Menntamál - 01.03.1932, Blaðsíða 7

MENNTAMÁL
53
Au(5sætt mál er það, aÖ fyrir kennara væri naumast annaÖ
æskilegra, en aÖ menntun þeirra. gæti veriÖ sem fullkomnust
og meiri en hingaÖ til,*) en sú vöntun veldur minnstu, bein-
linis, um fáleikann og tómlætiÖ i skólanna garÖ. Hitt orkar
meiru, að heimilin hafa víÖa ekki getað sem skyldi fylgst meÖ
mörgum þeim breytingum, er orðið hafa í kennsluháttum síð-
ustu tíma. En þegar þeir, sem annt er um börn sín, þekkja
eigi gildi og þýðingu þeirra kennsluaðferða, sem við þau er
beitt, er ávallt von á misskilningi og hleypidómum í þeirrá
garð, er svo vinna.
Slíkt er ef til vill afsakanlegt, en i þessu efni ískyggilega
hættulegt.
Hallgr. Jónasson.
Framhaldsmenntun kennara.
Allar menningarþjóðir leggja nú orðið mikla alúð við upp-
eldismálin. Kennurum er séð fyrir góðri menntun, sæmilegum
launum og allt fyrirkomulag fræðslunnar sniðið eftir kröfum
og þörfum daglegs lífs. Miklu fé er varið til að rannsaka, hvað
sé hagfeldast og mikilsverðast, til að gera skólana að lífrænum
stofnunum, þar sem uppekli sálar og líkama, er markmiðið, en
fræðsla og nám leiðir að því. Fjöldi bóka og tímarita er gefið
út, námskeið haldin og kennaraháskólar sóttir.
Kennarar, sem hafa slíkar aðstæður, geta gefið sig alla, af
heilum hug að starfi sínu. Þeir þurfa ekki að berjast við von-
leysi um afkomu sína og sinna, vöntun á menntun og síðast en
ekki sízt samúðarleysi og skilningsskort þeirrar þjóðar, sem
þeir vinna fyrir. Þeir hafa skilyrði til að láta mikið og gott
af sér leiða.
* Inntökuskilyröi í kennaraskólann liafa nú verið aukin að mun, sbr.
Menntamál, siðasta tbl.