Menntamál - 01.01.1925, Blaðsíða 15

MENTAMÁL
61
ingar- og dánarvottorS og þingfundageröir, eru skólunum til
mikils meins, því aö þær hafa drepiö áhugann á sögunni, sem
börnum og unglingurn er svo eig'inlegur. Goösagnir eru mjög
viö skólans liæfi. Landafræöi ætti ekki aö vera sjerstök náms-
grein; hún er vettvangur sögunnar, og ætti ])ví að kenna báð-
ar Jjessar námsgreinar i einu.
Kristin fræði.
Trúartilfinningin liggur eins og gullæö í gegn um æsku-
árin, og má vera, aö sú æð sje gullauöugust í æsku. En öll
trú er ofin úr þáttum tilfinningarinnar og skynseminnar, sem
tvinna ber sarnan í æðri eining. Einhliöa þroski annars, leiðir
til óstöövunar og trúarvingls, en einhliða þroski hins, til
storknaðrar trúfræöi. Vorir tímar viröast hafa fundiö þann
óskastein, sem stundum samtvinnar þessa þætti í einum manni.
Trúartilfinninguna sjálfa er ekki hægt að kenna. Hana er aö-
eins hægt aö vekja, ala eöa leiöa. En um það er i rauninni
ekki hægt að setja fastar reglur. Sú handleiðsla er rneir á
valdi heimilanna en skólanna. Þann þátt trúarinnar, sem
gerður er úr skynsemi og þekking, er hægara aö styrkja í
skólunum. Þvi rná þó aldrei gleyrna, að allar hugmyndir barn-
anna eru hlutkendar, og því eru líkingar, sem dregnar eru af
mannkyninu og mannlífinu, höfuðþáttur í trú þeirra eins og
trú allrar alþýðu. Guö er í augum barnsins dásamlegur, sterk-
ur og stjórnandi fctöir; en guð er líka hiu góða, miskunnsama
og fórnfúsa móðír. Faðir og móðir eru þannig ímyndir máttar
guös og kærleika. Á þessu veröur kristindómsfræðslu aö
byggja, og liggur því næst aö leggja söguna til grundvallar,
og þá fyrst og fremst biblíusöguna. Sagan á að vera kristin-
dómsfræðslunni það, sem þýðing og skýring er í tungumála-
kenslunni, eða m, ö. o. aðalatriðið. En trúfræðin svarar til
málfræðinnar. Trúarsetninguna má oröa í stuttu og skýru
máli, en síðan skal þegar tilfæra dæmiö, og þá helst sem næst
orðalagi ritningarinnar sjálfrar. Með þessu móti lærist hvort-
tveggja í senn og skilst betur. En það aö gera trúarsannindin