Vorið - 01.09.1967, Síða 11

hrapaði niður fyrir bjargið og beið
samstundis bana.“
„Manstu eftir þessu, mamma?“
„Já, ég man eítir þegar þetta vildi
til. Eg var þá telpa uppi í sveit. Foreldr-
ar þessa pilts eru enn á lífi.“
Börnin höfðu hlustað á þessa frásögn
af djúpri alvöru. Síðan var nokkur þögn.
„Er ekki hægt að síga í bjargið?“
spurði Einar.
„Jú, það er vafalaust hægt, en það er
samt aldrei sigið í Sóleyjarbjarg. Hér
hafa aldrei verið neinir sigmenn. IJað
þarf æfða og vana sigmenn til að síga
í björg. Það er íþrótt,“ sagði Halla.
Nú voru börnin búin að borða. Dóra
hjálpaði mömmu sinni til að þvo upp,
en drengirnir hlupu út í góða veðrið
til að huga að ferðum föður síns.
Eftir litla stund komu þeir aftur og
sögðu, að nú væri „Svalan“ að koma
að landi.
„Þá skuluð þið fara í hlífðarfötin
ykkar,“ sagði mamma þeirra, „og hjálpa
pabba ykkar við fiskinn, ef hann hefur
fengið eitthvað á línuna sína.“
Það stóð ekki á börnunum. t’au
klæddust í skyndi í hlífðarfötin sín og
hlupu niður að víkinni. Þar biðu þau
þangað til „Svalan“ renndi sér að litlu
bryggjunni.
Gestur faðir þeirra hafði aflað vel
þennan dag og allir urðu því að taka
rösklega til höndunum að þessu sinni.
Halla kom nú einnig niður að víkinni
með lieitt kaffi handa Gesti manni sín-
um.
„Þú hefur fiskað vel,“ sagði hún glað-
lega er hún leit ofan í bátinn.
„O, sæmilega,“ sagði bóndi hennar.
„Ég var nokkuð lengi að draga línuna
og kem því með seinna móti.“
„Komdu nú upp og fáðu þér kaffisopa
áður en þú ferð að gera að fiskinum,“
sagði Halla. „Við 'hjálpumst svo að við
að gera fiskinum til góða.“
Þegar Gestur hafði drukkið kaffið,
fór hann að kasta fiskinum upp á
bryggjuna. Þar tóku börnin við honum
og báru hann á eins konar handbörum
upp að litlu sjóhúsi, sem stóð rétt ofan
við fjöruna. Þegar hann var allur kom-
inn þangað hjálpuðust hjónin að því að
slægja hann og fletja. Nú upphófst há-
tíðleg máltíð fyrir máfana, sem gripu
ætið um leið og því var kastað í sjóinn
og rifust um hvern bita.
Þau hjón voru bæði handfljót við
vinnuna, en börnin tóku fiskinn um leið
og hann var flattur, stöfluðu honum í
hlaða í sjóhúsinu og söltuðu hann. Þau
voru því alvön og vissu nákvæmlega hve
miklu salti þau áttu að strá á fiskinn,
sem mest var þorskur. Þetta gekk því
allt furðanlega fljótt.
Þegar aðgerðinni var lokið fór Gest-
ur úr sjóklæðum sínum og allir gengu
heim þreyltir en ánægðir. Fiskurinn var
aðallífsbjörg fólksins hér í eyjunum,
þótt fleira kæmi til, svo sem fugl, egg
og selur. Ekki má gleyma landbúnaðar-
afurðum, sem flestir höfðu eitthvað af,
þótt ekki væri í stórum stíl. Fiskurinn
var því einkum kaupið, sem fólkið fékk
fyrir vinnu sína. Það urðu þó ekki allar
ferðir til fjár á sjóinn, þótt hægt væri
að róa. Stundum komu fyrir tímabil,
þegar lítið aflaðist og stundum fékkst
ekki fiskur úr sjó. Þá var þungt yfir
fólkinu í eyjunum. Þá var sjómanninum
VORIÐ 105