Menntamál - 01.03.1932, Blaðsíða 13

MENNTAMAL
59
ar. Trúum því sjálfir og fáum aðra til að skilja það, að upp-
eldisskyldan er æðsta skyldan, og takist vel að gegna henni,
mun allt annað veitast.
Aðalsteinn Eiríksson.'
Lesbækur barna.
T.
Eitt höfuðvandamál kennara er, að vekja hjá bprnunum fróð-
leiksjjorsta, örfa þau til íhugunar um líf það, sem þau skynja
og efla skynjanaþörf þeirra. Kennarinn þarf að hvetja börnin
til að taka vel eftir öllu þvi, sem fyrir ber, svo að skynjanagáfa
þeirra skerpist og aukist, og hann þarf að knýja þau til að gera
sér grein fyrir því, sem þau skynja, og rannsaka það.
Það er gamall skilningur á hlutverki kennarans og skólans,
að kennaranum beri að eins að fræða barnið og halda að því
ákveðnum lærdómssetningum, sem svo er heimtað að barnið
læri. Nútíma uppeldisfræðingar og sálarfræðingar eru þó mjög
að breyta skoðunum almennings í þessu efni, og það er eins
og mönnum sé nú almennt að verða það ljóst, að barnið er lif-
andi vera, gædd vitund og vilja einstaklings. Að sérhvert barn
hefir sína sérstöku skapgerð og hneigðir, og þarf þess vegna
að fá sin sérstöku verkefni sem samsvara þess eigin starfshvöt.
Auðvitað greinir menn á um það, hversu langt eigi að fara í
þvi, að láta sérlund barnsins ráði i námi þess. En til eru þeir
kennarar, sem vilja láta nám harna í skóla líkjast leikj-
um þeirra, þannig, að hvert barn megi starfa að því, sem það
langar til, og svo lengi sem áhugi þess er fastur við starf-
ið, en l)reyta til, er barnið sjálft vill.
Einn merkasti uppeldisfræðingur Austurrikismanna nú, pró-
fessor Karl Jjjúhler i Vín, segir í bók sinni „Die geistige Ent-
wicklung des Kindes":