Menntamál - 01.01.1927, Blaðsíða 9

MENTAMÁL
39
«ru sundurleitar. En á þa'S má líta frá öðru sjónarmiSi, og
segja, aö því meir sje um vert aö afía þeinr aöferöum fylgis,
er vjer teljum aö muni leiöa að því takmarki, sem vjer höfum
sett oss, og draga úr 'fylgi annara aöferöa, sem leiöa aö ööru
marki. Og venjulegast mun fylgi vort viö eöa óvikl vor gegn
nýjum aöferöum og leiöum, stafa frá óljósri tilíinningu fyrir
skyldleika þeirra eöa andstöðu viö híö æösta takmark uppeldis-
ins, eins og vjer hugsum oss þaö. í þessum efnum, eins og mörg-
um öðrum, dæmum vjer fyrst af eðlishvöt og getspeki vorri
um hvað sje rjett og rangþ, — og felum svo skynseminni að
verja máliö ! Og þó skynseminni takist miöur vel vörnin, —
þá er þó ekki víst, að sjónarmið Vort breytist fyrir þaö.
Skóiasetningarræða
eftir FriÖrik Hjartar.
Allmikiö er rætt hjer um börnin. Þykir mörgum jjau láta
illa, vera hávaðasöm, ekki kurteis o. s. frv.
Veröur niörgum aö minnast löngu liöinna tíma til saman-
buröar, og munu flestir telja sýnilega afturför í þessum efnum.
Sjálrsagt hefir nokkur breyting orðið á framkomu barna frá ])vi
í gamila daga, og stefni sú lireyting til hins verra; er nauðsyn-
legt aö leita aö orsökum til hennar. Mönnum hættir viö aö taka
sveitabörnin til samanburöar, sem eölilegt er. Kauptúnin voru
áöur færri og smærri en nú. Tala menn mjög um heimilis-
menninguna fornu, róma hana og telja hana hafa veriö holl-
ari og betri menningu barnanna en skólana nú. Er j)aö og
rjett, að heimilismenningin islenska hefir veriö bæði mikil og
góö víða, þótt ærið væri hún misjöfn og langt frá því að vera
gallalaus, eins og margir viröast nú ætla. Þaö er garnla sagan:
,,fjarlægðin gerir fjöllin blá“, breiöir yfir brestina, en lyftir
kostunum upp í blámóðu hillinganna. Skal jeg aöeins nefna