Menntamál - 01.02.1931, Blaðsíða 11

MENNTAMÁL
25
„Eigum viÖ ekki aÖ raula eitthvaÖ,“ spyr kennarinn. Þá stend-
ur stór og gerÖarleg telpa upp og segir: „ViÖ skulum syngja
hljóðin.“ ,,Já, já, það skulum við gera,“ segja mörg hinna.
Kennarinn segir, að það sé þá bezt að taka þau hljóð, sem
þau hafi verið með í dag, og bæta tveimur við, svo að nóg sé
í 4 ljóðlínur. Hann skrifar á töfluna. Þegar 1-ið
kom, sagði einn pilturinn : „Þetta er nú eins og
göngustafurinn hans pabba.“ Þegar kennarinn
skrifaði A-ið, stóð Hans upp og sagði: „Kenn-
ari, má eg gera við þetta eins og um daginn ?“
Kennarinn játti því. Hans tók krítina, skrifaði A neðst á töfl-
una, síðan bætti hann smátt og smátt við það, svo að að síð-
ustu leit það svona út: Að svo búnu stóðu börnin öll
upp og undraðist eg það, hvað lítið heyrðist í stólunum um
leið og þau stóðu upj>, en galdurinn var enginn annar en sá,
að börnin ýttu þeim frá sér með hnésbótunum um leið og |>au
stóðu upp. Kennarinn „gat" tóninn". henti síðan með ábending-
arpriki fyrst á M, og við hverja nýja hljóðlínu á einhvern aí
sérhljóðunum, sem ritaðir voru á töfluna. Hér set eg lagið og'
,,textann“, eins og börnin sungu hann:
M, mu-mu mu-mu mu mu mu mu
:r r —3= zr4 1~~-
—j—- * =
M, mö- mö mö - mö mö mö mö
/ ? | kj " : J 4 :
úD - H * ,* r t r : - * J- -
Ltr—1-
M, mi - mi mi - mi mi mi mi mi
|7.- f t .. 4 -t ±
J d—» - • —* -1-ú—±

M, ma - ma ma - ma ma ma ma.