Vikan - 21.11.1957, Blaðsíða 8

GARMURINN
HANN GISSUR
Gissur: Er þetta állur morgunverðurinn, sem við
fáum ?
Rasmína: Það er það eina sem megrunarkúrinn
leyfir.
Gissur: Ef ég fengi að ráða, værum við
ekki i megrunarkúr.
Rasmlna: Æ, hættu þessum kvörtunum.
Þú hefur ennþá meiri auícaþyngd en ég.
Rasmína: Það er engin á- Skrifstofumaðurinn: Er konan þin ennþá í megrunarkúr, Giss- Gissur: Ekki veit ég hve lengi ég held heilsu með '
stœða til þess að þú getið ur? þessu móti. é
ekki haldið kúrinn, úr því Gissur: Já, það er hún. Og ekki nóg með það — hún neyðir
ég get það. mig til að megra mig líka. ,
Gissur: A-h, en sú ilmandi lykt. Eg
vildi að ég mœtti fara þarna inn og fá
mé" géða máltíð. fig hnld reynda.r að ég
láti.það eftir m„r.
Þjónninn: Svo yður þótti saltkjötið og baunirn-
ar góðar. Viljið þér ekki ábætir á eftir?
Gíssur: Jú, en fyrst vil ég fá meiri baunlr og
soltkjct.
Gissur: Salatið er Ijómandi gott, Rasmína, en ég er
bara ekkert svangur í kvöld.
Rasmína: Ég sem hélt að þ:l yröir alveg að zálast úr
hungri. Þú hefur borðað í veitingahúsi ? Ég krefst pess
að fá að vita sannleikann.
Gissur: Ég gat ekkert að því
gert, Rasmína . . . Ég var að sál-
ast úr hungri.
Rasmína: Auminginn þinn, þú
hefur ckkcrt viljaþrck.
Eldabuskan: Þurftiröu endilega að
borða alla steikina um hádegið, frú?
Nú cr ekki til matarbiti handa mér.
Gissur: Evað segirðu um að fá aukabita áður en við förum í rúmið,
Rasmina ? Eða kannski þú hafir of mikið viljaþrek.
Rasmína: O—o, steinpegiðu!
8
VIKAN
Luusliiti iflíulnínifurinn
Um hann mátti segja svipað og stundim er sagt um sjó-
mennina, að hann ætti kvenmann í hverri höfn
HANN var frá Ameríku og
hét Calouste Gulbenkian, en
í daglegu tali var hann oft kall-
aður Herra fimm prósent.
Hann var maður reglusamur
og nákvæmur.
Og því var það, að þegar
þessi Armeníumaður, sem með
olíubraski sínu varð einn af
auðugustu mönnum heims, var
á gamalsaldri spurður að því
af fjölskyldu sinni, hvort hann
ætti nokkur lausaleiksböm, gat
hann svarað neitandi._______
Ekki svo að skilja, að hann
hefði ekki getað eignast fáein
afkvæmi utan hjónabandsins.
Calouste Gulbenkian var nefni-
lega annálaður kvennamaður.
En hann hafði reglu á hlutun-
um eins og áður er sagt og lagði
það ekki í vanda sinn að fara
- með staðlausa stafi; og þegar
hann sagði nei við spurning-
unni, vissi fjölskyldan semsagt,
að hún gat treyst því, að engir
óvæntir erfingjar skytu upp
kollinum eftir hans dag og
gerðu tilkall til milljónanna.
Frá þessu atviki segir í ævi-
sögu Gulbenkians. Höfundurinn
reynir ekki að draga fjöður yfir
þennan þátt í æfi auðjöfursins.
Hann var forhertur og ófor-
betranlegur kvennamaður og
hélt áfram að eltast við stúlk-
urnar til hins síðasta. Hann var
áttatíu og fimm ára, þegar fjöl-
skyldan lagði samviskuspurn-
inguna fyrir hann!
Hann leit á ástina með aug-
um hins austurlenska ma.nns.
Hann kom sér upp ós,Ti3cnum
k tfennabúrum. Fann sa.Liaði
fögru k'/enfór-.i oins og fr.tæk-
ari menn safna frínierhjuxi —
og hann hafði efni á þessu.
Milljónirnar streymdu inn.
Hann gat látið allt eftir „stúlk-
unum sínum“. Og þar lá hund-
urinn grafinn.
Það mátti segja um hann
eins og stundum er sagt um
sjómennina, að hann ætti kven-
mann í hverri höfn. Hann átti
ástmeyjar í París og London
eða hvar sem hann var niður
kominn þá stundina. Hann hélt
þær í dýrindis íbúðum.
En hann var strangur „fað-
ir“, gamli maðurinn. Hann
fylgdist vandlega með öllu at-
ferli stúlknanna sinna. Hann
krafðist af þeim hlýðni og und-
irgefni, og ekki tók hann í mál
að sýna sig úti með þeim nema
hann þættist viss um, að þær
kynnu að koma fram eins og
fullkomnar dömur.
