Menntamál - 01.03.1932, Qupperneq 5

MENNTAMÁL
5r
og nutu samtímis áhrifa sinna heimila, verður ærið oft, — þrátt
fyrir þá annmarka, sem þá voru taldir á þeim stofnunum, —
að meta kennslu og uppeldishætti þeirra tima til þess fordæmis,
sem enn myndi helzt til eftirhreytni i ýmsum verulegum atriðum.
Foreldrar vilja, vitanlega með allmörgum undantekningum, að
starfstilhögunin í skólunum sé um margt sem líkust ])ví, scm
tíðkaðist í þeirra ungdæmi. Og þetta er bókstaflega af þeirri
ástæðu sprottið, að þeim er önnur heppilegri starfstilhögun
litt kunn.
Kennurum aftur á móti er hægara um vik, og enn brýnni
nauðsyn, að fylgjast með höfuðbreytingum og framförum á
svæðum uppeldismála hina síðustu áratugi. Þeir liafa lœrt, að
viðhorf þessara mála er um margt stórvægilega breytt við það,
sem áður var. MarkmiðiÖ er raunar að mestu hið sama, að
gera æskuna sem færasta til nýtrar baráttu og giftusamlegs-
lifs í þágu sjálfs sín og þjóðfélagsins.
. Og þeir hafa í annan stað reynsluna- fyrir því, að vinnubrögð,'
sem standa í sem íyllstu samræmi við þroska, gáfnafar og
áhuga nemandans, tryggja bezt —• eftir þvi, sem skólanám og
uppeldi getur — þá sjálfs1)jörg og þegnskyldu, er lifið heimt-
ar af hverjum einstakling.
Kennarar hafa því löngum orðið, samkvæmt þekkingu sinni,
reynslu og starfsskyldu, að sveigja út af leiðum „gamla tim-
ans“, þar sem aðrar liggja nær og standa jafnt til boða.
Og þarna verður áreksturinn. Þarna skilja oft í verulegum efn-
um skoðanir heimila og skóla. Hér liggur, að minni hyggju,
ein meginástæða þeirrar tortryggni og þess ýnnigusts, er mörg
heimili hafa á starfsháttum barnaskólanna.
Það, að foreldrar vilja að börn þeirra læri þvi nær eða al-
veg utanbókar t. d. biblíusögur, eða að þeim sé sett fyrir —
þegar á fyrstu skólaárum — langar lexíur til heimanáms, er
ekki sprottið af skilningi á barnseðlinu né reist á neinum rök-
um um það, að slíkt sé á neinn hátt nauðsynlegt fyrir velferð
nemandans í lengd né bráð, heldur af hinu, að þetta var venja