setti það í aftur. Ég rannsakaði j
herbergið. Allt var á sínum stað, en á stöku stað i
höfðu hlutirnir verið færðir’ örlítið — blekflaska i
í tösku minni lá á hliðinni, nokkur bréf í tösk- i
unni minni voru ekki í réttri röð, og þannig var
það með ýmislegt annað. Ég þóttist viss um,
að Keramikos hefði leitað í herbergi mínu. En
hversvegna hafði hann ekki lokað á eftir sér?
Var hann að reyna að hræða mig?
En það sem skipti mestu máli var bréfið til
Engles. Til allrar hamingju hafði ég ekki skrifað
neitt heimilisfang á bréfið. Bréfið var eins og
hluti úr dagbók. Það sagði frá samtali minu
við Clöru og Keramikos. En bréfið sýndi, að
ég hafði áhuga á þessu fólki. Skyndilega mundi
ég eftir skeytinu frá Engles. En það var í lagi.
Það var í veskinu mínu, sem ég bar á mér.
Myndin af Clöru var líka í veskinu.
Ég settist niður og skrifaði með penna, það
sem komið hafði fyrir um nóttina.
Þegar ég kom niður til morgunverðar, eftir
að ég hafði sofið örlítið, sat Mayne við píanóið.
„Þekkið þér þetta, Blair?“ spurði hann. Hann
var í sólskinsskapi í dag. Tónarnir spruttu út -
úr fingrum hans eins og lítill fjallalækur.
„Vatnatónlist eftir Handel,“ sagði ég.
Hann kinnkaði kolli. Hann sþilaði prýðilega.
„Langar yður í Rossini í morgunverð?" spurði
hann. Og án þess að bíða eftir svari, byrjaði hann
á forleiknum að Rakaranurn frá Sevilla.
Andrúmsloftið í stofunni kom mér í gott skap.
„Mér finnst ég finna Italíu í þessari tónlist,"
sagði hann. „Hún er full af fjöri, eins og Anna
hérna." Stúlkan kom í þann veginn inn í stoí-
Framhald á bls. H.
NJÖSNARI
voru kengbognar undir farginu og andlit-
in stirðnuð af þreytu. En meðfrarn röðinni
gengu Gestapoböðlarnir og ráku í þær
svipuskeftin ef þær hægðu á sér.
Þetta kvöld, þegar Riseley kom heim í
fylgsni sitt í hattabúðinni, teiknaði hann
það sem fyrir augu hans hafði borið og
skrifaði við það skýringar.
En nú var kominn tími til að hann
reyndi að komast heim til Englands með
gögn sín.
Og nokkrum dögum seinna renndi
franskur fiskibátur upp að Englands
strönd og ungi flugmaðurinn stökk í land.
Undir öðrum handleggnum bar hann
gamalt og hart fransbrauð.
Það var holt að innan.
Því að í brauðinu hafði Riseley falið
teikningarnar sínar, ef svo illa tækist til,
að hann félli í hendur óvinanna.
Gögn þau, sexn hann hafði með sér,
reyndust ómetanleg. Leynivopn Hitlers
var ekki eins leynilegt og hann hafði von-
að. Njósnarar bandamanna unnu störf sín
vel. Þótt Riseley vissi það ekki, var hann J
ekki eini Bretinn sem fylgst hafði með
starfi Þjóðverjanna og þræla þeirra í skóg-
inum við St. Pol og annarstaðar þar sem
flugskeytastöðvar voru í byggingu.
En framlag Riseleys var allt um það
feiknmikilvægt.
Það var ekki fyrr en átta mánuðum eft-
ir heimkomu hans sem fyrstu flugsprengj-
urnar féllu á England.
En þá var það um seinan. Ósigurinn.
blasti þegar við nazistum. Þeim hafði teli- , '
ist of seint að hleypa ógnaxvopni sínp áf‘
stokkunum. Svo var njósnui'um fcanda-
manna fyrir að þakka — og svo KiséÍeý,?'
flugmanninum sem orðið hafði: óviljandi
njósnari.
— VICTOR SIMS ’i