En stundum var hann óhepp-
inn. Nicole, segir ævisöguritari
hans, brást honum til dæmis
illa.
Hann hafði fundið hana í einu
af fátækrahverfum Parísar,
keypt henni dýrindis kjóla, hlað-
ið á hana skartgripum. Hann
þóttist líka vera búinn að kenna
henni mannasiði. En þegar
hann fór með nana út í fyrsta
skipti, gerði hún sér lítið fyrir
og vakti hneyksli.
Þetta gerðist í samkvæmis-
sal eins stærsta hótelsins í
París. Calouste gamli Gulbenk-
ian hafði gleymt að taka það
með í reikninginn, að stúlkan
hans var úr fátækrahverfi og
ekki enn orðin vön mataræði
ríka fólksins. Og í miðri veizl-
unni í miðjum samkvæmissaln-
um byrjaði hún allt í einu að
kasta upp!
Gulbenkian hafði í þjónustu
sinni konu að nafni Elize Soulas.
Hún var einskonar siðameistari
kvennabúrsins. Hún kenndi ný-
liðunum mannasiði, sagði þeim
hvernig kjólar færu þeim bezt,
fór með þær í snyrtistofur og
þar fram eftir götunum.
Stöku sinnum kom babb í bát-
inn. Það kom til dæmis fyrir, að
foreldrarnir voru ekkert sérlega
hrifnir af hinum nýja „hús-
bónda“ dótturinnar, jafnvel þótt
hann væri einn af ríkustu mönn-
um heims. Þá þurfti að sansa
þá.
Svo voru það stúlkumar, sem
Her-a :irin prósent var orðinn
ljiður 'Þæi i ttx. það tii aO
malda í móinn og neita jafnvel
að flytja úr lúxusíbúðunum sín-
um.
Þessar stúlkur varð Elize
Soulas líka að sansa, og greip
þá auðvitað til þess sem hendi
var næst — það er að segja
peninga.
Því að Gulbenkian hinn arm-
enski var örlátur. Hann leysti
stúlkurnar sínar út með dýr-
mætum gjöfum. Og aldrei krafði
hann þær um djásnin, sem hann
hafði gefið þeim þegar allt lék
í lyndi.
Margar stúlknanna fengu allt
að því hálfa milljón að skilnaði,
og um eina er getið í æfisögu
milljónamæringsins sem fékk
hvorki meira né minna en sem
samsvarar fimm milljónum
króna, þegar henni var „sagt
upp.“ En hún var líka óvenju-
lega lengi búin að vera „eftir-
Iætisbarn“ Gulbenkians gamla.
Nú vaknar óneitanlega sú
spurning hjá manni, hvaða aug-
um kona Gulbenkians hafði litið
á þessi mál. Svarið er: Hún
vissi ósköp vel, hvað maðurinn
hennar aðhafðist, og sætti sig
við það. Hugmyndir hennar um
ástina voru semsagt líka af
austurlenskum toga spunnar.
Henni fannst það ósköp eðlilegt,
að karlmaður yrði að bregða
sér á leik með fleiri konum en
einni.
Það kemur líka á daginn, að
Nevarta Gulbenkian gerði sér
snemma ljóst, að auðugar kon-
ur gátu leikið þennan leik engu
síður en auðugir karlar. Og það
er í frásögur færandi, að í grend
við París gerðist eitt sinn sá
einstæði atburður, að ein af
hjákonum herra Gulbenkians og
einn af elskhugum frú Gul-
benkians óku saman bílum sín-
um!
Nubar Gulbenkian, sonur
hiónanna, staðfestir þessa sögu.
Hann segir að hjákonan hafi
verið kanadisk fegurðardís og
elskhuginn sænskur greifi, og
bætir því við, að aumingja Elize
Soulas siðameistari háfi haft
mikið að gera þann daginn!
Að lokum þetta: Hvað veldur
því, að Nubar Gulbenkian sonur
hins látna og lausláta olíukóngs,
fæst til þess að staðfesta, að
Undirritaöur óskar eftir aö
að VIKUNNl
Nafn .......
Heimilisfang
hátterni föður hans hafi verið
jafn vafasamt og hér hefur
verið lýst?
Þar er þvi til að svara, að
sonurinn líkist að því leyti föðj
CALOUSTE GULBENKIAN
Hann var strangur „pabhi'*.
urnum, að hann er maður ó-
venjulega hreinskilinn. Þegar
honum var tjáð, að verið væri
að semja ævisögu Calouste
Gulbenkians, sagðihann: „Hann
var enginn dýrlingur og ég
vona, að ekki verði reynt að
dubba hann upp í dýrling i
bókinni."
ssa sras n: mi! asc
gerast áskrifandi
Til HeimiIisbLaðsins
VIKIJNNAR H.F., Reykjavík.
í
1
i
l
|
i
í>
VIKAN